บทที่ 8

บทที่ 8

หนึ่งชั่วโมงต่อมา...

พายอาร์มาถึงร้านอาหารที่นัดเอาไว้ได้ทันเวลานัด ก่อนจะได้พบกับเพื่อนสนิท ซึ่งมาถึงก่อนและกำลังสั่งอาหารอยู่พอดี

“อ้าว พาย แกมาพอดีเลย อยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า สั่งได้เลยนะ” พราวมุกเงยหน้าขึ้นยิ้มให้เพื่อนและถามออกไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“ไม่อะ ฉันไม่ค่อยหิว แกสั่งเลยพราว” พายอาร์กระแทกก้นนั่งลงแล้วตอบกลับไปอย่างหงุดหงิด จนมองมาจากดาวอังคารพราวมุกก็ว่าเธอกำลังอารมณ์ไม่ดี

“เป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย หน้าบึ้งมาเชียว” พราวมุกเห็นสีหน้าและท่าทางของพายอาร์ก็ถึงกับต้องถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

“ก็เมื่อเช้า แม่ฉันโทรมาน่ะสิแล้วบอกว่า นัดให้ฉันไปทานข้าวกับผู้ใหญ่ แต่ฉันไม่อยากไปเลยอ่ะ” พายอาร์พูดขึ้นมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะพูดต่อเมื่อมองหน้าเพื่อนสาวตรงหน้า “แก...ว่างไหม ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ”

“ฉันจะไปด้วยได้ยังไงกันเล่า ฉันน่ะคนนอก แกต้องไปน่ะถูกแล้ว” พราวมุกรีบปฏิเสธทันที ใครจะอยากไปอยู่ในบรรยากาศที่น่าอึดอัดแบบนั้น

“แต่ฉันว่าพ่อกับแม่ต้องหาเรื่องมาให้ฉันปวดหัวอีกแน่ๆ เลย อันที่จริงฉันก็ปฏิเสธไปแล้วนะ แต่แม่ก็ไม่ยอม บังคับให้ฉันรับปากว่าจะไปตามนัดจนได้” พายอาร์ตอบเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่สบอารมณ์

ลำพังการที่ต้องจัดเตรียมเอกสารในการฝึกงานก็ยุ่งวุ่นวายมากพออยู่แล้ว แต่พ่อกับแม่ของเธอก็ดันหาเรื่องมาให้เธอต้องปวดหัวมากขึ้นไปอีกไม่เว้นแต่ละวัน ต่อต้านก็ไม่ได้ ไม่แปลกที่เธอจะรู้สึกหัวเสียและมานั่งหงุดหงิดอยู่แบบนี้

“เอาน่า ท่านเองก็คงหวังดีน่ะ แต่จะเรื่องอะไรก็ต้องดูหน้างานกันอีกที” พราวมุกปลอบใจเพื่อนสาว

“เชื่อฉันเถอะ ว่ามันต้องเป็นเรื่องไร้สาระ ที่ทำให้ฉันปวดหัวแน่นอน” พายอาร์พูดออกมาอย่างรู้จักพ่อแม่ของตัวเองดี

“แกก็ใจเย็นๆ ก่อนสิ อย่าเพิ่งคิดไปเอง มันอาจจะดีแล้วก็สำคัญกับแกมากๆ เลยก็ได้นะ” พราวมุกพูดออกไปเพราะคิดว่าพ่อแม่หวังดีกับลูกเสมอ

“อืม หวังว่าจะเป็นแบบที่แกคิด ถึงจะรู้ว่ายังไงก็ไม่ใช่” หญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยกล่าวพลางลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาอย่างลืมตัว

“อย่าเพิ่งคิดมากไปเลย กินข้าวกันดีกว่า จะได้พาแกไปชอปปิงต่อด้วย” พราวมุกยิ้มให้เพื่อน พร้อมกับตักอาหารให้อย่างเอาใจ

“ก็ได้...”