All Chapters of ย้อนรักสี่คราลวงชะตาเคียงท่าน: Chapter 21 - Chapter 30

ณ ศาลาริมน้ำท้ายตำหนัก บุรุษร่างสูงกำลังนั่งสนทนากันด้วยท่วงท่าสงบนิ่งดุจสายน้ำที่ค่อย ๆ ไหลหลากไปตามเส้นทาง"ท่านอ๋อง ท่านพึงใจในตัวธิดาของข้างั้นหรือ"จากท่าทีบนโต๊ะอาหารไม่กี่ชั่วยามที่ผ่านมา ฉงเจิ่งหมินลอบสังเกตแววตาและอาการของไต้ฮ่าวเฉินโดยตลอด ดูเหมือนเขามีความพึงใจในตัวของฉงเสว่ปิงไม่มากก็น้อยไต้ฮ่าวเฉินตอบรับโดยไม่ลังเล "แน่นอนว่าใช่""ท่านทราบใช่หรือไม่ว่านางต้องการยกเลิกสัญญาหมั้นหมาย อีกอย่างนางดื้อรั้นยิ่งท่านรับมือกับนางไหวแน่หรือ""ข้าทราบ ข้าจะไม่บังคับนาง เรื่องดื้อรั้นเปรียบดั่งเปลือกแข็งภายนอกเพื่อใช้ปกป้องตนเองเสียมากกว่า ข้ารู้ว่าแท้จริงนางมิใช่เฉกเช่นที่แสดงออกมา ดูเหมือนนางมีอคติกับข้าในบางเรื่องก็เท่านั้น เพียงแต่ฝ่าบาทจะให้โอกาสข้าได้สานสัมพันธ์กับธิดาของท่านหรือไม่ ข้าเชื่อว่าเมื่อทุกอย่างชัดแจ้ง นางจะลดทิฐิที่มีต่อข้าลงได้"ฉงเจิ่งหมินถอนหายใจหนึ่งคำรบ "เดิมทีเสว่ปิงตอบรับการหมั้นหมายกับท่านแล้ว ทว่าไม่กี่วันมานี้นางกลับมีท่าทีแปลกไปราวแผ่นฟ้าพลิกกลับ คนเป็นพ่อแม่เช่นข้าไหนเลยจะกล้าหักหาญน้ำใจบุตรธิดาตน""ฝ่

ฉงเสว่ปิงสะบัดกายเดินดุ่ม ๆ เข้าไปด้านใน มู่หลินเร่งร้อนสาวเท้าตามทันควัน ไต้ฮ่าวเฉินมองตามร่างอรชรซึ่งเร่งฝีเท้าเป็นระวิงโดยไม่รั้งรอก็พลันหรี่นัยน์ตาด้วยความคลางแคลง นางเปิดประตูเข้าไปยังห้องหนึ่งทางทิศตะวันออกอย่างคุ้นชิน เดิมทีเขายังไม่บอกด้วยซ้ำว่านางควรพักห้องใด เหตุใดนางจึงเลือกเข้าถูกห้องกันคิ้วเข้มขมวดมุ่น "จื่อจ้ง""พ่ะย่ะค่ะ""เจ้าบอกองค์หญิงหรือ ว่าข้าให้นางพักห้องนั้น"จื่อจ้งมองตามด้วยความงงงวย "กระหม่อมยังไม่ได้บอกผู้ใดเลยพ่ะย่ะค่ะ"ความสงสัยก่อเกิดขึ้นเป็นริ้วฉงเสว่ปิง เจ้าคล้ายรู้จักข้าดีไปเสียทุกเรื่อง แท้จริงแล้วเจ้าอยากถอนหมั้นกับข้าเพราะเรื่องใดกันแนขาเรียวเดินย่างกรายเข้ามาด้านในเนิบนาบ ภายในห้องช่างคุ้นเคยไม่แปรเปลี่ยน กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของมวลบุปผาซึ่งลอยลมเข้ามาส่งผลให้ความเคร่งเครียดมลายหายไปสิ้น ฉงเสว่ปิงยอบกายลงนั่งบนเตียงหนานุ่ม จากนั้นจึงผินหน้ามองหัวเตียงด้วยสีหน้าแย้มยิ้มดอกมู่ตานคิ้วสวยเลิกขึ้น พลางเอื้อมหยิบบุปผาแสนโปรดปรานขึ้นมาดอมดม สักพักสติของนางจึงถูกเรียกลับ นางโ

กว่าจะรอดพ้นจากท้องพระโรงออกมาได้ฉงเสว่ปิงอึดอัดแทบหยุดหายใจ พวกเขาว่าราชการต่อหลังจากทักทายพูดคุยกับนาง คำว่าทักทายเกรงว่าคงพูดได้ไม่เต็มปาก นับว่าเป็นการคาดคั้นเสียมากกว่าฉงเสว่ปิงเหม่อลอย จึงไม่ทันได้มองทาง ร่างบอบบางชนเข้ากับสตรีอีกฝั่ง มู่หลินรุจเข้าประคองกายของนางไว้ทันทีมู่หลิน "องค์หญิง เป็นอย่างไรบ้างเพคะ"ฉงเสว่ปิงส่ายหน้า พลางยืดกายยืนให้มั่น "ข้าไม่เป็นไร""นี่เจ้าเดินอย่างไร ไม่มีตาหรือ" เสียงสตรีแผดดังแปดหลอดจนแสบแก้วหูมู่หลินเดือดดาลที่อีกฝ่ายบังอาจมาชี้หน้านายของตนเช่นนี้ "เจ้านั่นแหละเดินอย่างไร หากไม่อยากนิ้วกุดก็เก็บนิ้วสกปรกนั่นลงเสีย กล้าชี้หน้าองค์หญิงเชียวรึ""มู่หลิน" ฉงเสว่ปิงปรามเสียงแผ่วอีกฝ่ายขึงดวงตามองมู่หลินด้วยความเคียดขึง "เจ้าเป็นเพียงขี้ข้า ปากดีนัก ข้าจะตบสั่งสอนจะได้ไม่ต้องปากมากอีก"นางง้างมือขึ้นสูงหมายฟาดลงบนใบหน้าของมู่หลิน ทว่าฉงเสว่ปิงกลับคว้าข้อมืออีกฝ่ายไว้ทันท่วงที สายตางดงามพลันแปรเปลี่ยนเป็นเย็นเยือกน่าสะพรึง"คิดทำสิ่งใด นางเป็นคนของข้า" ฉงเสว่ปิงบีบข้อมือไว้มั่น กล่าว

"สนุกพอหรือยัง" เสียงทุ้มดังจากทางเบื้องหลังฉงเสว่ปิงหันหน้าขวับ "มาแล้วหรือ ท่านอ๋องตัวดี"ไต้ฮ่าวเฉินเลิกคิ้ว "ท่านอ๋องตัวดี? ดูเหมือนน้ำสุราเข้าปากแล้วยิ่งใจกล้าขึ้นไม่น้อยเลย"ร่างสูงหย่อนกายลงนั่งฝั่งตรงข้าม ทว่าโต๊ะหาได้กว้างขวางมากนัก เป็นเพียงไม้สักขนาดกะทัดรัด พวกเขาจึงราวกับนั่งใกล้ชิดทว่าอยู่คนละด้านเท่านั้น หากยื่นหน้าเข้าใกล้คงนับว่าห่างกันเพียงลมหายใจกั้น"ทำไม...มองข้าด้วยสีหน้า และแววตาเช่นนี้ คิดว่าข้ากลัวท่านหรือ จะบอกให้ว่าชาตินี้ท่านอย่าหวังหลอกกินเต้าหู้ข้า"ไต้ฮ่าวเฉินขำพรืด "อะไรขององค์หญิงเล่า ทำราวกับข้าเคยทำอย่างนั้น"ฉงเสว่ปิงวางจอกสุราดัง ปึง! นางชี้หน้าของเขาส่ง ๆ ปลายนิ้วโบกสะบัดเปะปะ "นะ...นี่ ทำเป็นลืมงั้นรึ"ข้าไปล่วงเกินนางเมื่อใดกันแต่แล้วความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้น เขาโน้มตัวไปเบื้องหน้า พลางกวาดสายตาสำรวจดวงหน้างามซึ่งขึ้นสีแดงระเรื่อเสียจนชวนมอง ไต้ฮ่าวเฉินหรี่นัยน์ตาลงเล็กน้อย "หรือว่าท่านฝัน ...องค์หญิง ไหนท่านเคยบอกว่าเกลียดข้า ไยจึงกล้าฝันเรื่องบัดสีเช่นนี้เล่า""หา..." ฉงเส

ซินอี๋เลื่อนชาถ้วยเล็กยื่นส่งไปเบื้องหน้าฉงเสว่ปิง นางยิ้มเยาะพลางเอ่ยน้ำเสียงไม่เป็นมิตร "เก็บชาของเจ้าไว้เถิด ไหนเล่าสาส์นจากท่านพี่เหยียนเฟิง" ซินอี๋ส่งยิ้มละไม ทว่าภายใต้รอยยิ้มกลับเคลือบไปด้วยพิษสงร้ายกาจ "องค์หญิงท่านพระทัยร้อนนัก ไยจึงไม่ชมความงามของหิ่งห้อยพร้อมแสงจันทร์กระจ่างตาให้สบายอารมณ์ก่อนหรือเพคะ" "ซินอี๋ เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่ เดิมทีในราชวังพื้นที่ชมหิ่งห้อยมิใช่ริมสะพานสัตตบงกชหรือ ไยจำต้องเลือกพื้นที่เงียบสงัดร้างไร้ผู้คน อย่าให้ข้าต้องหมดความอดทนกับเจ้า" ซินอี๋ยังคงแย้มยิ้ม กระนั้นในใจของนางกลับเกิดคำถามขึ้นมาเสียแล้ว นางเพิ่งมาแคว้นไต้เจียครั้งแรกมิใช่หรือ ไยจึงรู้ว่ามีสถานที่แห่งนั้นด้วย ฉงเสว่ปิงทนมองสีหน้าเสแสร้งแกล้งทำอีกไม่ไหว จึงตัดสินใจลุกขึ้นทันควัน ซินอี๋ยืนตามอีกฝ่าย "องค์หญิง" "หากอยากล่อลวงข้าก็ช่วยแนบเนียนกว่านี้หน่อย" "เปล่านะเพคะ" ซินอี๋ยื่นสาส์นไปเบื้องหน้านางเอื้อมรับด้วยท่าทีคลางแคลง ดูจากวัสดุภายนอกนับว่าเป็นสาส์นจากแคว้นสุ่ยเหอจริง ฉงเ