ฟ้าหมาดฝน ภาคกลาง 3

"ข้าไม่ลำบากใจหรอก" นางยิ้มซื่อ "ก็เพราะเป็นลูกของท่านนี่เจ้าคะ"

คำตอบนี้รู้สึกว่าจะทำให้ไป๋จิ้งเหอพอใจมากทีเดียว "เรื่องในอนาคตค่อยว่ากันอีกที เราไปหามื้อเช้ากินกันดีกว่า"

"ดีเหมือนกันเจ้าค่ะ" นางยิ้มก่อนค่อยๆลงจากเตียงโดยมีจิ้งเหอประคองอยู่

"แต่ว่าที่นี่มีคนครัวหรือไม่เจ้าคะ? ถ้าไม่มีข้าจะได้ทำอะไรง่ายๆ ให้รับประทาน"

"สองคนนั้นคงจัดการแล้วล่ะ" จิ้งเหอหมายถึงเฉี่ยวเหมยกับจื่อหนี่

"ข้าให้เฉี่ยวเหมยไปจัดการหาแม่ครัวตั้งแต่วันที่ได้บ้านแล้ว แต่หลังจากทดสอบฝีมือแล้ว ยังไม่ผ่านสักคน"

"เฉี่ยวเกอเกอทำกับข้าวเป็นด้วยหรือเจ้าคะ?" นางถามขณะเดินตามจิ้งเหอไปยังห้องทานข้าว "ดูแล้วน่าจะกินเก่งมากกว่าทำอาหารเก่งด้วยซ้ำ"

"พอกินได้ ไม่ถึงกับอร่อยนัก"

หมิงเสวี่ยผงกหัวหงึกๆก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้

"ข้า...มีเรื่องจะถาม"

"อะไร?"

"จื่อหนี่ นางเป็นใครหรือเจ้าคะ ดูพวกท่านสนิทสนมกันมาก"

ร่างสูงเดินเอามือไพล่หลัง เขาแหงนมองฟ้าราวกับกำลังนึกถึงความหลัง "ท่านพ่อกับท่านแม่ของข้า ได้ให้กำเนิดข้าซึ่งเป็นลูกโทนแก่ตระกูลไป๋ ขณะที่พ่อบ้านนั้นมีลูกชายที่แก่เดือนกว่าข้า คือเฉี่ยวเหมย" จิ้งเหอเล่า "ฉะนั้นเราจึงเติบโตมาด้วยก