บทที่ 3

บทที่ 3

ถ้อยคำหยาบคายหลุดออกมาจากปากของชายหนุ่ม พร้อมกับดึงกระดาษที่มีรูปของชายหนุ่มที่ถูกพูดถึงมาขยำ และปาใส่หน้าของนลินอย่างไม่ไยดี

คนอย่างขุนเขา ไม่ชอบผูกมัดกับใคร เขามีผู้หญิงเข้ามาหาไม่เคยขาด และเขายังผู้หญิงเลี้ยงไว้หลายคน โดยถ้าหากอีกฝ่ายอยากไปมีคนใหม่อีกเป็นร้อยเป็นพันคน เขาก็ไม่ได้เดือดร้อน เพราะบางทีเขาก็ละเลยเธอไปบ้างเพราะงานยุ่ง เพียงแต่ก่อนจะไปก็บอกให้รู้ก่อนว่าจะไป อย่าทำให้เขารู้เองว่ากำลังถูกทับรอยแบบนี้

และที่สำคัญหากโกหกขึ้นมาแล้วเขาจับได้ก็มีแต่จะซวยกับซวยเท่านั้น เพราะเขาไม่เคยให้โอกาสใครที่ละเมิดกฎไม่ว่าจะเป็นเรื่องงาน หรือผู้หญิง

“ขุนใจเย็น ๆ ก่อนนะ ลินอธิบายได้” นลินเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายรู้ความจริงแล้วก็ทำท่าจะขยับเข้าไปหา แต่ขุนเขายกมือห้ามไว้ ทำให้เธอต้องนั่งลงที่เดิมและพูดแก้ตัวออกมาอย่างร้อนรน

“ไม่ต้องอธิบายแล้ว แค่จำเอาไว้ก็พอว่าอย่าคิดจะมาโกหกผมอีก คนอย่างผม ก่อนจะถามอะไร มักจะรู้คำตอบอยู่แล้ว ถ้าคิดจะโกหก ก็ทำให้มันเนียนกว่านี้หน่อย แบบนี้ยังเด็กน้อยเกินไป พล...ฝากจัดการต่อด้วย”

ขุนเขาพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา และพอพูดกับหญิงสาวจบเขาก็ลุกขึ้นแล้วหันไปสั่งลูกน้องคนสนิทด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดแล้วเดินจากไปอย่างไม่สนใจไยดีนลินที่นั่งหน้าซีดเผือดอยู่ที่ข้างหลัง

“ได้ครับนาย...” พลก็ขานรับคำสั่งทันที

ทันทีที่ขุนเขาเดินออกไปจากจุดปะทะคารม พลที่เพิ่งจะเดินกลับมาประจำที่ของตัวเองก็รีบทำตามคำสั่งใหม่ที่ได้รับมาอย่างรวดเร็ว...

อาจเป็นเพราะหน้าตาและฐานะที่ทำให้ขุนเขากลายเป็นหนุ่มเพลย์บอยที่คิดจะเขี่ยผู้หญิงที่ตัวเองไม่ถูกใจหรือทำผิดกฎของเขาออกไปจากชีวิตเมื่อไหร่ก็ได้ เลยทำให้เขาใช้เวลาในการตัดสินใจเพียงชั่วพริบตาเท่านั้น แม้ว่าจะมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนนั้นมาสักระยะหนึ่งแล้วก็ตาม

ด้วยความที่วันนี้มีเรื่องให้จัดการมากมาย ขุนเขาจึงไม่อยู่เที่ยวต่อหรือเรียกใครมาบริการ แต่เขากลับมาที่เซฟเฮาส์และอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและเตรียมเข้านอนเร็วกว่าปกติ

เมื่อวานจบวันได้ไม่ดีเท่าไหร่นัก เช้าวันใหม่ก็มาเยือนอีกครั้ง ขุนเขาไม่ได้เป็นเพียงเจ้าของกิจการสถานบันเทิงชื่อดังแต่เขายังเป็นเจ้าของร้านอาหารสไตล์อเมริกันชื่อดังอีกด้วย ส่งผลให้ตารางงานของเขาแน่นเอี๊ยดตลอดทั้งวัน

“วันนี้กูต้องทำอะไรบ้าง?” ขุนเขาถามลูกน้องขึ้นในตอนที่เขาออกมานั่งจิบกาแฟอยู่ที่โซฟา

“สำหรับวันนี้ ช่วงเช้านายมีนัดเข้าไปคุยเรื่องหุ้นกับคุณภพที่ร้านอาหารครับ เสร็จก็จะมีคุยเรื่องรายละเอียดการนำเข้าเครื่องดื่มแอลกอฮอล์จากต่างประเทศกับคู่ค้ารายใหญ่ของเราด้วยครับ” พลรายงานอย่างคล่องแคล่วเพราะเขามีหน้าที่เป็นเลขาของขุนเขาด้วย

“แล้วช่วงบ่ายล่ะ” ขุนเขาถามขึ้นอีกครั้ง

“ช่วงบ่ายมีลูกค้ารายใหญ่จากต่างประเทศขอนัดพบเพราะสนใจที่จะขายวัตถุดิบชั้นดีให้กับร้านอาหารของเราครับ ผมลองคุยรายละเอียดมาคร่าวๆ แล้ว ถือว่าน่าสนใจครับนาย แต่ผมยังไม่ได้รับนัดเพราะจะต้องรอคำสั่งจากนายก่อนครับ แล้ว...” พลรายงานไปตามปกติ และจังหวะที่เขากำลังจะพูดต่อนั้น ก็มีเสียงดังขึ้นจากโทรศัพท์เครื่องหรูของเจ้านายหนึ่ง และเป็นเสียงที่ทำให้ทั้งเขาและเจ้านายถึงกับสบสายตากัน เพราะเสียงเรียกเข้านี้ตั้งไว้สำหรับคนสำคัญโดยเฉพาะ