ฟ้าหมาดฝน ภาคต้น 1

"นี่มันเรื่องอะไรกัน?"

ไป๋จิ้งเหอถามเสียงเครียดเมื่อเดินเข้ามาเห็นสภาพของหมิงเสวี่ย

เฉี่ยวเหมยสั่นศีรษะ "ตอนข้าไปเปิดประตู ก็เจอนางเป็นแบบนี้แล้ว"

จิ๋งเหอแทบจะถลาร่างเข้าไปหานาง เฉี่ยวเหมยที่รู้งานดีค่อยๆ แกะมือบอบบางนั้นและลุกขึ้นให้ไป๋จิ้งเหอสอดตัวเข้ามานั่งแทนที่เขา

"ให้ข้าตรวจนางหน่อยนะเจ้าคะ" จื่อหนี่เดินเข้ามาตรวจชีพจรให้กับหมิยเสวี่ย หลังจากนั้นจึงสำรวจแผลที่คอเล็ก "แผลตื้น ไม่ถึงแก่ชีวิตเจ้าค่ะ ทายาห้ามเลือดก็ดีขึ้นแล้ว"

จิ้งเหอถอนใจเบาๆ อย่างโล่งอก

"เอ๊ะ รอยจ้ำๆ นี่..." นางแตะที่รอยช้ำสีแดงออกม่วงหลายรอยที่ซอกคอขาว

หมิงเสวี่ยเม้มกัดริมฝีปาก สตรีมีราคีเช่นนาง...ช่างน่ารังเกียจนัก แม้แต่นาง...ยังรังเกียจตัวเองเลย

นางคิดแล้วผลักไป๋จิ้งเหอออกอย่างแรงแล้วเอ่ยเสียงสั่น "รอยฟัน รอยดูด รอยกัด..."

"ขอโทษนะ ข้าขอตรวจ..." ใบหน้างามของจื่อหนี่หลุบลงต่ำที่เรียวขาขาวของหญิงสาวตรงหน้า

"จื่อหนี่ อย่าเสียมารยาท" ไป๋จิ้งเหอเอ่ยเสียงเย็นพลางดึงร่างของหมิงเสวี่ยกลับไปกอดไว้

"หากนางถูกล่วงเกิน...ก็ต้องได้รับการรักษาเจ้าค่ะ" ดวงตาของหมอเทวดานั้นฉายแววจริงจัง

จริงอย่างที่จื่อหนีว่า ไป๋จิ้งเหอจึงถาม