LOGINShare
บทที่ 107 เกี๊ยวแสนหวาน
Last Updated:
2025-07-30 06:00:01"ในตะกร้าไม้ไผ่มีของสำหรับเธอ พี่ชายและแม่ ไปหยิบเองสิ" โจวอี้หมิงพูดจบ
สีหน้าตื่นเต้นของโจวหนิงหนิงก็ทรุดลงโจวอี้หมิงอดขมวดคิ้วไม่ได้ นี่ไม่เหมือนกับนิสัยของโจวหนิงหนิงเลย เขาหันไปมองหลินมู่อิงกับแม่ของเขา เหมือนจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น? "วันนี้เฟิงเซียมานี่" แม่โจวนั่งอยู่บนม้านั่งข้างโต๊ะอาหาร ถือไม้ไผ่สำหรับสานตะกร้าไว้ในมือแล้ววนไปรอบๆ เมื่อได้ยินว่าพี่สะใภ้ที่จากบ้านไปนานกว่าปีกลับมา โจวอี้หมิงก็รู้ว่าคงไม่มีอะไรดีเกิดขึ้น "พรุ่งนี้เช้าต้องไปขอใบหย่ากับพี่ชาย" แม่โจวพูดต่อ โจวอี้หมิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง "พี่ใหญ่ล่ะมีความคิดเห็นยังไง" "พี่ชายของลูกเห็นด้วย" " แล้วหยางหยางล่ะ?" โจวอี้หมิงถามอีกครั้ง "พี่สะใภ้ของลูกบอกว่าเธอต้องการหยางหยาง และพี่ชายของลูกก็เห็นด้วย" เมื่อแม่โจวพูดถึงหยางหยาง เธออดถอนหายใจไม่ได้ โจวอี้หมิงไม่เข้าใจเลยสักนิด ถ้าพี่ชายกับพี่สะใภ้ต้องการหย่าร้าง ลูกควรจะตกเป็นของพี่ชายด้วยไหม “ฉันจะปล่อยให้พี่สะใภ้คนโตพาหยางหยางไปได้อย่างไร ถ้าพี่สะใภ้คนโตของฉันอยากแต่งงานใหม่ในอนา
Latest chapter
ป่วนรักยัยตัวร้ายกับนายใสซื่อ บทที่ 109 ความกตัญญูต่อข้าวเพียงเล็กน้อย ความเกลียดชังต่อข้าวจำนวนมาก
ดินบนพื้นดินถูกอัดแน่นจนแทบไม่มีสิ่งใดปลูกในสวน หลินมู่อิงเดาว่าน่าจะมีสวนหลังบ้านเพราะหลายคนคงปลูกผักกินเองที่บ้านแน่นอนว่าทุกครัวเรือนก็มีแปลงส่วนตัวเล็กๆ เหมือนกัน แต่พื้นที่ก็ไม่ได้กว้างขวางนัก และทำเลที่ตั้งก็ไม่ค่อยดีนัก ที่ดินที่อุดมสมบูรณ์เป็นของทีมและเป็นของสาธารณะแม่หม้ายอู๋จึงขอให้หลินมู่อิงกับโจวอี้หมิงเข้าไปในบ้าน เพราะในสวนมีเพียงโต๊ะเตี้ยๆ กับเก้าอี้เล็กๆ ไม่กี่ตัวมันไม่เหมาะกับการนั่งต้อนรับแขกจริงๆหลังจากที่หลินมู่อิงเข้าไปในบ้าน เธอเห็นหนังสือพิมพ์แปะอยู่บนกำแพงดิน เมื่อเวลาผ่านไป หนังสือพิมพ์ก็เปลี่ยนเป็นสีเหลือง แสดงให้เห็นว่าไม่ได้ปรับปรุงใหม่มานานแล้วต่างจากบ้านของโจวอี้หมิง อย่างน้อยบ้านของเขาก็มีกำแพงอิฐและทาสีขาว บ้านหลังนี้เพียงแค่ติดหนังสือพิมพ์ไว้บนกำแพงดินเพื่อกันฝุ่น เป่าจื่อนอนอยู่บนเตียงอิฐเป่าจื่อวางหนังสือภาพที่เขากำลังอ่านลงเมื่อเห็นหลินมู่อิงเดินเข้ามา โจวหนิงหนิงให้เขายืมหนังสือการ์ตูนเล่มนี้เมื่อวาน เขาอ่านอย่างละเอียดและหวงแหนมากข้างถังดินเผามีที่โกยผงขนาดเล็กใส่เข็มและด้ายอยู่ข้างในนอกจากนี้ยังมีปลอกผ้านวมที่ยังไม่ได้แกะออกมา ซึ่งแสดงให้เ
ป่วนรักยัยตัวร้ายกับนายใสซื่อ บทที่ 108 แผนการปลูกโสม
เจ้าเสือน้อยเดินจากไปอย่างช้าๆ เขาหันกลับไปมองหลินมู่อิง เห็นได้ชัดว่ากำลังบอกให้เธอเดินตามไป“คุณกินข้าวก่อน เดี๋ยวฉันไปดูเอง” หลินมู่อิงหันกลับมาพูดกับโจวอี้หมิง แล้วเดินตามเจ้าเสือน้อยไป โจวอี้หมิงรีบยัดเกี๊ยวเข้าปาก ปิดฝาที่เหลือเอาไว้แล้ววางลงบนโต๊ะ จากนั้นก็เดินตามหลินมู่อิงไปหลินมู่อิงเห็นโจวอี้หมิงเดินตามเธอมา “คุณอิ่มแล้วเหรอ” เธอถามโจวอี้หมิง“พอแล้ว คืนนี้ฉันยังต้องกินข้าวที่บ้านอีก” โจวอี้หมิงอยากจะรู้จริงๆว่าเจ้าเสือน้อยจะพาไปดูอะไรเช้านี้ตอนที่โจวอี้หมิงไปทำงาน เขาคิดถึงหลินมู่อิงอยู่ตลอดเวลา ยิ่งตอนที่ไปซื้อของที่อำเภอ เขาก็ยิ่งคิดถึงเธอถ้าไม่เป็ฌนเพราะอยากให้เธอประหลาดใจ โจวอี้หมิงคงพาเธอไปซื้อของด้วยกันตอนนี้หลังจากได้เห็นหญิงสาวตัวน้อยของเขาในที่สุดโจวอี้หมิงก็ไม่อยากให้ หลินมู่อิงหายไปจากสายตาของเขาหลินมู่อิงเองก็เข้าใจในคงามคิดของเขาเธอจึงจับมือของเขาเอาไว้ ทั้งสองเดินเคียงข้างกันและเดินตามเจ้าเสือน้อยไป เจ้าเสือน้อยพาพวกเขาไปยังที่ที่ปลูกโสม
ป่วนรักยัยตัวร้ายกับนายใสซื่อ บทที่ 107 เกี๊ยวแสนหวาน
"ในตะกร้าไม้ไผ่มีของสำหรับเธอ พี่ชายและแม่ ไปหยิบเองสิ" โจวอี้หมิงพูดจบ สีหน้าตื่นเต้นของโจวหนิงหนิงก็ทรุดลงโจวอี้หมิงอดขมวดคิ้วไม่ได้ นี่ไม่เหมือนกับนิสัยของโจวหนิงหนิงเลย เขาหันไปมองหลินมู่อิงกับแม่ของเขา เหมือนจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น? "วันนี้เฟิงเซียมานี่" แม่โจวนั่งอยู่บนม้านั่งข้างโต๊ะอาหาร ถือไม้ไผ่สำหรับสานตะกร้าไว้ในมือแล้ววนไปรอบๆ เมื่อได้ยินว่าพี่สะใภ้ที่จากบ้านไปนานกว่าปีกลับมา โจวอี้หมิงก็รู้ว่าคงไม่มีอะไรดีเกิดขึ้น "พรุ่งนี้เช้าต้องไปขอใบหย่ากับพี่ชาย" แม่โจวพูดต่อ โจวอี้หมิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง "พี่ใหญ่ล่ะมีความคิดเห็นยังไง" "พี่ชายของลูกเห็นด้วย" " แล้วหยางหยางล่ะ?" โจวอี้หมิงถามอีกครั้ง "พี่สะใภ้ของลูกบอกว่าเธอต้องการหยางหยาง และพี่ชายของลูกก็เห็นด้วย" เมื่อแม่โจวพูดถึงหยางหยาง เธออดถอนหายใจไม่ได้ โจวอี้หมิงไม่เข้าใจเลยสักนิด ถ้าพี่ชายกับพี่สะใภ้ต้องการหย่าร้าง ลูกควรจะตกเป็นของพี่ชายด้วยไหม “ฉันจะปล่อยให้พี่สะใภ้คนโตพาหยางหยางไปได้อย่างไร ถ้าพี่สะใภ้คนโตของฉันอยากแต่งงานใหม่ในอนา
ป่วนรักยัยตัวร้ายกับนายใสซื่อ บทที่ 106 ความจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
โจวหนิงหนิงสังเกตเห็นว่าสีหน้าของพี่ชายคนโตที่ดูไม่ปกติ จึงดึงชายเสื้อของแม่เบาๆ "มีอะไรเหรอ?" โจวหนิงหนิงชี้คางไปทางโจวเฉินตงแม่โจวก็สังเกตเห็นว่าสีหน้าของลูกชายคนโตดูหม่นหมองลง "ลูกไม่อยากรักษาหรือ" แม่โจวนั่งลงบนขอบของคังและมองลูกชายคนโตอยู่นาน "แม่ก็ไม่ชอบผมที่เป็นคนไร้ประโยชน์งั้นหรือ?" โจวเฉินตงเอ่ยถามขึ้นมาอย่างกะทันหัน แม่โจวและโจวหนิงต่างก็ตกตะลึง "ลูกกำลังพูดถึงอะไร? แม่จะไม่ชอบลูกได้อย่างไร?" แม่โจวได้ยินดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เสียงของเธอดังขึ้นสองครั้งโดยไม่รู้ตัว ทว่าการเปลี่ยนแปลงนี้ ในสายตาของโจวเฉินตงผู้เปราะบางทางจิตใจ ดูเหมือนจะเป็นการปกปิด โจวเฉินตงตงอดหัวเราะเยาะตัวเองไม่ได้ “ปีที่แล้วผมก็กลายเป็นคนไร้ค่าไปแล้วไม่ใช่หรือ? ไม่ใช่เพราะผมหรอกหรือที่ทำให้เฟิงเซียคิดว่าผมต้องกลายเป็นคนไร้ค่าไปตลอดชีวิต จนกว่าจะตาย? จริงสิ แม่... ทำไมแม่ยังบอกว่าหลินมู่อิงเหนียนรักษาขาของผมได้ ขาของผมยังรักษาได้อยู่ไหม?... ฮ่า ฮ่า” โจวเฉินตงหัวเราะเยาะตัวเอง คำพูดของโจวเฉินตงทำให้แม่โจวไม่รู้จะพูดอะไรไปชั่วขณะ เธอรู้จักลูกชายของเธอดีที่สุดแม้ว่าโจวเฉินตงจะ
ป่วนรักยัยตัวร้ายกับนายใสซื่อ บทที่ 105 หย่าร้าง
“ตกลง” โจวเฉินตงตอบตกลงในที่สุด ก่อนที่ขาของเขาจะพิการ เขายังคงรักภรรยามากเขายังจำได้ตอนที่พวกเขาพบกันครั้งแรก ภรรยาของเขามีใบหน้าที่ขี้อายและน่ารักเหมือนผู้หญิงตัวเล็กๆเธอยังมีฝีมือในการทำงาน อีกด้วยยิ่งไปกว่านั้น เธอยังมีลูกชายที่น่ารักให้เขาอีกด้วย หากขาของเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ โจวเฉินตงรู้สึกว่าพวกเขาคงมีอนาคตที่สดใส ตอนนี้เขาพิการและภรรยาก็จากบ้านไปมากกว่าหนึ่งปีแล้ว อันที่จริง โจวเฉินตงไม่ได้ตำหนิภรรยา เลย เขาเป็นคนพิการอยู่แล้วและไม่สามารถให้อนาคตกับภรรยาได้ หากภรรยาหาคนที่ดีกว่าได้ก็เป็นเรื่องดี ดีกว่าถูกฉุดรั้งไว้คนเดียวตลอดชีวิต โจวเฉินตงเป็นคนใจดีเสมอมา แม้จะไม่เต็มใจ เขาก็ยังพร้อมที่จะปล่อยวาง “เฟิงเซียก็พูดเกี่ยวกับหยางหยางเช่นกัน” แม้ว่าแม่โจวจะไม่อยากทำร้ายจิตใจลูกชายคนโต แต่เธอก็ยังต้องอธิบายให้ชัดเจน "หยางหยาง..." เมื่อได้ยินชื่อลูกชาย โจวเฉินตงก็นึกภาพความซุกซนของลูกชายขึ้นมาทันที ลูกชายที่ตะโกนว่าให้ลงแม่น้ำไปจับปลา และขึ้นภูเขาไปจับกระต่ายป่า "ทำตามที่เธอคชต้องการเถอะ" โจวเฉินตงรู้สึกว่าลูกชายคงไม่ได้อยากอยู่กับพ่อที่พิการ หากเฟิงเซียดูแลหยางหยางได้ดี หยางหยา
ป่วนรักยัยตัวร้ายกับนายใสซื่อ บทที่ 104 พี่สะใภ้ของโจวอี้หมิงกลับมา
เมื่อตอนที่อยู่ในทุ่งข้าวฟ่าง หลินมู่อิงกินแพนเค้กไปสองคำพอได้พักผ่อนแล้วก็เริ่มหิวขึ้นมาหน่อยเธอจึงหยิบชามข้าวขึ้นมากิน แม่โจวชอบที่หลินมู่อิงเป็นแบบนี้ ไม่ได้ทำตัวเป็นคนนอกเลยสักนิดให้ความรู้สึกใกล้ชิดสนิทสนม แม่โจวชอบแบบนี้ ถ้าทุกอย่างมันดูโอ้อวดและโอ้อวดเกินไป มันก็คงจะแย่ พวกเขาทั้งสามคนกินอาหารกลางวันเสร็จพร้อมกัน โจวหนิงหนิงไปที่ห้องของโจวเฉินตง พี่ชายคนโตของเธอ เพื่อไปเก็บชามกับตะเกียบที่กินเสร็จแล้ว แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง โจวเฉินตงไม่ได้แตะอาหารที่ส่งมาวันนี้เลย "พี่ชาย เป็นอะไรไป ทำไมไม่กินล่ะ" โจวหนิงหนิงรู้สึกว่าสภาพจิตใจของพี่ชายคนโตวันนี้ไม่ค่อยดีนัก ดูเหมือนเขาจะรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก เธอจึงนั่งลงบนขอบของคังพี่ชายคนโต “วันนี้ฉันรู้สึกอารมณ์แปรปรวนตลอดเวลา ดูเหมือนจะมีอะไรเกิดขึ้น” โจวเฉินตงไม่อยากพูดอะไร แต่วันนี้เขารู้สึกหงุดหงิดมาก รู้สึกเหมือนจะมีอะไรใหญ่โตเกิดขึ้น ดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างมาปิดกั้นหัวใจของเขา มันอึดอัดมากและรู้สึกหายใจไม่ออก ความรู้สึกนี้ทำให้เขารู้สึกกระวนกระวายและกระวนกระวายเล็กน้อย “แต่ถึงจะอารมณ์เสียก็ไม่กินไม่ได้ แม่บอกว่าเมื
