หลั่งเลือด 2

"ฮูหยินน้อย เชิญด้านในเถอะเจ้าค่ะ อยู่ข้างนอกรับลมนานไม่ดีกับคุณชายน้อยในครรภ์เจ้าค่ะ"

น้ำตาเม็ดใหญ่รินร่วงเมื่อได้ยินคำพูดห่างเหิน ยิ่งได้ยินคำพูดพร่ำฝากรักบอกลาของเฉี่ยวเหมยและจื่อหนี่ก็ยิ่งเสียใจ เสียใจที่เอาแต่เอ่ยคำพูดผลักไสเขา ตัดรอนและไม่ถนอมน้ำใจเขา นางเอามือลูบครรภ์สามเดือนที่ใหญ่ราวครรภ์สี่เดือน "เข้าใจแล้ว ช่วยพยุงข้าที..."

จื่อหนี่ถอนใจกับสภาพของหมิงเสวี่ยในตอนนี้ ตัวเองทำตัวเองแท้ๆ จะโทษใครได้ "มา ข้าจะช่วย"

"ข้า...อยากไปส่งเขา..."

"ข้าไม่ให้ไป" จื่อหนี่บอกเสียงเฉียบ

"ขอร้องล่ะ แค่แอบดูก็ได้...ข้าอยากเห็นเขาเป็นครั้งสุดท้าย"

นางตวัดสายตาดุมอง "อย่าพูดจาส่งเดชสาปแช่งนายท่านนะ!"

"แต่..."

"เจ้าไป มีแต่จะทำให้นายท่านไม่สบายใจเสียเปล่าๆ"

หมิงเสวี่ยก้มหน้างุด นางคงไม่อาจทำอะไรได้แล้วจริงๆ

"เข้าห้องไปเถอะ เสวี่ยเอ๋อร์"

"อืม" คราวนี้หมิงเสวี่ยทำตามอย่างว่าง่าย เด็กสาวเดินกลับไปที่ห้องอย่างรู้สึกอ้างว้าง ยิ่งได้ยินเสียงผู้คนค่อยๆ ทยอยเดินออกจากบ้านยิ่งทำให้ใจร้าวระบม

ไม่นาน บ้านก็กลับมาเงียบเชียบ แต่มิอาจสู้ความว่างเปล่าในใจนางได้เลย

สามเดือนต่อมา หมิงเสวี่ยอายุครรภ์หกเดือน เดินอุ