All Chapters of ย้อนรักสี่คราลวงชะตาเคียงท่าน: Chapter 31 - Chapter 39

"ปวดหัวจัง" มือเรียวยกขึ้นคลึงขมับ มู่หลินเดินถือน้ำแกงเข้ามาเห็นอีกฝ่ายได้สติแล้วจึงวางถ้วยหยกลงข้างเตียง "องค์หญิง ตื่นแล้วหรือเพคะ" "อืม..." ฉงเสว่ปิงพยักหน้า "น้ำ" "นี่เพคะ" มู่หลินยื่นถ้วยชาไปเบื้องหน้า ฉงเสว่ปิงรับมาแล้วจึงกระดกดื่มด้วยความกระหายหิว ทว่าน้ำชาอุ่น ๆ กลับทำให้นางรู้สึกเจ็บริมฝีปากฉับพลัน "โอ๊ย!" มู่หลินหน้าตื่น "องค์หญิงเป็นอันใดเพคะ" "ข้าเจ็บปาก" นางยื่นถ้วยชาคืนมู่หลิน "เจ็บหรือ ไหนเพคะ" มู่หลินรับถ้วยชาแล้วจึงเมียงมองริมฝีปากซึ่งบวมเจ่อเล็กน้อยซ้ำยังมีรอยแตกยับหน่อย ๆ ทว่านัยน์ตากลมใสกลับเผลอสังเกตลำคอขาวผุดผาดที่เต็มไปด้วยรอยจ้ำสีกุหลาบ มู่หลินผงะหน้าแดงก่ำทันควัน ฉงเสว่ปิงนิ่วหน้า "เป็นอะไรของเจ้า" "เอ่อ..." มู่หลินยึกยัก ปากหนักไม่กล้าเอ่ย "เอ่ออันใด" นางรู้สึกมีบางอย่างเริ่มไม่ชอบมาพากลมู่หลินเร่งร้อนหยิบคันฉ่องบานเล็กพลันยื่นส่งให้ผู้เป็นนายด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน "องค์หญิง ดะ...ดูเองเพคะ" 

ฉงเสว่ปิงยังคงติดแหง็กอยู่ที่ตำหนักชินอ๋องเป็นเวลาหลายสัปดาห์ ทว่านางกลับป่วนตำหนักเขาเสียจนนับว่าทุกอย่างแทบวอดวาย บ้างเข้าครัวทำอาหารรสประหลาดส่งให้เขา ซ้ำยังพยายามกลั่นแกล้งวางกับดักจากมดไปทั่วสารทิศ อีกทั้งยังทำลายข้าวของมีค่าแตกยับไม่เหลือชิ้นดี นับได้ว่าบรรดาทหารและนางกำนัลที่ดูแลตำหนัก ต่างวิ่งวุ่นอลหม่านกันอย่างถ้วนทั่ว ทว่าไต้ฮ่าวเฉินกลับยังใจเย็นประดุจหุบเขาน้ำแข็งทั้งลูก เขาไม่ไล่ตะเพิดนางกลับแคว้นสุ่ยเหอ หนำซ้ำยังยิ้มร่ายียวนคอยส่งเสริมให้นางกระทำตามใจเสียด้วย"มู่หลิน เมื่อไหร่ข้าจะได้กลับแคว้นสุ่ยเหอเสียที ข้าคร้านจะก่อกวนเขาแล้ว" ฉงเสว่ปิงถอนหายใจ นัยน์ตาทอดมองริมน้ำเบื้องหน้าด้วยจิตใจห่อเหี่ยว เรียวมือขว้างหินก้อนเล็กเพื่อระบายโทสะอย่างเนือย ๆ  "องค์หญิง หากฝ่าบาทยังไม่มีรับสั่งก็มิอาจกลับได้นะเพคะ" "แต่ก่อนนั้นท่านพี่เหยียนเฟิงส่งสาส์นมาแล้ว ทว่าไม่มีผู้ใดตอบรับ ซ้ำซินอี๋ยังเอามาล่อลวงข้า ถ้างั้นข้าจะลอบส่งสาส์นไปหาท่านพี่เหยียนเฟิงอีกครา ให้เขามารับข้าเองเจ้าว่าดีหรือไม่" มู่หลินเบิกตากว้าง "องค์หญิงไม่ได้นะเพ

บรรยากาศแสนคุ้นเคยสะท้อนเข้าดวงตา ยามนี้ฉงเสว่ปิงอดรนทนไม่ไหว นางเร่งฝีเท้ากึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปยังห้องบรรทมของผู้เป็นบิดา ทว่าเมื่อเท้าก้าวเข้าไปเพียงหนึ่งฝั่งนางถึงกับต้องชะงักงัน ฝ่ามือเล็กเย็นเยียบ ลมหายใจติดขัดหนักหน่วง ฉงเสว่ปิงแหงนหน้ามองบุรุษร่างสูงขนาบข้าง เขาส่งยิ้มละไมให้กับนาง พลางยกมือนุ่มนิ่มขึ้นมากอบกุมราวต้องการปลอบประโลม ส่วนผู้ที่ยืนด้านหลังทำได้เพียงกลอกดวงตาขมวดคิ้ว นัยน์ตาคมเขม้นมองสองมือที่จับกันไว้อย่างเหนียวแน่นด้วยความรู้สึกขัดใจยิ่ง เขาอยากเดินเข้าไปแล้วดึงร่างบอบบางปลิวถลาออกมาเสียจริงเชียว "ท่านพี่เหยียนเฟิง เหตุใดห้องของเสด็จพ่อจึงอึมครึมเช่นนี้เล่า" ขาเรียวค่อย ๆ เยื้องย่างเข้ามาภายในด้วยหัวใจไหวระทึก ฉงเสว่ปิงแหงนมองโดยรอบทุกอย่างล้วนดูแปลกตาไม่น่าอภิรมย์ หน้าต่างสักบานก็ยังไม่แง้มออก ซ้ำยังมีหมอกควันปกคลุมเต็มไปหมดตู้เหยียนเฟิง "แพทย์หลวงบอกว่าไม่อาจให้เสด็จพ่อต้องแดดต้องลมได้""จริงหรือ ดู ๆ ไปแล้วหากไม่ระบายอากาศเสียหน่อย เสด็จพ่ออาจอึดอัดและหายช้ากว่าปกตินะเพคะ" คิ้วสวยเคลื่อนเข้าหากันแทบผูกเป็นปม

ฉงเสว่ปิงได้ไปเยี่ยมมารดาของตนแล้ว ทว่าสิ่งที่นางเห็นกลับทำให้เข่าแทบทรุด เฉิงเหยากลายเป็นคนเสียสติพูดจาไม่รู้ความ หนำซ้ำตู้เหยียนเฟิงมักให้เวลานางอยู่กับทั้งสองแทบจะนับได้ว่าชั่วประเดี๋ยวเท่านั้น อีกทั้งช่วงดึกเขามักเอ่ยเสมอว่าอย่าได้ออกมาเพ่นพ่านนอกตำหนัก ราชกิจรัดตัวอยู่ทุกค่ำคืน "มู่หลิน ข้าเบื่อ คืนนี้เจ้าไปเอาสุรามา" ฉงเสว่ปิงทอดถอนใจเส้นผมนุ่มสลวยปล่อยสยายลงกลางหลัง เดิมทียามนี้ต้องเข้านอนแล้วแท้ ๆ ทว่านางไม่อาจข่มตาให้หลับได้จริง ๆ "องค์หญิงแต่นี่ดึกมากแล้วนะเพคะ"จู่ ๆ ฉงเสว่ปิงก็นึกบางอย่างขึ้นได้ "เอ่อ...ถ้างั้น เจ้านอนก่อนข้าเลย" มือเรียวหยิบเสื้อคลุมตัวหนาขึ้นสวมทับ มู่หลินมองตามด้วยความฉงน "องค์หญิงจะไปที่ใดเพคะ" ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มซุกซน "ไปร่ำสุราอย่างไรเล่า ในเมื่อเจ้าร่ำสุรากับข้าไม่ได้ เช่นนั้นข้าจะไปหาสหายสักหน่อย" มู่หลินกะพริบเปลือกตาปริบ "เอ่อ...องค์หญิง ท่านมีสหายที่ใดกันเจ้าคะ" ฉงเสว่ปิงแต่งกายไปพิศมองความเรียบร้อยผ่านคันช่องบานใหญ่ไป "มีสิ ข้าว่าองครักษ์เซวียนหลิ่วไม