ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว のすべてのチャプター: チャプター 311 - チャプター 320

ในงานเลี้ยงค็อกเทล เสียงเพลงอันไพเราะลอยละล่องอยู่ในบรรยากาศ เหล่าแขกเหรื่อต่างชนแก้วกันพลางหัวเราะและพูดคุยอย่างสนุกสนานแสงนวลตาจากโคมไฟระย้าคริสตัลสาดส่องไปทั่ว ทำให้ทั่วบริเวณโถงจัดเลี้ยงดูหรูหราตระการตาหนิงหนานเสว่และเจียงเหยียนเชินปรากฏตัวที่กลางฟลอร์เต้นรำ ทั้งคู่สบตาและยิ้มให้กัน ก่อนจะเริ่มเต้นรำเจียงเหยียนเชินโอบเอวหนิงหนานเสว่อย่างแผ่วเบา พร้อมพาเธอเต้นรำไปทั่วบริเวณของฟลอร์ท่วงท่าการเต้นรำของหนิงหนานเสว่พลิ้วไหวและสง่างาม ราวกับผีเสื้อที่กำลังเริงระบำเธอสวมชุดราตรีสีม่วงอ่อน ชายกระโปรงพลิ้วไหวไปตามจังหวะการเคลื่อนไหว เปรียบดั่งดอกไวโอเลตที่กำลังผลิบานทั้งคู่เคลื่อนไหวประสานกันอย่างรู้ใจ ทุกท่วงท่าล้วนเปี่ยมไปด้วยความงดงามท่วงท่าในการเต้นรำของพวกเขาดึงดูดสายตาทุกคน จนกลายเป็นจุดสนใจของงานเลี้ยง ไม่ไกลจากตรงนั้น ฟู่เฉินมองตามหนิงหนานเสว่อย่างไม่ละสายตาเมื่อเขามองเธอที่กำลังเต้นรำอยู่ในอ้อมแขนของเจียงเหยียนเชิน ด้วยใบหน้าของเธอเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข เขาจึงเกิดความรู้สึกริษยาและผิดหวังอย่างบอกไม่ถูก“อาเฉิน คุณกำลังมองอะไรอยู่เหรอคะ?”เสียงของสวีจือหร

“ประธานสวี คุณนายสวีชมเกินไปแล้วค่ะ” หนิงหนานเสว่กล่าวอย่างถ่อมตน“ฉันแค่ชงแบบมั่ว ๆ เท่านั้นเองค่ะ”“ประธานหนิงต่างหากที่ถ่อมตัวเกินไป” ประธานสวีกล่าว“การชงมั่ว ๆ ไม่สามารถชงออกแบบนี้ได้หรอก มันต้องใช้ทักษะและเทคนิคพอสมควร”“นั่นสิ หนานเสว่” คุณนายสวีกล่าวด้วยความรู้สึกชื่นชมสุดขีด“ฝีมือการชงชาของคุณน่าทึ่งจริง ๆ จนฉันแทบอยากจะขอฝากตัวเป็นศิษย์เลยล่ะ”“คุณนายสวีล้อเล่นแล้วค่ะ” หนิงหนานเสว่ก้มหน้าลงพลางคลี่ยิ้ม “ความสามารถอันน้อยนิดของฉัน จะไปถูกตาต้องใจคุณได้ยังไงกันคะ?”“หนานเสว่ คุณอย่าถ่อมตัวเลย” คุณนายสวีมองน้ำชาในถ้วยพลันรู้สึกชื่นชมหนิงหนานเสว่มากขึ้น“ฝีมือการชงชาของคุณดีจริง ๆ ฉันชื่นชมคุณอย่างมาก”“ขอบคุณสำหรับคำชมนะคะคุณนายสวี”หนิงหนานเสว่กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงใจสวีจือหรูยืนอยู่ข้างๆ มองหนิงหนานเสว่กับคุณสวีและภรรยาที่กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ในใจของเธอรู้สึกริษยามากขึ้นไปอีกเธอไม่คิดว่าฝีมือการชงชาของหนิงหนานเสว่จะยอดเยี่ยมขนาดนี้ จนถึงขั้นได้รับคำชื่นชมจากคุณสวีและภรรยาเดิมทีเธอคิดที่จะใช้โอกาสนี้ทำให้หนิงหนานเสว่อับอาย แต่กลับกลายเป็นว่าทำให้หนิงหนานเ

เขาหันไปมองหนิงหนานเสว่ด้วยสายตาเคืองโกรธ ตวาดลั่นด้วยน้ำเสียงดุดัน “เธอยังจะยืนเซ่อซ่าทำอะไรอยู่? รีบไปเรียกหมอมาสิ!”หนิงหนานเสว่มองภาพตรงหน้า หัวเราะเยาะในใจเนือง ๆฝีมือการแสดงของสวีจือหรูช่างห่วยแตกจริง ๆ ลูกไม้เดิม ๆ แบบนี้ยังจะกล้าคิดเอามาหลอกฟู่เฉินได้อีกหรือ?ทว่า เธอขี้เกียจที่จะกระชากหน้ากากของเธอ เพราะอย่างไรเสียฟู่เฉินปักใจเชื่อไปแล้วว่าเป็นความผิดของเธอ ไม่ว่าเธอจะอธิบายไปอย่างไรก็คงไม่มีประโยชน์“ได้ ฉันจะไปเรียกหมอมา” หนิงหนานเสว่กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง จากนั้นหมุนตัวเดินออกไปเธอเดินไปที่มุมหนึ่ง แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา และกดโทรออกหนิงหนานเสว่กดวางสาย ยกยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยันสวีจือหรู เธอก็เตรียมชื่อเสียงป่นปี้เถอะ!ตอนนี้ในงานเลี้ยงวุ่นวายไปหมด เพราะ “อาการป่วย”ของสวีจือหรูผู้คนจำนวนมากเข้ามารุมล้อม ถามอาการของเธอด้วยความเป็นห่วง“คุณสวี คุณไม่เป็นอะไรนะครับ?”“อาการหนักหรือเปล่าคะ?”“ประธานฟู่ รีบพาคุณสวีไปโรงพยาบาลเถอะค่ะ”ทุกคนต่างก็พูดกันเซ็งแซ่ สถานการณ์วุ่นวายไปหมดฟู่เฉินอุ้มสวีจือหรูไว้ รู้สึกความกระวนกระวายใจอย่างยิ่งเขาไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ

สวีจือหรูพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลสองสามวัน ช่วงระยะเวลานี้ฟู่เฉินคอยดูแลอย่างใกล้ชิด นี่ทำให้สวีจือหรูรู้สึกดีใจอยู่ลึก ๆ เหมือนว่า “แผนแสร้งป่วย” ของเธอจะใช้ได้ผลเสมอจริง ๆแต่เธอก็รู้ดีว่าแค่การแกล้งป่วยอย่างเดียวไม่ใช่แผนที่สามารถใช้ระยะยาวได้ จะต้องคิดหาวิธีทำให้ฟู่เฉินมองแต่เธอผู้เดียวให้ได้วันนี้ ฟู่เฉินก็ทำเหมือนที่เคยผ่านมา เขานั่งข้างเตียงปอกแอบเปิลอย่างอ่อนโยน“อาเฉิน ฉันทำให้คุณลำบากอีกแล้วใช่ไหมคะ?”สวีจือหรูกล่าวอย่างแผ่วเบา น้ำเสียงแฝงความอิดโรยและตำหนิตนเอง“งานที่บริษัทยังโอเคอยู่ใช่ไหมคะ?”“โอเคดี คุณไม่ต้องกังวลหรอก” ฟู่เฉินนำแอปเปิลที่ปอกเปลือกแล้วยื่นให้สวีจือหรู “เรื่องที่บริษัทผมจัดการเอง คุณแค่รักษาตัวให้ดีก็พอแล้ว”“แต่...”สวีจือหรูเหมือนจะพูดบางอย่างแต่หยุดไป เธอมีท่าทีกังวลอย่างเห็นได้ชัด“มีอะไรเหรอ?” ฟู่เฉินถามด้วยความเป็นห่วง“ฉันแค่รู้สึกว่า การที่ฉันเจ็บป่วยอิดออดแบบนี้เสมอจะเป็นการเพิ่มภาระให้คุณ” สวีจือหรูหลุบตาลง ทำท่าทีน่าสงสาร“เด็กโง่ พูดอะไรเนี่ย” ฟู่เฉินยื่นมือไปลูบผมสวีจือหรู “คุณคือคนสำคัญที่สุดของผมนะ ผมจะคิดว่าคุณเป็นภาระได้ยังไง?”“แต่

หนิงหนานเสว่รีบกินอาหารอย่างรวดเร็ว จนแทบไม่ได้สนใจท่าทางในการกินอาหารของตน ราวกับรีบกินให้เสร็จแล้วจะไปทำอะไรเจียงเหยียนเชิงมองเธอที่กำลังกินอาหารอย่างมูมมาม อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วด้วยความเป็นห่วง“เสว่เอ๋อร์ ค่อย ๆ กินสิ เดี๋ยวก็สำลักหรอก”เขาพูดไปพลาง รินน้ำใส่แก้วให้เธออย่างเอาใจใส่“รุ่นพี่ ฉันไม่เป็นไร” หนิงหนานเสว่ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาพูด ยังตักอาหารเข้าปากต่อไป“คุณนายสวีนัดฉันออกไปชอปปิง ฉันต้องรีบ”“ชอปปิง?” เจียงเหยียนเชิงประหลาดใจเล็กน้อย“เธอไปสนิทกับคุณนายสวีตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”“สนิทเพราะเรื่องบริษัทเนี่ยหละค่ะ” หนิงหนานเสว่กลืนอาหารลงคอหนึ่งคำจึงกล่าวอธิบาย“สวีชื่อกรุ๊ปสนใจที่จะร่วมมือกับเรา ฉันต้องคว้าโอกาสนี้มาให้ได้”“แบบนี้นี่เอง” เจียงเหยียนเชิงพยักหน้าเข้าใจแต่เขาก็อดเป็นห่วงไม่ได้ จึงเอ่ยปากกำชับขึ้นมาอีกครั้งว่า “งั้นเธอก็ระวังตัวด้วยนะ อย่าฝืนตัวเองเกินไป”“ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว” หนิงหนานเสว่อมยิ้ม หลังจากที่กลืนอาหารในปากลงไปแล้ว เธอเป็นฝ่ายเอ่ยปากขอเจียงเหยียนเชิน “ถ้าฉันชอปปิงเสร็จแล้ว รุ่นพี่มารับฉันเถอะนะคะ”“ได้สิ ไม่มีปัญหา” ไม่คิดว่าหนิงห