All Chapters of ย้อนรักสี่คราลวงชะตาเคียงท่าน: Chapter 11 - Chapter 20

ทว่ายามนี้ช่างกระหายหิวนัก ยังไม่มีอาหารตกถึงท้องตั้งแต่เมื่อคืน นางลอบมองตะเกียบของเขาที่คีบอาหารอย่างละเล็กละน้อยในทุก ๆ จาน ฉงเสว่ปิงเก็บรายละเอียดไม่คลาดสายตา นางจึงแน่ใจแล้วว่าอาหารบนโต๊ะไร้ซึ่งยาพิษนัยน์ตากลมโตค่อย ๆ เหลียวมองสีหน้าการกินด้วยความเอร็ดอร่อยของเขา จากนั้นจึงหยิบตะเกียบขึ้นเนิบนาบเอาเถิดเสว่ปิง ไว้คิดหาหนทางอีกที กองทัพต้องเดินด้วยท้องมิใช่หรือปลายตะเกียบถูกคีบลงบนเนื้อปลาสีขาวช้า ๆ ภายในใจพยายามท่องเพียงคำว่า อย่าเห็นข้า ๆ ทำราวกับฝ่ายตรงข้ามตามืดบอด ฉงเสว่ปิงไม่กล้ากระทั่งหายใจแรง ปลายนิ้วเรียวพยายามใช้ตะเกียบยกชิ้นปลาอย่างระมัดระวัง พลันส่งเข้าปากฉับ แววตาหวาดระแวงเมื่อครู่แปรเปลี่ยนดั่งผืนฟ้าพลิกกลับนางไม่กล้าสบตาหรือมองหน้าเขา จึงไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายกำลังสังเกตทุกอิริยาบถของตนด้วยความขบขัน ตะเกียบในมือชายหนุ่มถูกวางลงตั้งแต่ที่นางหยิบส่วนของตนขึ้นมา จากนั้นจึงจิบน้ำชาไปพลาง เหลือบมองท่วงท่ายามละเลียดชิมอาหารทีละจานราวแมวน้อยหิวโซของนางไปพลาง เขาพยายามทบทวนและไตร่ตรองท่าทางน่าเอ็นดูเช่นนี้อย่างนึกเคลือบแคลงไ

ไต้ฮ่าวเฉินยืนขึ้นเต็มความสูง เขาวางฝ่ามือลงบนโต๊ะผะแผ่ว แล้วจึงยื่นหน้าเข้าใกล้อีกฝ่ายเช่นกัน นัยน์ตาคมกริบจดจ้องเข้าไปยังดวงตากระจ่างใสราวไข่มุกยามราตรี ทว่าดวงตางดงามคู่นี้กลับแฝงไปด้วยกลิ่นอายอาฆาตแค้น นางทำราวกับเขาเคยเข่นฆ่าตนเองแต่ชาติปางก่อน"องค์หญิงไยจึงบอกว่าข้าให้ท่านเป็นเพียงชายารอง ใช้ตาวิเศษมองอีกแล้วรึ ข้าหรือจะหยามเกียรติสตรีผู้สูงศักดิ์เช่นท่าน งั้นหากข้ารับปากไม่แต่งตั้งสนม และองค์หญิงจะเป็นชายาเดียวของข้า อย่างนี้แล้วท่านยินดีรับหมั้นหรือไม่"ฉงเสว่ปิงหน้ากระตุก บุรุษปากมันลิ้นลื่น อย่าหมายเอ่ยวาจาตลบตะแลงเลย นางไม่มีวันคล้อยตามคำพูดของเขาเป็นอันขาด เมื่อกลับถึงแคว้นไต้เจีย เขายังคงมีสนมอีกมากโข ซ้ำร้ายสนมซินยังเป็นพวกริษยา นางไม่อยากไปตบตีแย่งชิงบุรุษกับผู้ใดแล้ว"ฮ่าวเฉิน ท่านพูดไม่เข้าใจรึ ข้าไม่รักท่าน และไม่มีวันแต่งงานกับท่าน อีกอย่างข้ามีคนรักอยู่แล้ว""มีคนรัก...เช่นนั้นก็หมายความว่ายังไม่ใช่สามี"ฉงเสว่ปิงหลุกหลิก ไต้ฮ่าวเฉินสอบสวนพวกผู้ร้ายปากแข็งมาตั้งเท่าใดมีหรือเขาจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังกุเรื่องเพื่อลวงหลอกเขา นางเช

"องค์หญิง""...""องค์หญิง""...""เสว่ปิง!"ฉงเสว่ปิงสะดุ้งโหยง "อะไรของท่าน เรียกเบา ๆ ไม่ได้หรือไร""ข้าเรียกอยู่หลายครา ไม่ทราบว่าองค์หญิงกำลังเหม่อลอยถึงชายใดหรือ" นัยน์ตาคมหรี่ลงอย่างนึกคลางแคลง"นึกถึงชายใดก็เรื่องของข้า ไม่เกี่ยวกับท่าน" ฉงเสว่ปิงลอยหน้าตอบฝ่ามือหยาบกร้านยื่นส่งให้นาง ทว่าใบหน้างามกลับเชิดคอตั้งถือดี "ข้าลงเองได้"ฝ่ามือของเขาจึงค้างอยู่เช่นนั้น จากนั้นค่อย ๆ ลดลงพลางมองดูขาเรียวพยายามเขี่ยเพื่อเกี่ยวที่พักเท้าซึ่งยาวกว่าขาตนด้วยความทุลักทุเล ไต้ฮ่าวเฉินยิ้มขันยืนกอดอกมองอยู่เช่นนั้นดื้อรั้นนักต้องปล่อยให้คิดได้เองจึงรู้เข็ดหลาบฉงเสว่ปิงโน้มกายไปเบื้องหน้า แขนสองด้านโอบคอม้าตัวเขื่องเอาไว้ นางพยายามเบี่ยงกายหนึ่งฝั่งเพื่อให้เท้าของตนสามารถเหยียบบนที่พักเท้าได้ตาอ๋องทึ่ม ไยจึงตัวสูงนักฉงเสว่ปิงพยายามกัดฟันหลายครา ทว่ากลับส่งผลให้ม้าตื่นตระหนกเมื่อนางดันเผลอคว้าหมับเอาใบหูของมัน เจ้าม้าศึกตัวใหญ่ยกกีบเท้าหน้าขึ้น ฉงเสว่ปิงเบิกตากว้างตะลึงลาน พลันดี

 อาหารถูกยกมาวางละลานตา เหตุใดเบื้องหน้ามักมีจานโปรดของนางอยู่ด้วยเสมอราวถูกจับวาง หากจะบอกว่าเป็นความบังเอิญก็ยากจะเชื่อ ถ้าหากนางเป็นคนสั่งนั่นว่าไปอย่างในเมื่อผู้ที่ย้อนกลับมาล้วนเป็นนางไม่ใช่เขาต่อให้ใคร่รู้เพียงใดความหิวย่อมชนะทุกสิ่ง มือเรียวจับตะเกียบขึ้นอย่างกระตือรือร้น ดวงตากลมโตกวาดมองถ้วนทั่วหมายเลือกอาหารสักจานเพื่อชิมเป็นคำแรกเสียงทุ้มหยอกล้อ "ไม่กลัวยาพิษแล้วหรือ""มีพิษแล้วอย่างไร ตายก็ตายข้าชินแล้ว" จากนั้นฉงเสว่ปิงจึงลงมือจัดการอาหารเบื้องหน้าโดยไม่สนใจเขาอีก ท่าทางการกินสบายอารมณ์ยิ่งการที่เขามองดูอีกฝ่ายทานอาหารด้วยความเพลิดเพลินเฉกเช่นเด็กไม่ประสา ส่งผลให้จิตใจเกิดอาการหวั่นไหวอย่างน่าฉงน ลำคอพลอยแห้งผากเสียจนต้องยกถ้วยชาขึ้นจิบอึกแล้วอึกเล่าข้าเป็นอะไรกันระหว่างนั่งทาน กลับมีบุรุษผู้หนึ่งบังเอิญเห็นภาพใกล้ชิดสนิทสนมของทั้งสองเข้าราวจับวาง ใบหน้าหล่อเหลามึนตึงด้วยอารมณ์ด้อยสุนทรีย์ ชายหนุ่มลืมตัวไปชั่วขณะว่ายามนี้ตนอยู่ที่แห่งใด ท่อนขาแกร่งสาวเท้าพรวดพราดเข้ามา ร่างสูงยืนตระหง่านเขม้นมองด้วยประ

ดาบเล่มนั้นถูกปัดออกไปด้วยความรวดเร็ว ร่างกำยำถูกเสียบแทงกลางอกพลันทรุดฮวบก่อนถึงตัวฉงเสว่ปิง ไต้ฮ่าวเฉินวิ่งรี่หน้าตั้ง กระนั้นเขาช้าไปหนึ่งก้าว ช้าที่ว่าฉงเสว่ปิงกลับอยู่ภายใต้อ้อมแขนของบุรุษอีกคนไปเสียแล้ว แต่อย่างไรก็นับว่าโชคดีที่อีกฝ่ายสามารถช่วยเหลือนางได้ทันเวลาฉงเสว่ปิงแหงนมองคนเบื้องหน้าตาปริบ ๆ"ปิงเอ๋อร์เป็นอันใดหรือไม่" เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยความห่วงใยนางส่ายหน้าพัลวัน "ทะ...ท่านพี่เหยียนเฟิง"ไต้ฮ่าวเฉินชะลอฝีเท้าพลันโล่งอก ทว่าใจของเขากลับระส่ำระสายอยู่ไม่สุขเมื่อเห็นทั้งสองกอดกันกลม ถึงแม้ตู้เหยียนเฟิงเป็นพี่ชายของฉงเสว่ปิง อย่างไรแล้วเขาก็เป็นเพียงพี่บุญธรรม"ดูเหมือนองค์ชายจะมาได้ทันจังหวะดีทีเดียว ไม่ทราบว่ายามนี้ไยท่านจึงมาอยู่ที่นี่หรือ"น้ำเสียงเคลือบแคลงส่งผลให้ตู้เหยียนเฟิงรู้สึกขัดใจนัก เขาประคองฉงเสว่ปิงยืนให้มั่นขนาบกายตน มือเล็กยังคงเกาะแขนอีกฝ่ายอยู่ไม่ห่าง ไต้ฮ่าวเฉินมองแขนที่พันเกี่ยวกันเบื้องหน้าก็พลอยขมวดคิ้วมุ่น"ท่านอ๋อง หมายความว่าอย่างไรหรือท่านกำลังสงสัยในตัวข้ารึ เดิมทีช่วงนี้แถบชายแดนเหนือไม่สงบ