บทที่ 3 อิษวัติ

หน้าโรงเรียนเอกชนขนาดใหญ่ย่านใจกลางกรุงที่เต็มไปด้วยเด็กๆ วัยกระเตาะกำลังเดินพลุกพล่าน พิมพิศาชะเง้อคอมองอยู่นานก็ไม่เห็นว่าจะมีเด็กคนไหนหน้าตาคล้ายคลึงกับรูปถ่ายในสมาร์ตโฟนสักนิด เธอหรือก็อุตส่าห์ค้นหาข้อมูลจนมือหงิกแต่กลับได้มาเพียงรูปถ่ายใบเดียว แถมยังพร่าเลือนเสียจนมองไม่ออกว่าเด็กน้อยหน้าตาเป็นยังไง มีเพียงไฝบริเวณใต้ตาเท่านั้นที่เป็นจุดเด่น

“ผู้ปกครองมารอรับนักเรียนคนไหนคะ ดิฉันจะได้ไปตามมาให้” ครูสาวหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่งเดินเข้ามาถาม พลางมองสำรวจร่างบางที่สวยโดดเด้งแบบไม่แคร์ใครตั้งแต่หัวจรดเท้า

“เอ่อ พอดีฉันมารับน้องดาค่ะ เด็กหญิง มธุรดา ธาดาวรวงศ์ ไม่ทราบว่าเลิกเรียนหรือยังคะ” พิมพิศายิ้มหวานตอบคล้ายกับมองไม่เห็นแววตาวูบไหวของอีกฝ่าย

“ปกติน้องดามีรถของที่บ้านมารับนะคะ ไม่ทราบว่าคุณมีความสัมพันธ์กับเธอแบบไหน เป็นคู่ควง คู่ขา หรือเป็นสาวๆ ที่ตามเกาะแกะคุณอิษวัติ อย่าได้คิดมายุ่งกับน้องดาเชียว เขาเอาคุณตายแน่และในฐานะครูประจำชั้นฉันคงให้น้องดากลับบ้านกับคุณไม่ได้”

“ทำไมคุณครูถึงคิดว่าฉันเป็นคู่ควงของคุณอิษวัติล่ะคะ ฉันอาจจะเป็นแม่น้องดาก็ได้” พิมพิศาแกล้งยั่วโมโหอีกฝ่ายอย่างนึกสนุก ทว่าครูสาวกลับหน้าซีดเผือดแถมยังมองเธอด้วยแววตาหวาดหวั่น ถ้าแหกอกเธอได้คงทำไปแล้ว

“คุณมาแสดงตัวเพื่ออะไรคะ คิดว่าคุณอิฐจะกลับไปกินของเก่าหรือไง”

“ที่พูดมาทั้งหมดคือเธอหึงหวงผู้ชาย ไม่ได้หวังดีกับเด็กอย่างที่ครูคนหนึ่งควรกระทำสินะ” พิมพิศาเหยียดยิ้มหยัน คราแรกเธอคิดว่าที่ครูสาวเป็นเดือดเป็นร้อนมากมายนั้นเพราะมีคนแปลกหน้ามารอรับน้องดา คาดไม่ถึงว่าจะเป็นพวกสมภารกินไก่วัด อยากเป็นแม่เลี้ยงใจจะขาดจนหลงลืมหน้าที่

“นี่เธอ!!”

“ช่างเถอะๆ ฉันไม่อยากเปลืองน้ำลายเถียงกับคนเพ้อฝัน” เรียวขางามก้าวไปข้างหน้าทันทีโดยไม่รอให้อีกฝ่ายมีโอกาสสวนกลับ พลางคิดว่าจะแวะหาอะไรเย็นๆ กินเพื่อดับความหัวร้อนที่กำลังปะทุ

“เด็กไม่มีแม่ เธอกล้ารังแกน้องสาวฉันเหรอ”

“น้องสาวนายมาแย่งไอติมฉันก่อนนะ”

“เธอก็ยกไอติมให้น้องสาวฉันสิ เกิดมาไม่มีแม่แล้วยังทำตัวดื้อด้าน สมแล้วที่ถูกทิ้งให้กลายเป็นเด็กกำพร้า”

“ฮือ ฉันมีแม่นะ ฉันมีแม่ ถ้าไม่มีแม่ฉันจะเกิดมาได้ยังไง ฉันไม่ใช่เด็กกำพร้านะ ฮือๆๆ”

“ดูสิพี่แก้แค้นให้เธอแล้ว ยัยนั่นร้องไห้ขี้มูกโป่งเลย ฮ่าๆๆ” เด็กชายตัวน้อยหัวเราะท้องคัดท้องแข็งเมื่อเห็นว่าศัตรูเริ่มเบะปากร้องไห้

“ไอ้เด็กเวร รังแกคนอื่นแล้วยังยืนหัวเราะคิกคัก ไม่มีจิตสำนึกจริงๆ พ่อแม่พวกเธอสอนมายังไง” พิมพิศายกมือเท้าสะโพกพลางก้มหน้ามองเด็กน้อยสองคนอย่างเอือมระอา ร้านไอศกรีมสุดโปรดของเธอถูกบรรดาเด็กๆ ทำลายความสงบสุขไปโดยปริยาย ความจริงเธอว่าจะไม่เข้ามายุ่ง แต่ดันอดไม่ได้เพราะตอนเด็กๆ เธอเองก็เคยถูกเพื่อนในห้องล้อเลียนเรื่องไม่มีพ่อเช่นกัน เด็กพวกนั้นพูดถึงการหย่าร้างของพ่อแม่เธออย่างสนุกปาก เธอในอดีตเอาแต่นั่งร้องไห้คนเดียวเงียบๆ เพราะกลัวคุณแม่ไม่สบายใจ เมื่อโตขึ้นถึงได้ปีกกล้าขาแข็งหาเรื่องคนพวกนั้นกลับบ้าง

“ป้ายุ่งอะไรด้วย ป้าเป็นแม่เธอหรือไง” เด็กชายตัวน้อยจ้องมองเธออย่างระแวดระวัง

“ใช่ฉันเป็นแม่เธอเอง มีปัญหาอะไร ไปเรียกพ่อแม่พวกนายมาหาฉันเดี๋ยวนี้ ฉันจะเอาเรื่องเด็กนิสัยไม่ดี ถ้าวันนี้ฉันทำให้พวกเธอสองคนถูกตีไม่ได้อย่ามาเรียกฉันว่าพิมพิศา” ใบหน้าถมึงทึงราวกับนางยักษ์ขินีทำให้เด็กชายตัวน้อยจูงมือน้องสาววิ่งหนีอย่างลนลาน

“คะ คุณเป็นแม่ของหนูจริงๆ หรือคะ” ดวงตาเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยความคาดหวังพาให้พิมพิศารู้สึกสั่นสะท้านในอก หากเธอโกหกว่าเป็นแม่เด็กคนนี้คงยิ้มได้ ทว่าการบอกความจริงแม้จะเจ็บปวดไปสักหน่อยก็ดีกว่าให้ความหวังลมๆ แล้งๆ กับเด็กไร้เดียงสา

“ขอโทษที่ทำให้ผิดหวังนะ ฉันไม่ใช่แม่เธอหรอก แค่อยากช่วยเท่านั้น คราวหลังอย่ายอมให้ใครมารังแกแบบนี้อีก ถ้าพวกเขาดื้อด้านก็สวนไปสักหมัด”

“ตะ แต่ว่าการใช้ความรุนแรงเป็นเรื่องไม่ดีนะคะ” เด็กหญิงตัวน้อยก้มหน้าแสดงความเห็นอย่างเขินอาย

“หรือเธออยากให้คนพวกนั้นรังแกต่อไปเรื่อยๆล่ะ คนบางจำพวกน่ะพูดดีด้วยไม่ได้หรอก ต้องใช้กำลังก่อนถึงจะหุบปาก” ร่างบางอธิบายเหตุผลฉะฉานแม้ใครหลายคนจะไม่เห็นด้วยกับการกระทำของเธอก็ตาม แค่คนนิสัยเสียพวกนั้นไม่กล้าเจ๋อมาหาเรื่องก็ถือว่าคุ้มแล้ว

“ทราบแล้วค่ะ”

“จำไว้นะว่าเธอสามารถเติบโตขึ้นมาอย่างงดงามได้ การขาดพ่อหรือแม่ไม่ได้เป็นปัจจัยสำคัญ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับตัวเธอทั้งนั้น อย่าให้ผลจากการกระทำของพวกเขามาทำลายชีวิตเธอ (เหมือนกับฉัน)”

 พิมพิศาต่อคำพูดสุดท้ายในใจ ใครไม่เคยผ่านเรื่องนี้มาไม่รู้หรอก แม้จะบอกกับตัวเองอยู่ทุกวี่วัน ทว่าความเจ็บปวดนั้นกลับไม่เคยเลือนหาย เพียงแต่บาดแผลที่ได้รับมานั้นแตกต่างกัน บางคนมาก บางคนน้อย ขึ้นอยู่กับภูมิคุ้มกันของตนเอง สถานการณ์รอบด้าน และการตัดสินใจของครอบครัว

“หนูจะจำไว้ค่ะ ว่าแต่พี่สาวคนสวยชื่ออะไร เผื่อเจอกันคราวหน้าหนูจะได้ทักทายถูก”

“ฮ่าๆ ช่างพูดเสียจริง ฉันชื่อพิมพิศา แล้วเธอล่ะชื่ออะไร” คนถูกชมว่าสวยยิ้มกว้างปากแทบฉีกถึงรูหู รู้สึกถูกจริตกับเด็กน้อยขึ้นมา

“หนูชื่อน้องดาค่ะ เด็กหญิงมธุรดา”

“วะ ว่าไงนะ คงไม่ใช่ มธุรดา ธาดาวรวงศ์ หรอกใช่ไหม” พิมพิศาตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ รู้สึกชาวาบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ลมหายใจกระตุกแผ่วเบาพลางรอฟังคำตอบอย่างลุ้นระทึก

“พี่สาวรู้จักหนูด้วยเหรอคะ” น้องดาเอียงคอถามด้วยความสงสัย

“บังเอิญเกินไปแล้วมั้ง”

“ว่าไงนะคะ”

“เปล่าจ๊ะ ว่าแต่ทำไมมาอยู่ในร้านไอศกรีมคนเดียว ผู้ปกครองไปไหน” ร่างบางเฉไฉเปลี่ยนหัวข้อสนทนา สีหน้าแข็งกระด้างพลันอ่อนโยนลงเมื่อได้รับคำตอบแสนซื่อตรงพร้อมรอยยิ้มสว่างสดใส

“น้องดามากินไอติมรอคุณพ่อเลิกงานค่ะ ส่วนน้าชัยขอตัวไปเข้าห้องน้ำ”

“งั้นเหรอ” บทสนทนาหยุดชะงักเพราะพิมพิศาไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร เธอมารอพบน้องดาก็จริง แต่ไม่คาดคิดว่าจะได้พูดคุยกันอย่างสนิทสนมเช่นนี้

“พี่สาวคนสวยไปนั่งด้วยกันไหมคะ โต๊ะน้องดาอยู่ตรงนั้น” ร่างเล็กชี้มือไปยังโต๊ะด้านในที่มีกระเป๋าสะพายใบเล็กๆ น่ารักวางอยู่

“ได้สิ” พิมพิศายิ้มรับก่อนเดินตามน้องดาเข้าไป ภายในใจเอาแต่ครุ่นคิดว่าจะล้วงข้อมูลเกี่ยวกับอิษวัติอย่างไรดี สำหรับน้องดาเธอไม่ได้มีอคติอะไร ออกจะชอบเด็กคนนี้ด้วยซ้ำไปเพราะประสบการณ์ชีวิตในวัยเด็กค่อนข้างคล้ายคลึงกัน

“น้องดามารอคุณพ่อเลิกงานแบบนี้ทุกวันเลยหรือคะ”

“เปล่าคะ พอดีว่าวันนี้คุณพ่อมีประชุมใกล้ๆ กับโรงเรียน คุณพ่อเลยให้รอกลับบ้านพร้อมกัน”

“งั้นเหรอคะ แล้วน้องดาชอบครูประจำชั้นไหม” ร่างเล็กครุ่นคิดชั่วครู่ก่อนตอบคำถามอย่างไม่กระตือรือร้น

“คุณครูพาฝันหรือคะ น้องดาชอบค่ะ คุณครูดูแลน้องดาดี”

พิมพิศาแอบหัวเราะคู่แข่งคิกคักอยู่ในใจ ยัยครูคนนั้นชื่อพาฝันสินะ เรียกเพ้อฝันน่าจะเหมาะสมกว่ามั้ง นอกจากฐานะที่แตกต่างกับอิษวัติราวฟ้ากับเหวแล้ว ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของเขาก็ไม่ได้รักใคร่เธอเกินกว่าครูคนหนึ่งเลย

“ละ แล้วน้องดาอยากมีแม่ไหมคะ เอ่อ หมายถึงแม่ที่ไม่ใช่ผู้ให้กำเนิดนะคะ แม่คนใหม่” คำถามนี้สำคัญต่อการตัดสินใจของพิมพิศามาก หากน้องดาไม่ต้องการแม่ การเข้าหาอิษวัติย่อมมีอุปสรรคมากมาย เธอไม่ต้องการไปยื้อแย่งเขามาจากลูกสาว ไหนจะปัญหาครอบครัวร้าวฉานอีก ไม่เอาด้วยหรอก ขอล้มเลิกแผนการตั้งแต่เนิ่นๆ

“อยากมีค่ะ น้องดาอยากมีแม่ ตะ แต่ว่า” แววตาเปล่งประกายพราวระยับพลันสลดลง แปรเปลี่ยนเป็นความว่างเปล่า

“แต่อะไรคะ” พิมพิศาขมวดคิ้วสงสัย

“คุณพ่อบอกว่าไม่มีใครเหมาะสมจะเข้ามาอยู่ในบ้าน โดยเฉพาะผู้หญิงที่เอาแต่ตวาดแว๊ด ๆ น่ารำคาญพวกนั้นค่ะ”

“งะ งั้นเหรอคะ” หางตาขวาของพิมพิศากระตุกถี่ยิบ ให้ตายเถอะ นิสัยอย่างเธอถือว่าเป็นผู้หญิงต้องห้ามสำหรับอิษวัติ เห็นทีอุปสรรคใหญ่คงไม่ใช่น้องดาเสียแล้ว

“น้องดามานั่งทำอะไรตรงนี้คะ แล้วลุงชัยล่ะ” น้ำเสียงเข้มงวดถูกเปล่งออกมาพร้อมกับร่างสูงที่มีใบหน้าเย็นชาหล่อเหลาดุจเทพปั้น คิ้วคมเข้มดังคันศร ขนตางอนเป็นแพยาว ผิวขาวสุขภาพดี นัยน์ตาสีเหลืองทองดุจพยัคฆ์ ริมฝีปากแดงสดน่าสัมผัสลูบไล้ สันจมูกโด่งบาดใจจนต้องเหลียวหลัง ทุกสิ่งทุกอย่างผสมกันอย่างลงตัวแทบหาที่ติไม่ได้ โอ๊ยผู้ชายอะไรดูดีขนาดนี้ แฟนเก่าเธอเทียบไม่ติดแม้แต่ขี้เล็บของเขา

“ลุงชัยปวดท้องไปเข้าห้องน้ำค่ะ คุณพ่อมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

“พ่อบอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ให้คุยกับคนแปลกหน้า โดยเฉพาะผู้หญิงหน้าตาสวยๆ แต่งตัวโป๊” ดวงตาคมกริบเสมองเธอเล็กน้อยอย่างนึกรำคาญ

“นี่คุณ” พิมพิศาฉุนกึก รู้สึกว่ามีเสียงขาดผึงดังลั่นอยู่ในใจ เขาคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงไร้ยางอายที่มาตามรังควานเขางั้นหรือ ถึงจะใช่ก็เถอะ แต่เขามีสิทธิ์อะไรมาด่าเธอว่าแต่งตัวโป๊กัน แม้จะชมว่าสวยก่อนก็ไม่นับหรอกนะ

“คุณพ่ออย่าเสียมารยาทสิคะ พี่พิมพ์เป็นคนมาช่วยน้องดาตอนถูกรังแก แถมยังอยู่เป็นเพื่อนรอลุงชัยกลับมาอีกต่างหาก” เมื่อลูกสาวสุดที่รักทำหน้างอใส่ คนตัวโตจึงหันมาโค้งให้พร้อมขอโทษอย่างมีมารยาท

“ขอโทษด้วยครับที่เข้าใจคุณผิด”

“คุณคือ” แม้สมองอันชาญฉลาดจะรับรู้แล้วว่าเขาเป็นใคร แต่พิมพิศายังอยากถามย้ำให้มั่นใจอีกครั้ง

“อิษวัติ ธาดาวรวงศ์ และผมยังย้ำคำเดิมว่าการแต่งตัวของคุณมันโป๊เกินไป ไม่เหมาะสำหรับเด็ก” พูดจบก็อุ้มน้องดาจากไปอย่างเย็นชา ทิ้งให้พิมพิศาโกรธแค้นจนควันออกหู

“ฉันใส่มาให้ผู้ชายดู ไม่ได้ใส่มาให้เด็กดู ไอ้บ้าเอ๊ย”