บทที่ 5

บทที่ 5

ตกบ่ายในวันเดียวกัน…

ขุนเขามาตามนัดของผู้เป็นแม่ สีหน้าและท่าทางของชายหนุ่มดูไม่พอใจสักเท่าไหร่นัก เมื่อเห็นว่าวันนี้พ่อของเขาก็มาร่วมวงรับประทานอาหารมื้อเที่ยงด้วยเช่นเดียวกันซึ่งเขาแทบอยากจะเดินถอยหลังกลับ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยกมือไหว้ทั้งสองคนด้วยความเคารพ

“สวัสดีครับพ่อ สวัสดีครับแม่ ไหนว่าแม่มีนัดกินข้าวกับเพื่อนไม่ใช่เหรอครับ นี่พ่อเป็นแม่เป็นเพื่อนกันเหรอครับ” เขาถามออกไปแบบประชดประชัน เพราะถ้าเขารู้ว่าจะมาเจอกับพ่อ เขาไม่มาแน่นอน

“อ้าวมาแล้วเหรอ นั่งก่อนสิลูก กินไปคุยไป จะได้ไม่เสียเวลามากเท่าไหร่”

คุณหญิงจิตตรีเอ่ยบอกกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พร้อมกับส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความรักใคร่เอ็นดูตามประสาคนเป็นแม่ตามไปติดๆ โดยทำเป็นไม่สนใจเสียงประชดของลูกชาย ส่วนเจ้าพ่อมาเฟียยังนั่งนิ่ง ๆ ทำเพียงเหลือบตามองลูกชายเล็กน้อยเท่านั้น แล้วนั่งกินอาหารต่อ

“เข้าเรื่องเถอะครับ ไม่ต้องยืดเยื้อให้เสียเวลาเลยจะดีกว่า” ขุนเขาพูดขึ้นเมื่อนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามพ่อกับแม่ของตัวเองแล้ว

“พ่อตัดสินใจแล้วว่าอีกไม่กี่เดือนจะพักผ่อน แต่ก็ยังหาคนที่ไว้ใจให้ดูแลธุรกิจไม่ได้ เลยจะให้แกมาสานต่อ” ศิลาพูดขึ้นหลังจากได้ยินคำพูดของลูกชาย

“ผมไม่ทำครับ พ่อเองก็น่าจะเห็นว่าผมทำอะไรอยู่บ้าง จะให้ทิ้งธุรกิจที่ผมปั้นมาเองกับมือ แล้วไปสานต่อธุรกิจของพ่องั้นเหรอครับ? ให้ตายผมก็ไม่ทำหรอก” ขุนเขาพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ เรื่องนี้เคยคุยกันหลายครั้งแล้ว ทำไมพ่อไม่เข้าใจเขาสักทีว่าเขานั้นไม่ต้องการเดินสายมาเฟียตามพ่อ

“จะเล่นตัวทำไมนัก ธุรกิจเล็ก ๆ ของแก ทำเงินสู้ธุรกิจของพ่อไม่ได้เลยสักนิด ย้ายมาเถอะ อย่าให้ต้องพูดกันหลายรอบเลย” ศิลาก็ตอบกลับมาเสียงเข้มอย่างไม่พอใจเหมือนกันที่ลูกชายปฏิเสธและไม่ยอมเดินตามเส้นทางที่ตนเองได้สร้างไว้ให้

“ไม่ครับ ผมไม่ทำ” คำตอบของขุนเขาก็ยังคงเป็นเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน วันแรกที่ถูกพ่อกับแม่บังคับปฏิเสธอย่างไรวันนี้ก็ยังคงปฏิเสธอย่างนั้น ไม่มีอะไรเปลี่ยนใจเขาได้เลยจริง ๆ

“จะดื้อด้านไปถึงไหนกัน พ่อไม่เคยขออะไรแกเลยนะ แค่นี้ทำให้ไม่ได้งั้นเหรอ?” คนเป็นพ่อพูดเสียงดังขึ้นกว่าเดิมเมื่อเห็นท่าทางไม่สนใจธุรกิจหมื่นล้านของเขา แต่สนใจที่จะทำธุรกิจเล็กอย่างร้านอาหารกับผับที่ใคร ๆ ก็ทำได้

“พ่อจะมาพูดแบบนี้ให้มันได้อะไรขึ้นมาครับ ผมพูดไปตั้งแต่แรกแล้วว่าผมไม่ชอบงานของพ่อ แต่ทำไมถึงได้พยายามต้อนให้ผมมาทำไม่เลิกแบบนี้ล่ะครับ อีกอย่างถ้าพ่อจะพัก แล้วไม่มีคนสานต่อ ก็ขาย ๆ ไปเถอะครับ จะได้ไม่ต้องมาเดือดร้อนผม” ขุนเขาตอบออกไปอย่างไม่ไยดี