บทที่ 7 ว่าที่สวามี (2/2)

ทว่ายามนี้ช่างกระหายหิวนัก ยังไม่มีอาหารตกถึงท้องตั้งแต่เมื่อคืน นางลอบมองตะเกียบของเขาที่คีบอาหารอย่างละเล็กละน้อยในทุก ๆ จาน ฉงเสว่ปิงเก็บรายละเอียดไม่คลาดสายตา นางจึงแน่ใจแล้วว่าอาหารบนโต๊ะไร้ซึ่งยาพิษ

นัยน์ตากลมโตค่อย ๆ เหลียวมองสีหน้าการกินด้วยความเอร็ดอร่อยของเขา จากนั้นจึงหยิบตะเกียบขึ้นเนิบนาบ

เอาเถิดเสว่ปิง ไว้คิดหาหนทางอีกที กองทัพต้องเดินด้วยท้องมิใช่หรือ

ปลายตะเกียบถูกคีบลงบนเนื้อปลาสีขาวช้า ๆ ภายในใจพยายามท่องเพียงคำว่า อย่าเห็นข้า ๆ ทำราวกับฝ่ายตรงข้ามตามืดบอด ฉงเสว่ปิงไม่กล้ากระทั่งหายใจแรง ปลายนิ้วเรียวพยายามใช้ตะเกียบยกชิ้นปลาอย่างระมัดระวัง พลันส่งเข้าปากฉับ แววตาหวาดระแวงเมื่อครู่แปรเปลี่ยนดั่งผืนฟ้าพลิกกลับ

นางไม่กล้าสบตาหรือมองหน้าเขา จึงไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายกำลังสังเกตทุกอิริยาบถของตนด้วยความขบขัน ตะเกียบในมือชายหนุ่มถูกวางลงตั้งแต่ที่นางหยิบส่วนของตนขึ้นมา จากนั้นจึงจิบน้ำชาไปพลาง เหลือบมองท่วงท่ายามละเลียดชิมอาหารทีละจานราวแมวน้อยหิวโซของนางไปพลาง เขาพยายามทบทวนและไตร่ตรองท่าทางน่าเอ็นดูเช่นนี้อย่างนึกเคลือบแคลง

ไ