Semua Bab ป่วนรักยัยตัวร้ายกับนายใสซื่อ: Bab 101 - Bab 110

หลิวอิ๋งกังวลว่าคนในศูนย์เยาวชนผู้มีการศึกษาพูดมากเกินไปในช่วงสองวันที่ผ่านมา และพวกเขาจะเปิดเผยสิ่งที่เธอไม่ควรรู้แก่หานเฟยเซียน ซึ่งอาจทำให้แผนที่เธอวางเอาไว้พลิกผันได้อย่างง่ายดาย “เมื่อพวกเขาได้ใบทะเบียนสมรสแล้ว ทุกอย่างก็จะเรียบร้อย” เฉียนจุนพูดอีกครั้ง จากนั้นก็ไปที่ห้องของหลู่เหวินชิงพร้อมกับบะหมี่ บะหมี่คือบะหมี่แห้งที่หลิวอิ๋งปรุงในตอนเช้า และใส่ผักใบเขียวลงไปด้วย เฉียนจุนนำบะหมี่ไปที่ห้องของหลู่เหวินชิง หลู่เหวินชิงรีบรับมาและเริ่มรับประทาน ขนมปังข้าวโพดนึ่งที่หลิวอิ๋งนึ่งเมื่อคืนนั้นแข็งราวกับหินหากไม่ได้แช่ในโจ๊กข้าวโพด หลู่เหวินชิงคงกลืนมันลงไป ไม่ได้ โชคดีที่เช้านี้เป็นบะหมี่ เขาจึงไม่ต้องพยายามกลืนมันมากนัก “เมื่อกี้ หลิวอิ๋งดูแย่มาก และดูวิตกกังวลมาก” เฉียนจุนพูดขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจหลังจากยื่นบะหมี่ให้หลู่เหวินชิง “เหอะ เธอไม่กังวลสิแปลก แน่นอนว่าเธอจะต้องกังวลกังวล ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน เธอก็คงหนีไม่พ้นหรอกตอนนี้ หานเฟยเซียนยังไม่แสดงปฏิกิริยาอะไร ก่อนที่จะไปรับใบทะเบียนสมรสมาอีกสองวัน ไม่สามารถให้เธอได้

ทุกคนคิดว่าหญิงสาวผู้มีการศึกษาคนนั้นไม่โง่ แล้วเธอจะริเริ่มกินยาปลุกอารมณ์ให้แม่หมูได้ยังไง เรื่องนี้ก็เหมือนกับที่ชายหนุ่มผู้มีการศึกษาหลู่จื้อชิงให้ยากับหญิงสาวผู้มีการศึกษาหานจื้อชิง ดูจากปฏิกิริยาของหญิงสาวผู้มีการศึกษาแล้ว ปริมาณยาก็ไม่น้อยเลย ในเวลานี้ ทุกคนต่างพากันแสดงความเห็นอกเห็นใจหญิงสาวผู้มีการศึกษา และความคิดเห็นของพวกเขาที่มีต่อชายหนุ่มผู้มีการศึกษาหลู่จื้อชิงก็ลดลงฮวบฮาบ "ถึงอย่างนั้น หญิงสาวผู้มีการศึกษาก็ยังต้องการจดทะเบียนสมรสกับชายหนุ่มผู้มีการศึกษาอยู่ดี จริงๆ แล้ว..." "แต่พวกเขาฉลาดมาก ชายหนุ่มผู้มีการศึกษาหลู่จื้อชิงก็ไม่ต้องก่ออาชญากรรมและต้องผ่านกระบวนการปฏิรูปแรงงานงั้นเหรอ?" "แต่หานจื้อชิงต้องแต่งงานกับชายที่ข่มขืนเธอ ฉันว่ามันน่าเสียดายนะ?" "ไม่จำเป็นหรอก บางทีหานจื้อชิงอาจจะมีความสุข ครอบครัวของหนุ่มผู้มีการศึกษาหลู่จื้อชิงก็รวยไม่ใช่หรือ? ฉันกลัวว่าพวกเขาจะให้ของขวัญมากมายสำหรับการแต่งงานครั้งนี้?" ใช่ ในยุคสมัยที่หลายคนกินไม่อิ่ม การแต่งงานกับผู้ชายที่มีครอบครัวร่ำรวยก็ไม่เลวทีเดียว "เอาล่ะ เอาล่ะ หยุดพูดได้แล้ว สองวันมานี้เรื่องเยอะเกินไปแล้ว ท

“ตกลง” โจวเฉินตงตอบตกลงในที่สุด ก่อนที่ขาของเขาจะพิการ เขายังคงรักภรรยามากเขายังจำได้ตอนที่พวกเขาพบกันครั้งแรก ภรรยาของเขามีใบหน้าที่ขี้อายและน่ารักเหมือนผู้หญิงตัวเล็กๆเธอยังมีฝีมือในการทำงาน อีกด้วยยิ่งไปกว่านั้น เธอยังมีลูกชายที่น่ารักให้เขาอีกด้วย หากขาของเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ โจวเฉินตงรู้สึกว่าพวกเขาคงมีอนาคตที่สดใส ตอนนี้เขาพิการและภรรยาก็จากบ้านไปมากกว่าหนึ่งปีแล้ว อันที่จริง โจวเฉินตงไม่ได้ตำหนิภรรยา เลย เขาเป็นคนพิการอยู่แล้วและไม่สามารถให้อนาคตกับภรรยาได้ หากภรรยาหาคนที่ดีกว่าได้ก็เป็นเรื่องดี ดีกว่าถูกฉุดรั้งไว้คนเดียวตลอดชีวิต โจวเฉินตงเป็นคนใจดีเสมอมา แม้จะไม่เต็มใจ เขาก็ยังพร้อมที่จะปล่อยวาง “เฟิงเซียก็พูดเกี่ยวกับหยางหยางเช่นกัน” แม้ว่าแม่โจวจะไม่อยากทำร้ายจิตใจลูกชายคนโต แต่เธอก็ยังต้องอธิบายให้ชัดเจน "หยางหยาง..." เมื่อได้ยินชื่อลูกชาย โจวเฉินตงก็นึกภาพความซุกซนของลูกชายขึ้นมาทันที ลูกชายที่ตะโกนว่าให้ลงแม่น้ำไปจับปลา และขึ้นภูเขาไปจับกระต่ายป่า "ทำตามที่เธอคชต้องการเถอะ" โจวเฉินตงรู้สึกว่าลูกชายคงไม่ได้อยากอยู่กับพ่อที่พิการ หากเฟิงเซียดูแลหยางหยางได้ดี หยางหยา

"ในตะกร้าไม้ไผ่มีของสำหรับเธอ พี่ชายและแม่ ไปหยิบเองสิ" โจวอี้หมิงพูดจบ สีหน้าตื่นเต้นของโจวหนิงหนิงก็ทรุดลงโจวอี้หมิงอดขมวดคิ้วไม่ได้ นี่ไม่เหมือนกับนิสัยของโจวหนิงหนิงเลย เขาหันไปมองหลินมู่อิงกับแม่ของเขา เหมือนจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น? "วันนี้เฟิงเซียมานี่" แม่โจวนั่งอยู่บนม้านั่งข้างโต๊ะอาหาร ถือไม้ไผ่สำหรับสานตะกร้าไว้ในมือแล้ววนไปรอบๆ เมื่อได้ยินว่าพี่สะใภ้ที่จากบ้านไปนานกว่าปีกลับมา โจวอี้หมิงก็รู้ว่าคงไม่มีอะไรดีเกิดขึ้น "พรุ่งนี้เช้าต้องไปขอใบหย่ากับพี่ชาย" แม่โจวพูดต่อ โจวอี้หมิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง "พี่ใหญ่ล่ะมีความคิดเห็นยังไง" "พี่ชายของลูกเห็นด้วย" " แล้วหยางหยางล่ะ?" โจวอี้หมิงถามอีกครั้ง "พี่สะใภ้ของลูกบอกว่าเธอต้องการหยางหยาง และพี่ชายของลูกก็เห็นด้วย" เมื่อแม่โจวพูดถึงหยางหยาง เธออดถอนหายใจไม่ได้ โจวอี้หมิงไม่เข้าใจเลยสักนิด ถ้าพี่ชายกับพี่สะใภ้ต้องการหย่าร้าง ลูกควรจะตกเป็นของพี่ชายด้วยไหม “ฉันจะปล่อยให้พี่สะใภ้คนโตพาหยางหยางไปได้อย่างไร ถ้าพี่สะใภ้คนโตของฉันอยากแต่งงานใหม่ในอนา

ดินบนพื้นดินถูกอัดแน่นจนแทบไม่มีสิ่งใดปลูกในสวน หลินมู่อิงเดาว่าน่าจะมีสวนหลังบ้านเพราะหลายคนคงปลูกผักกินเองที่บ้านแน่นอนว่าทุกครัวเรือนก็มีแปลงส่วนตัวเล็กๆ เหมือนกัน แต่พื้นที่ก็ไม่ได้กว้างขวางนัก และทำเลที่ตั้งก็ไม่ค่อยดีนัก ที่ดินที่อุดมสมบูรณ์เป็นของทีมและเป็นของสาธารณะแม่หม้ายอู๋จึงขอให้หลินมู่อิงกับโจวอี้หมิงเข้าไปในบ้าน เพราะในสวนมีเพียงโต๊ะเตี้ยๆ กับเก้าอี้เล็กๆ ไม่กี่ตัวมันไม่เหมาะกับการนั่งต้อนรับแขกจริงๆหลังจากที่หลินมู่อิงเข้าไปในบ้าน เธอเห็นหนังสือพิมพ์แปะอยู่บนกำแพงดิน เมื่อเวลาผ่านไป หนังสือพิมพ์ก็เปลี่ยนเป็นสีเหลือง แสดงให้เห็นว่าไม่ได้ปรับปรุงใหม่มานานแล้วต่างจากบ้านของโจวอี้หมิง อย่างน้อยบ้านของเขาก็มีกำแพงอิฐและทาสีขาว บ้านหลังนี้เพียงแค่ติดหนังสือพิมพ์ไว้บนกำแพงดินเพื่อกันฝุ่น เป่าจื่อนอนอยู่บนเตียงอิฐเป่าจื่อวางหนังสือภาพที่เขากำลังอ่านลงเมื่อเห็นหลินมู่อิงเดินเข้ามา โจวหนิงหนิงให้เขายืมหนังสือการ์ตูนเล่มนี้เมื่อวาน เขาอ่านอย่างละเอียดและหวงแหนมากข้างถังดินเผามีที่โกยผงขนาดเล็กใส่เข็มและด้ายอยู่ข้างในนอกจากนี้ยังมีปลอกผ้านวมที่ยังไม่ได้แกะออกมา ซึ่งแสดงให้เ