เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 24 เดิมพันสุดท้าย
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-05-26 20:58:34
บทล่าสุด
Unchosen เงารักกลางลวงใจ บทที่ 26 ความรักที่ไม่อาจซ่อนได้อีก
ร่างของดนุนอนนิ่งบนเตียงขาวในโรงพยาบาล ห้องทั้งห้องเงียบจนได้ยินเสียงเครื่องวัดชีพจรเต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ผ้าพันแผลยังพันอยู่เหนือคิ้ว บาดแผลใหม่ซ้อนทับร่องรอยเดิมที่ยังไม่ทันหายดีมีนานั่งเงียบอยู่ข้างเตียง มือเธอวางซ้อนอยู่บนมือเขา ไม่ได้ขยับ ไม่ได้เรียก แค่รับรู้ถึงอุณหภูมิที่ยังอุ่นอยู่ใต้ฝ่ามือ ดวงตาเธอแดงช้ำจากการร้องไห้ที่ไม่ได้ปล่อยให้ใครเห็น เสี้ยวหน้าเธอสะท้อนแสงไฟสีขาวของห้องพยาบาลอย่างหม่นหมองเธอสูดลมหายใจลึก ก่อนจะพูดเบา ๆ เหมือนกลัวว่าหากเสียงดังเกินไป เขาจะตื่นขึ้นมาแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น"ฉัน...อาจจะชอบคุณเข้าจริง ๆ ก็ได้นะ"ประโยคนั้นหลุดออกมาพร้อมลมหายใจ มือเธอกระชับแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว ปลายนิ้วเย็นเยียบเล็กน้อยเพราะอุณหภูมิในห้อง แต่สัมผัสนั้นมั่นคงเปลือกตาของดนุกระพริบช้า ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตา สายตายังพร่าเล็กน้อยจากยาที่ได้รับ แต่เขารับรู้ได้ถึงแรงกดเบา ๆ จากมือเธอ ใบหน้าของเขาไม่ได้แสดงความเจ็บปวด มีเพียงความเงียบที่คล้ายเข้าใจทุกอย่างที่ได้ยินเขาไม่พูดอะไรทันที แค่ยกมือที่มีสายรัดกับเข็มน้ำเกลือขึ้นมา จับมือเธอไว้แน่นขึ้น สัมผัสนั้นมั่นคงจนเธอรู้สึกเหม
Unchosen เงารักกลางลวงใจ บทที่ 25 ความเร็วที่แลกด้วยเลือด
สนามแข่งใต้ทางด่วนคืนนี้ไม่เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา ฝนตกกระหน่ำไม่หยุด พื้นเปียกฉ่ำสะท้อนแสงไฟจากป้ายและไฟหน้ารถจนแสบตา กลิ่นน้ำมันกับกลิ่นยางไหม้ปะปนกับไอฝนจนรู้สึกอึดอัดฝูงชนเบียดเสียดอยู่รอบรั้วกั้น บ้างตะโกนเชียร์ บ้างถ่ายคลิป บ้างสบถเป็นจังหวะกับเสียงเครื่องยนต์ มีนาเดินฝ่าฝูงชนเข้ามา ร่มในมือเอียงกระแทกลมจนแทบหลุด เธอเบียดคนจนถึงขอบทาง หัวใจเต้นแรงจนหูอื้อรถสองคันจอดประจันหน้ากันที่จุดสตาร์ต รถสีดำด้านของดนุอยู่ฝั่งซ้าย ส่วนรถเงินเมทัลลิกของณภัทรอยู่ฝั่งขวา ไฟหน้าเหมือนจ้องกันไม่กะพริบมีนาเห็นดนุนั่งอยู่หลังพวงมาลัย ใบหน้าเงียบขรึม ไม่รู้คิดอะไรอยู่ ณภัทรเองก็มองตรงเหมือนคนที่ไม่มีอะไรต้องเสียเสียงนับถอยหลังจากไมค์ของกรรมการสนามดังขึ้น ฝูงชนเงียบกะทันหันเหมือนลมหายใจถูกกลืนไปกับเสียงฝน"สาม... สอง... หนึ่ง!"เสียงยางบดพื้นดังลั่น น้ำกระเซ็นเป็นทางยาว รถทั้งสองพุ่งทะยานออกไปด้วยความเร็วที่ไม่น่าจะควบคุมได้บนพื้นลื่นแบบนี้มีนากำรั้วแน่นจนปลายนิ้วชา ดวงตาจับจ้องรถทั้งสองไม่กะพริบ แม้ภาพจะเบลอจากละอองน้ำแต่เธอไม่กล้าละสายตาแม้แต่วินาทีเดียวรถของดนุนำเล็กน้อย แต่ช่วงโค้งที่สี่ล้
Unchosen เงารักกลางลวงใจ บทที่ 24 เดิมพันสุดท้าย
ลานด้านหลังอาคารเรียนที่มักเงียบสงัดในยามค่ำ ถูกแสงจากโคมติดผนังสาดลงอย่างครึ่งใจ มีนาไม่ได้ตั้งใจจะเดินผ่านตรงนี้ แต่เสียงเรียกที่ดังขึ้นจากความมืดด้านข้างทำให้เธอชะงักเท้า"มีนา..."เสียงนั้นเย็นจัดจนคล้ายกับหยุดเวลาไว้ ณภัทรก้าวออกมาจากข้างเสาอาคารที่ถูกเงาทาบ แววตาที่เคยอ่อนโยนกลายเป็นแข็งกระด้างจนเธอแทบไม่อยากเชื่อว่านี่คือคนเดียวกัน"เดินตามฉันมา เราต้องคุยกัน"เธอลังเล แต่สายตาของเขาไม่เปิดช่องให้ปฏิเสธณภัทรพาเธอมาหยุดในมุมมืดข้างอาคาร ไม่มีใครเดินผ่าน ไม่มีแสงกล้อง ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีอะไรเลยนอกจากความเงียบและลมหายใจที่เริ่มติดขัด"เธอคิดจริง ๆ เหรอ ว่าดนุรักเธอ?" เขาพูดตรง ไม่มีการอ้อม ไม่มีการชี้แจงเธอนิ่ง ไม่ตอบ"เขาแค่หลอกใช้เธอ" เขากดเสียงต่ำลงกว่าเดิม "เหมือนที่เขาเคยหลอกใช้คนอื่น ทำทุกอย่างเพื่อปิดบังตัวเอง ทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองรอด"มือของเขาล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อสูท ก่อนจะคว้าเอากระดุมข้อมือเงินขึ้นมาถือ"รู้ไหมว่านี่คืออะไร?" เขายกให้เธอดู ก่อนจะขว้างมันทิ้งลงบนพื้นเสียงกระดุมกระทบพื้นคอนกรีตเบา ๆ แต่ในจังหวะที่ไม่มีคำพูด ไม่มีใครขยับ มันดังพอจะทำให้มือของเ
Unchosen เงารักกลางลวงใจ บทที่ 23 คำเชิญจากหัวใจ
วันก่อนงานเลี้ยงวันสถาปนา มีนาเจอการ์ดเชิญที่วางอยู่บนโต๊ะเรียนของตัวเอง มันเป็นซองเรียบ ๆ ไม่มีชื่อคนส่ง แต่เมื่อเปิดออกดู ก็พบกระดาษแผ่นเล็กที่เขียนด้วยลายมือประณีตเกินกว่าที่เธอคาดไว้“เธอว่างวันงานไหม?”ประโยคสั้น ๆ แต่เธออ่านมันอยู่หลายรอบ“เขียนเอง หรือให้คนอื่นเขียน?” หญิงสาวพึมพำ พลางหมุนกระดาษในมือไปมา เธอไม่ได้ยิ้ม แต่แววตาที่จ้องลงบนตัวหนังสือ…บอกไม่ได้ว่ากำลังรู้สึกแบบไหนวันต่อมาเธอแอบไปหาชุดกับเพื่อน แค่บอกว่าเป็นงานทางการ แต่เพื่อนกลับหัวเราะ“มีนาจะไปเดตหรือเปล่าเนี่ย?”“ไม่ใช่ซะหน่อย…” เธอปฏิเสธเสียงเบา แล้วก็ไม่พูดอะไรอีกวันงานมาถึงเร็วกว่าที่คิด มีนาเดินเข้าสู่งานเลี้ยงด้วยชุดกระโปรงยาวสีอ่อน แสงไฟในห้องประชุมสะท้อนเงาลงบนพื้นจนดูเหมือนทุกอย่างช้าลงนิดหนึ่งเสียงดนตรีจากวงเครื่องสายลอยแผ่วอยู่ทั่วห้อง บรรยากาศหรูหราแต่ไม่โอ้อวด ทุกคนแต่งตัวดี พูดคุยกันเป็นกลุ่ม ๆ มีเสียงหัวเราะแทรกอยู่เป็นระยะ แต่มีนาเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลยดนุยืนอยู่ใกล้มุมหนึ่งของห้อง เขาสวมสูทพอดีตัว สีเข้มเรียบ ไม่มีเครื่องประดับเกินจำเป็น แต่แค่นั้นก็ทำให้เขาโดดเด่นกว่าใคร ๆเมื่อเธอก้าวเข้าไปใก
Unchosen เงารักกลางลวงใจ บทที่ 22 ดาดฟ้าแห่งความทรงจำ
บันไดขึ้นสู่ดาดฟ้าแคบและเก่า มีรอยสนิมจับตรงขอบราว เหล็กบางช่วงขึ้นคราบเขียวจากฝนที่ตกแล้วระเหยไปนับครั้งไม่ถ้วนมีนาเงยหน้ามองประตูเหล็กที่เปิดแง้มอยู่ ลมจากด้านบนพัดลงมาเบา ๆ เธอก้าวเท้าตามหลังดนุขึ้นไปโดยไม่พูดอะไรดาดฟ้าว่างเปล่า ไม่มีเครื่องจักร ไม่มีแผงโซลาร์เซลล์อย่างที่มักเห็นในหนัง ด้านหนึ่งของกำแพงมีลังไม้เก่า ๆ วางเรียงกัน ซ้อนทับแบบไม่ได้ตั้งใจนักดนุเดินตรงไป หยุดอยู่ที่ลังกล่องหนึ่ง ก่อนจะยกฝาออกมีนายืนอยู่เงียบ ๆ ด้านหลัง ไม่แน่ใจว่าเธอควรพูดอะไรดีเขาหยิบซองกระดาษออกมา ในนั้นมีแบบงานเก่า—ไม่ใช่ของเขา แต่เป็นของเธอ แบบที่เธอเคยส่งประกวดเมื่อนานมาแล้วและมีอีกอย่างหนึ่ง… รูปถ่ายของเธอเธอขยับเข้ามาใกล้ มองภาพถ่ายใบหนึ่งในมือเขา"นี่มัน... ตั้งแต่มัธยมแล้วนี่" เสียงของเธอเบา ไม่ได้ตกใจนัก แค่เหมือนไม่รู้จะวางความรู้สึกไว้ตรงไหนดนุไม่พูดอะไรทันที เขาแค่ยื่นภาพนั้นให้เธอดูเต็ม ๆ"ใครบอกว่าฉันไม่สนใจเธอ"เธอหันมามองหน้าเขา แววตานิ่ง ๆ ไม่ได้หวั่น ไม่ได้เบี่ยงหนีเหมือนเคยเขายกมือชี้ออกไปไกล ละเลยกล่อง ละเลยรูปถ่าย พูดเหมือนไม่ได้คิด"เห็นนั่นไหม? ชิงช้าสวรรค์ที่อยู่ตรงโน้น
Unchosen เงารักกลางลวงใจ บทที่ 21 ความเงียบกลางคืนในห้องทดลอง
นาฬิกาบนผนังห้องทดลองเดินเข้าใกล้เที่ยงคืน เสียงเครื่องปรับอากาศทำงานเบา ๆ คลอไปกับเสียงลมหายใจของคนสองคนที่ยังนั่งอยู่ใต้แสงไฟสีขาวนวลมีนาโน้มตัวลงเล็กน้อย มือขยับชิ้นส่วนโมเดลตรงหน้าอย่างระมัดระวัง ท่ามกลางเอกสารที่กระจายเต็มโต๊ะ เสียงคลิกของเมาส์ เสียงกระดาษพลิก เสียงถอนหายใจบาง ๆ ดังสลับกันเป็นจังหวะ"นี่แน่ใจใช่ไหมว่ามันจะประกอบได้ทัน?"เธอพูดเบา ๆ โดยไม่เงยหน้าขึ้น ดนุที่นั่งฝั่งตรงข้ามขยับตัวเข้ามา มือเขายื่นมาช่วยดันแผ่นพลาสติกตรงชิ้นฐานเข้าที่"ถ้าไม่แน่ใจ ฉันจะนั่งอยู่ตรงนี้กับเธอทั้งคืนทำไมล่ะ?"น้ำเสียงราบเรียบ แต่คำพูดกลับทำให้มือของเธอหยุดชั่วครู่"อย่าขยับ"เขาขยับมานั่งข้างหลังเธอ นิ้วมือเรียวยาวประคองมือของเธอไว้แน่น ขยับชิ้นงานให้อยู่ในองศาที่เหมาะที่สุด"ตรงนี้ต้องหมุนก่อน แล้วค่อยล็อก"เสียงเขาอยู่ใกล้จนเธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจแนบต้นคอ เส้นผมที่หล่นลงหน้าผากเธอถูกเขาเก็บไว้หลังใบหูอย่างแผ่วเบาเธอชะงัก ค้างอยู่อย่างนั้น"ฉันไม่คิดว่าเธอจะยังอยู่ช่วยถึงขนาดนี้""ฉันไม่อยากให้เราต้องแพ้ เพราะเรื่องที่ควบคุมไม่ได้"เธอพูดโดยยังไม่กล้าหันไปมองหน้าเขาเขาเงียบไปครู่หนึ่ง
บางทีคุณอาจจะชอบ
CLOSE FRIEND เพื่อนเล่นไม่เล่นเพื่อน
ACHICHI16.9K viewsเกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่
เฉียวเหมย63.5K viewsหนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ
ดั่งสายน้ำ78.7K viewsห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม
เฟเธอร์ในลมอ่อน111.2K viewsท่านประธานขา(ได้โปรด)อย่าใจร้าย
หมีสีคราม40 viewsเกมส์ล่าคว้าหัวใจรัก
Pampercila285 views4P ยัยเนิร์ดโดนนักบาสรุมซ้อมอย่างหนัก! PWP
Sadistic_X539 viewsเมื่อหัวใจใกล้กัน When hearts align
Darann54 views
