All Chapters of คุณหมอที่รัก: Chapter 1 - Chapter 10

แนะนำตัวละคร กองทัพ ศาสตราจารย์นายแพทย์เธียรวิชญ์ เศรษฐบุตรกุญชร อายุ 26 ปี ส่วนสูง 190 เซนติเมตร การศึกษา จบระดับมัธยมศึกษาตอนปลายด้วยการสอบเทียบระบบ General Educational Development (GED) ตอนอายุ 16 ปี และเข้าศึกษาต่อระดับปริญญาตรี Medical University of Lublin 6 ปี ที่ประเทศโปแลนด์ และศึกษาต่อแพทย์เฉพาะทางต่อยอด (Fellow) แพทย์อายุรกรรมด้านหัวใจ สาขาวิชาศัลยศาสตร์หัวใจและทรวงอก ที่Harvard Medical School 3 ปี เป็นแพทย์ที่มีคะแนน USMLE สูงสุด มีผลงานวิจัยโดดเด่นและได้ตีแผ่ในวารสารการแพทย์ตั้งแต่ระดับปริญญาตรี และขณะนั้นยังเรียนหลักสูตร MBA ควบคู่ไปด้วย หลังจากจบมาก็กลับมาดูแลโรงพยาบาลของตัวเองตำแหน่งผู้อำนวยการโรงพยาบาล KM และเป็นอาจารย์พิเศษสอนนักศึกษาแพทย์ที่มหาวิทยาลัยRT อีกทั้งยังดำรงตำแหน่งรองกรรมการผู้จัดการบริษัทนำเข้ารถหรู (GT) ซึ่งเป็นอีกธุรกิจที่ทำร่วมกันกับพี่ชาย งานอดิเรกชอบแข่งรถ ไอรดา ธนากิจโรจน์ ชื่อเล่น รดา อายุ 22 ปี กำลังศึกษาอยู่ชั้นปีที่4 คณะบริหารธุรกิจ สาขาการจัดการธุรกิจระหว่างประเทศ ส่วนสูง 168 เซนติเมตร น้ำหนัก 45 กิโลกรัม มีพี่ชาย1 คนชื่อธนา ญาดา อายุ 54 ปี

บทที่3 คนไข้ของคุณหมอ ก๊อก ก๊อก ก๊อก เคาะประตูสามครั้งอย่างมีมารยาท “เชิญครับ” เจ้าของห้องเอ่ยอนุญาต รดารีบเปิดประตูเข้าไปด้านในโดยไม่ทันสังเกตป้ายที่ติดอยู่ประตูหน้าห้อง “ทานข้าวหรือยัง” ประโยคทักทายที่เจ้าของห้องเอ่ยขึ้นโดยที่สายตายังจ้องอยู่ที่แฟ้มเอกสารตรงหน้า “ทานแล้วค่ะ เอ่อ..คือว่า หนู..หนูกลับบ้านได้ไหมคะวันนี้” รดาเอ่ยถามออกไปกล้าๆ กลัวๆ มือเรียวเล็กที่ประสานกันอยู่หน้าขาบัดนี้กำเข้าหากันแน่น “อยากกลับแล้วเหรอ ไหนเมื่อวานบอกว่าถ้าหมอหล่อยอมป่วยนอนโรงพยาบาลหลายวันยังได้” กองทัพแกล้งแซวสีหน้าเรียบนิ่ง มือยังตวัดปลายปากกาเซ็นเอกสารไม่หยุด “เอ่อ..แต่หนูไม่ได้เป็นอะไรแล้วนี่คะ จะให้นอนโรงพยาบาลทำไม อีกอย่างหนูก็ต้องไปเรียนด้วยวันนี้ก็ขาดเรียนวันหนึ่งแล้ว” รดาพยายามอธิบายเหตุผล ถึงเธอจะไม่ได้จ่ายค่ารักษาพยาบาลครั้งนี้เองแต่ก็ไม่ควรมานอนอยู่ให้คนอื่นสิ้นเปลืองแบบนี้ทั้งที่มันไม่ได้มีความจำเป็นอะไร “พรุ่งนี้ค่อยกลับบ้าน นอนที่นี่อีกสักคืนแผลบวมที่หัวยังไม่ยุบเลย” กองทัพให้คำตอบกลับไป รดาที่ได้ยินถึงกับทำหน้าผิดหวัง “ค่ะ” เมื่อได้รับคำตอบแล้วจึงหันหลังเพื่อเดินกลับห้องไป แต่

บทที่ 5 อดีต 5 ปีก่อน [หาคนใจดีช่วยติวภาษาอังกฤษให้ หนูอยากเรียนต่อบริหารธุรกิจ สาขาธุรกิจระหว่างประเทศ ] ข้อความบนทวิตเตอร์ที่มีคนรีทวิตกว่าหนึ่งหมื่นครั้งในเวลาไม่ถึง 24ชั่วโมง ข้อความนั้นขึ้นโชว์หน้าฟีดของกองทัพขณะกำลังเลื่อนดูอะไรเรื่อยเปื่อยในโซเชียล เด็กนักเรียน ม.ปลาย ทำหน้าตาอ้อนๆ ดวงตากลมโตคู่นั้นใครเห็นต่างก็หลงรัก กองทัพจึงไม่ลังเลที่จะติดต่อไปยังอีเมลที่เธอให้ไว้ ข้อความในอีเมล สวัสดีครับ พี่เห็นน้องโพสต์หาคนช่วยติวภาษาอังกฤษให้ไม่ทราบว่าตอนนี้หาได้หรือยังครับ ถ้ายังติดต่อพี่กลับมานะครับ พี่ยินดีช่วยติวให้ หลังจากที่เลิกจากงานพิเศษรดาก็เปิดเช็กอีเมลทันที “เย้!” รดาตะโกนขึ้นเสียงดังด้วยความดีใจ แค่วันเดียวเธอก็สามารถหาคนช่วยติวภาษาอังกฤษให้เธอได้แล้ว “อย่างน้อยโลกใบนี้ก็ไม่ได้โหดร้ายกับเราเสมอไป ขอบคุณที่ยังใจดีกับหนูบ้าง” เด็กสาวผู้ที่หาเงินส่งตัวเองเรียนตั้งแต่มัธยมไม่เคยโทษโชคชะตาที่เธอเกิดมามีชีวิตที่ลำบากแบบนี้ เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่อดทนสู้กับทุกสิ่งและพยายามหาในสิ่งที่ตัวเองขาดด้วยตัวเอง {สวัสดีค่ะ หนูชื่อไอรดานะคะ ขอบคุณพี่คนใจดีมากนะคะที่สละเวลามาสอนหนู

บทที่7 นัดตรวจติดตามอาการ#2ครืด ครืด ครืด เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายใบเล็กดังขึ้นเมื่อมีเสียงเรียกเข้า“ฮัลโหลครับ” กองทัพกดรับสายเมื่อเห็นว่าเบอร์ที่โทรเข้ามานั้นเป็นเชอรี่เพื่อนของรดา“ฉันกดเบอร์ผิดเหรอ ก็เป็นเบอร์รดานี่”“ไม่ผิดหรอกครับ นี่โทรศัพท์ของรดา”“แล้วคุณเป็นใครคะ มารับโทรศัพท์เพื่อนหนูได้ยังไง”“ผมหมอเธียรวิชญ์ครับ”“แล้วตอนนี้รดาอยู่ที่ไหนคะ ทำไมคุณหมอถึงมารับโทรศัพท์แทนได้”“รดาหลับอยู่ครับ ไว้เธอตื่นแล้วผมจะให้โทรกลับนะครับ”“อ้อค่ะ ขอบคุณค่ะ” เชอรี่กดวางสายอย่างงงๆ พยายามไม่คิดอะไรมากเพราะเพื่อนตนไม่ได้เป็นเด็กใจแตกที่ไปนอนกับผู้ชายง่ายๆ แบบนี้“เป็นอะไรยัยเชอ ทำไมทำหน้าแบบนั้น แล้วนี่รดามันกลับมาหรือยัง”“ยังไม่กลับมา รดามันหลับอยู่”“มันยังไม่กลับมา แล้วมันจะหลับอยู่ได้ไง สรุปตอนนี้มันอยู่ไหน อยู่ที่โรงพยาบาลหรือหลับอยู่ที่ห้อง”“หลับ..อยู่ที่โรงพยาบาล”“อีเชอ กูถามว่ารดามันอยู่ที่โรงพยาบาลหรือหลับอยู่ที่ห้อง”“ก็บอกว่าตอนนี้มันหลับอยู่ที่โรงพยาบาล กูโทรหามันเมื่อกี้หมอเธียรวิชญ์เป็นคนรับสาย”“ฮะ!” ทุกคนร้องขึ้นด้วยความตกใจ“เออ..ตอนนี้รดาหลับอยู่ที่โรงพยาบาล” เชอ

บทที่9 แกล้งหลังจากที่ใช้เวลาสัมภาษณ์กันนานเกือบสองชั่วโมงก็ถึงเวลาพักเบรกทานของว่าง ผลไม้และขนมที่เจ้าของห้องจัดเตรียมไว้ถูกยกออกวางเต็มโต๊ะ“ทานขนมแล้วค่อยมาดูอีกทีว่าได้ข้อมูลครบหรือยัง แล้วนี่เป็นหนังสือวารสารตีพิมพ์ที่ต่างประเทศลองเอาไปศึกษาดูเผื่อจะได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติม” หนังสือบทสัมภาษณ์นักธุรกิจชื่อดังที่ตีพิมพ์ลงในวารสารต่างประเทศสามสี่เล่มถูกวางลงตรงหน้ารดา“ขอบคุณค่ะ”ระหว่างที่ทุกคนกำลังพักนั่งทานขนมกันอยู่นั้น รดารู้สึกปวดท้องจึงลุกเดินไปเข้าห้องน้ำ เท้าเล็กเดินตรงไปยังห้องครัวที่ถัดจากห้องรับแขกไปอีกห้องเพราะคิดว่าห้องน้ำน่าจะอยู่แถวๆ นั้นแต่ก็ไม่เจอจึงเดินไปอีกห้องที่อยู่ถัดไปซึ่งเห็นประตูเปิดแง้มอยู่ไม่ได้ล็อก“อ๊ะ! ขอโทษค่ะ” ศีรษะเล็กชนเข้ากับอกแกร่งขณะกำลังเปิดประตูเข้าไปด้านใน“มาทำอะไร”“คือหนูอยากเข้าห้องน้ำค่ะ แต่ไม่รู้ว่าห้องน้ำอยู่ตรงไหน”“ไม่รู้ห้องน้ำอยู่ตรงไหน เลยเดินเข้าห้องผมงั้นเหรอ” กองทัพค่อยๆ ขยับเข้าหาเด็กสาวช้าๆ จนตอนนี้ทั้งสองยืนห่างกันไม่ถึง10 เซนติเมตร“หนูไม่รู้ว่าห้องนี้ห้องคุณ หนูเห็นประตูมันเปิดอ้าอยู่หนูเลยเดินเข้ามาดูเฉยๆ ค่ะ” รดารีบปฏิเสธ