Semua Bab เมียวัยแรกแย้ม Nc: Bab 71 - Bab 80

อาการป่วยของลูอิสดีขึ้นเยอะแล้ว ไข้ที่มีก็เริ่มลดลงอย่างต่อเนื่องเหลือเพียงตัวอุ่นๆ เท่านั้น เพราะมีพยาบาลส่วนตัวคนสวยคอยดูแลไม่ห่าง ประกอบกับลูอิสมีร่างกายแข็งแรงอยู่แล้วเลยทำให้ฟื้นตัวได้เร็วกว่าปกติ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ยังไม่หายขาดยังคงต้องทานยาที่คุณหมอให้มาจนกว่าจะหมด และด้วยความที่ต้องทานยาแก้แพ้รวมถึงยาชนิดอื่นๆ ที่มีฤทธิ์ทำให้ง่วง ทำให้คนป่วยเกิดอาการอยากนอนอยู่ตลอดเวลา สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาได้ไม่นานก็หลับต่อ เป็นอย่างนี้แทบจะตลอดตั้งแต่ไม่สบาย คนเฝ้าไข้เลยพอจะมีเวลาออกไปพบปะกับเพื่อนๆ ได้บ้าง หน้าที่ดูแลคนป่วยตอนนี้เลยตกเป็นของเจฟชั่วคราว หนูดีออกมาเจอเพื่อนในรอบหลายอาทิตย์ที่ไม่ได้พบปะกัน สามสาวมีเรื่องให้คุยกันค่อนข้างเยอะ เลยเลือกที่จะนั่งร้านกาแฟบรรยากาศสบายๆ ที่มีขนมและเครื่องดื่มอร่อยๆ ให้ได้ทาน โดยส่วนมากเรื่องที่หยิบยกขึ้นมาคุยจะเป็นเรื่องของหนูดีกับผู้อำนวยการรูปหล่อเสียมากกว่า “แล้วนี่แกจะกลับคฤหาสน์หลังงามของแกกี่โมงหนูดี หรือจะช้อปปิ้งต่อ กินต่อ ดูหนังต่อ อะไรยังไงช่วยบอกพวกฉันที” หวานถามเพื่อนรักไปด้วยตักเค้กเข้าปากไปด้วย “เดี๋ยวก็กลับแล้วล่ะหวาน ไม่ช้อปต่อแล้ว

ช่วงเวลาปิดเทอมของหนูดีผ่านพ้นไป จากที่ตัวติดกันแทบจะตลอดเวลากับลูอิส คู่รักต่างวัยก็ต้องแยกกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง เมื่อเปิดภาคการศึกษาใหม่หนูดีก็ก้าวขึ้นมาเป็นนิสิตนักศึกษาเต็มตัว โดยเลือกเรียนคณะศิลปศาสตร์ เอกภาษาอังกฤษ เช่นเดียวกับหวานและวีต้า มหาวิทยาลัยเปิดได้เกือบสองอาทิตย์แล้ว เวลาเรียนมีทั้งเช้า บ่ายสลับกัน หรือบางวันก็มีเรียนแค่วิชาเดียว ตารางเรียนยังคงไม่แน่นเพราะยังใหม่อยู่ มีกิจกรรมรับน้องบ้างแต่ไม่ใช่ทุกวัน ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่นยกเว้นเรื่องที่มีรุ่นพี่คอยแวะเวียนมาแจกขนมจีบ ร้อนถึงคนขี้หึงที่รับรู้ทุกเรื่องของเมียออกอาการหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่ไม่น้อย จ้องจะตามจัดการทุกคนที่เข้ามาข้องแวะกับเมียรัก แต่โดนขัดขวางเอาไว้ซะก่อน จึงทำได้แต่ฮึ่มฮั่ม แล้วคอยตามรับตามส่งด้วยตัวเองทุกวัน บางวันที่ว่างเว้นจากงานก็ตามมานั่งรอถึงมหาวิทยาลัย โดยใช้สิทธิ์ผู้ถือหุ้นที่มีอยู่ในมือให้เกิดประโยชน์ “เบบี๋จ๋า ตื่นได้แล้วค่ะ” เสียงทุ้มนุ่มกระซิบชิดใบหูหอมกรุ่น ขบเม้มเบาๆ ที่ติ่งหูขาวอย่างหยอกเอิน หวังจะปลุกเจ้าหญิงตัวน้อยให้ตื่นจากการหลับใหล นาฬิกาชี้บอกเวลาว่าตอนนี้เกือบเก้าโมงเช้าแล้ว

วันนี้มีเรียนแค่วิชาเดียวก็จริงแต่เรียนเสร็จก็ต้องรอทำกิจกรรมร่วมกับรุ่นพี่ในคณะ แทนที่จะได้กลับบ้านไปนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียงนุ่มๆ เธอยิ่งเป็นคนประเภทที่ไม่ค่อยชอบทำกิจกรรมสักเท่าไหร่ ยิ่งมีรุ่นพี่ที่ชอบบ้าอำนาจคอยสั่งให้รุ่นน้องทำตามความต้องการของตัวเอง ราวกับจะกลั่นแกล้งให้สาแก่ใจเธอยิ่งแอนตี้ แต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากอดทน และพยายามจะสนุกไปกับมันทั้งที่ความจริงไม่สนุกสักนิด ระหว่างนั่งรอเวลาก็นั่งฟังเสียงพูดคุยถึงเรื่องแฟชั่น กระเป๋า รองเท้า เครื่องสำอางค์ เที่ยวเมืองนอก รวมถึงแฟนหนุ่มของแต่ละคนอย่างเพลินๆ จะไม่ฟังก็ไม่ได้เพราะเสียงมันกระทบโสตประสาทผ่านเข้าหูอยู่ตลอดเวลา บรรดาผู้หญิงที่ร่วมเรียนในคณะเดียวกันส่วนใหญ่พวกเธอจะชอบพูดถึงแต่เรื่องเดิมๆ ราวกับต้องการจะเกทับกันว่าของใครดีกว่าหรือแน่กว่ากัน หนุ่มๆ ทั้งหลายก็ใช่ย่อย โอ้อวดถึงความแรงของรถที่ขับและแฟนสาวคนสวย ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าบรรดาสาวๆ แม้แต่น้อย คนที่ไม่คุยเรื่องพวกนี้เลยก็มีแต่เป็นส่วนน้อยนิด จะเป็นประเภทหนอนหนังสือตั้งใจเรียน หวานกับวีต้ารวมถึงเพื่อนใหม่ที่คอเดียวกันก็ไม่พ้นเรื่องซีรีย์ที่กำลังฮิต หนังสือนิยาย และบรรดาอปป้าท

“น้องหนูดีหยุดเดินก่อน จะรีบไปไหนกันนี่เพิ่งจะสามทุ่มครึ่งเอง พี่เรียกตั้งแต่ข้างบนแล้วก็ไม่มีใครได้ยิน วิ่งตามมาแบบนี้มันเหนื่อยนะครับ ที่บ้านหวงรึไงถึงได้รีบเดินกันแท้” ประธานคณะวิ่งมาดักหน้าสามสาว พูดไปหอบไป ตามด้วยรุ่นพี่ชายหญิงอีกหลายคน “มีอะไรคะพี่” หนูดีเอาแขนที่กอดคอเพื่อนลง แล้วปรับสีหน้าเป็นเรียบเฉย ในใจเริ่มกรุ่นๆ พูดมาได้ยังไงเพิ่งจะสามทุ่มครึ่งเอง คำพูดคำจาไม่มีความเห็นอกเห็นใจคนอื่นแม้แต่น้อย “แหม่! ต้องมีอะไรด้วยเหรอจ๊ะถึงจะเรียกน้องได้น่ะ พูดจาไม่น่ารักเลยนะเราน่ะ เคารพรุ่นพี่บ้างจะได้อยู่ในมหาลัยไม่ยาก” รุ่นพี่สาวสวยกอดอกพูดอย่างกับไม่พอใจ “พิณ เธอก็อย่าว่าอะไรน้องมากเลยน่า ขู่น้องแบบนั้นเดี๋ยวก็เสียขวัญกันพอดี” ประธานคณะทำทีเป็นปรามเพื่อนทั้งที่ตาเป็นประกายวาววับ อาการหอบก่อนหน้าหายไปแล้ว “พี่จะเข้าเรื่องที่ต้องการจะคุยได้รึยังคะ นี่มันสามทุ่มครึ่งเข้าไปแล้วนะพี่ พวกหนูเหนื่อย หิวข้าว หิวน้ำ อยากกลับบ้านนอนเข้าใจไหมคะ” เมื่อความอดทนสิ้นสุดลงหนูดีก็เสียงแข็งขึ้นมาทันที เพราะตอนนี้ไม่อยากจะฟังการอบรมหรือการข่มขู่จากใครทั้งนั้น “จริงค่ะ ถ้าพี่ไม่เหนื่อย ไม่หิว ก็ค

“เพราะยัยบ้านั่นคนเดียวเลย เฮงซวยฉิบ!” ลูอิสหน้าหงิกงอ แล้วเดินถือกระเป๋าไปนั่งรอ “มีอะไร ขวางทางทำไมฉันจะออกไปแล้ว” หลังจากที่ไม่ได้ปริปากพูดมานาน นักศึกษาสาวที่ชื่อขวัญก็พูดออกมา “จะรีบไปไหนจ๊ะ ทีก่อนฉันจะเข้ามายังไม่รีบร้อนเลยนี่นา ฉันขอดูหน้าเธอให้ชัดๆ ก่อนสิแล้วค่อยไป จะได้จำขึ้นใจไว้ว่าครั้งหนึ่งเธอคิดจะอ่อยสามีของฉัน” ดวงตากลมหรี่แคบ เดินวนรอบตัวคนตรงหน้าที่ดูแล้วน่าจะอายุมากกว่าอย่างสำรวจตรวจตรา “ฉันไม่ได้อ่อยผอ.นะ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ฉันถูกครูคนอื่นใช้ให้เอาเอกสารมาให้ผอ. ฉัน...ฉันไม่รู้ แค่อยากจะช่วยนวดคลายกล้ามเนื้อให้ผอ.เท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีอะไรเลย เธออย่าให้ผอ.ส่งตัวฉันกลับมหาลัยนะ ฉันไม่อยากจบทีหลังเพื่อน เธอก็กำลังเรียนอยู่น่าจะรู้ว่าการฝึกงานมันสำคัญแค่ไหน” น้ำเสียงน่าสงสารเอ่ยขอร้อง เรียกบทเจ้าน้ำตามาใช้ คนที่โดนสั่งให้นั่งเงียบเริ่มออกอาการอยากจะโต้กลับ แต่ถูกสายตาดุๆสั่งทางสายตาว่าให้เงียบต่อไป “อืม ถ้าเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ไม่ว่าอะไร แต่เท่าที่ยืนดูตรงหน้าประตูเธออ่อยน่าดูเลยนะ ผอ.คะ ผอ.ขา เมื่อยไหมคะขวัญวดให้ได้นะคะ ถ้าได้ลองรับรองเลยว่าจะติดใจ แถวบ้าน