พังทลายและก่อตัว 4

"ใช่ จุดอ่อน..." เถ้าแก่มองสบตาหงเช่ออย่างแฝงนัย "ข้าจึงอยากให้หมิงเสวี่ยไปหามันมา..."

หรือไม่ก็ให้นางเป็นจุดอ่อนของมันแทนอย่างไรเล่า!

"ท่านจะให้...หมิงเสวี่ยไปหาจุดอ่อนของมันรึ?" หงเช่อทวนถาม สติกระเจิดกระเจิง สมองคิดอะไรแทบไม่ทันแล้ว

"หมายถึง...จะให้นาง...ไปอยู่กับมันรึ?"

"ใช่" คำตอบของเถ้าแก่ที่เขาเชื่อว่ารักพวกเขาเหมือนลูกดั่งสายฟ้าฟาดผ่ากลางใจหงเช่อยิ่งนัก...

เขาจะให้ผู้หญิงที่เขารักที่สุดอยู่ในเงื้อมมือจิ้งจอกพรรค์นั้นได้อย่างไรและหากมันรู้ทีหลังว่านางเป็นไส้ศึก มันจะปล่อยนางไว้หรือ?

"ส่งนางไป ไม่เท่ากับไล่นางไปตายหรือ?" หงเช่อกัดฟันกรอด

"เจ้าดูไม่ออกรึว่ามันมีใจให้นาง?" เถ้าแก่หรี่ตาลง "มันทำร้ายนางไม่ลงหรอกน่า"

อีกฝ่ายนิ่งเงียบ ทำร้ายกายก็ส่วนหนึ่ง แต่เขากลัวว่าใจนางที่เคยมีแต่เขามาตลอดจะถูกจิ้งเหอช่วงชิงไปต่างหาก

บอกตามตรง ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรดีแล้ว

"เมื่อแผนสำเร็จลุล่วง พวกเจ้าก็จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง" เถ้าแก่เดินมาตบบ่าชายหนุ่มเบาๆ "ถึงตอนนั้น มันก็ไม่อยู่เป็นตัวขัดขวางชีวิตรักของพวกเจ้าแล้ว"

ถ้าได้คืนแต่ร่างกายแต่ไร้หัวใจล่ะ? ตอนนี้ความคิดในหัวของหงเช่อกำลั