บททั้งหมดของ ภพใหม่นี้ข้าอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น: บทที่ 61 - บทที่ 70

อีกด้านหนึ่งทางใต้ของเมืองหวังอี้หลินควบม้ามาจนถึงจุดหมาย รอบข้างเป็นแนวเขาเส้นทางคดเคี้ยว หากควบม้าตามแนวป่าเข้าไป จะพบกับค่ายทหารด้านหน้า ที่มีลานกว้าง และกระท่อมหลังเล็กอยู่สามสิบหลังล้อมรอบ โดยมีตรงกลางจะเป็นหลังใหญ่ที่สุดชายหนุ่มลงจากหลังม้าและได้ส่งม้าให้กับคนที่ยืนรอรับ นำม้าไปพักเพื่อกินน้ำกินหญ้า เขาเดินเข้าไปในกระท่อมหลังใหญ่ที่สุด ภายในเต็มไปด้วยอาวุธจำพวกหอก ธนู ทวน ตรงกลางเป็นโต๊ะขนาดใหญ่ โดยมีคนนั่งรออยู่ตรงนั้นสามคนเพื่อรอเขา เมื่อทุกคนเห็นหวังอี้หลินเดินเข้ามาภายใน ต่างลุกขึ้นทำความเคารพอย่างพร้อมเพรียงเขาคือหัวหน้ากองกำลังพิเศษสิงโตเพลิง ที่ขึ้นตรงต่อองค์ฮ่องเต้แต่เพียงผู้เดียว เนื่องด้วยตอนนี้มีเหตุการณ์ที่ทำให้บัลลังก์ของฮ่องเต้องค์ปัจจุบันเริ่มไม่มั่นคง เพราะอ๋องห้าพระปิตุลาคิดการก่อกบฏ และได้ร่วมมือกับชนเผ่าซ่งหนู จนตอนนี้ทุกคนที่ได้แยกย้ายกันชั่วคราว ได้กลับมารวมตัวกันเพื่อปฏิบัติภารกิจตามที่ได้รับคำสั่งมาและเมื่อสามปีก่อนในระหว่างที่หวังอี้หลินเดินทางไปเยี่ยมสหาย เขาได้ถูกชายชุดดำกลุ่มหนึ่ง ซึ่งเขาก็เดาได้ไม่ยากว่าเป็นคนของอ๋องห้าผู้นี้ ตนหนีรอดมาได้และปล่อย

ยามซวี (19.00-20.59 น.) ยามนี้หวังอี้หลินกำลังเปลี่ยนชุดเป็นชุดดำปกปิดใบหน้าอย่างมิดชิด เขาไม่ลืมที่จะนำหน้าไม้ที่ขอภรรยานำติดตัวไปด้วยสองอัน เพราะเห็นว่าแปลกใหม่ และใช้งานง่ายไม่ต้องออกแรงง้างเหมือนเช่นเวลายิงธนู หนึ่งอันเขาจะใช้เองในคืนนี้ และอีกหนึ่งอันเขาจะให้หานลู่ติดตัวไปด้วยเมื่อทั้งสี่คนออกมายังห้องประชุม เพื่อใช้ในการวางแผนเพื่อหาทางหนีทีไล่ไว้ก่อน หากเกิดเหตุการณ์นอกเหนือจากที่วางแผนกันไว้ หวังอี้หลินได้ยื่นหน้าไม้ให้กับหานลู่ อีกฝ่ายยื่นมือรับพร้อมกับทำหน้างุนงง ว่าสิ่งที่ได้มาคืออะไรและใช้การอย่างไร หวังอี้หลินจึงเดินพาทุกคนออกมายังลานฝึกด้านหน้าที่มีเป้ายิงธนูเขาใส่ลูกดอกหน้าไม้ไว้ตรงร่องสำหรับวาง ก่อนจะวางตรงหางลูกดอกกับเชือกที่ใช้สำหรับตรึงลูกดอก ดึงไว้ให้ตรงกับที่สำหรับล็อก และเล็งไปที่เป้าสำหรับซ้อมยิงข้างหน้า จากนั้นกดไกปืนลูกดอกหน้าไม้ได้พุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และแม่นยำเข้าตรงกลางเป้าพอดีทุกคนที่ได้เห็นต่างก็ทึ่งกับอาวุธที่หัวหน้าพวกเขานำมา มันช่างวิเศษนักลูกดอกไม้ยาวเทอะทะเช่นลูกธนู แต่ความเร็วความแรงกลับยิ่งกว่าธนูที่พวกเขาใช้กัน ไม่ต้องออกแรงดึงง้างค้างไว้

เมื่อปฏิบัติภารกิจเสร็จสิ้นทุกคนก็ได้กลับมารวมตัวกันที่ค่าย เพื่อปรึกษาหารือกันต่อว่าจะทำเช่นไรต่อไป“เรามีเวลาเพียงสิบสี่วันในการเตรียมตัว และวางแผนชิงสารนั้นพวกเจ้ามีความเห็นเช่นไรบ้าง” หวังอี้หลินมองหน้าทุกคนอยากขอความคิดเห็น“ข้าคิดว่าเราควรไปชิงสารนั้นจากเฒ่ากงยี่ง่ายกว่าหากว่าเราจะไปชิงจากเผ่าซ่งหนู” หานลู่ออกความเห็น“ข้าเห็นด้วยกับเจ้า แต่ถึงอย่างนั้นจวนตาเฒ่านั่น ก็ยังมีการคุ้มกันที่แน่นหนาอยู่ดีเราจะประมาทไม่ได้” หยงเจา“ข้าก็เห็นด้วย หากเราจะต้องปลอมตัวเข้าไป จะทำด้วยวิธีใดกันดีถึงจะง่ายและไม่เป็นที่ผิดสังเกต” หยงเหม่า“เรื่องนั้นข้าคิดไว้แล้ว เราจะปลอมตัวเป็นคนส่งเหล้าเพื่อเข้าไปเพื่อที่พวกเราจะเข้าไปภายในจวนหาสารลับได้โดยง่ายไม่มีใครสงสัยแน่นอน” หวังอี้หลินกล่าวบอกด้วยสีหน้ามั่นใจ“แล้วเราจะทำเช่นไรถึงจะได้ไปส่งเหล้าที่นั่นได้” หานลู่ถามขึ้นอย่างสงสัย หากว่าเป็นร้านขายสุราธรรมดา ๆ คงเป็นการยากที่จะเข้าไปส่งได้“พวกเจ้ายังไม่รู้กระมังร้านเหล้าฟู่หวังที่โด่งดังเป็นของครอบครัวข้าเอง ภรรยาข้าเป็นผู้คิดสูตร จวนเฒ่ากงยี่สั่งเหล้าจากร้านเป็นประจำ ต้องเข้าไปส่งทุกเดือนอยู่แล้ว”พ

“ได้สิหากป้าไปแล้วเจ้าต้องพาป้าเที่ยวได้หรือไม่”“เย่ ๆ จูจะพาท่านป้าเที่ยวเองเจ้าค่ะ”“อาจูไม่เอาลูกไม่รบกวนท่านป้าเข้าใจหรือไม่” หยุนชิงรีบห้ามปรามบุตรสาว เพราะเกรงว่าจะแสดงกิริยาไม่เหมาะสมออกมา“ไม่เป็นไรอย่าว่านางเลยข้าอยู่ว่าง ๆ ก็เหงาไปเล่นกับอาจูก็คงจะช่วยให้ข้าคลายเหงาได้เยอะ เอาไว้ข้าจะไปเมื่อไรข้าจะให้คนไปแจ้งเจ้าแล้วกันนะ”ในระหว่างที่นั่งพูดคุยกันอยู่นั้นกงกงได้เดินเข้ามาแจ้งแก่หนานเจียอี ว่าท่านอ๋องกำลังเสด็จมาที่นี่ เมื่อรู้ว่าท่านอ๋องจะเสด็จมาจึงเตรียมลุกขึ้นต้อนรับการมาของอ๋องหนานฟาหยางทันทีหากเมื่อประตูเปิดออกบุคคลที่เดินเข้ามาทำให้หยุนชิงต้องหันกลับมามองอาจูน้อย แล้วหันกลับไปมองพระพักตร์ของท่านอ๋องเพื่อความแน่ใจ นางว่าไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้วล่ะ ถ้าอาจูน้อยของนางจะถอดแบบท่านอ๋องมามากถึงเพียงนี้ เอาไว้มีโอกาสนางจะลองสอบถามหวางเฟยดู แล้วกันเพราะหากพูดตอนนี้ก็คงจะดูไม่เหมาะเบื้องหลังอาจจะมีอะไรมากกว่านี้ก็เป็นได้ แต่เพื่อความปลอดภัยของอาจูน้อยของนาง ต้องรอดูท่าทีสักพักก่อน หากสิ่งที่นางคิดเป็นเรื่องจริงก็คงจะยินดีกับครอบครัวได้พบหน้ากัน หากไม่เป็นอย่างที่คิดคนที่จะเสีย

เมื่อทุกคนออกมานั่งรวมตัวกันด้านนอกหานลู่กับหยงเจาดูเกร็ง ๆ อยู่บ้าง เพราะพวกเขาไม่เคยได้รู้จักกับภรรยาของหวังอี้หลินแบบตัวเป็น ๆ มีเพียงการบอกเล่าของสหายเท่านั้น อีกทั้งอาหารที่ดูแปลกตาไม่รู้วิธีกินอีก แต่กลิ่นมันช่างหอมยั่วน้ำลายซะจริง เริ่มกินได้เลยหรือไม่หานลู่ได้แต่กล่าวในใจ“ชิงเอ๋อร์ คนตรงข้ามเจ้ามีนามว่าหยงเจาส่วนคนถัดไปมีนามว่าหานลู่ และนี่ภรรยาข้าหยุนชิง” หวังอี้หลินได้แนะนำให้แต่ละคนได้รู้จักว่าใครเป็นใครหลังจากที่ทุกคนนั่งประจำที่แล้ว“ยินดีที่ได้รู้จักเจ้าค่ะ ท่านหานลู่ ท่านหยงเจา” หยุนชิงกล่าวทักทายเป็นคนแรก“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันขอรับ” หานลู่/หยงเจา“เอาล่ะ ทุกคนคงจะหิวแล้วสิ่งนี้เรียกว่าหม้อไฟ พวกท่านเพียงแค่นำผักกับเนื้อหรือสิ่งที่พวกท่านชอบ ลงไปจุ่มในน้ำซุปให้สุกแล้วก็นำมาจิ้มกับน้ำจิ้มเจ้าค่ะ น้ำซุปสีใสสำหรับคนที่กินเผ็ดไม่ได้ ส่วนน้ำซุปสีแดงสำหรับคนกินเผ็ดเจ้าค่ะ ข้าจะทำให้พวกท่านดูนะเจ้าคะ” กล่าวจบหยุนชิงก็สาธิตวิธีการกินหม้อไฟให้ทุกคนได้ดูเมื่อทุกคนรู้วิธีการกินแล้วจึงได้ลงมือทันที คำแรกที่เข้าปากก็ทำให้ทุกคนชื่นชอบกับรสชาติเป็นอย่างมาก น้ำซุปใสก็กลมกล่อม น้