Semua Bab ดวงใจอินทรีย์: Bab 31 - Bab 40

อินทรีย์ส่งลูกสมุนไปสำรวจพื้นที่นอกหมู่บ้าน เพื่อพาอัญชันออกไปเปิดหูเปิดตา เขาต้องการตรวจสอบอันตราย เพราะช่วงหลังมานี้ บรรดาโจรปล้นควายค่อยๆ หายไปและเบาบางลงจนแทบไม่มีข่าวคราว แต่ก็ไม่อาจชะล่าใจได้ "พี่อินทรีย์ของเรารักและเอ็นดูคุณหนูอัญชันยิ่งกว่าสิ่งใด" ไอ้สนที่พาลูกสมุนมาสำรวจพื้นที่ในการเดินทางครั้งนี้ "โถ่พี่ ดูสิ แค่ใครมองนิดเดียวก็แทบจะควักลูกกะตาออกมาแล้ว หากไม่รักไม่ห่วงก็คงไม่ใช่แล้วล่ะ" ลูกสมุนคนหนึ่งเห็นด้วยกับความคิดของไอ้สน "พวกเอ็งก็เร่งสำรวจพื้นที่เข้าเถอะ อีกสักวันสองวัน เดี๋ยวคุณหนูกับพ่อคุ้มอินทรีย์ของเราจะพากันออกมาเดินท่องเที่ยวและสำรวจเส้นทาง" เหล่าลูกสมุนพากันสำรวจพื้นที่ ถางป่าดงพงไพรที่รกทึบให้ดูสะอาดสะอ้านขึ้น และยังเป็นเส้นทางที่ชาวบ้านใช้สัญจรทุกๆ 2 เดือน เพราะคุ้มจะให้เราลูกสมุนนับ 10-20 คนมาช่วยกันเคลียร์เส้นทางให้ดูสะอาดสะอ้านอยู่เสมอ ทางด้านพันที่ยังคงส่งของขวัญไปให้แม่อัญชันที่เรือนไม่ขาด แต่ของขวัญครั้งนี้เขาตั้งใจจะนำไปมอบให้ด้วยตัวเอง พร้อมกับไผ่จะลูกสมุนจอมขี้ขลาดของเขา "พี่แน่ใจหรือว่าพี่จะไปที่เรือนของพ่อคุ้มด้วยตัวพี่เอง ข้าไปทีไรโดนทุกที"

เวลายามบ่ายใกล้โพล้เพล้ ตะวันตกดิน อินทรีย์วันนี้ไม่อนุญาตให้อัญชันทำอาหารเย็น ใช้เป็นยายปริกกับชมพู่และบ่าวในเรือนอีกสองสามคนให้ช่วยเตรียมอาหารแขกอย่างเศรษฐีอ๋องที่จะมาปรึกษาหารือเรื่องการทำถนน เศรษฐีอ๋องจะเกณฑ์คนงานในโรงเหล้าและให้ทุนทรัพย์มาช่วยเหลือ ทำให้อินทรีย์รู้สึกเคารพและนับถือในความใจดีมีเมตตาของเศรษฐีอ๋องเสมอมา ช่างผิดแผกกับลูกทั้งสองเหลือเกิน "พ่อคุ้มอินทรีย์ทำไมถึงไม่ให้อัญชันช่วยยายปริกกับชมพู่ล่ะจ๊ะ" อัญชันที่อาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยก็มานั่งรับลมเย็นอยู่กลางเรือนกับอินทรีย์ "ข้าไม่อยากให้ผู้ใดชิมกับข้าวฝีมือเอ็งนอกจากข้า แต่เพียงผู้เดียว" อินทรีย์ที่นั่งอ่านตำราใบข่อยก็อ่านไปด้วยพูดไปด้วย ไม่เงยหน้าขึ้นมามองอัญชันเลยแม้แต่น้อย "ฝีมือของอัญชันไม่อร่อยหรือจ๊ะ" อัญชันแกล้งทำเป็นพูดถามทั้งที่รู้ว่าอินทรีย์นั้นหวงตนมากแค่ไหน "ใช่ ฝีมือเอ็งมันยังไม่ได้เรื่อง ข้ากลัวว่าเศรษฐีอ๋องกินเข้าไปจะท้องเสีย" อินทรีย์พูดประชดประชันอัญชันด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์ "ดีจ๊ะ งั้นต่อไปอัญชันจะ

มื้อเย็นผ่านไปอย่างทุลักทุเล เศรษฐีอ๋องรู้สึกเหมือนมีรังสีอำมหิตแผ่ซ่านออกมาจากตัวของอินทรีย์อยู่ตลอดเวลา เพราะทุกครั้งที่ไอ้พันตักกับข้าวหรือของต่าง ๆ ให้กับอัญชัน เขามักจะเห็นแววตาพิฆาตที่พร้อมจะเชือดลูกชายของตนตลอดเวลา อัญชันนั่งอยู่ข้าง ๆ อินทรีย์อย่างสงบเรียบร้อย เพื่อฟังการทำงานที่กำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ในการช่วยกันตัดต้นไม้และทำทางถนนเกวียนให้ดีขึ้น เศรษฐีอ๋องและอินทรีย์นั่งปรึกษาหารือกันอยู่เกือบครึ่งชั่วยาม ลูกชายอย่างไอ้พันไม่ได้ตั้งใจฟังอะไรเลย นอกจากนั่งจ้องหน้าอัญชันตาเป็นมัน ส่วนนางมณีก็ขอตัวเดินไปเดินมาอยู่รอบเรือน เพื่อชมบรรยากาศที่สวยงามบนเรือนของอินทรีย์ "อีจวง มึงดูสิ อีกไม่นานหรอก กูจะต้องเป็นเจ้าของครองเรือนนี้ และกูจะไล่อีนางเด็กอัญชันนั่นออกจากเรือนไปเสีย อีเด็กกาฝาก" นางมณีที่พูดกับอีจวงโดยไม่สนว่าจะมีใครมาได้ยิน "ข้าว่า ก่อนที่คุณหนูมณีจะฝันว่ามาเป็นคุณผู้หญิงเรือนนี้ ทำอย่างไรดีเล่า ในเมื่อพ่อคุ้มอินทรีย์ยังไม่แม้แต่จะชายตาแลทแม่มณีเลยสักนิด"

อัญชันเองก็รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ร้อยวันพันปีตนเองไม่เคยร้องขอสิ่งใดจากอินทรีย์เลย แต่กับนกแก้วตัวนั้นมันช่างน่ารักจับใจแต่อินทรีย์ก็ชั่งใจร้ายกับตนเองเหลือเกิน ที่ไม่ยอมอนุญาตให้รับนกตัวนั้นเอาไว้เลี้ยง "คุณหนูอัญชันถึงกับร้องไห้เลยหรือเจ้าคะ"ชมพู่ที่เห็นว่าอัญชันไม่เคยร้องไห้เลย "ก็ข้าอยากได้เจ้านกตัวนั้นนี่พี่ชมพู่ มันน่ารักมากเลยนะ"อัญชันระบายสิ่งที่ตนอัดอั้นตันใจ "โถ่คุณหนูอัญชัน มันก็แค่นกตัวหนึ่งเท่านั้นอย่าไปสนใจมันเลยเจ้าค่ะ อย่าร้องไห้เดี๋ยวจะโดนพ่อคุ้มอินทรีเอ็ดเอาได้นะเจ้าคะ"นางชมพู่รีบเช็ดน้ำตาให้กับคุณหนูอัญชัน "ก็แค่อยากได้นี่ ข้าไม่เคยมีสัตว์เลี้ยงน่ารักเช่นนั้น"อัญชันยังคงพูดทั้งน้ำตา อินทรีย์ที่ใจไม่แข็งพอก็มายืนแอบฟังตรงหน้าห้องของอัญชัน จึงได้ยินทุกถ้อยคำที่อัญชันกล่าวออกมาอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ แต่จะให้เขาทำเช่นไรหากให้อัญชันรับของของไอ้พันมันก็จะยิ่งได้ใจไปกันใหญ่ อินทรีย์ที่ได้ยินทุกถ้อยคำของอัญชันเขาก็ทำท่าทีไม่สนใจเดิ

ดวงอาทิตย์อัสดงยามโพล้เพล้สีแดงสดใส สองดวงตาประสานกัน หัวใจทั้งสองดวงเต้นเข้าจังหวะ เหมือนโลกทั้งใบกำลังหยุดหมุนภายใต้สายน้ำเย็นฉ่ำ"ก็ข้าน่ะ สิเอ็งคิดว่าเป็นผู้ใดเล่าอัญชัน"อินทรีย์โอบกระชับร่างเล็กให้แนบชิดกับ ลำตัวของเขา แล้วใช้มืออีกข้างเกลี่ยปอยผมของอัญชันเหน็บไปที่ใบหู"บ้านของพ่อคุ้มอินทรีย์ อัญชันจะคิดว่าเป็นผู้ใดได้อีกเล่า"อัญชันรู้สึกร้อนวูบวาบเขินจนหน้าแดงเป็นลูกตำลึง"เหตุใดเมื่อเช้าเอ็งจึงหลบหน้าข้า ไม่ยอมกินข้าวกับข้าเชียวรึ" อินทรีย์ที่รู้อยู่แก่ใจแต่ก็ยังขยั้นขยออยากจะได้คำตอบจากร่างเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาใส่เขา"คืออัญชันแค่ช่วยยายปริกพับดอกบัวไหว้พระพรุ่งนี้นะจ๊ะ ก็เลยไม่ได้มากินข้าวเช้ากับพ่อคุ้มอินทรีย์ดังเช่นทุกวัน"อัญชันเลือกจะโกหกคำโต เป็นการเอาตัวรอดว่าตัวเองตกใจกับเหตุการณ์ในตอนเช้า"เอ็งแน่ใจรึ ว่าไม่ได้ตั้งใจหลบหน้าข้า" อินทรีย์ยังคงถามคำถามเดิมย้ำไปย้ำมา"อัญชันเปล่าเสียหน่อยจ้ะพ่อคุ้ม จะมาเค้นเอาอะไรกับข้านะ อัญชันว่าขอขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน อัญเล่นน้ำนานแล้วเดี๋ยวจะได้ไข้อัญชันพยายามหา