Lahat ng Kabanata ng ตื๊อรักวาณิช: Kabanata 171 - Kabanata 180

ซีหนิง หกวันต่อมา ไป๋จิ้งเหอลงจากรถม้าโดยมีเฉี่ยวเหมยคอยประคอง หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงกระโดดลงมาเองได้ แต่ตอนนี้ร่างกายเขายังไม่ฟื้นตัวดี จำใจต้องเหยียบเก้าอี้ที่อี้ปิงเอามาวางไว้ให้ลงมา เขามองไปยังบานประตูที่มีเด็กชายไม่คุ้นหน้ายืนอยู่ สองฝ่ายยืนประจันหน้ากันอย่างไม่คิดจะหลบ"เจ้าเป็นใคร?""ข้าต้องถามท่านต่างหากว่าท่านเป็นใคร?" ตงเทียนเอ่ยถาม เรื่องที่มีคนบุกเข้ามาทำร้ายหมิงเสวี่ยเมื่อหลายเดือนก่อนทำเอาเขาไม่ไว้ใจใครง่ายๆไม้กวาดในมือกำแน่น พร้อมจะไล่ตีผู้บุกรุกได้ทุกเมื่อเฉี่ยวเหมยกำลังจะก้าวออกไปเป็นฝ่ายเผชิญหน้าแทน แต่ไป๋จิ้งเหอยกมือห้าม "ข้าคือเจ้าของบ้านนี้""เป็นท่านรึ?" แววตาเด็กชายมีทั้งตื่นตกใจและชิงชัง "ท่านทิ้งฮูหยินน้อยให้อุ้มท้องลูกของท่านอย่างยากลำบากเช่นนี้ไม่มีความละอายใจหน่อยหรือ!?" อีกฝ่ายกระแทกไม้กวาดข่มขู่...ช่างน่าเกรงขามนัก"เจ้าหนูปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม!" เฉี่ยวเหมยตวาดเพ้ย"เฉี่ยวเหมย" เจ้านายเอ่ยปรามก่อนที่เฉี่ยวเหมยจะพูดต่อ"นายท่าน!"ไป๋จิ้งเหอก้าวไปหาตงเทียน "ข้ามีความจำเป็นของข้า และนั่นไม่เกี่ยวกับเจ้า หลีกทางด้วย"แต่ตงเทียนกลับยืนนิ่ง "ข้าจะไปหาฮูหยินของข

ตอนนี้ไป๋จิ้งเหอมีคำถามมากมายอยากจะถาม แต่อาการยังไม่สู้ดีนักจึงได้แต่เก็บไว้ก่อน เขาลุกขึ้นและนั่งร่วมโต๊ะกับผู้เฒ่าซาน "เจ้าบาดเจ็บเพียงนี้ ถึงมิได้กลับมาอยู่ดูแลฮูหยินน้อยของเจ้าสินะ""...ขอรับ""แล้วเจ้าบอกให้นางรู้หรือไม่?""ข้าไม่อยากให้นางกังวลก็เลย..."ผู้เฒ่าซานพยักหน้า "เอาเถอะ เช่นนี้ข้าก็จะไม่ยุ่งเกี่ยวเรื่องระหว่างพวกเจ้า คนผูกควรเป็นผู้แก้เอง"ไป๋จิ้งเหอประสานมือ "ขอบพระคุณอาจารย์อาที่เข้าใจขอรับ""อาจารย์อา..." เฉี่ยวเหมยพูดขึ้น "...เหตุใดท่านจึงมาอยู่ที่นี่ล่ะขอรับ""ข้าจะเดินทางกลับสำนัก ระหว่างทางได้ประมือกับศัตรูจนได้รับบาดเจ็บ ยังดีที่ได้ฮูหยินน้อยกับแม่นางจิงช่วยเหลือเอาไว้""อ้อ ที่แท้เรื่องราวเป็นเช่นนี้" ไป๋จิ้งเหอถอนใจ "จริงสิ ตอนที่ข้ามาถึง ศิษย์น้องพูดถึงเรื่องมีคนมาทำร้ายฮูหยินของศิษย์ เรื่องราวเป็นเช่นไรหรือขอรับ?""ฟังจากที่ตงเทียนเล่า คนผู้นั้นเป็นคนรู้จักของฮูหยินน้อย แต่เขามาข่มขู่เอาเงินจากนาง พอไม่สำเร็จก็พยายามทำร้าย ข้าให้ตงเทียนตามไปจึงช่วยเหลือได้ทัน"คำพูดนั้นเสียดแทงหัวใจของไป๋จิ้งเหอยิ่ง ในขณะที่นางตั้งครรภ์ลูกของเขาอย่างยากลำบากและเผชิญกับอัน

"ข้าไม่ใช่หลางหงเช่อ และข้าไม่ยอมให้เจ้าไปไหน" ไม่ใช่แค่หงเช่อ แต่ต่อให้เป็นยมบาลก็พรากนางไปจากเขาไม่ได้!"เสวี่ยเอ๋อร์ ทำใจดีๆ ไว้ เจ้าอย่าแกล้งให้เหอหลางตกใจอีกเลย" เขากอดนางไว้แน่นก่อนเรียกจื่อหนี่ที่รออยู่ข้างนอก "จื่อหนี่ เข้ามานี่เร็ว เสวี่ยเอ๋อร์นางหมดสติไปแล้ว!"จื่อหนี่รีบวิ่งเข้ามา แตะปลายนิ้วตรงข้อมือด้านในเพื่อตรวจชีพจร "นางเพียงอ่อนเพลียมากไป การคลอดลูกแฝดเป็นงานหนักสำหรับสตรี ท่านอย่ากังวลไปเลย ให้นางพักผ่อนให้เต็มที่เถอะเจ้าค่ะ""เรียกพี่หญิงซื่อมา บอกว่าข้าต้องการยาบำรุงที่ดีที่สุด" ไป๋จิ้งเหอโอบกอดภรรยารักแนบอก "ต่อให้ต้องปล้นสะดมบรรณาการจากซยงหนูหรือซีเซี่ยก็ต้องเอามาให้ข้าให้ได้!""เจ้าค่ะ" จื่อหนี่ไม่กล้าขัดเพราะรู้ว่าเขาทำเพราะรักหมิงเสวี่ยจริงๆ "เช่นนั้นข้าจะต้มยาบำรุงให้นางกินก่อน อย่างน้อยพอให้มีกำลังวังชาขึ้นบ้างก็ยังดี" จื่อหนี่เอ่ย ก่อนรีบไปที่ห้องของตนเองไป๋จิ้งเหอรอจนสาวใช้ทำความสะอาดร่างกายของหมิงเสวี่ยเสร็จจึงอุ้มร่างบางนั้นกลับไปยังห้องนอน ร่างกายนางสั่นเทายิ่งจนไป๋จิ้งเหอต้องกอดนางเอาไว้แนบอก ไม่กล้าปล่อยแม้เพียงชั่วเสี้ยวเวลา"เหอ...เหอหลาง" ร่างเล็ก

หลังจากทานอาหารเสร็จ หมิงเสวี่ยก็นั่งเหม่ออยู่ครู่หนึ่ง จึงตัดสินใจเข้านอนเพราะยังรู้สึกอ่อนเพลีย และตื่นอีกทีเมื่อบ่าย "หนี่เอ๋อร์""หืม?""เมื่อไหร่ข้าถึงจะไปจากที่นี่ได้?" คำถามของหมิงเสวี่ยทำเอาจื่อหนี่ถอนใจอย่างกลัดกลุ้ม"เจ้าเดินได้คล่องเมื่อไรค่อยว่ากันเถอะ""ตอบข้ามา""ท่านควรอยู่เดือนเพื่อรอให้มดลูกเข้าอู่ก่อน" จื่อหนี่ตอบ "อย่างน้อยๆ ก็หนึ่งเดือน""ไม่คิดว่านานไปหรือ?" หมิงเสวี่ยหรี่ตามอง นางไม่อยากไว้ใจหนี่เอ๋อร์นัก เพราะอย่างไรก็เป็นนายบ่าวกับไป๋จิ้งเหอ"ท่านไปถามหมอตำแยที่ไหนก็ได้ รับรองว่าทุกคนต้องตอบแบบเดียวกับข้า ไม่สิ อาจจะนานกว่าข้าเสียด้วยซ้ำ""ข้ารอนานขนาดนั้นไม่ได้หรอก" หมิงเสวี่ยว่า "เจ้าช่วยเขียนเทียบยาให้ข้า ข้าจะนำไปซื้อยาในเมืองเอง""เรื่องแบบนี้ไม่ใช่จ่ายยาสุ่มสี่สุ่มห้าก็ได้นะ ท่านอยากตายหรืออย่างไร!?" จื่อหนี่ตวาดใส่อย่างที่ไม่เคยทำ"หนี่เอ๋อร์...""ไม่ต้องมาอ้อนข้า หากท่านอยากตายนักพรุ่งนี้ก็เก็บข้าวของออกไปเลย!" จื่อหนี่ว่าพลางกลั้นสะอื้น"เอ่อ...คือ...ข้าขอโทษ ข้าใจร้อนไปหน่อย" หมิงเสวี่ยตอบอ้อมแอ้ม "หนึ่งเดือนนี้ข้าจะอยู่ที่นี่ แต่ข้าขอนอนกับเจ้าได้หรื

หลังจากทานอาหารเสร็จ ระหว่างที่จื่อหนี่กำลังอธิบายวิธีการดูแลเด็กแฝด ก็มีสาวใช้มารายงานว่าเจ้าตัวน้อยทั้งสองร้องโยเยอีกครา"เพิ่งจะกินนมหลับไปมิใช่หรือ?" หมิงเสวี่ยถาม แต่ก็รีบรุดออกไปทันที"คงจะถ่ายเบาหรือไม่ก็หนัก" จื่อหนี่บอกขณะช่วยประคองหมิงเสวี่ย "เด็กทารกก็แบบนี้เจ้าค่ะ ขับถ่ายแต่ละครั้งยังไม่เป็นเวลา""อ้อ..." หญิงสาวพยักหน้ารับรู้ ก่อนรีบรุดไปยังห้องเด็กที่ต้นเสียงยังร้องโยเยอยู่"ที่แท้ก็ซือเซียนคนสวยนี่เอง" หมิงเสวี่ยมองเด็กน้อยที่ถูกวางบนเตียงและกำลังแก้ปมผ้าอ้อม "กินเยอะก็ฉี่เยอะน่ะสิ"ราวกับนางรู้ว่ามารดาไม่ชอบเด็กงอแง ซือเซียนน้อยก็ค่อยๆ หยุดร้องไห้ เพียงแต่ส่งเสียงอ้อแอ้ออกมาเท่านั้น ผู้เป็นแม่ยิ้มหวาน ยิ่งเทใจรักลูกคนนี้มากขึ้นไปอีก นางช่วยแม่นมเช็ดทำความสะอาดแล้วจึงมองวิธีการผูกผ้าอ้อมอย่างถูกวิธี"คราวหน้าขอข้าเปลี่ยนผ้าอ้อมให้นางบ้างนะ" หมิงเสวี่ยลูบศีรษะน้อยที่มีผมนุ่มลื่นมือ"ได้เจ้าค่ะ" แม่นมพยักหน้า ก่อนหันเห็นจื่อหนี่อุ้มซือเสียนมาทางหมิงเสวี่ยสาวน้อยของนางตื่นแล้ว มือน้อยๆ โบกทักมารดาไปมาราวกับจะอ้อนขอให้หมิงเสวี่ยอุ้มนางหน่อย"คุณชายก็ฉี่เหมือนกันเจ้าค่ะ""ซ