All Chapters of แผนร้ายพ่ายบ่วงรัก: Chapter 21 - Chapter 30

หลังจากลากตัวผู้หญิงคนนั้นออกจากตรอกแคบๆ แล้วพาไปยังลานกว้างที่ไร้ผู้คน พิมพิศาก็เริ่มต้นสอบสวนอย่างไม่เกรงใจ“เธอชื่ออะไร”“กมลเนตรค่ะ” หญิงสาวปริศนาตอบคำถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ"กมลเนตรงั้นเหรอ เธอบอกมาสิว่าทำไมถึงไปด้อมๆ มองๆ แถวบ้านฉัน" แม้น้ำเสียงจะฟังดูราบเรียบ แต่บรรยากาศรอบตัวกลับแฝงไปด้วยความกดดันกมลเนตรกำชายเสื้อตัวเองแน่นพลางเม้มปากเข้าหากันเป็นเส้นตรงเหมือนกำลังชั่งใจ ท่าทีลังเลของอีกฝ่ายทำให้พิมพิศาต้องกระทืบเท้าด้วยความหงุดหงิด"ทุกครั้งที่ฉันเจอเธอ เธอมักจะมายืนรออยู่หน้าประตูบ้านเสมอในตอนเช้า พอสายๆ ก็กลับไป ถ้าไม่ได้มารอพบคุณอิฐก็ต้องมารอพบน้องดา หรือว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของเธอคือการลักพาตัวลูกสาวฉันไปเรียกค่าไถ่" ร่างบางแสยะยิ้มเหี้ยมขณะไล่ต้อนอีกฝ่ายให้จนมุม เธอก้าวสามขุมเข้าหาคนตรงหน้าเพื่อคุกคามโดยเฉพาะ"มะ ไม่ใช่นะคะ ฉันไม่เคยคิดร้ายกับน้องดา" กมลเนตรตกใจจนผงะ หญิงสาวรีบเงยหน้าปฏิเสธทันที แววตาคู่นั้นมีความเจ็บปวดและความน้อยใจปะปนกัน เมื่อรู้ตัวว่าเผลอแสดงท่าทีไม่เหมาะสม ร่างบางก็รีบก้มหน้าลงเพื่อซ่อนความรู้สึกไว้พิมพิศาปรายตามองอีกฝ่ายก่อนยิ้มหยัน จากเหตุการณ์ที

บรรยากาศภายในห้องครัวของคฤหาสน์หรูเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของขนมไทยที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ กลิ่นใบเตยหอมอ่อนๆ ผสมกับความหวานของน้ำตาลมะพร้าวฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง เด็กหญิงตัวน้อยวัยห้าขวบกำลังนั่งมองผลงานตัวเองอยู่บนเก้าอี้ ใบหน้าขาวอวบเปื้อนไปด้วยแป้งและน้ำกะทิที่เธอเพิ่งใช้มือเล็กๆ ปั้นขนม“คุณครูขา น้องดาต้องทำยังไงต่อคะ” ร่างขาวอวบสวมผ้ากันเปื้อนลายดอกเดซีเงยหน้าขึ้นมองคุณครูคนใหม่ด้วยแววตาเป็นประกาย กมลเนตรที่ถูกพิมพิศาแนะนำว่าเป็น ครูสอนทำขนม มองใบหน้าไร้เดียงสาด้วยหัวใจเต้นระรัว ดวงตาของเธอคล้ายจะมีน้ำใสๆ เอ่อล้นออกมา หญิงสาวรีบกะพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่หยดน้ำแห่งความปลื้มปีติทิ้งไป ก่อนยิ้มบางให้คนตัวเล็ก“ต้องใช้มือนวดแป้งแบบนี้ค่ะ” กมลเนตรสาธิตให้ดูอีกครั้งพลางประคองมือน้อยๆ ให้กดลงบนแป้งอย่างถูกวิธี “อย่าใช้แรงเยอะเกินไป ไม่อย่างนั้นเนื้อขนมจะเละค่ะ” น้องดาพยักหน้ารับ ดวงตากลมโตเปล่งประกายสดใส ตั้งใจฝึกฝนตามคุณครูเป็นอย่างดีพิมพิศาที่ยืนดูอยู่เงียบๆ อดไม่ได้ที่จะอมยิ้มออกมา เธอเห็นแววตาของกมลเนตรเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและรักใคร่ แม้ว่าเจ้าตัวจะพยายามเก็บซ่อนมันไว้ สำหรับคนเป็นแม่แล้วการได

บรรยากาศในร้านคาเฟ่ขนมไทยที่เพิ่งเปิดใหม่เงียบสงบ ไม่ค่อยมีผู้คนพลุกพล่าน แต่กระนั้นก็ยังมีลูกค้ามาใช้บริการอยู่เนืองๆ เสียงช้อนกระทบถ้วยกาแฟดังเป็นจังหวะเสนาะหู แพรลดานั่งไขว่ห้างอยู่ตรงข้ามพิมพิศา ดวงตาหวานใสฉายแววเจ้าเล่ห์อย่างปิดไม่มิด"พี่พิมพ์คงจะภูมิใจมากสินะคะ ที่ได้ช่วยคุณอิฐเลี้ยงดูปูเสื่อผู้หญิงคนนั้น" แพรลดาปรายตามองกมลเนตรที่วุ่นวายอยู่กับการดูแลลูกค้าอย่างดูแคลน มือเรียวบางเอื้อมไปหยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาจิบด้วยท่าทางสบายๆ "หมายความว่ายังไง" พิมพิศาแย้มยิ้มบางพลางเฉไฉกลบเกลื่อนอย่างรู้ทัน"พี่พิมพ์ไม่รู้เหรอคะ" แพรลดายกมือขึ้นปิดปาก ทำท่าตกใจราวกำลังพบเจอเรื่องไม่คาดฝัน และมันก็ดูน่าหมั่นไส้เสียจนคงมองหางคิ้วกระตุก"ฉันควรรู้อะไรเหรอ" พิมพิศายักไหล่ เมินเฉยเหมือนไม่ใช่เรื่องสำคัญที่เธอจำเป็นต้องรู้"รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นแม่ของน้องดาไงคะ แพรไม่อยากจะพูดหรอกนะ แต่เธอกับน้องดาหน้าตาคล้ายกันมาก คนนอกมองแวบเดียวก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร" แพรลดาเอนตัวไปข้างหน้า ลดเสียงให้เบาลงเหมือนกำลังกระซิบความลับสำคัญ แต่พิมพิศากลับไม่ได้แสดงท่าทีตกใจอย่างที่เธอคาดหวังไว้พี่สาวนิสัยเสียของเธอทำเพ

ตั้งแต่วันที่เอกราชหลุดปากขอหย่า ทุกอย่างรอบตัวก็เปลี่ยนแปลงไป บ้านที่เคยมีเสียงพูดคุยแว่วดังเป็นระยะ บัดนี้กลับเงียบสงัดราวกับป่าช้าตลอดสามเดือนที่ผ่านมา เขากับแพรลดาแยกกันอยู่คนละห้อง ประตูที่เคยเปิดรับกันและกันถูกปิดตาย ไม่มีการทักทาย ไม่มีการสบตา และไม่มีแม้แต่คำพูดสั้น ๆ ที่คู่สามีภรรยาพึงมีให้กันมื้ออาหารกลายเป็นช่วงเวลาที่น่าอึดอัดที่สุด ทั้งคู่นั่งอยู่คนละฝั่งของโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ ทว่ากลับให้ความรู้สึกเหมือนอยู่กันคนละโลก เอกราชตักอาหารเข้าปากเงียบ ๆ สายตาจับจ้องเพียงจานข้าวตรงหน้า ไม่แม้แต่จะเหลือบมองผู้หญิงที่เคยนั่งเคียงข้าง ส่วนแพรลดาเองก็ไม่ต่างกัน เธอใช้ช้อนส้อมเขี่ยอาหารไปมาอย่างไร้จุดหมาย ความเงียบกลายเป็นเพื่อนที่อยู่กับพวกเขาในทุกช่วงเวลาบางครั้งโชคชะตาก็เล่นตลกให้ทั้งคู่เดินสวนกัน เอกราชหยุดยืนเพื่อหลีกทางให้ แต่ไม่คิดจะพูดอะไรออกมา แพรลดาเพียงปรายตามองเขา ก่อนจะสะบัดหน้าหนีแล้วเดินผ่านไปอย่างเย่อหยิ่ง ทว่าหากสังเกตดี ๆ แววตาที่ฟาดฟันกันนั้น กลับแฝงไปด้วยความเหนื่อยล้าและเจ็บปวดที่ไม่อาจเอ่ยออกมาได้ความเงียบงันอันยาวนานคล้ายกับเป็นบทลงโทษของพวกเขาทั้งคู่ ทุกคืนต้

แสงอาทิตย์ยามเย็นทอประกายสีทองอ่อนไล้ไปตามยอดไม้ สาดกระทบลงมาในสวนหลังบ้านที่ถูกแต่งแต้มด้วยสีสันแห่งมวลบุปผชาติ กลีบดอกคาเมเลียสีขาวนวลและสีชมพูอ่อนบานสะพรั่ง หยาดน้ำค้างที่เกาะตามกลีบดอกสะท้อนแสงเป็นประกายพราวระยับราวกับอัญมณีที่ธรรมชาติบรรจงรังสรรค์เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังขึ้นบนทางเดินก้อนกรวด ดวงตากลมโตเบิกบานสดใส พิมพิศาเดินนำหน้าชายหนุ่มผู้เป็นสามีอย่างกระตือรือร้น เมื่อเห็นว่าคนข้างหลังมัวแต่โอ้เอ้ก็เอ่ยเร่ง “คุณอิฐ เดินเร็วๆ สิคะ”อิษวัติที่สวมเสื้อเชิ้ตสบาย ๆ ก้าวไปข้างหน้าตามคำสั่ง สายตาคมทอดมองไปยังทุ่งดอกคาเมเลียที่บานสะพรั่งอยู่เต็มสวน กลีบดอกสีขาวนวลพลิ้วไหวตามแรงลมราวกับเต้นระบำ กลิ่นหอมจาง ๆ ลอยมา กระทบจมูกชวนให้รู้สึกสงบอย่างน่าประหลาดใจ“สวยมากครับ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยชม นัยน์ตาสะท้อนภาพความงดงามของทุ่งดอกคาเมเลียที่บานสะพรั่ง แต่เมื่อเหลือบมองไปยังคนข้างกาย เขาก็พบว่าสิ่งที่สวยที่สุดในตอนนี้คือเธอพิมพิศาโอ้อวดฝีมือของตัวเองท่ามกลางหมู่มวลดอกไม้ สายลมเอื่อยพัดปลายผมของเธอจนปลิวสยายไปด้านหลัง แก้มขาวเนียนเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อจากแสงอาทิตย์ยามอัสดง องค์ประกอบทั้งหมดส่งเส