All Chapters of ย้อนรักสี่คราลวงชะตาเคียงท่าน: Chapter 41 - Chapter 50

หลังจากสร่างเมาฉงเสว่ปิงกลับไม่ได้คาดคั้นสอบถามเรื่องใดกับมู่หลิน นางคิดเพียงว่าตนกำลังพร่ำเพ้อถึงไต้ฮ่าวเฉินจนสติเลอะเลือนไปเอง อีกทั้งหลายวันมานี้ฉงเสว่ปิงพบหน้าองครักษ์เซวียนหลิ่วแทบเรียกว่านับครั้งได้ นางพบเขาในยามกลางวันพร้อมกับตู้เหยียนเฟิงเท่านั้น ทว่าเมื่อราตรีมาเยือนดูเหมือนอีกฝ่ายกลับหายตัวไปอย่างน่าฉงน จิตใจของนางระส่ำระสายด้วยความประหลาดเมื่อหน้าประตูตำหนักไม่มีเซวียนหลิ่วคอยเฝ้า ซ้ำยังแอบหงุดหงิดอยู่หน่อย ๆ เมื่อฉุกนึกไปว่าเขาอาจต้องใจสตรีนางใดจนละทิ้งหน้าที่ในการเฝ้าปรนนิบัติตน ฉงเสว่ปิงจึงเพียงหาโอกาสเพื่อส่งคืนผ้าคลุมให้แก่เขาและต้องการเอ่ยถามบางสิ่งที่อัดอั้นภายในจิตใจตลอดหลายวันมานี้เท่านั้น ทว่านางแทบไม่มีโอกาสนั้นเลย ซ้ำอีกฝ่ายทำราวกับหลบหน้านางเสียด้วย "ปิงเอ๋อร์เป็นอันใดเล่า ไยทานน้อยนัก" ตู้เหยียนเฟิงเอ่ยถามด้วยความเป็นกังวลเขาเอื้อมหลังมือสัมผัสไปยังหน้าผากนูนเด่น ฉงเสว่ปิงสะดุ้งหลุดจากภวังค์ทันควัน "เอ่อ...ท่านพี่เหยียนเฟิง ข้าเพียงเบื่ออาหารเท่านั้น"ใบหน้างามยิ้มแหย นางลอบชำเลืองมองไปเบื้องหลัง ก็พบบุรุษร่างสูงยืนสงบนิ

"นี่ทำอันใดของท่าน" ฉงเสว่ปิงกวาดสายตามองเรือนร่างของตนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ไยต้องให้นางแต่งกายเป็นบุรุษกันเล่า ไต้ฮ่าวเฉินไม่ได้ตอบกลับ เขาคว้ามือเล็กปลิวติดมือของตนไปทันควัน ขาเรียวกึ่งเดินกึ่งวิ่งแทบล้มหน้าคะมำ "นะ...นี่ ท่านช้า ๆ หน่อย" ร่างสูงหันขวับ เขาคว้าเอวบางไว้มั่น ฉงเสว่ปิงตระหนก ทว่าทุกอย่างเกิดขึ้นชั่วพริบตา เขายกกายของนางลอยหวือขึ้นนั่งบนหลังอาชาตัวสูงใหญ่ จากนั้นจึงตวัดขึ้นนั่งกอดคร่อมร่างของตนเอาไว้ ดวงตากลมโตกะพริบถี่งุนงง ยามนี้ปากของนางแปรผันเป็นหนักอึ้ง กระทั่งอีกฝ่ายบังคับบังเหียนจนม้าห้อทะยานออกไปสติของนางจึงถูกเรียกกลับ "ท่านเป็นใบ้รึ ข้าขี่ม้าเป็น ไยชอบแสร้งเอาเปรียบข้า" ใบหน้าหล่อเหลาประดับไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "อ้ายเฟย ไม่เคยได้ยินหรือคนเดียวหัวหายสองคนเพื่อนตาย ลงเรือลำเดียวกันแล้วไยต้องตีตัวออกหาก มิสู้เดินทางด้วยกันอุ่นใจกว่า" ฉงเสว่ปิงอึ้งงัน เหตุใดเขาจึงพูดเองเออเองเก่งนัก นางบอกเมื่อใดว่ายินดีลงเรือลำเดียวกันกับเขา จู่ ๆ ก็นำอาภรณ์ของตนมาให้สวมใส่ หนำซ้ำยังดูรุ่มร่ามใหญ่โต ไม่เพียงเ

ไต้ฮ่าวเฉินเจาะรูเล็กน้อยบนกรุที่กั้นห้องเอาไว้ ฉงเสว่ปิงรู้สึกกระอักกระอ่วน ดูเอาเถิดไยจึงพานางมาลอบทำเรื่องบัดสี "ท่านเป็นพวกถ้ำมองรึ ข้าไม่เล่นด้วยหรอกนะ" ฉงเสว่ปิงตั้งท่าหมุนกายกลับ ทว่าเขาดันคว้าเอวเอาไว้ก่อน จากนั้นจึงจับหัวเล็ก ๆ ไว้มั่น เสียงกระซิบกระซาบดังอยู่ข้างหู ลมหายใจอุ่นรินรดผ่านลำคอเสียจนขนอ่อนลุกซู่ "เจ้าดูดี ๆ" ฉงเสว่ปิงไม่อาจขัดขืน นางมองลอดรูที่เขาลอบทำเอาไว้ ภาพเบื้องหน้าคือหนึ่งสตรีหนึ่งบุรุษกำลังร่วมอภิรมย์กันอย่างดุเดือดถึงใจอืม…อา…ใต้เท้า ไยตรงนั้นของท่านจึงใหญ่โตนักอ่า…ล้วนเป็นสิ่งช่วยสร้างความสุขสมให้สตรีอย่างไรเล่าฉงเสว่ปิงหน้าร้อนฉ่า ทั้งเสียงทั้งภาพกระแทกกระทั้นติดตรึงดวงตา นางรีบหลับตาลงฉับ ลมหายใจเริ่มติดขัดหอบกระชั้น เมื่อได้ยินเสียงด้านในกระเส่าพร่าตามจังหวะการขยับกายราวเกลียวคลื่น ใบหน้างามแดงก่ำ อารมณ์โมโหผุดขึ้นเป็นริ้ว ฉงเสว่ปิงสะบัดกายออกห่าง พลางหอบหายใจถี่ระรัว "ฮ่าวเฉิน ท่านมันคนวิปริต" "หา..." ไต้ฮ่าวเฉินงุนงง "เจ้าไม่เห็นหรือ ไม่คุ้นบ้างเลยรึ" ฉงเสว่ปิงคิดไปไกลถึงฉากร่วมรักของนางกับเขาเมื่อกาลก่อน อารามเดือดดาลยิ่งเพิ่มเป็นทบทวี "คุ้

ไต้ฮ่าวเฉินและฉงเสว่ปิงยังคงเร้นกายอยู่ในมุมมืดเพราะเมื่อครู่ไม่อาจหนีได้ทันการณ์ ฉงเสว่ปิงเห็นภาพทุกอย่างกระจะตา นางอยากกระโจนออกมาปกป้องบิดายิ่ง ทว่าไต้ฮ่าวเฉินปรามไว้เสียก่อน จึงทำได้เพียงมองภาพพี่ชายสุดรักของตน กำลังเอ่ยวาจาส่อเสียด ซ้ำยังทำร้ายผู้มีพระคุณอย่างน่าเวทนา ฉงเสว่ปิงพยายามกอดความอดสูเอาไว้ ร่างกายชาวาบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้ากระทั่งอีกฝ่ายจากไปแล้ว ทั้งสองจึงรุดมาดูอาการฉงเจิ่งหมิน "ข้าไม่เป็นไร พวกเจ้าออกไปเถิด หากถูกจับได้ขึ้นมา เกรงว่าคงไม่มีโอกาสคราที่สอง"ไต้ฮ่าวเฉินพยักหน้า ฉงเสว่ปิงกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามคนร่างสูงที่ประคองตน นางเหลียวมองใบหน้าบิดาด้วยแววตาเศร้าหมอง "ท่านพ่อ รักษาตัวด้วย"ฉงเจิ่งหมินยิ้มตอบ กระทั่งทั้งสองลับตาไปแล้ว เขาพลันทอดถอนใจอย่างนึกปลงตก"ปิงเอ๋อร์ เหยียนเฟิง พ่อผิดต่อพวกเจ้าแล้ว"เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะบิดาเช่นเขาละเลยไม่ใส่ใจตู้เหยียนเฟิง จึงทำให้บุตรบุญธรรมผู้นี้เหิมเกริม ความคิดความอ่านอ่อนไหว หลงผิดจนจิตใจมืดบอดชั่วขณะ เดิมทีเขาเป็นเด็กที่หัวอ่อนเชื่อฟังตนโดยตลอด คงเป็นเรื่องฉงเสว่ปิงกระหน่ำซ้ำเพราะเขามิอาจสมหวัง เหตุจากฉงเจิ่งหมินไม่

ฉงเสว่ปิงเบิกตากว้าง "ท่านอย่าบอกว่าท่านเองก็...""ข้าปลิดชีพตนเองตามเจ้า"ดั่งถูกคมมีดกรีดลึกลงกลางหัวใจ ความคับแค้นที่อัดอั้นถูกสะบั้นไม่เหลือชิ้นดี คำพูดของเขาประดุจรสขมของสุราพิษในครานั้น น้ำตาของนางไหลย้อมอาบลงข้างแก้มนวลไม่ทันรู้ตัว เสียงใสสั่นพร่า "ทะ...ท่าน ไยจึงโง่งมนัก เป็นถึงชินอ๋องทว่ากล้าปลิดชีพตนเองตามสตรีอย่างนั้นหรือ"ไต้ฮ่าวเฉินปาดน้ำตาที่ยังหลั่งรินไม่หยุดหย่อนด้วยความอ่อนโยน "ไม่ต้องร้อง เป็นข้าที่โง่จริง ๆ โง่ที่ทำกับเจ้าอย่างป่าเถื่อนดุร้าย ข้าทรมานสมความปรารถนาเจ้าถึงสามภพชาติแล้ว เจ้าพอใจหรือไม่ หากยังเจ้าอยากบั่นคอข้า ทะลวงหัวใจข้า เจ้าก็ทำเถิด"เขาจับมือเล็กแนบยังหน้าอกตน ฉงเสว่ปิงได้ยินเสียงหัวใจอีกฝ่ายเต้นกระหน่ำ นางทำได้เพียงจ้องมองเขาตาไม่กะพริบ ฉงเสว่ปิงไม่รู้ว่าตนควรเชื่อคำพูดหวานหูของเขาอีกหรือไม่ นั่นอาจเป็นเพียงกับดักเพื่อล่อหลอกให้นางตายใจอีกชาติหนึ่ง"ท่านกำลังวางหลุมพรางข้าหรือ คงมิใช่ว่าแอบล้วงความลับของข้ายามเมาใช่หรือไม่" ฉงเสว่ปิงหวาดระแวงไต้ฮ่าวเฉินยิ้มขัน "คงต้องขอบคุณความขี้เมาของเจ้า ทำให้ข้าได้สติขึ้นมา""นั่นปะไร" ฉงเสว่ปิงหน้างอ นางพยาย