Semua Bab ท่านประธานขาอย่าดุ: Bab 71 - Bab 80

“แล้วตกลงเรื่องปรับ”“อยากให้ผมปรับไหมล่ะ”“ตามใจครับ เอาตามความถูกต้อง ผมห่วงก็แต่ลูกค้าของคุณตฤณ” “เลื่อนการส่งมอบให้ลูกค้าออกไปอีก เพิ่มออฟชั่นเสริมไป น่าจะช่วยได้และเพื่อให้งานของเราออกมาสมบูรณ์แบบ” “แล้วแบบนี้คุณซันด์จะรู้ตัวหรือยังนะ” “ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะยัง เพราะถ้ารู้แล้วเขาก็ต้องได้รับผลกระทบและคงโทรมาแล้วล่ะ” “ท่านคิดว่า คุณวิทย์มีนอกมีในกับคุณซันด์หรือเปล่า” “ก็อย่างที่เคยคุยกัน มันต้องได้ส่วนต่างเยอะพอสมควร ถึงได้กล้าทำแบบนี้ ดูการเดินบัญชีในชื่อของเขาแล้ว ฟันธงได้เลย” “เฮ้อ! เป็นแบบนี้ทุกวงการ” “แต่ไม่น่าเกิดกับคนใกล้ตัวที่ผมไว้ใจ มันไม่ได้เพิ่งเกิด แต่วิทย์เขาเก็บเล็กผสมน้อย ส่วนรายได้ก้อนใหญ่ก็เห็นจะๆ เมื่อไม่นานมานี้” “ถ้าให้เดา...” “ไม่ต้องเดา มันถูกโอนมาจากบัญชีญาติผม เหมือนจะซื้อตัว”“เหมือนเป็นเงินใต้โ

กลัวฟ้าฝนก็อีกเรื่อง แต่กลัวคนเหมือนที่ตฤณบอก คนมันทำร้ายกันให้ตายได้ ผีก็แค่มาหลอกให้ช็อก ซึ่งถ้าหากเป็นคนจริงๆ แล้วมันวกกลับมาอีกจะทำอย่างไร เธอคิดด้วยความหวาดหวั่น ก่อนจะลุกจากโต๊ะทำงาน ไปปิดหน้าต่างลงกลอนให้หมดทุกบาน จากนั้นก็วิ่งไปล็อคประตูรั้ว ซึ่งอันนี้ไม่ได้ผลหรอก เพราะปีนรั้วได้ทว่าเพื่อความปลอดภัย แล้วกลับเข้าบ้านล็อคประตูให้เรียบร้อย ปิดผ้าม่านทุกผืนไม่ให้คนมองจากภายนอกแล้วเห็นเวลาประมาณ 2 ทุ่มกว่า ปั้นหยากลับเข้าห้องทันทีแบบไม่โอ้เอ้ พร้อมกับปิดไฟในห้อง เปิดเฉพาะหัวเตียงและอ่านหนังสือฆ่าเวลาเหมือนเคย อ่านข่าวผ่านเฟซบุ๊กค์ ดูหนังฟังเพลงทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองง่วงและหายกลัว สวบสาบ! สวบสาบ! เสียงลมกระโชกแรก พัดพาใบไม้และกิ่งไม้ไหวเบียดกันไปมา เป็นสัญญาณบอกอีกครั้งว่าคืนนี้จะมีฝน เป็นแบบนี้เกือบทุกวันเพราะอยู่ในช่วงมรสุมพายุฤดูร้อน เสียงรั้วเหล็กหน้าบ้านก็โครงเครงดังเป๊งๆ เธอพยายามไม่กลัวเพราะมันแค่ลม แต่แล้วอยู่ๆ ก็มีเสียงรั้วบ้านโยกเยกแรงขึ้น ทำให้เธอลุกไปแอบมองที่หน้าต่าง แต่กลับไม่เห็นอะไรแล้ว “เสียงลม

จากนั้นจึงได้พาเธอขึ้นไปที่ห้องนอน และด้วยความเป็นห่วงเธอมาก ไม่ทันได้คิดหรอกว่าจะหาห้องพักรับรองให้ ทำให้เดินตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง เมื่อมาถึงเขาก็ประคองเธอนั่งที่ขอบเตียง มือประคองใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาเอาไว้ จ้องมองดวงตาที่มีแต่ความตระหนกตกใจ เนื้อตัวสั่นเทา“ที่คุณบอกว่าเห็นผู้ชายในบ้านหยาน่ะ หยาคิดว่าคุณอำเล่น” เธอเริ่มจะเปิดปากพูดความจริง ซึ่งเขาก็อำเล่นจริงๆ นั่นแหละ“ผม... อำเล่น ผมแค่แกล้งหยอกหยาเล่นแค่นั้นเอง มันไม่ใช่ความจริงเลย” ตฤณเองก็พูดความจริงเช่นกัน“ไม่เล่น! มันมีผู้ชายอยู่ในบ้าน เป็นเงาผู้ชาย” พูดไปด้วยเธอก็สั่นไปและขนลุกขนพองเชียว เขาสังเกตได้“ไม่มีครับไม่มี วันนั้นที่ผมอำก็ไม่มี ผมเห็นหยาอยู่คนเดียว”“มันมี! เสียงเดินอยู่ในบ้านทั้งคืน คืนที่ผ่านมามันลากกิ่งไม้เดินรอบบ้าน ทำเสียงลูกบิดดังเหมือนจะเปิด หยาได้แต่สวดมนต์แล้วหลับไปเลย แต่หนักคือคืนนี้ เสียงบิดลูกบิด เสียงงัดแงะ จนมันเข้ามาได้แล้วเดินมาที่หน้าห้องนอน มันเคาะประ

“จะ... จะ... จำได้แล้วค่ะ แค่กำลังทวน หยารู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว แต่ร้อนข้างในตัว หนาว” พูดจบ เขาก็กระชับผ้าห่มคลุมให้ดีๆ “หยาจับไข้เลยรู้ไหม ผมร่วงหรือเปล่าไหนดูซิ” ว่าแล้วเขาก็เอามือจับผมเธอเบาๆ แต่โชคดีที่ไม่มี “บ้า ไม่หรอกค่ะ หยาไม่คิดว่าตัวเองจะป่วย หยาลาสักวันได้ไหม” เธอบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง“หึๆ วันนี้วันหยุด ในสมองมีแต่งานหรือไง” “อ้าว! เหรอคะ ขอบคุณที่ช่วยหยา หยาอยากโทรหาพ่อกับแม่” “อย่าเพิ่งเลย ไม่สบายแล้วโทรหาท่าน ท่านก็จะยิ่งห่วง ผมดูแลหยาแทนพ่อกับแม่ได้ หรือคิดว่าผมทำไม่ได้” คำพูดของเขาทำให้เธอมองหน้าอย่างค้นหา“ก็ท่านประธานเป็นเจ้านาย” “ตำแหน่งนี้เอาไว้เรียกตอนเข้าบริษัท ตอนอยู่บ้านเราก็...” “ก็อะไรคะ” “ก็เป็นแฟนกันไง” “หืม

“ปัดโธ่โว๊ย! พวกมึงทำงานกันประสาอะไรวะเนี่ย แค่ให้ไปลากตัวยัยเด็กนั่นมา ยังทำไม่ได้ อุตส่าห์ให้ดูลาดเลาตั้งแต่วันแรกแล้วนะ” เสียงก่นด่าของประวิทย์ทำเอาลูกน้องต่างก้มหน้า“คือจังหวะที่เข้าไป มีผู้ชายมาจากไหนไม่รู้ตั้งสองสามคน เราก็ต้องหนีก่อนสิครับเจ้านาย” “แล้วพวกมึงหนีออกมาจากทางไหน พวกมันเห็นหรือเปล่า” “ไม่เห็นครับ ผมรีบซ่อนตัว ยัยเด็กนั่นของเจ้านายก็ไม่เบาเลยครับ มันพุ่งออกมาพร้อมกับมีด ผมไม่ทันตั้งตัวเลยรีบหลบเข้าครัวใกล้ๆ ดีที่มีหน้าต่าง” “แล้วรู้ไหมว่าไอ้พวกที่มาช่วยน่ะเป็นใคร เห็นหน้าหรือเปล่า”“ไม่เห็นครับ มันมืดมีแต่เงา”“คนก็ไม่ได้มา เสือกหมดโอกาสอีกอุตส่าห์จะเอานังเด็กนั่นมาเค้นความจริง และทำให้ไอ้ตฤณมันเจ็บใจเล่นซะหน่อย แก้แค้นให้สาสมกับที่มันทำให้ฉันโดนไล่ออก แผนเสือกพัง คนของไอ้ตฤณแน่ๆ บ้านอยู่ใกล้ขนาดนั้น” “แล้วเราจะทำยังไงต่อไปครับ”