Semua Bab แผนร้ายพ่ายบ่วงรัก: Bab 11 - Bab 20

เอกราชกระชากแขนภรรยากลับบ้านทันทีหลังถูกพิมพิศาออกปากไล่ เขารู้ดีว่าหญิงสาวทั้งสองผิดใจกันมานานและการแต่งงานระหว่างเขากับแพรลดาก็ทำให้ความบาดหมางรุนแรงขึ้น ยิ่งเห็นภรรยาดึงดันจะเข้าไปหาเรื่องพี่สาว ใบหน้าเขาก็ยิ่งเขียวคล้ำ นึกรำคาญที่ตนเองพลาดพลั้งไปคว้าเธอมาเป็นภรรยา การนั่งมองพี่ชายใช้ชีวิตร่วมกับพิมพิศาอย่างราบรื่นนั้นมันทำให้หัวใจของเขาแทบกระอักเลือด แม้รู้ว่าแพรลดาหาข้ออ้างไปเยือนบ้านหลังนั้นบ่อยๆ เพราะอะไร แต่ตัวเขากลับไม่กล้าปฏิเสธเพราะในใจลึกๆ ก็อยากเจอพิมพิศาเช่นกันเอกราชโยนแพรลดาเข้าห้องอย่างหัวเสียเพราะเธอเอาแต่ดีดดิ้นไปมา ส่วนปากเล็กๆ ก็ตำหนิว่าเขาเข้าข้างพิมพิศาไม่หยุดหย่อน ดวงตาคมจ้องมองเธออย่างเหลืออดก่อนจะตวาดเสียงดัง“เลิกบ้าสักที หลังจากนี้อย่าลากผมเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องไร้สาระอีก”“คุณพูดอะไรคะ ไม่เห็นหรือว่าพี่พิมพ์รังแกแพร” ร่างบางแหวกลับอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน เธอเกลียดที่เอกราชเข้าข้างพิมพิศา เขาไม่เห็นหรือว่าพี่สาวของเธอร้ายกาจแค่ไหน ทำไมไม่ดุด่าผู้หญิงคนนั้นบ้าง“ถ้าคุณไม่ไปหาเรื่องก่อนจะถูกเขาตบกลับมาหรือไง” “ทำไมคะ ทีพี่พิมพ์มาหาเรื่องแพรไม่เห็นคุณพูดอะไ

เสียงเจื้อยแจ้วเล็กๆ แว่วเข้ามาให้ได้ยินเป็นระยะจนร่างบางที่นอนหลับใหลเผลอนิ่วหน้าด้วยความขัดใจ เด็กผู้หญิงที่ไหนมาส่งเสียงรบกวนการนอนของเธอแต่เช้า พิมพิศาเปิดปากหาวหวอดๆ ด้วยความงัวเงียพลางลุกขึ้นนั่งแต่ไม่ทันไรก็มีร่างเล็กๆ โผเข้ามาในอ้อมแขน“คุณแม่ คุณแม่ฟื้นแล้ว น้องดาดีใจจังเลยค่ะ รอแป๊บหนึ่งนะคะเดี๋ยวน้องดาเรียกคุณหมอให้” นิ้วมือเล็กเอื้อมไปกดปุ่มสัญญาณบนหัวเตียงอย่างคล่องแคล่วเพราะคุณยายเคยบอกไว้แล้วว่าต้องทำอย่างไรเมื่อคุณแม่ฟื้นขึ้นมาเพียงชั่วอึดใจหมอและพยาบาลอีกหลายคนก็กรูกันเข้ามาเพื่อตรวจอาการคนไข้อย่างละเอียดอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงจึงยิ้มหวานพลางอธิบายวิธีการดูแลตนเองระหว่างพักรักษาตัวให้พิมพิศาฟังอย่างคล่องแคล่ว ขณะเดียวกันคุณนายเอมอรที่ทำธุระเสร็จแล้วก็เปิดประตูเข้ามาหลังจากได้พูดคุยกับคุณหมอเจ้าของไข้พิมพิศาจึงทราบว่าตนเองนอนสลบไม่ได้สติไปนานถึงสามวัน โชคดีที่ไม่มีอาการร้ายแรงอย่างความจำเสื่อมหรือเลือดคลั่งในสมอง เธอนึกไม่ออกเลยว่าคุณแม่จะเสียใจมากแค่ไหน ท่านจะใช้ชีวิตอยู่อย่างไรเมื่อรับรู้ว่าลูกสาวเพียงคนเดียวบาดเจ็บสาหัสจนอาจถึงแก่ชีวิต ความประมาท

“ฮือๆ คุณแม่ขา น้าแพรบอกว่าคุณแม่ไม่รักน้องดา พอคุณแม่มีลูกกับคุณพ่อก็จะทิ้งน้องดา น้องดาจะกลายเป็นหมาหัวเน่าจริงไหมคะ ฮือๆ” หลังกลับจากทานอาหารเย็นบ้านคุณปู่ลูกสาวตัวน้อยก็นั่งร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร ส่วนตัวต้นเหตุนั่นหรือจะเป็นใครไปได้อีกนอกจากแพรลดาแถมยังกล้าใช้ลูกไม้ตื้นๆ อย่างการยุแยงให้เด็กเกลียดชังแม่เลี้ยง ถ้าไม่ติดว่าเกรงใจสามีเธอคงบุกไปตบสั่งสอนน้องสาวตัวดีตั้งนานแล้ว“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคะ คุณแม่ไม่ทิ้งน้องดาหรอก แก้มย้วยขนาดนี้ใครจะกล้าทิ้งลง หืม” พิมพิศาดึงแก้มกลมเหมือนซาลาเปาลูกใหญ่ซ้ายทีขวาที พอรู้สึกจั๊กจี้สาวน้อยก็หัวเราะร่าลืมเรื่องเศร้าใจที่ได้ยินมาไปจนหมดสิ้นร่างบางได้แต่ฝืนยิ้มปลอบโยนลูกสาวแล้วข่มความโกรธเอาไว้ในใจ แม้จะเกลียดขี้หน้ากันแค่ไหน แต่ครอบครัวอิษวัติกลับยังคงมีธรรมเนียมอันน่าอึดอัดใจอย่างเช่น การรวมญาติอาทิตย์ละครั้ง และอาทิตย์นี้เธอกับสามีก็ไม่ว่าง น้องดาจึงต้องไปทานอาหารเย็นที่บ้านเจ้าสัวคมกริชเพียงลำพัง เป็นเหตุให้ตัวบ่อนทำลายความสัมพันธ์ของครอบครัวอย่างแพรลดาเข้ามายุแยงได้ และดูเหมือนว่าชีวิตของเธอจะสงบสุขเกินไปสิ่งศักดิ์สิทธิ์จึงได้ส่งตัวปัญหาเข้ามาอีกค

หลังจากส่งน้องดาไปเรียนพิเศษแล้ว พิมพิศาก็เดินเตร็ดเตร่เข้ามาในบริษัทของอิษวัติอย่างอารมณ์ดี เธอตั้งใจจะมาเซอร์ไพรส์สามีหลังจากที่ไม่ได้เจอกันหลายวัน เขาต้องบินไปดูงานที่ต่างประเทศ ส่วนเธอเองก็วุ่นวายอยู่กับโปรเจ๊กใหม่เช่นเดียวกัน แต่ทันทีที่เดินมาถึงหน้าห้องทำงาน รอยยิ้มสว่างสดใสบนใบหน้าก็พลันเลือนหายไปภายในห้องทำงานอันกว้างขวาง เลขาสาวสวมกระโปรงรัดรูปและเสื้อเชิ้ตที่ติดกระดุมแทบไม่ได้ เดินนวยนาดเข้าไปชิดขอบโต๊ะแล้ววางเอกสาร ขณะที่อิษวัติเพียงแค่เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ไม่ได้แสดงท่าทีรุ่มร่ามแต่อย่างใด"ท่านประธานคะ ช่วงนี้งานหนักมากเลยนะคะ ให้มินตราช่วยคลายเครียดไหม" เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมส่งสายตายั่วยวนอย่างไม่ปิดบัง หญิงสาวเอื้อมมือไปหมายจะสัมผัสแขนของอิษวัติ แต่ก่อนจะถึงตัวเขา เสียงยียวนกวนประสาทของใครบางคนก็ดังขึ้น"คลายเครียดงั้นหรือ เธอจะช่วยสามีฉันคลายเครียดด้วยวิธีการแบบไหนล่ะ" เลขาสาวสะดุ้งเฮือกมองไปยังต้นเสียงด้วยความหวาดหวั่น พิมพิศายืนกอดอกจ้องศัตรูราวกับว่าอยากจะฉีกออกเป็นชิ้นๆ ดวงตาสีนิลเต็มไปด้วยโทสะ อารมณ์ฉุนเฉียวผุดขึ้นมาเหมือนระลอกคลื่น ทั้งหึงหวง และโกรธสามีในเวลาเ

เสียงนกร้องก้องกังวานอยู่บนยอดไม้ ผีเสื้อหลากสีฝูงใหญ่เริ่มกระพือปีกบินไปรอบๆ เพื่อหาน้ำหวาน ส่วนแมลงปอตัวเล็กก็บินไปเกาะอยู่บนยอดหญ้าเพื่อดื่มน้ำค้างอย่างสบายอารมณ์ อากาศยามเช้าค่อนข้างเงียบสงบแต่ก็แฝงไปด้วยไอหมอกจางๆ กลิ่นหอมของหมู่มวลพฤกษาที่ลอยมาตามลมในช่วงรุ่งสางทำให้บรรยากาศยิ่งผ่อนคลายตรงมุมหนึ่งของสวนมีใครบางคนกำลังนั่งคุกเข่าพรวนดินอย่างขะมักเขม้น สายลมเย็นพัดผ่านเส้นผมนุ่มสลวยจนหลุดร่วงมาปรกใบหน้า พิมพิศาพยายามใช้หลังมือปัดออกอยู่เรื่อยๆ แต่กลับไร้ผล แถมแก้มนวลยังเปื้อนดินโคลนโดยไม่รู้ตัวอีกต่างหากอิษวัติพิงประตูระเบียงมองภาพตรงหน้าอย่างเงียบๆ ตามสไตล์ของเขา ดวงตาคมจับจ้องหญิงสาวที่กำลังก้มหน้าพรวนดินอย่างหลงใหล ลำแสงสีทองส่องกระทบใบหน้าเรียวจางๆ ส่งเสริมให้ร่างบางที่กำลังฉีกยิ้มกว้างแลดูสดใสเป็นพิเศษหลังรู้ว่าดอกคาเมเลียมีความสำคัญกับเขาอย่างไร พิมพิศาก็ตั้งใจเตรียมพื้นที่สำหรับปลูกดอกไม้ชนิดนี้ไว้ให้เขาโดยเฉพาะ เธอบอกว่าเมื่อไหร่ที่เขาคิดถึงมารดาผู้ล่วงลับก็สามารถมองพวกมันแทนได้"คุณจริงจังเกินไปหรือเปล่า" เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นเหนือศีรษะขณะที่ร่างสูงเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้"