Semua Bab ภพใหม่นี้ข้าอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น: Bab 81 - Bab 90

"อืมมม" ร่างบางค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาทีละนิดกะพริบตาถี่ ๆ เพื่อปรับการมองเห็นให้ชัดมากขึ้น"ชิงเอ๋อร์เจ้าตื่นแล้วหรือ เจ้าดีขึ้นแล้วใช่หรือไม่" ชายหนุ่มที่นั่งเฝ้าภรรยาอยู่ด้านข้างรีบคว้ามือนางขึ้นมาจับสอบถามอย่างห่วงใย"ข้าสบายดีแค่นอนหลับพักผ่อนมีอะไรหรือเจ้าคะ ดูสีหน้าท่านไม่ค่อยดี""ก็เจ้าหลับไปตั้งสามวัน พี่เชิญท่านหมอมาตรวจบอกเพียง ว่าเจ้าไม่เป็นอะไรแค่หลับไปเท่านั้นจะไม่ให้พี่ห่วงได้อย่างไร" หลังจากที่เค้นความลับจากคนที่จับมาได้เขาก็ตั้งใจจะให้ภรรยานอนพักสักหน่อยค่อยปลุกมากินข้าว เมื่อถึงเวลาเข้าไปปลุกนางกลับไม่ยอมตื่น เขายิ่งร้อนรนตามหมอมาตรวจกลับไม่มีผู้ใดทราบถึงสาเหตุ บอกเพียงแค่ไม่ได้ป่วยเหมือนนางนอนหลับไปเท่านั้นเป็นไปได้อย่างไรนางแค่มานอนกลางวันแล้วฝันแปลก ๆ จะผ่านไปถึงสามวันเลยหรือบ้าไปแล้วจะว่าไปความฝันก็ดูแปลก ๆ ไม่มีสิ่งใดให้นึกถึงพี่สาวเมิ่งแต่ว่าตนกลับฝันถึงอีกฝ่ายไปได้ แถมยังตกปากรับคำจะช่วยดูแลสหายพี่สาวเมิ่งอีก ไม่รู้ว่าทั้งสามจะมากันตอนไหน จะได้จัดเตรียมต้อนรับถูกเพราะมัวแต่ฟังพวกเขาทะเลาะกันเลยทำให้ลืมถามไปเสียได้"ท่านพี่อย่าล้อข้าเล่นสิเจ้าคะ" ร่างบางยังไม่เชื่อ

"ทูลท่านอ๋องหาตัวท่านหัวหน้าองครักษ์ไม่พบพ่ะย่ะค่ะ" หนึ่งในเงาได้รับคำสั่งให้ตามหาหัวหน้าองครักษ์ เนื่องจากไม่กี่วันก่อนได้ออกไปปฏิบัติหน้าที่แล้วหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย"หาตัวให้พบถ้านำกลับมาแบบที่ยังหายใจไม่ได้ก็อย่าให้มีลมหายใจ" อ๋องหนานจิ้งแทบระงับโทสะไม่อยู่ต้องระบายความโกรธลงกับโต๊ะจนขาดเป็นสองท่อนแผนการจะสำเร็จอยู่แล้วเชียว มันผู้ใดกล้ายื่นมือเข้ามาสอด แผนการที่จะให้พี่น้องฆ่ากันเองคงจะเป็นการยาก เห็นทีต้องเปลี่ยนแผนให้พวกเผ่าซ่งหนูยกทัพมาตีเมืองเร็วกว่ากำหนด"ท่านอ๋องแต่ว่าท่านหัวหน้า อ๊าก"ตุ๊บยังไม่ทันที่เงาผู้นั้นจะพูดจบร่างที่โดนเตะจนลอยไปตกหน้าประตูกระอักเลือดคำโตออกมา ทหารที่ยืนอยู่ต่างไม่มีใครกล้าเข้าไปช่วย เพราะต่างก็รู้ว่าอ๋องเฒ่าผู้นี้อารมณ์ร้าย และสามารถฆ่าพวกเขาได้ทุกเมื่อ การที่เงาผู้นั้นเอ่ยปากขัดเพื่อจะช่วยหัวหน้า นั่นหมายถึงการที่ตนเอาชีวิตมาทิ้งโดยแท้"ไปจัดการตามที่ข้าสั่งอย่าข้าให้ต้องพูดซ้ำ" อ๋องเฒ่าปรายตามองด้วยความเฉยชา สำหรับเขาคนพวกนี้ก็แค่มดปลวก ไม่ได้มีความสำคัญใด ๆ ทั้งสิ้น กับอีแค่ทหารคนเดียวหายไปจะเป็นอะไรไป"พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทูลลา" กล่าวจบเงาร่

"อุ๊บ อ้วกกกก " หวังอี้หลินในตอนนี้นอนกอดกระโถนโก่งคออ้วกจนหมดไส้หมดพุง ไม่รู้เป็นเพราะอะไรตั้งแต่ตื่นขึ้นมา เขากับมีอาการวิงเวียนมวนท้องอาเจียนออกมาตลอด ตอนนี้เขาไม่มีแรงแม้แต่จะลุกเดินด้วยซ้ำ"ไหวหรือไม่เจ้าคะ" หญิงสาวนั่งลูบหลังสามีเพื่อให้คลายอาเจียนได้บ้าง "อ้วกกกก" หวังอี้หลินเอาแต่ก้มหน้าก้มตาอาเจียนอย่างเดียว แม้สิ่งที่ออกมามีเพียงแค่ลมกับน้ำลายเท่านั้น หยุนชิงมองสามีสุดที่รักนอนแผ่อยู่บนเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรงด้วยความสงสาร หน้าตาที่เคยสดใสตอนนี้กลับซีดเซียวกินอะไรก็ไม่ได้บอกเพียงแต่เหม็นจากนั้นก็เป็นอย่างที่เห็น กอดกระโถนอาเจียนจนหมดแรง เห็นทีจะปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้แล้ว คงต้องเชิญท่านหมอมาตรวจสักหน่อย หากว่าเป็นอะไรร้ายแรงจะได้รักษาทัน"อาลี่เจ้าไปบอกให้คนไปเชิญท่านหมอมาที""เจ้าค่ะ นายหญิง" เมื่อรับคำสั่งจากผู้เป็นนายอาลี่จึงได้รีบออกไปแจ้ง ให้คนไปรับตัวท่านหมอมาตรวจนายท่านโดยเร็วผ่านไปครึ่งชั่วยามท่านหมอที่ให้คนไปรับมากำลังนั่งตรวจอาการของหวังอี้หลิน จากการตรวจวัดชีพจรและสอบถามถึงอาการต่าง ๆ ท่านหมอจึงสรุปได้ว่า"เรียนนายหญิง นายท่านไม่ได้เป็นอะไรมากขอรับ อาการเช่นนี้เป็นเ

"ทูลท่านอ๋องหวางเฟยขอเข้าพบพ่ะย่ะค่ะ" กงกงคนสนิทเดินเข้ามารายงานภายในห้องทรงอักษรด้วยฝีเท้าที่บางเบา เนื่องด้วยเกรงว่าจะเป็นการรบกวนเจ้านาย"ให้นางเข้ามา" เมื่อเห็นว่าทำงานทั้งหมดเสร็จแล้ว เขาจึงวางพู่กันและพับเก็บงานต่าง ๆ ไว้ข้างโต๊ะ พร้อมกับเอ่ยอนุญาตหลังจากได้รับคำอนุญาตจากผู้เป็นนาย กงกงจึงได้เดินตรงไปเปิดประตูให้กับหวางเฟยที่ยืนรออยู่หน้าประตู"เชิญหวางเฟยพ่ะย่ะค่ะ" หลังจากที่หวางเฟยเดินเข้าไปในห้อง เขาจึงปิดประตูให้เรียบร้อยก่อนจะก้าวถอยออกไปสองก้าวยืนคอยรับใช้ผู้เป็นนาย"น้องหญิงเหตุใดวันนี้ถึงได้มาหาพี่ถึงที่นี่" อ๋องหนุ่มรีบก้าวออกไปประคองภรรยาผู้เป็นที่รักอย่างทะนุถนอมทันทีที่เห็นนางเดินเข้ามา"หม่อมฉันจะมาขออนุญาตออกจากวังไปเยี่ยมบ้านตระกูลหวังเพคะ" หนานเจียอียิ้มให้พระสวามีอย่างอ่อนหวาน แม้จะนานเพียงใดสวามีนางก็ยังอ่อนโยนกับนางเสมอ ถึงแม้ตอนที่แต่งเข้าจวนอ๋องจะไม่มีใจรักต่อกัน หากแต่พออยู่ด้วยกันนานเข้าเป็นนางเองรักไปตอนไหนก็ไม่รู้"เจ้ามีสิ่งใดหรือถึงไปที่นั่นให้คนไปทำแทนก็ได้ ร่างกายเจ้ายิ่งร่างกายอ่อนแอ พี่เกรงว่าหากต้องลมมากไปจะไม่สบาย""ทูลตามตรง หม่อมฉันคิดถึงอาจูน

หยุนชิงกับหวังอี้หลินตัดสินใจแล้วว่าวันนี้ จะต้องสอบถามเรื่องอาจูน้อยให้แน่ชัด อาจูน้อยของนางจะได้กลับสู่ครอบครัวที่แท้จริงสักทีถึงแม้อีกใจหนึ่งจะรู้สึกไม่ยินยอมเพราะความรักและผูกพันที่มีให้กัน แต่หากนางเป็นฝ่ายนั้นก็คงจะเจ็บปวดไม่แพ้กันดังนั้นหนทางที่ดีที่สุดก็คือการให้อาจูน้อยกลับสู้อ้อมกอดของพ่อแม่ที่แท้จริงอย่างน้อยอ๋องหนานฟาหยางก็ไม่ได้มีส่วนร่วมกับการกบฏในครั้งนี้ และอีกเรื่องที่สำคัญเขามีภรรยาเพียงผู้เดียวไม่มัวเมาในสตรี ดังนั้นปัญหาเรื่องหลังบ้านก็จะไม่มีให้เรื่องวุ่นวาย หรือชิงดีชิงเด่นกันดั่งเช่นจวนอื่นส่วนหวางเฟยก็เป็นสตรีที่ดีงามใจดีและอ่อนโยนเพียงเท่านี้ก็ทำให้พวกตนมั่นใจได้ในระดับหนึ่งว่าอาจูของพวกเขาจะอยู่ได้อย่างมีความสุขแน่นอน“คารวะท่านอ๋อง กับหวางเฟย เพคะ /พ่ะย่ะค่ะ” สองสามีภรรยารีบออกมาต้อนรับเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาทมากกว่านี้เนื่องจาก กว่าจะตกลงพูดคุยกันได้ก็ทำให้แขกต้องรอนานทีเดียว“ไม่ต้องมากพิธีหรอกทำตัวตามสบายเถอะ” อ๋องหนุ่มเอ่ยบอกด้วยท่าทางสบายไม่ได้ถือสาสิ่งใด“ขอบพระทัยเพคะ/พ่ะย่ะค่ะ”“อาจูล่ะไม่อยู่หรือข้าคิดถึงนางนัก ข้าทนไม่ไหวเลยมาแบบมิได้บอกพวกเ