Semua Bab สัมพันธ์ลับ(รัก)สุดยอด: Bab 11 - Bab 20

คนที่ถูกเรียกว่า ‘ดาด้า’ ชื่อจริงคือ ‘ดาริน’ เธอเป็นสาวประเภทสองผ่านการทำศัลยกรรมมาครบทุกอย่างแล้ว กิริยาท่าทางก็เหมือนผู้หญิงทุกอย่าง มองผ่านๆ แทบหาจุดจับผิดว่าเคยเป็นผู้ชายมาก่อนไม่เจอ “แพรยังหางานทำอยู่ใช่ไหม” เกรซพูดเข้าประเด็น “ก็อย่างที่รู้นั่นแหละ” แพรดาวยิ้มเหงาๆคนไม่มีเส้นสายนี้หางานยากจริงๆ“มาทำงานพิเศษที่นี่ก่อนไหม”“ทำอะไรเหรอ” แพรดาวมองรอบตัว “ที่นี่ขาดแม่บ้านเหรอคะ”ดารินแปลกใจกับสิ่งที่ได้ยิน แต่เกรซหัวเราะร่า“ยัยแพร เธอดูถูกตัวเองไปแล้วนะ ที่นี่ชื่อ ซีเคร็ท คลับ เป็นคลับรับเฉพาะรับเฉพาะลูกค้า VIP ที่มีบัตรผ่านเท่านั้นไม่ใช่ทุกคนจะเข้ามาที่นี่ได้ง่ายๆ จะเปิดบริการเร็วๆนี้ แต่ยังขาดพนักงานที่มีความรู้ความสามารถโดยเฉพาะพูดภาษาอังกฤษกับญี่ปุ่นได้คล่องๆ ฉันก็เลยนึกถึงเธอขึ้นมาจะแนะนำเธอให้แม่ดาด้ารู้จัก”“อย่างนั้นเองเหรอ” แพรยาวยิ้มเขินๆ ออกใสดารินสนใจเด็กสาวคนนี้มากขึ้น เธออยู่ในแวดวงนี้มานานย่อมดูคนออกแม้แต่กับเกรซที่ชอบทำตัวสนิทสนมกับเธอ แต่จริงๆ ก็ต้องรักษาระยะไม่ใกล้ชิดมากเกินไป“ยัยแพรเก่งภาษาค่ะ พูดอังกฤษกับญี่ปุ่นได้” เกรซเ

สัมพันธ์ลับ(รัก) สุดยอด ตอนที่12 ชายหนุ่มบรรจงแต่งหน้าเค้กด้วยแววตามุ่งมั่น ผู้ช่วยยืนมองอย่างชื่นชมในความสามารถ จนเมื่อหัสดินเงยหน้าขึ้นด้วยรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ของเชฟหนุ่มคนนี้ ใบหน้าหล่อเหลาที่ประดับรอยยิ้มตลอดเวลา ไม่แปลกใจเลยที่เป็นเชฟทำขนมหวาน ก็หวานตั้งแต่รอยยิ้มของเชฟแล้ว “เรียบร้อย หยิบมือถือให้หน่อย” หัสดินพูดแล้วยื่นมือไปรับรับสมาร์ทโฟนจากผู้ช่วยเชฟอีกคนที่ถือโทรศัพท์ให้เขา ชายหนุ่มรับมาแล้วถ่ายรูปหลายๆมุมก่อนจะเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าแล้วยื่นมือไปทางผู้ช่วยอีกคน “ขอมีดหน่อย” “นี่ค่ะ” ผู้ช่วยส่งมีดตัดเค้กให้ เชฟหนุ่มรับมือแล้วบรรจงตัดสี่ชิ้นแล้วหยิบมาวางบนจานเล็กเรียบหรูสีเข้มขับเน้นให้เนื้อเค้กสีครีมดูสวยน่ากินมากยิ่งขึ้น “ชิ้นนี้ของผม ที่เหลือพวกคุณช่วยกันชิม ชิมแล้วบอกด้วยว่าเป็นไง” “อร่อยสุดยอดค่ะ” พนักงานคนหนึ่งรีบพูดขึ้นสร้างเสียงหัวเราะในห้องครัว แต่หัสดินกลับส่ายหน้าระอาใจ อาจเพราะใบหน้าเขาอมยิ้มตลอดจึงเหมือนเอ็นดูอีกฝ่ายมากกว่า “ลิ้นยังไม่ได้สัมผัสเลย บอกอร่อยแล้วได้ไง”

เพราะเคยมีประสบการณ์ทำงานตามงานเลี้ยงมาบ้าง สำหรับแพรดาวจึงไม่ยากนัก การจำชื่อเมนูเครื่องดื่มเด่นๆ มาวันแรกไม่ได้ทำงานจริงแต่เรียนรู้งาน คนที่มีประสบการณ์ได้ทำงานที่โซนB ซึ่งเป็นชั้นบนที่แบ่งเป็นห้องพิเศษอีกหลายห้อง ส่วนแพรดาวทำงานที่โซนA ซึ่งดูแล้วก็ไม่ต่างจากร้านเหล้าทั่วไปที่มีเวทีเล็กๆ สำหรับการเล่นดนตรีสด เสื้อพนักงานเป็นเสื้อโปโลสีดำคลิบแดง บนอกเสื้อปักโลโก้ร้าน กางเกงผ้าขายาวกับรองเท้าคัชชูทำให้เดินสบายคล่องตัว เธอไม่คิดว่าที่นี่จะเตรียมให้พนักงานขนาดนี้ แต่ก็นับว่าดีมากแล้ว เธอจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ แพรดาวเรียนรู้งานจากผู้จัดการหรือพี่ดาด้ารวมทั้งคนอื่นๆ 3 วัน ทุกอย่างไปอย่างราบรื่นด้วยดี กลางวันแพรดาวไปทำงานตามที่บริษัทนัดหมาย เดี๋ยวนี้มีคนมาทำงานเป็นแม่บ้านกันมากขึ้น เธอไม่ได้มีงานทำทุกวัน การมีรายได้กลางคืนจึงเป็นความหวังกับเธอมากทีเดียว แต่ที่สุดแล้วเธอก็หวังจะได้ทำงานประจำที่มั่นคง ระหว่างนี้แพรดาวก็ยังอ่านหนังสือทบทวนความรู้ของตัวเองตลอดเพื่อจะได้สอบเข้าทำงานราชการ หญิงสาวหยุดหน้าประตูห้องที่คุ้นเคย

ผู้จัดการดารินหรือดาด้ายืนมองหญิงสาวร่างเล็กแต่ปราดเปรียวทำงานอย่างคล่องแคล่วด้วยสายตาที่ชื่นชมในความสามารถ เด็กคนนี้ไม่ควรทำเป็นพนักงานเสิร์ฟ น่าจะหางานที่ดีกว่านี้ได้ แต่ก็ช่างเถอะ เพราะพนักงานเสิร์ฟเก่งๆ ก็หายาก บางคนอาจคิดว่าแค่เสิร์ฟเครื่องดื่มหรืออาหารก็จบ แต่จริงๆ เป็นการดูแลลูกค้า แนะนำเมนูเด่น เทคแคร์แต่ไม่วุ่นวาย ทำงานมาครึ่งเดือน ยัยเด็กแพรดาวน่าจะได้ทิปเกินครึ่งหมื่นไปแล้ว ถ้าแบบนี้ก็ไปด้วยสวย ทิปอาจได้เยอะกว่าเงินเดือนเสียอีก ตั้งแต่ได้ทำงานที่นี่ แพรดาวก็ตั้งใจทำงานเต็มที่ ไม่ได้สนใจเรื่องอื่น เธอเจอเกรซแค่สองหรือสามครั้ง แต่ก็ไม่ได้ทักทายอะไรกันเป็นพิเศษ เพราะงานของเธอค่อนข้างยุ่ง นอกจากค่าแรงรายวันแล้วเธอยังได้รับทิปจากลูกค้าที่ให้แบงค์ม่วง แบงค์เทาเป็นว่าเล่น เงื่อนไขหลักคือไม่วุ่นวายแต่ไม่ละเลย ชุดพนักงานของเธอเป็นสีดำทั้งชุด มีเข็มกลัดโลโก้ร้านติดที่อกเสื้อ แต่ที่สำคัญ เธอต้องใส่หน้ากากปิดครึ่งซีกของใบหน้า แรกๆ เธอก็รู้สึกเหมือนเป็นโจรมุมตึกในหนังสือการ์ตูนที่เคยอ่าน แต่เพื่อนร่วมงานคนอื่นก็ทำเหมือนกัน กวาดตามองผ่านๆ ทุกคนหน้าตาเหมือนกัน แยกได

แพรดาวเคยผ่านโรงพยาบาลรักษาสัตว์แห่งนี้ แต่มองจากด้านนอกเท่านั้น แต่เมื่อรถสปอร์ตหรูจอดนิ่งสนิทแล้ว เธอก็ทำตาโตจนกระทั่งประตูรถฝั่งเธอเปิดออก ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาใกล้ แสงสว่างจากหน้าโรงพยาบาลทำให้เธอเห็นใบหน้าเขาชัดเจนกว่าลานจอดรถ “เธอเป็นคนแรกที่ฉันเปิดประตูให้แบบนี้เลยนะ” “คะ? อ๊ะ! ขอโทษค่ะ” หญิงสาวได้สติรีบก้าวลงจากรถทั้งที่ประคองเจ้าแมวน้อยตัวสั่นในอ้อมอก แต่สายตาที่จ้องมองอย่างเปิดเผยทำให้ชายหนุ่มหงุดหงิด “เป็นอะไรไปอีก” “พี่...พี่ดิน...พี่ดินเองเหรอคะ” ใบหน้านี้คือ ‘พี่ดิน’ หรือ ‘หัสดิน’ เมื่อครู่อยู่ในลานจอดรถแสงไม่ค่อยสว่างนัก เธอจึงมองเห็นเขาไม่ชัด มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนยื่นหน้าไปใกล้จนหญิงสาวถอยหลังไปครึ่งก้าว “มุกนี้เจอมาเยอะแล้ว เปลี่ยนมุกเล่นบ้างเถอะ” “เอ่อ...คุณ...มะ...ไม่ใช่...” หน้าตาเหมือนกันมาก เหมือนจนแทบจะพิมพ์เดียวกัน แต่นิสัยต่างกันราวกับฟ้ากับเหว ‘พี่ดิน’ ใจดีและอ่อนโยน ส่วนผู้ชายคนนี้...ดุชะมัด! “จะพาแมวไปหาหมออยู่ไหม?”