บทที่ 7

บทที่ 7

ขณะนี้เป็นเวลาเกือบ ๆ เจ็ดโมงเช้า เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบสงบของห้องนอน จึงส่งผลให้หญิงสาวที่ขดตัวอยู่บนเตียงนอนจำต้องขยับเขยื้อนร่างกายเล็กน้อยเพื่อเอื้อมมือไปปิดเสียงนั้น เพราะมีเสียงรบกวนนั้นดังมาจากบริเวณโต๊ะข้างหัวเตียงถ้ายังปล่อยให้ดังต่อไป เธอนอนต่อไม่ได้แน่

เมื่อเสียงนาฬิกาปลุกเงียบลง เธอก็มุดตัวนอนอยู่ใต้ผ้าห่มต่อ

ด้วยความขี้เซาจึงทำให้ พายอาร์ เลือกที่จะหลับตานอนต่อโดยลืมไปว่าตัวเองจะไปตามนัดของเพื่อนสายได้ถ้ายังไม่ลุกขึ้นอาบน้ำตอนนี้ เธอยังนอนอย่างมีความสุขต่อไป แต่ทว่าอยู่ ๆ เสียงสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ครั้งนี้พายอาร์เริ่มที่จะหมดความอดทน เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เพื่อที่จะได้ต่อว่าได้ถูกคน ก่อนจะเห็นเต็มสองตาว่าต้นสายคือผู้เป็นแม่ จึงจำเป็นที่จะต้องตื่นขึ้นมารับสายอย่างปฏิเสธไม่ได้

“ว่าไงคะแม่...” น้ำเสียงงัวเงียของหญิงสาวร่างบางถามขึ้นด้วยความสงสัยว่ามีเรื่องอะไรที่ทำให้แม่โทรมาหาเธอได้แต่เช้าตรู่ขนาดนี้ ก่อนจะค่อยๆ หยัดกายขึ้นนั่ง เพื่อหวังให้ตัวเองตื่นตัวเสียที

[พาย ตื่นหรือยังลูก?] เสียงอ่อนโยนถามออกมาจากโทรศัพท์

“ตื่นพอดีค่ะแม่ มีอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมถึงได้โทรมาหาพายเช้าขนาดนี้” หญิงสาวพยายามทำเสียงให้สดชื่นขึ้นเมื่อต้องคุยกับแม่

[แม่จะโทรมาบอกพายว่าวันพรุ่งนี้บ้านเรามีนัดทานข้าวกับผู้ใหญ่ช่วงเช้าน่ะลูก พายน่าจะว่างใช่ไหมลูก?] น้ำเสียงที่ถามมาเหมือนจะดูอ่อนโยนตามแบบฉบับคนเป็นแม่ แต่มีความกดดันอยู่ในนั้นด้วย

“จริง ๆ ก็น่าจะไม่ค่อยว่างนะคะแม่ พายกำลังจะยื่นเรื่องฝึกงาน ก็เลยมีหลายอย่างที่ต้องเคลียร์ให้เรียบร้อยน่ะค่ะ” พายอาร์เลือกที่จะปฏิเสธนัดในครั้งนี้อย่างไม่ลังเล เพราะเธอเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าการนัดทานข้าวแต่ละครั้งของผู้เป็นแม่ มักจะทำให้เธอหัวเสียแทบทุกครั้งเลยก็ว่าได้

[แวะมาแค่แป๊บเดียวเอง ไม่ได้เสียเวลาอะไรมากมายขนาดนั้นสักหน่อย อีกอย่างแม่รับปากผู้ใหญ่อีกฝั่งไว้แล้วด้วยว่าจะพาลูกไป จะให้เสียหน้าไม่ได้หรอกนะลูก] แม่ยังคงพยายามเกลี้ยกล่อมต่อ

“ก็คือ...ยังไงพายก็ต้องไปใช่ไหมคะ?” พายอาร์คิดสักครู่แล้วถามออกไป เผื่อว่าจะมีทางเลี่ยงบ้าง

[ก็ใช่นั่นแหละ ทำเพื่อแม่หน่อยได้ไหม? นะพายนะลูก]

“ก็ได้ค่ะ งั้นไว้พรุ่งนี้ตอนเช้าเจอกันนะคะ” พายอาร์ตอบตกลงกลับไปที่จะไปพบแม่ที่บ้านใหญ่อยู่อีกฟากหนึ่งของกรุงเทพ เพราะตอนนี้เธอแยกออกมาอยู่คนเดียวที่คอนโดใกล้มหาวิทยาลัยแทนเพื่อความสะดวก

[แม่ส่งแผนที่ไปให้ทางไลน์ แม่รอเจอลูกนะ] เสียงของแม่สดใสขึ้นมาทันทีที่ได้รับคำตอบที่ถูกใจจากลูกสาว

“ค่ะแม่” พายอาร์ตอบรับแม่ ก่อนจะตัดสายไป แล้วโยนโทรศัพท์ไปที่โต๊ะข้างเตียงอย่างไม่ไยดี

พายอาร์นั่งถอนหายใจออกมาด้วยความอึดอัด ใจจริงเธอเองก็ไม่ได้อยากไป แต่ด้วยความแม่บังคับและเธอเองก็ไม่อยากโต้เถียงไปมา เพราะรู้ดีว่าต่อให้เถียงไปก็เสียแรงเปล่า สุดท้ายไม่ว่าอย่างไรเธอก็ต้องตามใจพ่อและแม่ผู้ให้กำเนิดเหมือนอย่างที่ผ่านมา

หลังจากที่ได้คุยกับแม่ พายอาร์ก็หลับต่อไม่ลง เธอลุกออกมาจากเตียงนอน แล้วอาบน้ำแต่งตัว เตรียมจะออกไปพบปะกับเพื่อนสาวคนสนิทอย่างพราวมุกตามที่ได้นัดหมายกันเอาไว้ล่วงหน้าเมื่อวานนี้