LOGINShare
บทที่ 42 ว่านหวังลี่ (ตอนต้น)
Last Updated:
2025-06-08 09:30:48
Latest chapter
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 77 ดิ้นรน (ตอนปลาย)
บทที่ 77 ดิ้นรน (ตอนปลาย) "หรานซิง พวกเราไม่มีเวลาแล้ว หากเจ้าไม่ยอมร่วมมือกับข้า ตำแหน่งฮองเฮาที่เจ้าใฝ่ฝันคงกลายเป็นของผู้อื่น รีบตัดสินใจเสีย!" รับสั่งสุรเสียงเด็ดขาดจนคนฟังสะดุ้งเฮือก พระชายาหลินหรานซิงกำหมัดใต้แขนเสื้อแน่น สูดหายใจลึกหลุบดวงเนตรลงต่ำ พยักหน้ารับปากคำขอของสวามีอย่างจำใจ "ขอบใจเจ้ามากชายารัก ขอบใจจริงๆ" ซวินเทียนอวิ๋นดึงร่างระหงของชายาเอกมากอดแนบอก พร่ำบอกขอบใจนางซ้ำไปซ้ำมาด้วยความโล่งอก "แต่ว่า…จะไปหาคนผู้นั้นมาจากที่ไหนหรือเพคะ" หลินหรานซิงเอ่ยถามสวามีด้วยความกังวล แม้ภายในใจไม่ยินยอมแต่เมื่อลงเรือลำเดียวกันแล้ว นางก็ต้องให้ความร่วมมือ แม้ว่าหนทางนี้จะอันตราย "เจ้าไม่ต้องกังวลไป ข้าจะเป็นคนจัดการเรื่องนี้เอง เจ้าเตรียมตัวให้พร้อมไว้ก็พอ" ช่วงสายของวันเดียวกันนั้น รถม้าไร้สัญลักษณ์จอดอยู่หน้าจวนเพื่อรอรับเอ้อร์หลิง ชายหนุ่มอยู่ในชุดสีขาวมีเสื้อคลุมกันหนาวสีดำคลุมทับ หันมาโบกมือร่ำลานายเหนือหัว และว่าที่นายหญิงด้วยรอยยิ้มสดใสก่อนก้าวขึ้นรถม้าไป ราวหนึ่งครึ่งชั่วยามต่อมา รถม้าคันดังกล่าวได้จอดเทียบประตูทางเข้าด้านข้างหออ้ายเสิน หอโคมแดงชื่อดังของเมือ
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 77 ดิ้นรน (ตอนต้น)
บทที่ 77 ดิ้นรน (ตอนต้น) จิตสังหารแผ่ออกรอบพระวรกายฮ่องเต้ กดข่มหลินฮองเฮาจนแทบหายใจไม่ออก ดวงเนตรนางหงส์สั่นระริกรูม่านตาหดเล็กจากความกลัวที่ผุดขึ้นจากจิตใต้สำนึก โอรสสวรรค์ละพระหัตถ์จากดวงหน้าของหลินเจาถิง ยืนฟังนางแก้ตัวด้วยรอยยิ้มเหยียดหยัน "ฝ่า ฝ่าบาททะ ทรงรับสั่งเรื่องอะไรเพคะ นักพรตอะไรกัน ทรงไปฟังใครที่ไหนมาเพคะ เรื่องเมื่อสิบห้าปีก่อนอะไรกันหม่อมฉันไม่เข้าใจ" ท่าทางของนางลนลานเอ่ยปฏิเสธเสียงแข็ง ตัวนักพรตหวู่หุนเองตายไปนานแล้ว ถึงครอบครัวอีกฝ่ายยังมีชีวิตอยู่ แต่จะเอาหลักฐานอะไรมาปรักปรำนาง หนำซ้ำตอนที่ครอบครัวของนักพรตหวู่หุนเดินทางออกจากเมืองหลวง นางสั่งให้คนของสำนักคุ้มภัยตระกูลหลิน ตรวจค้นข้าวของที่พวกเขานำติดตัวไปรวมถึงค้นตัวของทุกคน ไม่มีจดหมายหรือเอกสารใดๆ ซุกซ่อนอยู่ทั้งสิ้น ทว่าสิ่งที่หลินฮองเฮาไม่รู้ นั่นคือเรื่องที่นักพรตหวู่หุนได้แอบส่งภาพวาดสำคัญ ฝากพ่อค้าที่รู้จักกันกลับไปยังแดนเหนือเพื่อมอบให้หลานชาย ตั้งแต่ก่อนที่เขาจะล้มป่วย "หลินเจ้าถิง ข้ามีคำสารภาพผิดของนักพรตหวู่หุนอยู่ในมือ ถึงเจ้ายืนกรานปฏิเสธก็หนีไม่พ้น ชีวิตคนบริสุทธิ์มากมายเจ้าต้องชดใช้ให
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 76 ปริศนาฆาตกรรมในวังหลัง (ตอนปลาย)
บทที่ 76 ปริศนาฆาตกรรมในวังหลัง (ตอนปลาย) ตำหนักเฟิ่งอัน ห้องบรรทมหลินฮองเฮา หน้าต่างห้องบรรทมถูกแง้มออก ร่างบางปีนเข้ามาด้านในโดยไม่มีใครสังเกตเห็น ตามมาตรฐานจารชนมือฉกาจ แคปซูลยาสลบถูกจ่อใต้จมูกของฮองเฮา ราวห้าลมหายใจต่อมาเสียงฝ่ามือกระทบเนื้อก็ดังขึ้นต่อเนื่อง เพียะ! เพียะ! เพียะ!…เพียะ! เมื่อเห็นว่าใบหน้าของศัตรูบวมฉึ่งกลายเป็นหัวหมูเรียบร้อย กริชของเผ่าฮวาล่าที่ด้ามทำจากเขาสัตว์ฝังอัญมณี ซึ่งองค์หญิงลี่นาซามอบให้เป็นของขวัญ ถูกกรีดลงบนใบหน้าด้านขวาของหลินเจาถิง บริเวณเดียวกันกับใบหน้าของเฉินชิงเหอ ถือเป็นการเอาคืนเล็กน้อยให้บิดาของนาง ก่อนกลับมาจัดการให้สมน้ำสมเนื้ออีกทีที่หลัง จากนั้นจึงปีนขึ้นไปบนเตียง ดึงเอาร่างไร้ศีรษะของว่านไทเฮาออกมาจากมิติ วางลงข้างกายหลินเจาถิง จัดท่าให้ฮองเฮานอนกอดร่างไร้วิญญาณของคู่แค้นราวกับกำลังโอบกอดคนรัก…พรุ่งนี้ตื่นมาคงมีเรื่องสนุกเกิดขึ้นในวังหลังอย่างไม่ต้องสงสัย ยามรุ่งอรุณของวันถัดมา ท้องฟ้าสีครามปราศจากเมฆหมอกบดบัง แสงแดดอบอุ่นยามเช้าสาดส่องโลมไล้หิมะสีขาว เกิดประกายระยิบระยับพร่างพรางราวอัญมณีล้อแสง พาให้จิตใจผ่องใสสดชื่นในเช
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 76 ปริศนาฆาตกรรมในวังหลัง (ตอนต้น)
บทที่ 76 ปริศนาฆาตกรรมในวังหลัง (ตอนต้น) หลังจากถูกเซียวหนิงชิงเล่นงานปางตายในคืนนั้น ว่านไทเฮาก็ย้ายตำหนักมาอยู่อีกฝากฝั่งของวังหลัง นางไม่กล้าพำนักอยู่ ณ ตำหนักเดิมอีกต่อไป ด้วยเพราะกลัววิญญาณร้ายจะตามมาหลอกหลอน นับตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ ซู่หมัวมัวและนางกำนัลคนสนิทอีกสองนาง จึงถูกสั่งให้มานอนเฝ้าหน้าเตียงเป็นเพื่อนว่านไทเฮา เซียวหนิงชิงเพ่งเนตรปีศาจกวาดตามองไปทั่ววังหลัง เพียงแค่ระยะเวลาสั้นๆนางก็พบห้องบรรทมใหม่ของว่านซวงเถียน "ชิ คิดว่าหนีพ้นเงื้อมมือข้าไปได้อย่างนั้นรึยัยแก่ เตรียมตัวลงนรกไปอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาครอบครัวเสียเถอะ ซีซี พวกเราไปหายายแก่ว่านซวงเถียนกันเถอะนะ" เมี้ยวววว แมวทิพย์ตอบรับเสียงหวาน มันไม่เคยขัดใจนางทาสอยู่แล้ว ไปไหนไปกันซีซีพร้อมเสมอ หน้าต่างห้องบรรทมที่ลงกลอนจากภายใน ถูกแมวทิพย์ที่สามารถเดินทะลุผนังได้ปลดกลอนออก ผู้มาเยือนยามวิกาลย่องมาเข้าอย่างเงียบเชียบ จ่อแคปซูลยาสลบไปที่ใต้จมูกของซู่หมัวมัวและนางกำนัลอีกสองคน "เรียบร้อย จะได้ไม่มีใครมาขัดจังหวะช่วงเวลาเยี่ยมผู้ป่วยของคนสวย" ร่างบางก้าวข้ามตัวของหมัวมัวและปีนขึ้นไปบนเตียงของว่านไทเฮา ดวงตาเมล็
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 75 จัดการปลาที่หลุดรอดจากแห (ตอนปลาย)
บทที่ 75 จัดการปลาที่หลุดรอดจากแห (ตอนปลาย) ส่วนพี่สาวคนโตก็แต่งงานไปกับบุตรชายของราชครู พี่เขยของเขาเย็นชาราวภูเขาน้ำแข็ง ถึงแม้ปากจะบอกว่าภักดีต่อไทเฮา ทว่ากลับไม่เคยมีบทบาทใดๆในราชสำนัก ไม่รู้ว่าหากสิ้นไทเฮาไปชีวิตของนางในตระกูลหวังจะเป็นอย่างไรต่อ… ในชั่วขณะที่ว่านหลีหมิ่นกำลังจมอยู่กับความคิดของตน จู่ๆประตูห้องขังของเขากลับเปิดออกเอง โดยที่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น ฉับพลันนั้นกุญแจไขโซ่ตรวนถูกโยนเข้ามาให้ถึงมือ หัวใจของชายหนุ่มเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง รีบคว้ากุญแจมาไขปลดพันธนาการบนร่างกาย ครั้นมือเท้าเป็นอิสระ จึงรีบวิ่งออกไปจากห้องขัง ระแวดระวังหลบมองมือปราบที่เฝ้าคุก แต่กลายเป็นว่าเหล่าผู้คุมพากันนั่งหลับไม่รู้เรื่อง นักโทษคนอื่นๆส่งเสียงร้อง ขอให้เขาช่วยปลดปล่อยตนด้วยอีกคน ทว่าด้วยนิสัยเห็นแก่ตัวและเป็นคนรักตัวกลัวตาย ชายหนุ่มจึงไม่สนใจคนอื่นๆ เร่งรุดพาตัวเองไปยังประตูทางออกที่เปิดกว้างไว้รอ ราวกับกำลังเชื้อเชิญให้เขาก้าวออกไป โดยไม่ต้องรอให้ใครมาบอก ว่านหลีหมิ่นวิ่งผ่านออกไปทันที แต่เมื่อวิ่งพ้นประตูมาได้เพียงไม่กี่ก้าว ข้อเท้าของเขาก็เจ็บปลาบ ราวกับถูกของแข็งฟาดเข้ามาอย่า
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 75 จัดการปลาที่หลุดรอดจากแห (ตอนต้น)
บทที่ 75 จัดการปลาที่หลุดรอดจากแห (ตอนต้น) เสียงหวูดรถไฟดังขึ้นในหูของหญิงสาว พวงแก้มพลันขึ้นสีระเรื่อ เอ่ยเสียงตะกุกตะกักทวนถ้อยคำของชายหนุ่ม "ชะ ช่วย ท่านอ๋อง อะ อาบน้ำ หรือเพคะ" เพียงแค่คิดกำเดาก็แทบพุ่ง!! ท่านอ๋องเริ่มอ่อยนางอีกแล้ว จับกดเลยดีมั้ยเนี่ย ให้ท่าเหลือเกิน! "ใช่ ช่วยข้าอาบน้ำ" สายตาของซวินเหิงเยว่พร่างพราวเต็มไปด้วยความวาดหวัง รับสั่งเสียงแหบพร่าขึ้นอีกครั้ง ริมฝีปากหยักแอบขบเม้มติ่งหูเล็กของเซียวหนิงชิงไปหนึ่งที หญิงสาวย่นคอหนีจากความรู้สึกจั๊กจี้ รีบลุกพรวดขึ้นมาจากตักแกร่ง ใบหน้าของนางแดงก่ำราวกับจะคั้นเลือดออกมาได้ นับวันรุ่ยอ๋องยิ่งอันตราย เผลอเมื่อไหร่เป็นต้องยั่วยวนนาง… แต่ข้อเสนอเรื่องให้ช่วยอาบน้ำก็น่าสนใจอยู่นะ เหอๆๆ ภาพอกแกร่งและหน้าท้องเป็นลอนของซวินเหิงเยว่ผุดขึ้นในความคิด 'ชิงชิงใจเย็น อย่าแสดงความแก่แดดออกมา ภพนี้เธออายุสิบหกไม่ใช่เกือบจะสามสิบอย่างในภพที่แล้ว' เซียวหนิงชิงรีบเตือนสติตัวเองก่อนลืมตัว นางจะเผลอไผลไปตกหลุมพรางชายงามจอมยั่วไม่ได้เด็ดขาด…แม้ว่าใจจริงอยากตอบตกลงเสียงดังๆก็เถอะ!! หลังจากดึงสติกลับมาได้ หญิงสาวรีบปั่นหน้าขรึม หันก
You may also like
อ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก
อิ่น เยว่20.7K viewsข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์
เทียนสื่อ9.8K viewsชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว
จิ้งเยี่ยน59.9K viewsบุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ
เหยียนซี135.4K viewsวางใจเถอะมารดาเป็นคนดีแล้ว
หยกขาว940 viewsข้านี่แหละ คือนางร้ายที่ระบบต้องจดจำ
หลิวซินอี้1.7K viewsใต้เงาจันทราข้านี้มิอาจเร้น
Luffy.g933 viewsทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง
น้องเหม่ยเหมย6.0K views
