Semua Bab ย้อนรักสี่คราลวงชะตาเคียงท่าน: Bab 41 - Bab 45

หลังจากสร่างเมาฉงเสว่ปิงกลับไม่ได้คาดคั้นสอบถามเรื่องใดกับมู่หลิน นางคิดเพียงว่าตนกำลังพร่ำเพ้อถึงไต้ฮ่าวเฉินจนสติเลอะเลือนไปเอง อีกทั้งหลายวันมานี้ฉงเสว่ปิงพบหน้าองครักษ์เซวียนหลิ่วแทบเรียกว่านับครั้งได้ นางพบเขาในยามกลางวันพร้อมกับตู้เหยียนเฟิงเท่านั้น ทว่าเมื่อราตรีมาเยือนดูเหมือนอีกฝ่ายกลับหายตัวไปอย่างน่าฉงน จิตใจของนางระส่ำระสายด้วยความประหลาดเมื่อหน้าประตูตำหนักไม่มีเซวียนหลิ่วคอยเฝ้า ซ้ำยังแอบหงุดหงิดอยู่หน่อย ๆ เมื่อฉุกนึกไปว่าเขาอาจต้องใจสตรีนางใดจนละทิ้งหน้าที่ในการเฝ้าปรนนิบัติตน ฉงเสว่ปิงจึงเพียงหาโอกาสเพื่อส่งคืนผ้าคลุมให้แก่เขาและต้องการเอ่ยถามบางสิ่งที่อัดอั้นภายในจิตใจตลอดหลายวันมานี้เท่านั้น ทว่านางแทบไม่มีโอกาสนั้นเลย ซ้ำอีกฝ่ายทำราวกับหลบหน้านางเสียด้วย "ปิงเอ๋อร์เป็นอันใดเล่า ไยทานน้อยนัก" ตู้เหยียนเฟิงเอ่ยถามด้วยความเป็นกังวลเขาเอื้อมหลังมือสัมผัสไปยังหน้าผากนูนเด่น ฉงเสว่ปิงสะดุ้งหลุดจากภวังค์ทันควัน "เอ่อ...ท่านพี่เหยียนเฟิง ข้าเพียงเบื่ออาหารเท่านั้น"ใบหน้างามยิ้มแหย นางลอบชำเลืองมองไปเบื้องหลัง ก็พบบุรุษร่างสูงยืนสงบนิ

"นี่ทำอันใดของท่าน" ฉงเสว่ปิงกวาดสายตามองเรือนร่างของตนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ไยต้องให้นางแต่งกายเป็นบุรุษกันเล่า ไต้ฮ่าวเฉินไม่ได้ตอบกลับ เขาคว้ามือเล็กปลิวติดมือของตนไปทันควัน ขาเรียวกึ่งเดินกึ่งวิ่งแทบล้มหน้าคะมำ "นะ...นี่ ท่านช้า ๆ หน่อย" ร่างสูงหันขวับ เขาคว้าเอวบางไว้มั่น ฉงเสว่ปิงตระหนก ทว่าทุกอย่างเกิดขึ้นชั่วพริบตา เขายกกายของนางลอยหวือขึ้นนั่งบนหลังอาชาตัวสูงใหญ่ จากนั้นจึงตวัดขึ้นนั่งกอดคร่อมร่างของตนเอาไว้ ดวงตากลมโตกะพริบถี่งุนงง ยามนี้ปากของนางแปรผันเป็นหนักอึ้ง กระทั่งอีกฝ่ายบังคับบังเหียนจนม้าห้อทะยานออกไปสติของนางจึงถูกเรียกกลับ "ท่านเป็นใบ้รึ ข้าขี่ม้าเป็น ไยชอบแสร้งเอาเปรียบข้า" ใบหน้าหล่อเหลาประดับไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "อ้ายเฟย ไม่เคยได้ยินหรือคนเดียวหัวหายสองคนเพื่อนตาย ลงเรือลำเดียวกันแล้วไยต้องตีตัวออกหาก มิสู้เดินทางด้วยกันอุ่นใจกว่า" ฉงเสว่ปิงอึ้งงัน เหตุใดเขาจึงพูดเองเออเองเก่งนัก นางบอกเมื่อใดว่ายินดีลงเรือลำเดียวกันกับเขา จู่ ๆ ก็นำอาภรณ์ของตนมาให้สวมใส่ หนำซ้ำยังดูรุ่มร่ามใหญ่โต ไม่เพียงเ