บทที่ 24 เดิมพันสุดท้าย

ลานด้านหลังอาคารเรียนที่มักเงียบสงัดในยามค่ำ ถูกแสงจากโคมติดผนังสาดลงอย่างครึ่งใจ มีนาไม่ได้ตั้งใจจะเดินผ่านตรงนี้ แต่เสียงเรียกที่ดังขึ้นจากความมืดด้านข้างทำให้เธอชะงักเท้า

"มีนา..."

เสียงนั้นเย็นจัดจนคล้ายกับหยุดเวลาไว้ ณภัทรก้าวออกมาจากข้างเสาอาคารที่ถูกเงาทาบ แววตาที่เคยอ่อนโยนกลายเป็นแข็งกระด้างจนเธอแทบไม่อยากเชื่อว่านี่คือคนเดียวกัน

"เดินตามฉันมา เราต้องคุยกัน"

เธอลังเล แต่สายตาของเขาไม่เปิดช่องให้ปฏิเสธ

ณภัทรพาเธอมาหยุดในมุมมืดข้างอาคาร ไม่มีใครเดินผ่าน ไม่มีแสงกล้อง ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีอะไรเลยนอกจากความเงียบและลมหายใจที่เริ่มติดขัด

"เธอคิดจริง ๆ เหรอ ว่าดนุรักเธอ?" เขาพูดตรง ไม่มีการอ้อม ไม่มีการชี้แจง

เธอนิ่ง ไม่ตอบ

"เขาแค่หลอกใช้เธอ" เขากดเสียงต่ำลงกว่าเดิม "เหมือนที่เขาเคยหลอกใช้คนอื่น ทำทุกอย่างเพื่อปิดบังตัวเอง ทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองรอด"

มือของเขาล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อสูท ก่อนจะคว้าเอากระดุมข้อมือเงินขึ้นมาถือ

"รู้ไหมว่านี่คืออะไร?" เขายกให้เธอดู ก่อนจะขว้างมันทิ้งลงบนพื้น

เสียงกระดุมกระทบพื้นคอนกรีตเบา ๆ แต่ในจังหวะที่ไม่มีคำพูด ไม่มีใครขยับ มันดังพอจะทำให้มือของเ