Semua Bab มายาทมิฬ: Bab 11 - Bab 20

ตอนที่ 11.“ก็อย่าให้สนุกจนเกินเลยไปนักก็แล้วกัน เพราะเลือดขัตติยาแบบหลานมันจะจางเอาได้...” สมถวิลพูดยิ้มๆ ก่อนจะหันไปหาคนสนิท“ไปกันเถอะคำลือ อาไปนะราชาวดี...”หญิงสาวมองตามร่างของท่านอาสมถวิลไปอย่างหวั่นเกรง กลัวว่าท่านอาจะนำเรื่องนี้ไปบอกกับท่านพ่อและท่านแม่ของตนเองที่กำลังจะเสด็จกลับมาภายในไม่กี่วันนี้“ไปกันเถอะ ท่านอาคงไม่สงสัยอะไรมากกว่าคำอธิบายของหญิงหรอก”“แต่มาลีกลัวเพคะ...” มาลีที่อยู่ในชุดเจ้าหญิงแสนงามไม่ยอมขยับเดินตาม ร้อนถึงราชาวดีต้องมาดึงแขนให้เดินไปด้วยกัน“ไม่เอาน่ามาลี เราตกลงกันแล้วนะ ไม่ต้องกลัว หญิงรับผิดชอบทุกอย่างเอง...” มาลีพูดอะไรไม่ออกได้แต่ก้มหน้านิ่ง เดินตามองค์หญิงตัวเองไปอย่างหวั่นเกรงอาญาทวิภาคหรี่ตามองสตรีในชุดที่มองก็รู้ว่าแตกต่างจากนางกำนัลที่ยืนอยู่ข้างๆ นิ่ง ขณะทรุดกายลงนั่งตรงหน้าเจ้าหล่อน“นายท่านนี่องค์หญิงราชาวดีเพคะ” เสียงใสของแม่นางกำนัลดอกเอื้องดังขึ้น“ทรงพระเจริญพ่ะย่ะค่ะ” ทวิภาคเอ่ยอย่างเสียไม่ได้ อยากจะให้การพบปะกันครั้งนี้จบสิ้นลงโดยเร็วที่สุด“เอ่อ... ไม่เป็นไรมิได้เพคะ...”มาลีลืมตัวพูดออกไป ร้อนจนราชาวดีต้องรีบแก้ให้ เพราะสีหน้าของ

ตอนที่ 13.“ปล่อยฉันนะ! ปล่อยสิ...” ดิ้นรนเงยหน้าขึ้นมองคนตัวโตที่เป่าลมหายใจร้อนผ่าวลดพวงแก้มของตนเองด้วยความไม่พอใจแม้หล่อนจะทำไม่ดีกลับเขา แต่อินทรายุธก็ไม่มีสิทธิ์มาทำหยาบคายอย่างนี้กับหล่อน เรื่องนั้นมันก็จบมาตั้งสามปีแล้ว เขาจะยังติดใจอะไรอีก ผู้หญิงที่สวยที่ดีกว่าหล่อนมีเยอะยิ่งกว่าเม็ดทรายเสียอีก ทำไมเขาถึงยังจดจำอดีตที่ปวดร้าวนั้นอยู่อีกทำไม?“เมื่อสามปีก่อน... หากฉันไม่เป็นสุภาพบุรุษเธอคงเสร็จฉันตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอใส่ผ้าขนหนูออกมาเปิดประตูให้ฉันแล้วล่ะ ความจริง... ฉันก็โง่เองแหละที่ไม่จัดการเธอวันนั้น”“คนหยาบคาย คุณไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะมาวิจารณ์ฉันแบบนี้นะ ไม่มีสิทธิ์!”อินทรายุธหัวเราะอย่างสะใจ “แล้วใครมีสิทธิ์ล่ะไอ้ผู้ชายคนไหน หรือว่าไอ้ผัวคนปัจจุบันของเธอ นี่ฉันถามจริงๆ เถอะ ไอ้คนนี้ใช่คนที่ทำให้เธอทิ้งฉันเมื่อสามปีก่อนหรือเปล่า หรือว่าเปลี่ยนคนใหม่แล้ว... ถ้าเปลี่ยนแล้วไอ้หมอนี่คนที่เท่าไหร่ล่ะ”“คุณ...!”เสียงนั้นมาพร้อมกับฝ่ามือบอบบางที่วางลงบนแก้มสากด้วยโทสะ แม้มันจะไม่ได้รุนแรงเพราะหญิงสาวไม่ถนัด แต่กระนั้นมันก็ทำให้ดวงตาคมกล้าที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยันลุกโชนด้วยโท

ตอนที่ 15.น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเจ็บช้ำ จ้องมองอินทรายุธทั้งน้ำตา ชายหนุ่มเบือนหน้าหนี หัวใจอ่อนยวบกับน้ำตาของมัลลิกา แต่ความเจ็บปวดที่เคยได้รับทำให้เขาเลือกที่จะแข็งแกร่งและสลัดเจ้าความใจอ่อนนั้นออกไป“ฉันมีวิธีที่ดีกว่านี้ในการทำให้เธอเจ็บปวด อีกไม่นานหรอกมัลลิกา... เธอจะรู้ว่านรกบนดินนั้นมีจริง และมันก็จะทำให้เธอเกลียดการมีชีวิตอยู่เลยทีเดียวแหละ”เขาหัวเราะเสียงกระด้าง จ้องมองหล่อนด้วยความเกลียดชัง ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากห้องที่กักขังมัลลิกาไว้ด้วยมาดแห่งผู้ชนะ“พี่ยุธใจร้าย... พี่ยุธใจร้าย...”เมื่อเงาแห่งซาตานร้ายพ้นไปจากกายแล้ว หญิงสาวก็คร่ำครวญออกมาอย่างปวดใจ ร่างกายคล้ายถูกเข็มนับร้อยทิ่มแทงไม่หยุด เจ็บจนต้องกัดฟันแน่น หัวใจร้าวราญไม่ต่างจากถูกเฉือนด้วยคมมีด ยื่นโทรศัพท์มือถือส่งคืนให้กับคนสนิท พร้อมๆ กับรอยยิ้มสมใจ ขณะเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้นุ่มตัวโปรด ดวงตาเต็มไปด้วยไฟริษยาแผดเผา “ทุกอย่างเป็นไปตามแผนของเราไหมพ่ะย่ะค่ะ นายท่าน” คำลือเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ สมถวิลหัวเราะร่วน “ทุกอย่างเป็นไปตามแผน ตอนนี้รอแค่เพียงเจ้าพี่เสด็จกลับมาพบกับความตายที่

ตอนที่ 17.“เจ้าเป็นใคร... มาที่นี่ได้ยังไง”เสียงเข้มเต็มไปด้วยอำนาจ ทำให้ทวิภาคที่เดินหลงเข้ามาถึงในเขตของตำหนักเจ้าสมถวิลสะดุ้งหันกลับไปมองเจ้าของเสียง ก็เห็นผู้ชายผิวขาววัยกลางคนแต่งชุดเสื้อราชปะแตนสีพื้นกับโจงกระเบนสีน้ำเงิน มือถือดาบ ยืนจังก้าอยู่ด้านหลังชายหนุ่มหันกลับไป “ฉัน... คือแขกของเจ้าหญิงราชาวดี...” คำตอบของเขาทำให้อีกฝ่ายแสยะยิ้มออกมา “นึกว่าใคร ที่แท้ก็เจ้านั่นเอง กล้าเข้ามาวุ่นวายในเขตตำหนักเจ้าสมถวิลเจ้าหัวหลุดแน่...” คำลือหัวเราะสะใจ ก่อนจะสั่งให้ทหารจับตัวทวิภาคให้เข้าไปหาเจ้าสมถวิลในตำหนัก เพื่อตัดสินโทษ“นายท่าน เจ้าหมอนี่บุกรุกเขตส่วนพระองค์ ให้กระหม่อมตัดหัวมันเลยดีไหมพ่ะย่ะค่ะ”คำลือกราบทูล สมถวิลหรี่ตามองบุรุษรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตรมาจุติตรงหน้า ก่อนจะพูดออกมา“แขกของราชาวดีไม่ใช่หรือ แล้วเราจะเสียมารยาทได้ยังไงกันล่ะ”เสียงหัวเราะนั้นซ่อนความชั่วร้ายเอาไว้จนทวิภาคแทบอาเจียน ชายหนุ่มขบกรามแน่น จ้องมองบุรุษตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัว“ฉันเดินหลงเข้ามาเพราะไม่คุ้นทาง ไม่ได้มีเจตนาอื่นแอบแฝงดั่งที่คนของท่านเข้าใจ...”ทวิภาคอธิบาย ยืนตระหง่านอยู่ตรง

ตอนที่ 19.ดอกไม้ในสวนกำลังชูช่อแข่งกันอวดโฉมสะคราญเบ่งบานเต็มอุทยาน ราชาวดีเดินพาทวิภาคชี้ชมความงดงามเบื้องหน้าอย่างมีความสุข ชายหนุ่มเองแม้ตอนแรกจะรู้สึกอึดอัดกับความเจื้อยแจ้วของแม่นางกำนัลข้างกาย แต่พอนานๆ ก็เริ่มชิน และชักติดใจ“นายท่านเมื่อยหรือยังเพคะ ถ้าเมื่อยนั่งที่ศาลาตรงนั้นก่อน เดี๋ยวข้าน้อยจะไปนำเครื่องดื่มเย็นมาให้เพคะ” นิ้วเรียวสีขาวสะอาดชี้ไปที่ศาลาไม้แกะสลักขนาดใหญ่สวยงาม“ไม่ต้องหรอกฉันยังไม่หิว แต่อยากคุยกับเธอมากกว่า”พูดขณะเดินไปทรุดนั่งที่ศาลาไม้ ราชาวดีรีบเดินตามไปและนั่งลงกับพื้น แต่ทวิภาคดึงให้ขึ้นมานั่งคู่กับตนเอง“นั่งด้วยกันบนนี้แหละ ฉันไม่ใช่พระราชาสักหน่อย”“แต่นายท่านเป็นแขกขององค์หญิง...” ค้านเสียงนุ่มแต่ก็ทำตาม“แล้วฉันใช่คนหรือเปล่า มีแขนมีขามากกว่าเธอหรือไง...” ทวิภาคเอ็ดเสียงดุ ก่อนจะเริ่มถามสิ่งที่ตัวเองสงสัย“ทำไมตำหนักสีทองนั้นถึงเข้าถึงได้หวงห้ามนักล่ะ ฉันแค่เดินเฉียดไปนิดเดียวก็ถูกลากตัวไปสอบสวนแล้ว”ราชาวดีทำหน้าครุ่นคิด “นั่นเป็นตำหนักของเสด็จอา... เอ่อ ตำหนักของเจ้าสมถวิลเพคะ เป็นพระอนุชาต่างพระชนนีกับเสด็จ... เอ่อ กับพระราชาสุขเกษม ทรงไม่ชอ