Tous les chapitres de : Chapitre 41 - Chapitre 50

คืนนี้อินทรีย์เลือกที่จะมานอนกับอัญชันดั่งเช่นทุกวันเพราะปรับความเข้าใจกันแล้ว แต่ความรู้สึกของอัญชันที่เปลี่ยนไปกับรู้สึกใจเต้นระรัวเมื่อเห็นอินทรีย์นอนรอตนอยู่บนเตียง หากเป็นเมื่อก่อนก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจและดีใจเพราะตัวเองเทิดทูนอีกอินทรีย์เยี่ยงผู้มีพระคุณเหนือหัว"เหตุใดจึงใช้สายตามองข้าเช่นนั้นเล่า ข้าไม่สามารถเข้ามานอนกอดเอ็งได้ดั่งเช่นวันวานหรือ"อินทรีย์ที่นอนตะแคงข้างใช้มือข้างหนึ่งเท้าหัวอยู่และใช้มืออีกข้างหนึ่งตบลงบนที่นอนเบา ๆ เป็นสัญญาณให้อัญชันขึ้นมานอนเสียที"เปล่าเสียหน่อยจ้ะพ่อ ข้าแค่รู้สึกไม่เหมือนเดิมกับเรื่องหลาย ๆ อย่างที่เกิดขึ้นวันนี้นะจ๊ะ"อัญชันเองถึงแม้จะรับรู้ความรู้สึกของอินทรีย์บ้างแล้วแต่ด้วยความที่ยังปรับตัวไม่ได้กลับตื่นเต้นเสียอย่างนั้น"มาเถิด ข้าไม่ทำอะไรเอ็งหรอก มันยังไม่ถึงเวลา แต่ขอให้เอ็งจำในสิ่งที่ข้าบอกเอ็งนับจากนี้ เอ็งอย่าได้เข้าใกล้ผู้ชายคนใดอีก ถ้าเอ็งไม่เชื่อฟังข้า ข้าจะลงโทษเอ็ง"อินทรีย์ที่พูดหมายหัวอัญชันเอาไว้"อัญชันจะเข้าใกล้ผู้ใดได้ล่ะจ๊ะพ่อ พ่อดุอย่างกับเสือเช่นนี้ ผู้

อัญชันที่ถือปิ่นโตข้าวมาเพียงลำพัง ลัดเลาะตลาด จนใกล้จะถึงบ้านของตาเขียวอยู่เพียงไม่กี่อึดใจ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีใครคนหนึ่งเดินสะกดรอยตามอัญชันมาสักพักใหญ่ และคนปริศนาผู้นั้นก็ปรากฏตัวขึ้น"น้องอัญชัน ไม่เจอกันเสียนาน เจ้าจะรีบไปที่ใดเล่า?" ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าคนที่ทักทายเช่นนี้จักเป็นใครไปไม่ได้นั่นคือไอ้พัน ลูกเศรษฐีอ๋อง และไอ้ไผ่ ลูกสมุนคู่ใจที่เดินตามนายต้อย ๆ ไปวัน ๆ หนึ่ง"ข้าไหว้จากพี่พัน แต่ว่าวันนี้ข้าคงจะหยุดอยู่คุยกับพี่ไม่ได้ ข้าขอตัวก่อน" อัญชันที่รีบเร่งอยู่แล้วก็รีบบอกปฏิเสธที่จะพูดคุยกับไอ้พันอย่างไร้เยื่อใย"เจ้าจะรีบไปที่ใดกัน ให้พี่ไปเป็นเพื่อนเจ้าหรือไม่?" ไอ้พันยังเดินล้อมหน้าล้อมหลังอัญชันอย่างไม่ยอมย่อท้อ"ไม่ต้องหรอกจ้ะ แค่พี่หลีกทางให้ข้าก็จะเป็นพระคุณมากแล้ว ข้าจำเป็นต้องรีบไป ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับพี่ให้เสียเวลาเช่นนี้" นี่เป็นครั้งแรกที่อัญชันพูดจาไม่ไว้หน้า ไอ้พันเลยแม้แต่น้อย เพราะด้วยใจดวงน้อยๆ เป็นห่วงตาเขียว ผู้เป็นลุงแท้ ๆ ของพ่อ"เหตุใดเจ้าจึงพูดตัดเยื่อใยกับพี่เช่น

อัญชันกับอินทรีย์ก็เดินตรงไปที่ท่าน้ำที่อยู่ข้างบ้าน เป็นท่าน้ำส่วนตัวของอัญชันเท่านั้นที่จะมาอาบได้ เพราะอินทรีย์ไม่อยากให้อัญชันต้องเดินไปอาบน้ำไกล ๆ จึงได้สั่งขุดบ่อขึ้นมาและให้น้ำจากลำธารน้ำตกไหลผ่านเข้ามาในบ่อแห่งนี้ "เอ็งจะยืนตรงนั้นอีกนานไหมเล่าอัญชันหรือเอ็งรังเกียจที่จะอาบน้ำกับข้า"อินทรีย์ที่นั่งถอดเสื้อออกเหลือเพียงผ้าโสร่งตัวเดียว "เออ..คือว่า.."อัญชันทำท่าทีอึดอัดไม่กล้าตอบอินทรีย์ไปตรง ๆ เพราะรู้สึกเขินอาย "คืออะไรของเอ็งเล่า.คือ ๆ อยู่นั่นแหละเมื่อไหร่จะได้ฟังจะได้พูดเสียที"อินทรีย์แจ้งทำเป็นเสียงเข้ม "อัญชันแค่รู้สึกไม่ชินน่ะจ้ะ"ทั้งที่ใจจริงอัญชันหวนนึกถึง วันที่อินทรีย์นั้นประกบจูบตัวเองขึ้นมาซะอย่างนั้น "รีบมาเร็ว ๆ เถอะข้าเหนียวตัวเหนอะหนะตัวไปหมดแล้ว จะได้ขึ้นเรือนด้วยกันเดี๋ยวดึกกว่านี้น้ำค้างมันจะแรง" สองเท้าของอัญชันเดินไปหาอินทรีย์ตรงท่าน้ำ โดยท่าทีเขินอายอัญชันจึงนั่งลงกระเถิบห่าง ๆ อินทรีย์คนละแถบ คนหนึ่งนุ่งกระโจมอกส่วนอีกคนหนึ่งใส่เพียง

อินทรีย์ที่เห็นว่าส่งอัญชันไปจนถึงสวรรค์แล้ว เขาจึงลุกขึ้นประคองอัญชัน พร้อมกับลุกยืนเต็มความสูง แล้วถลกผ้าขาวม้าออกปล่อยให้ไหลลงไปกองอยู่บนพื้นทำให้เห็นแท่งเอ็นใหญ่โตกว่าข้อแขนของอัญชันเสียอีก กำลังแข็งผงาดชี้โด่เด่แข็งโป๊กแทบจะปริแตก อินทรีย์ที่ยืนตระหนานอยู่ตรงหน้าของอัญชันเดินเปลือยเปล่าจังก้าเข้าไปหาร่างเล็กที่นั่งมองตาใสแป๋ว"กินมันเข้าไปสิอัญชัน"เสียงราบเรียบของอินทรีย์ที่สั่งให้อัญชันกลืนกินแท่นร้อน ๆ ของตัวเองที่บัดนี้มันอยากจะจับอัญชันมากระแทกจนมิดด้ามแต่เขาไม่อาจทำให้กระต่ายตื่นไปมากกว่านี้เขายังมีเวลาที่จะสอนเพลงรักมากมายให้กับอัญชันตลอดชีวิต"อัญชันทำไม่เป็นจ๊ะพ่อ"อัญชันที่นั่งคล้ายกับท่าเบญจางคประดิษฐ์อยู่ตรงหน้าของอินทรีย์ที่ยืนยื่นปลายแท่งเอ็นจ่อปากเล็กๆ"เอ็งก็แค่ใช้ลิ้นเล็ก ๆ ของเอ็งเลียไปที่หัวแท่งเอ็นของข้า มันจะทำให้ข้ามีความสุขแบบที่เอ็งมีความสุข"อินทรีย์อธิบายเหตุผลและค่อย ๆ สอนวิธีการให้อัญชันรู้ว่าจะต้องทำเช่นไรจัดการอย่างไรกับแท่งเอ็นที่ตั้งตระหนานอยู่ตรงหน้าเช่นนี้

อัญชันแน่ใจหรือว่าจะนอนที่นี่ได้?" อินทรีย์หันมาถามอัญชันที่กำลังนั่งอยู่บนแคร่ไม้ไผ่ที่เขาจัดไว้ให้เป็นพิเศษ"ได้สิจ๊ะพ่อคุ้ม อยู่ตรงไหนอัญชันก็อยู่ตรงนั้นได้จ้ะ" แม้จะไม่อยากนึกถึงเรื่องบางอย่างที่เลยเถิด แต่มันก็อดคิดไม่ได้ อัญชันมักจะหน้าแดงเมื่อระลึกถึง"เอ็งเป็นอะไร หน้าแดงเชียว แดดร้อนรึ?" อินทรีย์ที่ไม่รู้อะไรเลยก็เลยถาม"น่าจะแดดร้อนจ้ะพ่อคุ้ม" อัญชันก็เลยแกล้งตอบไปตลอดทั้งวันจนเกือบจะโพล้เพล้ พระอาทิตย์เริ่มดับแสง เหล่าชาวบ้าน 40-50 คน ที่ออกมาจากหมู่บ้านก็พากันนอนค้างแรมตรงปากทางช่องเขาแคบอินทรีย์และเศรษฐีอ๋อง รวมถึงไอ้สนและไอ้กล้า ก็มาช่วยกันวางแผนว่าจะพัฒนาถนนเส้นนี้อย่างไรถนนเส้นนี้มีระยะทางประมาณ 1 กิโลเมตร หากเป็นสมัยก่อนก็คงมืดมิดและไม่มีใครกล้าเดินยามวิกาลอินทรีย์มีแผนในหัว จึงอยากเสนอกับเศรษฐีอ๋อง และอยากให้ลูกน้องมือซ้ายมือขวาช่วยนั่งฟังและพินิจวิเคราะห์ไปด้วยกัน"ข้าอยากพัฒนาเส้นทางตรงนี้ไปจนถึงหมู่บ้านของเรา ตลอดเส้นทางเราจะเพิ่มกระท่อมให้กับคนเฝ้าทางหรือเรียกว่ายาม""จะคล้าย ๆ กับนายทางในหมู่บ้านของเรา และตลอดเส้นทาง นายทางที่เฝ้าถนนจะอยู่กันประมาณ 3-5 คน""