LOGINShare
บทที่ 45 มีคนบุกรุก (ตอนปลาย)
Last Updated:
2025-06-11 19:50:44
Latest chapter
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 50 ส่งข่าว(ตอนปลาย)
บทที่ 50 ส่งข่าว(ตอนปลาย) ตำหนักเทียนจื่อ "ฮ่าๆๆๆๆ ว่านกั๋วกงพลาดท่าจนถูกสั่งโบยแปดสิบไม้เชียวหรือ ไปทำอีท่าไหนเข้า รุ่ยอ๋องถึงได้สบโอกาสเล่นงานกลับได้" ฮ่องเต้ซวินเสวียนคงทรงพระสรวลดังลั่นห้องทรงงานอย่างเบิกบาน ยามได้ยินเรื่องที่หวายกงกง มหาขันทีคนสนิททูลถวาย ป่านนี้ว่านไทเฮาคงกำลังเดือดดาล จนหนังหน้าแก่ๆกระตุกเป็นแน่ เพียงแค่นึกถึงใบหน้าของหญิงชรากระหายอำนาจ แม่เลี้ยงสารพัดพิษของพระองค์บันดาลโทสะจนแดงก่ำ ฮ่องเต้ซวินเสวียนคงรู้ก็สึกสำราญพระทัยขึ้นมาทันที "เอาเรื่องของว่านกั่วกงไปกระจายให้ทั่วเมืองหลวง ระบุรายละเอียดทุกอย่างอย่าให้ตกหล่น" "น้อมรับพระบัญชาพะย่ะค่ะ…ยังมีอีกเรื่องพะย่ะค่ะฝ่าบาท รุ่ยอ๋องประสงค์จะขอกลับเมืองหลวงก่อนหิมะตก" เสียงแหลมของหวายกงกง เอ่ยทูลโอรสสวรรค์ในชุดคลุมมังกรสีดำเสียงแผ่วเบา มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่ารุ่ยอ๋องทำงานลับๆ ให้ฮ่องเต้อยู่นอกเมืองหลวง กองกำลังของตระกูลว่านและตระกูลหลินที่แอบซ่องสุมเอาไว้ ถูกคนของรุ่ยอ๋อง สืบค้นจนพบที่ซ่อนไปหลายแห่งแล้ว บางส่วนถูกกวาดล้างไปจนหมดสิ้น และเหตุที่ซวินเหิงเยว่ขอกลับมาเมืองหลวงในครั้งนี้ ก็เพื่อรายงานเรื่องสำ
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 50 ส่งข่าว (ตอนต้น)
บทที่ 50 ส่งข่าว (ตอนต้น) หลังจากโบยคนทั้งสี่จนครบแปดสิบไม้ ทหารของซวินเหิงเยว่ก็หิ้วปีกร่างไร้สติ แผ่นหลังแตกยับของพวกเขาไปโยนไว้ในคุก ระหว่างนั้น ว่านหลีหมิ่นรีบสั่งให้องครักษ์กลับไปยังจวนริมทะเล เพื่อบอกให้เส้าต่งรีบส่งสาส์นไปหาว่านไทเฮา หากมิได้ความช่วยเหลือจากท่านป้าของเขา เกรงว่ารุ่ยอ๋องคงไม่ปล่อยให้บิดาและจิ้งจื่อเหลียนออกมาจากคุกอย่างมีชีวิตแน่ มาถึงตอนนี้เขากระจ่างแจ้งแก่ใจแล้วว่า แท้จริงรุ่ยอ๋องเป็นบุรุษเจ้าแผนการและอำมหิตผู้หนึ่ง หาได้เป็นเพียงอ๋องครองเมืองแสนเย็นชาเรื่องมากเอาแต่ใจอย่างที่ใครๆคิดกัน ที่ผ่านมา รุ่ยอ๋องคงเล่นละครตบตาขุนนางหลายคนที่ไทเฮาส่งมาสืบข่าว ทว่าเวลานี้กลับมิได้เก็บซ่อนขี้ยวเล็บอย่างที่เคยทำอีกต่อไป กระทั่งวางแผนตลบหลังจนพวกเขาพลาดท่าติดกับ จนทำให้บิดาถูกลงทัณฑ์อย่างน่าอับอาย "พี่รอง ทุกคนหายไปไหนกันหมดหรือเจ้าคะ" เสียงของว่านหวังลี่ดังขึ้น เรียกสติที่ลอยไปไกลของว่านหลีหมิ่นกลับมา "ลี่เอ๋อร์เจ้าหายไปไหนมา ข้าตามหาเจ้าตั้งนานแต่ก็ไม่พบ!" ว่านหลีหมิ่นที่นั่งอยู่ในศาลารับลม ข้างประตูวงเดือนหน้าทางเข้างานเอ่ยถามน้องสาวอย่างตำหนิ "ข้าออกไปเดิ
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 49 ซ้อนแผน (ตอนปลาย)
บทที่ 49 ซ้อนแผน (ตอนปลาย) เซียวหนิงชิง ฟ่านฮุ่ยเจิน ฟ่านจงเหยียนรวมถึงจ้าวหลิวเหว่ย ต่างนั่งรอให้หญิงสาวฟื้นด้วยความเป็นห่วง ครู่ต่อมาดวงตาหงส์ของว่านหวังลี่ก็เปิดขึ้น ครั้นได้เห็นเซียวหนิงชิงและฟ่านฮุ่ยเจิน คุณหนูว่านจึงเอ่ยถามด้วยความสับสน "เถ้าแก่เนี้ย ฮุ่ยเจิน ที่นี่ที่ไหน ไยข้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้เจ้าคะ" ว่านหวังลี่เอ่ยทักทายหญิงสาวทั้งสองตรงหน้าด้วยความคุ้นเคย ย้อนกลับไปวันที่ว่านกั๋วกงพาครอบครัวไปพบรุ่ยอ๋องยังจวนเจ้าเมือง หลังจากที่ว่านกั๋วกงกระฟัดกระเฟียดออกไปจากห้องรับรองแขก ว่านหวังลี่ที่เดินรั้งท้าย ยอบกายให้ขันทีคนสนิทของรุ่ยอ๋อง เสี่ยวม่านที่เดินตามหลัง แอบยัดกระดาษแผ่นหนึ่งใส่มือสุ่ยกงกง ในนั้นมีข้อความที่ว่านหวังลี่เขียนถึงรุ่ยอ๋อง ว่านางต้องการความช่วยเหลือจากเขา เพื่อให้รอดพ้นจากการถูกมัดมือชกในครั้งนี้ ตัวนางไม่ได้เต็มใจเป็นเครื่องมือของบิดา หากท่านอ๋องจะเมตตา สามารถส่งคนสนิทมาหานางได้ที่โรงน้ำฟ่านเซียงฉา ในวันรุ่งขึ้นตอนยามเว่ย นางจะรออยู่ที่นั่น วันถัดมาก่อนยามเว่ย ว่านหวังลี่และสาวใช้ทั้งสอง ก็มานั่งรอคนของรุ่ยอ๋องอยู่ที่โรงน้ำชาดังกล่าว และบังเอิญ
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 49 ซ้อนแผน (ตอนต้น)
บทที่ 49 ซ้อนแผน (ตอนต้น) "ห๊าาาาาาา หลานสาวกั๋วกงที่มาจากเมืองหลวงผู้นั้น่ะหรือ?!" เสียงฮือฮาของฝูงชนดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงวิพากษ์วิจารณ์เซ็งแซ่ ซวินเหิงเยว่ดวงเนตรพราวระยับ ยกมุมปากด้วยความสาแก่ใจ จากนั้นจึงหมุนตัวเยื้องย่างไปยังห้องฝั่งตรงข้ามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "เปิดประตู เปิ่นหวางอยากรู้ว่าใครอยู่ข้างใน" สุรเสียงเย็นชาเอ่ยสั่งชิวเยี่ย "พะย่ะค่ะ" โครมมม!!! เสียงโครมของประตูที่พังทลายลงด้วยฝ่าเท้าองครักษ์คนสนิทของรุ่ยอ๋อง ดึงความสนใจของฝูงชนให้รีบย้ายตามมาดู ว่าผู้ใดที่อยู่ในห้องฝั่งตรงข้ามอย่างรวดเร็ว บรรดาสักขีพยานต่างมองเห็นบุรุษร่างผอมสูงไร้อาภรณ์ เรือนผมสีเข้มแซมสีดอกเลา กำลังครางเสียงกระเส่าขยับสะโพกถี่รัวรุนแรง ใส่บั้นท้ายหญิงสาวเปลือยกาย ที่กำลังส่งเสียงครางไม่เป็นศัพท์จากความเสียวซ่านที่อยู่ในท่าคลานเข่าบนเตียง บุรุษผู้นั้นหันมองเหล่าฝูงชนอย่างไม่ใส่ใจ สองมือกระชับเอวของหญิงสาวแน่นตั้งใจกระแทกต่ออย่างเมามัน “โอวว ดีเหลือเกิน ขอข้ากระแทกเจ้าแรงอีกหน่อยเถอะ” "โอ้ ไม่นะ!! นั่นมัน…" ซวินเหิงเยว่ยกพัดปิดปากสีหน้าตื่นตะลึงกับภาพที่เห็น วรกายสูงสง่าซวนเซเล็กน้อยอย่
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 48 สอบปากคำ (ตอนปลาย)
บทที่ 48 สอบปากคำ (ตอนปลาย) ความจริงเซียวหนิงชิงอยากสังหารว่านซ่งหยวนทิ้งด้วยซ้ำ แต่นางกลัวว่าคนรักจะเดือดร้อน จึงจำใจปล่อยตาแก่นี่ไปก่อน "ท่านอ๋อง ท่านโหว มีพวกท่านคนไหนเคยได้ยินชื่อนักพรตหวู่หุนอะไรนี่หรือไม่เจ้าคะ" "ข้าเคยได้ยินขอรับท่านหญิง หลังจากแขกทุกคนกลับไป ข้าจะเล่าให้ท่านฟัง" เจ้าของโทนเสียงเซ็กซี่ฟังกี่ทีก็รื่นหูเอ่ยตอบ เขารู้สึกสะท้อนใจในโชคชะตาของหญิงสาว ที่ต้องมาสูญเสียครอบครัวเพราะความงมงายของว่านไทเฮา "พวกเราหายมานานพอสมควรแล้ว ควรกลับเข้างานได้แล้วนะเจ้าคะ" ลู่ฟางกล่าวเตือนผู้สูงศักดิ์ทั้งสาม "เจ้าพูดถูก รีบจัดการทางนี้ก่อนเถอะ ยังมีอีกคู่ที่ต้องจัดการให้เรียบร้อย" ซวินเหิงเยว่หันไปกล่าวบางสิ่งกับจ้าวหลิวเหว่ย โหวหนุ่มรับขวดยามาจากมือสหายก่อนเร้นกายออกไปทางหน้าต่าง "เชิญท่านอ๋องออกไปด้วยเจ้าค่ะ เดี๋ยวชิงเอ๋อร์จะรีบตามไปนะเจ้าคะ" มือเรียวจับคนรักหมุนตัว และดันแผ่นหลังของเขาไปทางหน้าต่าง หลี่โหยวก้าวไปยังเตียง จับหญิงสาวที่นอนสลบไสลไม่ได้สติเปลื้องผ้า กรอกยาบางอย่างใส่ปากนางและกรอกยาที่เหลือใส่ปากของว่านซ่งหยวน "เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ เชิญท่านหญิงออกไปก่อ
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 48 สอบปากคำ (ตอนต้น)
บทที่ 48 สอบปากคำ (ตอนต้น) การแสดงของคณะอุปรากรชื่อดัง สลับกับระบำอัปสรจากนักแสดงหญิงและชายรูปร่างเย้ายวน ดึงดูดความสนใจของผู้มาร่วมงานวันเกิดรุ่ยอ๋องได้เป็นอย่างดี ไม่มีใครสนใจว่าแขกโต๊ะไหนหายหน้าไปบ้าง แม้กระทั่งว่านกั๋วกงฮูหยิน ก็กำลังเพลิดเพลินกับการแสดง จนลืมสังเกตว่าสามีของนางหายไปพักหนึ่งแล้ว ภายในห้องพักที่เตรียมไว้สำหรับแขกที่มาร่วมงาน เอาไว้ใช้พักผ่อนหากเกิดอาการมึนเมาหรือเจ็บป่วย ว่านซ่งหยวนนั่งคอพับอยู่บนเก้าอี้ ร่างกายถูกพันธนาการไว้ด้วยโซ่ "นี่ นี่ตาแก่หน้าจิ้งเหลน ตื่นได้แล้วจะนอนไปถึงเมื่อไหร่ฮะ" มือเรียวของหญิงสาวสวมผ้าคาดปิดหน้า ตบลงบนแก้มของว่านซ่งหยวนอย่างไม่เบามือนัก ชายสูงอายุสะบัดศีรษะไปมาปรือตาตื่นขึ้น ก่อนเงยมองหญิงสาวเจ้าของเสียงด้วยสีหน้างวยงง เขากำลังจะไปห้องน้ำไยถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ครั้นเมื่อขยับตัวถึงได้รู้ว่าตนเองถูกมัดติดกับเก้าอี้ "เจ้าเป็นใคร! ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ รู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร!!" ว่านซ่งหยวนตะคอกเสียงดังพยายามดิ้นให้หลุดจากเก้าอี้ "เจอมุกอีกแล้ว นี่ตาแก่! ถ้าตัวเจ้าเองยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร แล้วคนอื่นจะรู้หรือถามโง่ๆ" หญิงสาวกลอก
You may also like
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี
ทองประกาย124.5K viewsข้าน่ะหรือสตรีน่ารังเกียจแห่งต้าหยวน
ชาไทยเย็น15.3K viewsทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายเลี้ยงครอบครัวสามียุค70
Ainthira06 / โจวเหว่ยฟาง9.4K viewsทาสสาวพราวพิลาส
พิณเคล้าสายฝน115.1K viewsระบบเพิ่มพูนวาสนา บพิธมิสิ้นไร้วาสนาบุปผาตระการ
ดอกพลัมร่ำสุรา744 viewsข้าไม่อยากเป็นนางเอกผู้ถูกทอดทิ้ง
ปังจัง68 viewsบุปผาไร้ใจแห่งตำหนักทิศประจิม
อาหลานเร่อ635 viewsพี่ชาย! ท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่
ไฉ่เลี่ยงหรง6.9K views
