บทที่ 9

บทที่ 9

ทั้งสองพูดคุยกันในระหว่างรับประทานอาหารอยู่สักพัก ก่อนจะพากันไปซื้อเสื้อผ้าต่อตามที่ได้ตกลงกันเอาไว้เมื่อครู่ แต่ทว่ามันกลับไม่สามารถทำให้ความกังวลในใจของพายอาร์เลือนหายไปได้อยู่ดี ในหัวของเธอยังคงใช้ความคิดอย่างหนัก ว่าวันพรุ่งนี้จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกันแน่ ทำให้ตอนนี้ความกังวลยังคงฉายชัดออกมาทางสีหน้าจนพราวมุกสังเกตเห็น

“ยัยพาย นี่แกยังไม่เลิกคิดมากเรื่องนั้นอีกเหรอ?” พราวมุกสังเกตเห็นสีหน้าอันไม่สู้ดีของเพื่อนรัก ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามขึ้นมา

“อืม ฉันรู้สึกแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ เพราะแม่ใช้คำว่าผู้ใหญ่อีกฝั่ง มันหมายความว่าต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ ๆ และคงไม่ใช่แค่เรื่องของคนในครอบครัวเดียวกันน่ะ” พายอาร์พูดถึงสิ่งที่เธอกังวลออกมา

“ก็เป็นไปได้นะ แต่ก็อาจจะเป็นเรื่องธุรกิจก็ได้นิ จริงไหม?” พราวมุกพยักหน้าอย่างเห็นด้วย แต่เธอมองไปอีกทาง

“ยิ่งถ้าเป็นเรื่องธุรกิจยิ่งเป็นไปไม่ได้เลย เพราะที่บ้านฉันไม่ค่อยเอาฉันเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องหน้าที่การงาน พวกเขาอยากให้ฉันเรียนรู้ด้วยตัวเอง ไม่มีเส้นสายหรืออะไรทั้งนั้น” พานอาร์ส่ายหน้าไปมาอย่างไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้ของเพื่อนรัก

ไปๆ มาๆ คำพูดของพายอาร์ก็ทำให้พราวมุกเริ่มคิดหนักไม่แพ้กัน แน่นอนว่าเธอเป็นห่วงเพื่อนรัก ไม่อยากให้ต้องคิดมาก แต่ก็เข้าใจอยู่ดีว่าเรื่องแบบนี้มันห้ามกันไม่ได้ง่ายๆ

“เห้อ แล้วมันจะเป็นเรื่องอะไรไปได้ล่ะ ฉันเองก็นึกไม่ออกแล้วเหมือนกัน” พราวมุกถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจไปกับเพื่อนด้วย

“ก็นั่นน่ะสิ นึกไม่ออกเลยจริงๆ”

“งั้นแกก็รอพรุ่งนี้ไม่ดีกว่าเหรอ มัวแต่มานั่งคิดมากอยู่แบบนี้ ก็คงไม่ได้ทำอะไรกันพอดี”

“โอเค ขอโทษนะแก วันนี้เสียมู๊ดหมดเลย แถมยังต้องมาคิดมากเป็นเพื่อนฉันอีกเนี่ย” พายอาร์เห็นสีหน้าของเพื่อนรักเริ่มมีความกังวลแทนเธอ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิด จึงรีบขอโทษขอโพยเพื่อนอย่างไม่ลังเล

“ไม่เป็นไร แกน่ะอย่าคิดมากเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้รู้เองแหละว่ามันเรื่องอะไรกันแน่ ถึงตอนนั้นรีบมาบอกฉันให้รู้ด้วยนะ ชักจะคาใจเข้าแล้ว” พราวมุกบอกเพื่อนออกไป แต่ไม่วายกำชับให้เพื่อนมาเล่าให้ฟังอีกที

“อืม บอกแกอยู่แล้วแหละ แต่ว่าวันนี้ ฉันขอกลับก่อนนะ ไว้เจอกัน” พายอาร์พยักหน้ารับ และขอตัวกลับก่อน

“ได้ กลับดีๆ นะ มีอะไรก็โทรมาได้ตลอดเวลาเลย โอเคไหม?” ด้วยความเป็นห่วงเพื่อนสนิท พราวมุกจึงเอ่ยทิ้งท้ายประโยคดังกล่าวเอาไว้ อย่างน้อย หากพายอาร์ไม่มีใครให้ความช่วยเหลือ ก็ยังมีเธอที่พร้อมช่วยอยู่เสมอ และถึงช่วยอะไรไม่ได้ ช่วยรับฟังก็ยังดี

“โอเค กลับก่อนนะ”

“อื้ม”

บทสนทนาของพวกเธอจบแต่เพียงเท่านั้น ก่อนที่ทั้งสองจะต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้านเพื่อไปพักผ่อน