Semua Bab รักร้ายนายคู่หมั้นสุดโหด: Bab 1 - Bab 10

บทที่ 1ท่ามกลางแสงสีเสียงของสถานบันเทิงแห่งหนึ่งใจกลางกรุงเทพมหานคร ตอนนั้นเองทุกสายตาก็มองไปที่ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่หน้าตาหล่อสมบูรณ์แบบที่สาวๆ คนไหนเห็นก็อยากจะเข้าหา แม้ว่าใบหน้าของเขาจะเย็นชาสักแค่ไหนก็ตาม แต่พวกเธอคิดว่าถ้าได้ขึ้นเตียงกับเขาสักครั้งจะไม่ลืมพระคุณเลยทีเดียวซึ่งชายหนุ่มคนนั้นคือ ‘ขุนเขา’ ลูกชายเจ้าพ่อมาเฟียผู้ทรงอิทธิพลทางด้านค้าอาวุธและอสังหาริมทรัพย์ รวมถึงกาสิโนที่มีอยู่ในประเทศเพื่อนบ้าน อีกทั้งชายหนุ่มยังเป็นเจ้าของ TW PUB ผับหรูที่ส่วนมากจะเป็นเหล่าเซเลปและไฮโซทั้งหลายมาดื่มกินกันวันนี้ขุนเขาเดินเข้ามาตรวจเช็กดูความเรียบร้อยของผับที่ตนสร้างมากับมือตามปกติ อย่างที่ทำเป็นประจำเมื่อมีเวลาว่าง “พล วันนี้เป็นยังไงบ้าง หลังบ้านเรียบร้อยดีใช่ไหม?” เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มเอ่ยถามลูกน้องคนสนิทที่เดินตามมาอยู่ข้างหลัง พร้อมกับกวาดสายตามองดูรอบ ๆ สถานที่แห่งนี้อย่างสบายอารมณ์ ทว่าใบหน้าของชายหนุ่มยังคงความเย็นชาไว้เหมือนเดิม“เรียบร้อยดีครับนาย และดูเหมือนว่าวันนี้คนที่มาเที่ยวผับจะเยอะกว่าปกติอาจจะเป็นเพราะว่าวันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์น่ะครับ” พลตอบกลับเจ้านายกลับไป

บทที่ 3ถ้อยคำหยาบคายหลุดออกมาจากปากของชายหนุ่ม พร้อมกับดึงกระดาษที่มีรูปของชายหนุ่มที่ถูกพูดถึงมาขยำ และปาใส่หน้าของนลินอย่างไม่ไยดีคนอย่างขุนเขา ไม่ชอบผูกมัดกับใคร เขามีผู้หญิงเข้ามาหาไม่เคยขาด และเขายังผู้หญิงเลี้ยงไว้หลายคน โดยถ้าหากอีกฝ่ายอยากไปมีคนใหม่อีกเป็นร้อยเป็นพันคน เขาก็ไม่ได้เดือดร้อน เพราะบางทีเขาก็ละเลยเธอไปบ้างเพราะงานยุ่ง เพียงแต่ก่อนจะไปก็บอกให้รู้ก่อนว่าจะไป อย่าทำให้เขารู้เองว่ากำลังถูกทับรอยแบบนี้และที่สำคัญหากโกหกขึ้นมาแล้วเขาจับได้ก็มีแต่จะซวยกับซวยเท่านั้น เพราะเขาไม่เคยให้โอกาสใครที่ละเมิดกฎไม่ว่าจะเป็นเรื่องงาน หรือผู้หญิง“ขุนใจเย็น ๆ ก่อนนะ ลินอธิบายได้” นลินเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายรู้ความจริงแล้วก็ทำท่าจะขยับเข้าไปหา แต่ขุนเขายกมือห้ามไว้ ทำให้เธอต้องนั่งลงที่เดิมและพูดแก้ตัวออกมาอย่างร้อนรน“ไม่ต้องอธิบายแล้ว แค่จำเอาไว้ก็พอว่าอย่าคิดจะมาโกหกผมอีก คนอย่างผม ก่อนจะถามอะไร มักจะรู้คำตอบอยู่แล้ว ถ้าคิดจะโกหก ก็ทำให้มันเนียนกว่านี้หน่อย แบบนี้ยังเด็กน้อยเกินไป พล...ฝากจัดการต่อด้วย”ขุนเขาพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา และพอพูดกับหญิงสาวจบเขาก็ลุกขึ้นแล้วหันไปสั่งล

บทที่ 5ตกบ่ายในวันเดียวกัน…ขุนเขามาตามนัดของผู้เป็นแม่ สีหน้าและท่าทางของชายหนุ่มดูไม่พอใจสักเท่าไหร่นัก เมื่อเห็นว่าวันนี้พ่อของเขาก็มาร่วมวงรับประทานอาหารมื้อเที่ยงด้วยเช่นเดียวกันซึ่งเขาแทบอยากจะเดินถอยหลังกลับ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยกมือไหว้ทั้งสองคนด้วยความเคารพ“สวัสดีครับพ่อ สวัสดีครับแม่ ไหนว่าแม่มีนัดกินข้าวกับเพื่อนไม่ใช่เหรอครับ นี่พ่อเป็นแม่เป็นเพื่อนกันเหรอครับ” เขาถามออกไปแบบประชดประชัน เพราะถ้าเขารู้ว่าจะมาเจอกับพ่อ เขาไม่มาแน่นอน“อ้าวมาแล้วเหรอ นั่งก่อนสิลูก กินไปคุยไป จะได้ไม่เสียเวลามากเท่าไหร่”คุณหญิงจิตตรีเอ่ยบอกกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พร้อมกับส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความรักใคร่เอ็นดูตามประสาคนเป็นแม่ตามไปติดๆ โดยทำเป็นไม่สนใจเสียงประชดของลูกชาย ส่วนเจ้าพ่อมาเฟียยังนั่งนิ่ง ๆ ทำเพียงเหลือบตามองลูกชายเล็กน้อยเท่านั้น แล้วนั่งกินอาหารต่อ“เข้าเรื่องเถอะครับ ไม่ต้องยืดเยื้อให้เสียเวลาเลยจะดีกว่า” ขุนเขาพูดขึ้นเมื่อนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามพ่อกับแม่ของตัวเองแล้ว“พ่อตัดสินใจแล้วว่าอีกไม่กี่เดือนจะพักผ่อน แต่ก็ยังหาคนที่ไว้ใจให้ดูแลธุรกิจไม่ได้ เลยจะให้แ

บทที่ 7ขณะนี้เป็นเวลาเกือบ ๆ เจ็ดโมงเช้า เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบสงบของห้องนอน จึงส่งผลให้หญิงสาวที่ขดตัวอยู่บนเตียงนอนจำต้องขยับเขยื้อนร่างกายเล็กน้อยเพื่อเอื้อมมือไปปิดเสียงนั้น เพราะมีเสียงรบกวนนั้นดังมาจากบริเวณโต๊ะข้างหัวเตียงถ้ายังปล่อยให้ดังต่อไป เธอนอนต่อไม่ได้แน่เมื่อเสียงนาฬิกาปลุกเงียบลง เธอก็มุดตัวนอนอยู่ใต้ผ้าห่มต่อด้วยความขี้เซาจึงทำให้ พายอาร์ เลือกที่จะหลับตานอนต่อโดยลืมไปว่าตัวเองจะไปตามนัดของเพื่อนสายได้ถ้ายังไม่ลุกขึ้นอาบน้ำตอนนี้ เธอยังนอนอย่างมีความสุขต่อไป แต่ทว่าอยู่ ๆ เสียงสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ครั้งนี้พายอาร์เริ่มที่จะหมดความอดทน เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เพื่อที่จะได้ต่อว่าได้ถูกคน ก่อนจะเห็นเต็มสองตาว่าต้นสายคือผู้เป็นแม่ จึงจำเป็นที่จะต้องตื่นขึ้นมารับสายอย่างปฏิเสธไม่ได้“ว่าไงคะแม่...” น้ำเสียงงัวเงียของหญิงสาวร่างบางถามขึ้นด้วยความสงสัยว่ามีเรื่องอะไรที่ทำให้แม่โทรมาหาเธอได้แต่เช้าตรู่ขนาดนี้ ก่อนจะค่อยๆ หยัดกายขึ้นนั่ง เพื่อหวังให้ตัวเองตื่นตัวเสียที[พาย ตื่นหรือยังลูก?] เสียงอ่อนโยนถามออกมาจากโทรศัพท์“ตื่นพอดีค่ะแม่

บทที่ 9ทั้งสองพูดคุยกันในระหว่างรับประทานอาหารอยู่สักพัก ก่อนจะพากันไปซื้อเสื้อผ้าต่อตามที่ได้ตกลงกันเอาไว้เมื่อครู่ แต่ทว่ามันกลับไม่สามารถทำให้ความกังวลในใจของพายอาร์เลือนหายไปได้อยู่ดี ในหัวของเธอยังคงใช้ความคิดอย่างหนัก ว่าวันพรุ่งนี้จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกันแน่ ทำให้ตอนนี้ความกังวลยังคงฉายชัดออกมาทางสีหน้าจนพราวมุกสังเกตเห็น“ยัยพาย นี่แกยังไม่เลิกคิดมากเรื่องนั้นอีกเหรอ?” พราวมุกสังเกตเห็นสีหน้าอันไม่สู้ดีของเพื่อนรัก ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามขึ้นมา“อืม ฉันรู้สึกแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ เพราะแม่ใช้คำว่าผู้ใหญ่อีกฝั่ง มันหมายความว่าต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ ๆ และคงไม่ใช่แค่เรื่องของคนในครอบครัวเดียวกันน่ะ” พายอาร์พูดถึงสิ่งที่เธอกังวลออกมา“ก็เป็นไปได้นะ แต่ก็อาจจะเป็นเรื่องธุรกิจก็ได้นิ จริงไหม?” พราวมุกพยักหน้าอย่างเห็นด้วย แต่เธอมองไปอีกทาง“ยิ่งถ้าเป็นเรื่องธุรกิจยิ่งเป็นไปไม่ได้เลย เพราะที่บ้านฉันไม่ค่อยเอาฉันเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องหน้าที่การงาน พวกเขาอยากให้ฉันเรียนรู้ด้วยตัวเอง ไม่มีเส้นสายหรืออะไรทั้งนั้น” พานอาร์ส่ายหน้าไปมาอย่างไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้ของเพื่อนรักไปๆ มาๆ คำพูด