บทที่ 2 อยากได้พ่อต้องเข้าหาลูก

“บัดซบเอ๊ย ทำไมฉันต้องมาเจอสองแม่ลูกนั้นที่นี่ด้วย” น้ำเสียงพิมพิศาเต็มไปด้วยความเดือดดาล เธอกัดฟันข่มโทสะที่กำลังลุกโชน พลางยกมือขึ้นกอดอกอย่างขัดเคืองใจ ใบหน้างามบูดบึ้งคล้ายคนไม่ได้ปลดทุกข์มาหลายวัน อยากจะวิ่งไปจับศีรษะน้องสาวต่างมารดาโขกกับโต๊ะอาหารจริงๆ

“หยุดเลยยัยพิมพ์ แกจะตามไปตบสองคนนั้นกลางร้านอาหารไม่ได้นะ”

“แกห้ามฉันทำไมยัยเอม ดูพวกมันสิยังกล้าใช้ชีวิตอย่างหน้าชื่นตาบานอยู่ได้ ในมโนสำนึกคงไม่มีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีหลงเหลืออยู่เลยสินะ” ร่างบางปรายตามองคู่กรณีด้วยความรังเกียจเดียดฉันท์ก่อนจะเชิดหน้าขึ้นอย่างถือดี

“แกเคยได้ยินสุภาษิตนี้ไหม ดูช้างให้ดูหาง ดูนางให้ดูแม่ ถ้าแม่ของน้องสาวแกสั่งสอนมาดีจะเป็นแบบนี้หรือ ตบร้อยรอบก็ไม่สำนึกหรอกจะตบให้เสียมือทำไม” เอมิกาเตือนสติเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง พิมพิศาอะไรก็ดี เสียแต่อารมณ์ร้ายนี่แหละที่แก้ยังไงก็แก้ไม่หาย ไม่ใช่ว่าเข้าข้างเพื่อนจนไม่ลืมหูลืมตา เธอเติบโตมาพร้อมกับพิมพิศาตั้งแต่เด็กๆ รู้จักนิสัยเพื่อนสนิทคนนี้ดี ถ้าไม่มีใครมาหาเรื่องก่อนพิมพิศาก็ไม่ยุ่งวุ่นวายกับใครหรอก ยกเว้นเสียแต่สองแม่ลูกนั่น เห็นทีไรเป็นต้องเดือดดาลทุกที

“อุ๊ย หนูพิมพ์มาทำอะไรที่นี่คะ พอดีว่าแม่ เอ๊ย น้ากับน้องแพรแวะมาทานข้าวรอคุณทัพทองเลิกงาน นั่งทานด้วยกันไหมคะ” กัญญาลอยหน้าลอยตาถามลูกเลี้ยงที่กำลังจะเดินออกจากร้านพลางเหยียดยิ้มเยาะหยัน

“เหอะ เรียกชื่อพ่อฉันคล่องปากเชียวนะ คุณป้าไม่เห็นหรือคะว่าคนอื่นเขาไม่อยากทักทาย อ้อแล้วก็จำไว้ด้วยว่าฉันมีแม่แค่คนเดียว อย่าถือตัวว่าเป็นเมียน้อยแล้วกระแดะแทนตัวเองว่าแม่ให้ฉันได้ยินอีก มันระคายหู” พิมพิศาตวาดเสียงดังพลางปรายตามองสองแม่ลูกที่เธอเกลียดชังราวกับขยะชิ้นหนึ่งก็มิปาน แถมยังเป็นขยะเปียกที่ส่งกลิ่นเหม็นเน่ารบกวนชาวบ้านเขาไปทั่ว

“เกินไปแล้วนะคะพี่พิมพ์ คุณแม่ไม่ใช่เมียน้อยใคร คุณพ่อหย่ากับป้าเอมอรไปตั้งนานแล้ว พี่พิมพ์จะมาหยาบคายใส่แม่แพรแบบนี้ไม่ได้” แพรลดาแสดงอาการไม่พอใจออกมาทันที ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะอับอายผู้คนรอบข้าง เธอยังยืนกรานหนักแน่นในความคิดของตัวเอง ตั้งแต่เด็กจนโตพิมพิศาหยาบคายอยู่เสมอซึ่งเธอไม่ชอบเลยจริงๆ

“ทำไมจะไม่ได้ในเมื่อฉันมีปาก ฉันจะเรียก อย่ามาเสแสร้งทำตัวไร้เดียงสาหน่อยเลย ใครๆ เขาก็รู้ว่าแม่เธอแอบนอนกับพ่อฉันตั้งแต่ตอนทำงานเป็นเลขา ไม่งั้นจะคลอดเธอออกมาหลังจากคุณพ่อหย่าขาดกับคุณแม่ของฉันแค่ไม่กี่เดือนได้ยังไง แล้วไงหล่ะ พ่อฉันเขาจดทะเบียนสมรสกับแม่เธอไหม เมียที่ไม่มีทะเบียนสมรสเขาเรียกว่าอะไรนะยัยเอม” ร่างบางแกล้งถามเพื่อนสนิทพลางขึงตาใส่น้องสาวที่เสแสร้งทำตัวบริสุทธิ์เหมือนหยาดน้ำค้าง

“เพราะคุณป้าเอมอรนั่นแหละที่ทำให้คุณพ่อไม่ยอมจดทะเบียนสมรส” ไม่รอให้พี่สาวพูดจบ แพรลดาก็อ้าปากสวนทันทีด้วยความคับข้องใจ 

“เลิกทำตัวเป็นเหยื่อได้แล้วมันน่ารำคาญ แม่เธอโง่เองต่างหาก โง่ที่ทำให้ผู้ชายอยู่ในโอวาทไม่ได้”

“กรี๊ดดดดด พิมพิศา นังเด็กแม่ไม่สั่งสอน” กัญญากรีดร้องเสียงหลง ดวงตาเหี่ยวย่นจ้องมองลูกเลี้ยงที่กำลังพ่นถ้อยคำดูถูกเหยียดหยามออกมาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

“แม่ฉันสอนแล้วแต่ฉันไม่จำ มีอะไรไหม” พิมพิศายักคิ้วกวนบาทาแสดงออกชัดเจนว่าเธอพร้อมจะเปิดศึกฟาดฟันในวงสนทนานี้ อยากรู้เหลือเกินว่าแม่เลี้ยงจะรักษามาดผู้ดีที่พยายามเสแสร้งมาตลอดได้นานแค่ไหน

“มองอะไรนังเด็กไม่มีแม่สั่งสอน” เมื่อไม่สามารถทำอะไรลูกเลี้ยงได้ กัญญาจึงหันไปตวาดใส่เอมิกาแทน

“ไม่มีแม่สั่งสอน ก็ดีกว่ามีแม่ที่สั่งสอนให้ลูกสาวแย่งแฟนคนอื่นนะคะ” เอมิกาขมวดคิ้วพลางยกมือเท้าสะโพกด้วยความรำคาญใจ มีอย่างที่ไหนเถียงสู้คนอื่นไม่ได้แล้วมาพาลกับเธอ

“พวกเด็กนรก” หญิงวัยกลางคนโมโหเลือดขึ้นหน้า อยากเข้าไปตบสั่งสอนเด็กบ้าสองคนนี้ใจจะขาดแต่ติดที่ต้องรักษามาดผู้ดีต่อหน้าสังคม จึงทำได้เพียงกระแทกส้นเท้าแล้วเดินจากไป ทว่าในใจหมายมั่นจะเอาคืนในสักวัน

“เสียเวลาชะมัด” พิมพิศาพึมพำขณะถูกเพื่อนสาวลากตัวขึ้นรถ การปะทะคารมเมื่อครู่พานทำให้เธอหมดอารมณ์อยากอาหารไปเสียดื้อๆ

“ฉันนึกว่าแกจะเปิดศึกตบตีกับแม่เลี้ยงกลางร้านอาหารซะแล้ว” เอมิกาพรูลมหายใจยาวผ่านปลายจมูก หัวคิ้วที่ขมวดมุ่นเข้าหากันตลอดเวลาคลายออกเล็กน้อย

“แกกลัวอะไร ถ้าตบกันจริงๆ ฉันไม่ให้แกร่วมวงด้วยหรอก ขอกระชากหัวสองแม่ลูกนั่นคนเดียวให้สาสมกับที่รอคอยมานาน”หลังจากพูดจบพิมพิศาก็ถูกเพื่อนรักถองศอกใส่สีข้างเบาๆ เพราะหมั่นไส้ นอกจากไม่สำนึกแล้วเธอยังแกล้งแสยะยิ้มเหมือนตัวร้ายในละครหลังข่าว ทำเอาเอมิกาหัวเราะลั่น ความตึงเครียดพลันหายไปและบรรยากาศสดชื่นก็หลั่งไหลเข้ามาแทนที่

“ฉันพูดเพราะเป็นห่วงแกนะ ถึงตอนนี้คนพวกนั้นยังลอยหน้าลอยตาอยู่ได้ แต่อีกไม่นานเวรกรรมก็ตามทัน เชื่อฉันเถอะ อย่าไปเกลือกกลั้วกับพวกเขาเลย” เอมิกาเตือนสติเพื่อนรักอีกครั้ง แม้ไม่รู้ว่าก่อนหน้านั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่คิดว่าน่าจะหนักหนาพอสมควรเพราะเพื่อนรักถึงกับจำฝังใจ

เธอกับพิมพิศาโตมาด้วยกันราวกับพี่น้อง หากไม่มีคุณหญิงเอมอรเมตตาในวันนั้น เด็กกำพร้าแบบเธอจะมีชีวิตราวกับคุณหนูอย่างเช่นทุกวันนี้ได้อย่างไร ถ้าพิมพิศาเป็นคนไม่ดีจริงๆ คงรังเกียจเธอไปนานแล้ว นอกจากจะไม่รังเกียจยังแบ่งของเล่น ของกิน และเสื้อผ้าให้เสมอ พิมพิศาได้อะไรเธอก็ได้เหมือนกันนั่นเป็นสิ่งที่เพื่อนรักกระทำมาตลอด ดังนั้นความทุกข์ใจของพิมพิศาจึงกลายเป็นความทุกข์ใจของเธอเช่นเดียวกัน

“เมื่อไหร่วะเอม เมื่อไหร่เวรกรรมจะตามทันพวกมันสักที ฉันรอมายี่สิบปีแล้วนะ รอมาตั้งแต่นังแพรลดาเกิดจนถึงตอนนี้ พวกมันยังสุขสบายดีแถมชูคอเป็นงูเห่าแว้งกัดไม่เลิก ฉันไม่อยากรอแล้ว” พิมพิศากัดฟันข่มความเจ็บปวดเอาไว้ลึกสุดใจ

เธอยังจำมันได้ดีเสมอ ภาพที่พ่อแม่ทะเลาะกัน ภาพที่พวกท่านด่าทออีกฝ่ายด้วยถ้อยคำหยาบคาย ภาพที่หญิงชู้เข้ามาเย้ยหยันคุณแม่ถึงในบ้าน ภาพที่คุณพ่อเอาอกเอาใจนังกัญญาจนลืมวันเกิดของเธอ ภาพที่คุณพ่อเผลอตบตีคุณแม่ก่อนครอบครัวจะแหลกสลาย และเหตุการณ์น่าอดสูอีกมากมายยังติดตาไม่ลืมเลือน เธอทั้งโกรธทั้งเกลียดสองแม่ลูกนั่นและที่สำคัญเธอผิดหวังในตัวคุณพ่อสุดๆ เขาเป็นบุรุษที่ทำให้โลกทั้งใบของเธอพังทลาย แหลกสลายไม่เหลือชิ้นดี

ณ บ้านพักคนชราสุดหรูย่านชานเมือง

“เอม แกรู้จักคุณอิษวัติป่ะ”

“ไม่อ่ะ แกถามทำไม” ร่างบางเงยหน้าจากแฟ้มประวัติคนไข้ก่อนตอบเพื่อนรัก พิมพิศาดั้นด้นหนีจากแผนกมาร์เก็ตติ้งมานั่งหาวหวอดๆ ในห้องพักของเธอราวกับคนไม่มีการมีงาน

หลังจากเรียนจบเธอก็ได้รับมอบหมายให้เข้ามาบริหารบ้านพักคนชราสุดหรู ซึ่งคุณหญิงเอมอรชูจุดขายสำคัญอย่างการรับดูแลเฉพาะผู้สูงอายุชาวต่างชาติเงินหนา บ้านพักแห่งนี้จึงสามารถทำกำไรได้มหาศาลภายในระยะเวลาแค่ไม่กี่ปี นอกจากนี้ยังมีธุรกิจดั้งเดิมอย่างการเปิดเช่าคอนโดมิเนียม ตลาดสด และหอพักนักศึกษา ซึ่งในส่วนนี้พิมพิศาเป็นคนดูแลรับผิดชอบ

“คุณแม่บอกให้ฉันลองคบกับเขาดูแต่เขามีลูกติด ถึงจะเป็นลูกบุญธรรมก็เถอะ แกคิดว่าไง” ร่างบางย้ายสะโพกกลมกลึงมานั่งตรงข้ามเพื่อนรักพลางขอความคิดเห็น

“อืม ไม่รู้สิ ถ้าคุณแม่ชอบเขาคงไม่ใช่คนเลวร้าย”

“โอ๊ย ไม่มีประโยชน์อะไรเลย” พิมพิศาบ่นกระปอดกระแปดใส่ เธออุตส่าห์อู้งานมาขอคำแนะนำจากมันสมองอันชาญฉลาดของเอมิกาทว่าสุดท้ายกลับไม่ได้อะไร

“อ้าว ถ้าแกอยากรู้ทำไมไม่ลองไปพบเขาดูหล่ะ จะคาดเดาให้เสียเวลาทำไม” คนถูกกล่าวหาตอบปัดเสียงเนือย

“เหอะ อีตานั่นหาตัวง่ายเสียเมื่อไหร่ ในแวดวงสังคมฉันไม่เคยเจอตัวจริงเขาสักครั้ง”

“แกมูฟออนจากคุณเอกได้แล้วเหรอ” เอมิกาเลิกคิ้วถามระคนแปลกใจ

“ใครว่าหล่ะ ฉันสนใจเขาเพราะเป็นพี่ชายคนละแม่กับเอกราชต่างหาก” ดวงตากลมโตเปล่งประกายแวววาวขณะพูดถึงอิษวัติ จากนั้นก็ฉีกยิ้มกว้างน่าขนลุกให้เพื่อนรักอย่างไม่ทุกข์ร้อน

“ว่าไงนะ” ร่างบางหันขวับมองพิมพิศาทันที คิดว่าตัวเองฟังผิดเพี้ยนไป

“แกจะตกใจอะไรหนักหนา ช่วยฉันหาวิธีเจอเขาหน่อย”

“ปล่อยฉันไปเถอะเพื่อนรัก ฉันไม่อยากเป็นส่วนหนึ่งในแผนการร้ายของแก” คุณหมอคนสวยร้องขอชีวิตสุดกำลัง พลางนึกสงสารผู้ชายดวงซวยคนนั้น ไม่รู้ว่าเพื่อนรักของเธอวางแผนจะทำอะไรกับเขา

“ถ้าแกไม่ช่วยฉันจะฟ้องคุณแม่ โดยเฉพาะเรื่องที่แกเคยพาฉันไปเที่ยวบาร์โฮส” พิมพิศายกเรื่องในอดีตมาข่มขู่ ทั้งที่ความจริงแล้วเธอเป็นคนหว่านล้อมให้เอมิกาเกิดความอยากรู้อยากเห็นจนต้องทำเรื่องห่ามๆ

“ก็ได้ๆ ถ้าเจอพ่อยาก ทำไมแกไม่ลองไปเจอลูกเขาก่อนหล่ะ จะได้รู้ด้วยว่าเด็กคนนั้นนิสัยเป็นยังไง เข้ากับแกได้ไหม เจอลูกยังไงก็ต้องเจอพ่อ”

“อืม อยากได้พ่อก็ต้องเข้าหาลูกสินะ ทำไมฉันคิดไม่ได้เนี่ย” เมื่อปัญหากวนใจถูกไขจนกระจ่างร่างบางก็สะบัดตูดหนี ไม่เสียแรงเลยที่ยอมแบกหน้ามาปรึกษาเอมิกา

พิมพิศารู้สึกว่าความบังเอิญนั้นช่างเหมาะเจาะเสียจริง วันก่อนคุณแม่มาฝอยจนน้ำลายแตกฟองให้ฟังว่าลูกสาวของอิษวัติเรียนที่ไหน เนื่องจากหลานสาวเพื่อนคุณแม่เองก็เรียนที่นั่นเหมือนกัน เสียดายที่ไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นหน้าตาเป็นยังไง แต่ช่างเถอะ เธอแค่ไปตามหาที่โรงเรียนก็พอ จากนั้นค่อยสรุปว่าจะเอายังไงต่อดี

“ยัยพิมพ์ เดี๋ยวๆ โอ๊ย แกอย่าไปทำร้ายลูกใครเขานะ” เอมิกาตะโกนไล่หลัง สัญชาตญาณของเธอร้องเตือนว่าอีกไม่นานคงมีเรื่องมาให้ปวดหัวแน่ๆ