บททั้งหมดของ ภพใหม่นี้ข้าอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น: บทที่ 71 - บทที่ 80

เอี๊ยมตัวบางกับกางเกงตัวในถูกชายหนุ่มสะบัดออกอย่างไม่ไยดี ก่อนที่มือหนาจะค่อย ๆ ไล่ต่ำลงไปจนไปหยุดที่กุหลาบฉ่ำหวานก่อนจะสอดนิ้วเข้าออกเพื่อเปิดทางก่อนที่ร่างบางจะรับตัวตนของเขา“อืม อาส์..”ร่างบางครางกระเส่าเมื่อถูกสามีปรนเปรอบุปผางามหยาดเยิ้มไปด้วยน้ำหวาน มือหนาเริ่มเร่งความเร็วมากกว่าเดิมก่อนจะค่อย ๆ ช้าสลับกันไปเรื่อย ๆหากแต่ตอนที่หญิงสาวจะถึงฝั่งฝันเขากลับหยุดและดึงมือออก ทำให้หยุนชิงที่กำลังจะแตะถึงขอบสวรรค์รำไร นางรู้สึกว่าเหมือนโดนฉุดลงเหวเสียอย่างนั้น ร่างบางแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาจนหวังอี้หลินอดยิ้มกับความแสนงอนของภรรยาไม่ได้“ชิงเอ๋อร์เมื่อไรเราจะมีเจ้าตัวน้อยสักที” หวังอี้หลินที่ผละออกมาเพื่อถอดชุดมองดวงหน้าหวานหยาดเยิ้มของภรรยา พร้อมเอ่ยออกมาอย่างน้อยใจ“ข้าว่าเพราะท่านไม่มีความสามารถต่างหาก คิก คิก” หยุนชิงเอ่ยหยอกเย้าสามีบ้าง เพื่อเอาคืนที่เขาทำให้อารมณ์นางต้องหยุดชะงักไป“ได้เจ้าพูดเองนะ ว่าพี่ไร้ความสามารถเจ้าอย่ามาบ่นพี่ทีหลังแล้วกัน”หวังอี้หลินยิ้มมุมปากมองภรรยาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ก่อนที่ร่างบางจะตั้งตัว เขาสอดใส่ตัวตนเข้ากับบุปผางามจนมิด ทำให้หยุนชิงถึงกับจุกพูดสิ่

หวังอี้หลินทำทีเดินเข้าไปในห้องน้ำก่อนใช้ช่วงที่สาวใช้เผลอหลบออกมา เดินอ้อมด้านหลังเรือนพักคนใช้ไปยังเรือนที่เป็นห้องหนังสือ ก่อนกระโดดขึ้นบนหลังคาแล้วค่อยไต่ไปตามหลังคาเรื่อย ๆ จนมองเห็นเรือนเป้าหมายก่อนจะกระโดดเข้าทางหน้าต่าง และหลบรออยู่หลังตู้ เขาทำตัวให้เงียบที่สุดเพื่อไม่ให้คนด้านในรู้ตัว“จดหมายของท่านสตีฟว่าอย่างไรบ้าง” อดีตราชครูเฒ่าเอ่ยถามคนสนิทที่สามารถอ่านภาษาชาวตาสีฟ้าได้ ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าเขาจะสามารถแปลได้ทุกคำ แต่ถ้าหากเมื่อเปรียบเทียบกับพวกบัณฑิต คนสนิทของเขาผู้นี้ก็ถือได้ว่ามีความสามารถมากกว่า เพราะทั่วทั้งแคว้นหนานมีไม่กี่คนที่อ่านภาษานี้ได้“เรียนนายท่านในจดหมายบอกว่าเรือจะเข้าเทียบท่าในอีกหนึ่งเดือน ที่เมืองหนานเจียงขอรับ อาวุธหนึ่งหมื่นชิ้นที่ตกลงกันไว้ ให้พวกเราเตรียมเงินไปให้พร้อมขอรับ ส่วนข้อความอีกบรรทัด ข้าเอ่อ ข้าอ่านไม่ออกขอรับ” เมื่อเขาอ่านจบก็ได้ยื่นจดหมายฉบับนั้นคืนพร้อมด้วยสีหน้าละอายใจที่ไม่สามารถแปลได้ทั้งหมด“ไม่เป็นไรเพียงเท่านี้เราก็รู้แล้วว่าของจะมาถึงเมื่อไร เจ้านำเรื่องนี้ไปแจ้งแก่อ๋องห้าท่านจะได้เตรียมการต่อ”เฒ่ากงยี่เมื่อรับจดหมายคืนมา เขาไ

ทางด้านหวังอี้หลินและหานลู่พวกเขาหลบออกมาได้แล้ว จึงมานั่งปรึกษากันในเกวียนระหว่างเดินทางกลับเรือน ทั้งสองต่างมีสีหน้าเคร่งเครียดไม่ต่างกัน เพราะสิ่งที่พวกเขารับรู้มา ทำให้เกิดความกังวลว่าจะรับมือไม่ไหวเช่นกัน“อี้หลินท่านสืบได้อะไรมาใช่หรือไม่” หานลู่เอ่ยถามขึ้นเพราะดูจากสีหน้าของหัวหน้าเขาแล้วน่าจะเป็นเรื่องสำคัญทีเดียว“พวกนั้นนัดรับอาวุธหนึ่งหมื่นชิ้นกับพวกตาสีฟ้า และข้ายังแอบเก็บจดหมายพวกนั้นมาได้ส่วนหนึ่งหากแต่เป็นภาษาประหลาด พวกเราต้องหาผู้รู้และอ่านจดหมายนั้นออก”“อาวุธหนึ่งหมื่นชิ้นเชียวรึ เช่นนั้นหากเกิดการต่อสู้กันขึ้นมาจริงทางเราเสียเปรียบแน่นอน อีกทั้งต่อสู้กันคราวก่อน กำลังและอาวุธเราก็ยังไม่ฟื้นตัวดีงานนี้เราต้องลำบากแน่”หานลู่นึกถึงเหตุการณ์ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ถึงแม้ภายนอกจะดูเงียบสงบไม่มีสงครามให้ประชาชนต้องเดือดร้อน แต่แท้จริงแล้วภายในกลับไม่สงบเช่นภายนอกเลยสักนิด การลอบฆ่าและอีกสารพัดวิธีในการนำมาห้ำหั่นกันเพื่อให้ได้สิ่งที่ตนต้องการ พวกเขาต้องสูญเสียกำลังคนอาวุธไปมากทีเดียว หากคราวนี้เกิดศึกใหญ่ขึ้นมาจริงพวกเขาก็ยากจะรับมือเช่นกัน“เรื่องนี้เราต้องคิดให้รอบคอบเอา

หวังอี้หลินเองเมื่อได้ยินภรรยารักบอกเล่า เขาก็เข้าใจได้ทันที แต่ว่าตอนที่ตนฝึกทุกครั้งดูจนแน่ใจแล้วนะว่าไม่มีใครรู้ว่าเขาฝึกวรยุทธ์ ภรรยาเขานี่ช่างแสนรู้ซะจริง นี่เขาชื่นชมภรรยานะอย่าได้เข้าใจผิดกัน"แล้วพวกท่านจะทำเช่นไรต่อหรือเจ้าคะ หากหาคนมาอ่านจดหมายไม่ได้""คงจะต้องหาวิธีตั้งรับให้ดี ไม่เช่นนั้นคราวนี้เรารับไม่ไหวแน่" หานลู่ตอบ"ข้าขอดูจดหมายนั้นได้หรือไม่" หยุนชิงก็อยากรู้เช่นกันว่าจดหมายที่สามีบอกว่าเป็นภาษาประหลาดคืออะไรหวังอี้หลินได้ยื่นจดหมายทั้งหมดที่เขาได้มาให้ภรรยาดู หยุนชิงที่รับมาได้เปิดออกดูทีละฉบับ ภาษาที่ว่าเป็นภาษาอังกฤษสมัยเก่า คำศัพท์บางตัวก็อ่านยากแต่นางอ่านได้สบายนี่ต้องยกความดีให้กับการชอบเที่ยวของนางก่อนที่จะมาที่นี่สินะ ดีที่นางเที่ยวต่างประเทศบ่อย และชอบดูสถานที่โบราณและบางครั้งนางก็จะได้ความรู้ต่าง ๆ จากสถานที่เหล่านั้นอีกด้วย"พวกท่านไม่ต้องหาใครมาอ่านหรอกเจ้าค่ะ ข้าพอจะรู้และอ่านได้บ้าง แต่อย่าได้ถามข้านะเจ้าคะ ว่าข้าอ่านออกได้อย่างไรข้าไม่สามารถตอบได้ด้วยเหตุผลบางอย่าง" หญิงสาวรีบกล่าวดักไว้ก่อนหากบอกไปว่ามาจากอนาคตจึงอ่านออก ตัวสามีไม่เป็นไรหรอกเพราะเ

ชายหนุ่มทั้งสองมองหน้ากันพลางคิดเหมือนกันว่า นี่ขนาดนางแค่ทำขึ้นมาเล่น ๆ เพียงเท่านั้น หากวันหนึ่งนางอยากทำขึ้นมาแบบจริงจังไม่ใช่ว่าจะเป็นแม่ค้ารายใหญ่เชียวหรือ และของที่นางทำแต่ละอย่างมันล้วนเป็นประโยชน์ในการทำศึกทั้งสิ้นเมื่อทั้งสามดูทุกอย่างจนครบแล้วจึงได้ออกมารวมตัวกันที่ห้องรับประทานอาหาร เพราะกว่าจะเดินชมอาวุธแต่ละชิ้นหมดก็ถึงเวลาอาหารพอดีวันนี้หยุนชิงสั่งให้แม่ครัวทำอาหารหลายอย่าง อย่างเช่น ปลาสามรส ผัดเปรี้ยวหวาน ไข่ตุ๋นนมสด ไข่ผัดเห็ดหอมเต้าหู้อ่อน ต้มยำกุ้ง และตบท้ายด้วยบัวลอยไข่หวานอย่างเช่นเคยเหมือนทุกวันทุกคนต่างตั้งหน้าตั้งตากินอาหารตรงหน้า ประหนึ่งว่าวันนี้คือวันสิ้นโลกโดยเฉพาะหานลู่ที่ไม่รู้ว่าอดอยากมาจากไหน เขาสามารถกวาดทุกอย่างลงท้องได้อย่างรวดเร็ว“ชิงเอ๋อร์ วันนี้พี่ไม่เห็นอาจูเลยลูกไปไหนหรือ”“นางไปเล่นที่บ้านซือซือเจ้าค่ะ พอรู้ว่าท่านน้าจะมีน้องนางก็ไปขลุกอยู่ด้วยทั้งวันเลย ตอนนี้ข้าให้นางทานข้าวแล้วเข้านอนไปก่อนแล้วเจ้าค่ะ” อาจูน้อยตั้งแต่รู้ว่าท่านน้าซือซือของนางจะมีน้อง จึงได้ขออนุญาตหยุนชิงไปเล่นกับท่านน้า เพราะเจ้าตัวเห่อน้องมากด้วยอยู่คนเดียวมานานอยากมีเ