“ที่นี่ไม่ใช่บ้านเรานะคุณป๋า อีกอย่างเป็นถึงผู้อำนวยการที่มีตำแหน่งสูงจะมาให้หนูป้อนมันจะเสียภาพลักษณ์เอาได้นะคะ” หนูดีแย้งเสียงอ่อน รู้อย่างนี้ปล่อยให้หิวไปซะก็ดี “คำว่าบ้านเราฟังแล้วอบอุ่นจัง อยากกลับไปซะเดี๋ยวนี้เลย แต่ตอนนี้ยังไปไม่ได้” ลูอิสยิ้มกริ่มชอบคำพูดว่าบ้านเราจริงๆ ฟังแล้วมันอบอุ่นไปทั้งใจ “ตำแหน่งไหนก็ไม่สน คุณป๋าหิวมากแล้วป้อนหน่อยนะเบบี๋ ไอ้เซียสมันกินจนจะหมดจานอยู่แล้วคุณป๋ายังไม่ได้กินสักคำ” ลูอิสบุ้ยบ้ายไปทางลูเซียสแล้วจ้องใบหน้างามอย่างอ้อนๆ “เรื่องเยอะไม่มีใครเกินคุณป๋าเลยจริงๆ ไม่รู้จะทำให้หนูอายไปถึงไหน” หนูดีบ่นอุบแล้วดึงจานสเต็กเนื้อมาไว้ตรงหน้าตัวเอง แล้วค่อยๆหั่นออกเป็นชิ้นพอดีคำป้อนคนเอาแต่ใจ ท่ามกลางสายตาของผู้ร่วมโต๊ะรวมไปถึงโต๊ะใกล้เคียงที่มองอย่างสนใจ “ไม่ได้เรื่องเยอะแค่อยากให้เมียป้อนสเต็กจะได้อร่อยขึ้น ว่าแต่หนูทานอะไรหรือยัง” ลูอิสถามคนที่ตั้งใจหั่นเนื้อป้อนเขาเสียงนุ่ม “ยังค่ะ ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ ไว้ค่อยไปหาอะไรทานทีหลัง” หนูดีใช้ส้อมจิ้มเนื้อที่สุกกำลังพอดีจ่อที่ปากหยัก แต่ลูอิสไม่ยอมรับเข้าปากแย่งส้อมมาถือไว้เอง แล้วยื่นไปป้อนเมียแทน “อ้าปากเ
Last Updated : 2025-05-21 Read more