All Chapters of The White Hood - หนูน้อยหมวกขาว: Chapter 1 - Chapter 10

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีหมู่บ้านแสนสงบอยู่ไกลออกไป ทั้งร่มรื่นอยู่เย็นเป็นสุข หมู่บ้านที่นี่เป็นเพียงแค่พื้นที่เล็กๆ รายล้อมไปด้วยป่าใหญ่ รอบด้านมีเส้นทางการคมนาคม เพื่อเดินทางไปในเมือง มีปราสาทใหญ่เป็นจุดศูนย์กลางนอกพื้นที่จะเป็นเขตพื้นที่ต้องห้ามมิให้เดินทางเข้าไป ส่วนใหญ่พวกผู้เฒ่า คนเก่าคนแก่ แทบจะทุกๆ คนมักบอกเสมอว่า เข้าไปแล้ว จะไม่มีวันได้กลับออกมามีเพียงไม่กี่ครอบครัวที่ออกจากตัวหมู่บ้าน ไปอยู่ตามชายป่าไม่ไกลกันมากนัก เพราะต้องการความสันโดษ ส่วนใหญ่จะเป็นผู้สูงอายุไม่กี่คน ถ้าไม่นับรวมผู้ดูแลหมู่บ้าน ก็จะมีคนแก่ที่น่านับถือ พาตัวเองออกไปอยู่นอกเมืองอย่างเงียบๆ ไม่กี่คนในที่นี่รวมไปถึง แคทเธอรีน เอมูเล็ต เธอเป็นหญิงชรามีอายุที่น่านับถือ เธอเป็นคุณยายแล้ว จากร่างกายที่เคยแข็งแรง มาช่วงหลังๆ สภาพอากาศเริ่มเปลี่ยนแปลงบ่อย ทำให้สุขภาพของเธอไม่ค่อยแข็งแรงดีนัก ยังดีที่แคทเธอรีนยังมีลูกสาวและลูกเขย ลีแอนกับพาร์เซล อาศัยอยู่ในเมือง พวกเขายังสลับกันมาเยี่ยมเธอบ้าง พร้อมๆ กับมาดูแลแคทเธอรีนเป็นระยะๆมาครั้งหลังๆ ลีแอนลูกสาวของแคทเธอรีน มีการงานต้องทำมาก เธอมีอาชีพรับจ้างซักผ้าในเมือ

หนูน้อยในชุดขาว รู้สึกกระวนกระวายมาก หลังจากคุณยายออกจากบ้านไปนาน ก็ไม่มีทีท่าว่าจะกลับมาเสียที เด็กน้อยทานอาหารเช้าจนถึงเที่ยง รอคุณยายกลับมา นี่ก็บ่ายแก่ๆ แล้ว คุณยายแคทเธอรีนก็ยังไม่กลับ ทำให้หนูน้อยหมวกขาวคิดว่าคงต้องเดินทางกลับบ้านไปเสียก่อนก่อนออกจากบ้านคุณยายแคทเธอรีน เอลีสเขียนจดหมายไว้บนโต๊ะว่าขอตัวกลับบ้านก่อน เพราะต้องไปหาคุณแม่ที่บ้านเย็น แล้วพรุ่งนี้เธอจะกลับมาหาคุณยายแคทเธอรีนอีกครั้ง หนูน้อยหมวกขาวจึงลาจากด้วยตะกร้าที่ว่างเปล่า พลางเปิดประตูเดินทางกลับบ้านอย่างระมัดระวัง******ระหว่างเดินทางกลับ เอลีสเดินทางเพียงลำพังก็จริง แต่ระหว่างทางกลับพบกับหมาป่าหน้าตาน่ากลัว มันนั่งขวางทางบนถนน เส้นทางการเดินทางกลับบ้านของหนูน้อยหมวกขาว เด็กน้อยมองดูด้วยความกลัวมาก เธอไม่รู้จะทำยังไงดี…เสียงผิวปากที่ทำให้หมาป่าหน้าตาดุร้ายเชื่องลงอย่างน่ารัก ปรากฏรูปลักษณ์ของคนเถื่อนผิวคล้ำ เดินเข้ามาลูบหัวหมาป่าของตน เพื่อให้หลีกทางแก่เด็กน้อยคนนี้ เขาพยายามยิ้มแย้มอย่างเป็นมิตร แม้ว่าจะมีใบหน้า ที่หน้าตาน่ากลัวก็ตาม เอลีสยังลังเลว่าจะทักทายขอบคุณ หรือว่าเดินจากไป เพราะไม่ควรคุยกับคนแปลกหน้าจ

ระหว่างที่เอลีสไม่ทันระวังตัว ยามนี้โทมัสกำลังหื่นกระหาย ใคร่อยากจะเสียบเอลีสให้อยู่ในอ้อมกอด เขาต้องการเด็กน้อยคนนี้ มาเป็นภรรยาของตนในคืนนี้ พ่อแม่ของเอลีสก็เป็นใจ ปล่อยให้เขาอยู่กับเอลีสตามลำพังโดยไม่มารบกวน เพราะมีการสู่ขอกันก่อนล่วงหน้านี้แล้วโทมัสเริ่มผลักให้เอลีสนอนลงอีกครั้ง พลางจับเรือนขาเธอถ่างออกกว้างๆ พร้อมจะใช้อาวุธคู่กายสอดใส่ มอบให้เอลีสได้รู้จักกับเรือนกายของเขาให้มากขึ้นยิ่งกว่านี้"ยังไม่เสร็จอีกหรอ?" เอลีสถามเพราะเธอไม่รู้อะไรเลย ว่าการที่รักกันต้องทำให้เสร็จยังไง"มันกำลังจะเริ่มนะ เอลีส กอดผมไว้นะ…" โทมัสกำลังได้อารมณ์หื่นแตก อาวุธเขามันกำลังแข็งกว่าเดิมหลังจากอัดฉีดน้ำขุ่นออกไปแล้ว แทนที่มันจะสงบลง กลับแข็งตัวพร้อมถูกใช้งานให้มากกว่าเดิม เขาหยุดตัวเองไม่ได้ จนต้องพยายามจับท่อนเนื้อตัวเอง มาจ่อกับเนื้ออวบอูมอิ่มตัว ไร้ขนปกคลุม โทมัสชอบใจมาก ที่จะได้อยู่กับเด็กน้อยน่ารักอายุไม่ถึงสิบขวบตามลำพังแบบนี้เอลีสรู้สึกว่าส่วนปลายของเขามันกลมแข็ง แถมร้อนผ่าวจนรู้สึกได้ เขากำลังถูกมันขึ้นลงระหว่างโหนกนูน กับร่องลึกที่เธอไม่รู้จัก เด็กน้อยพึ่งรู้ว่ามันเป็นหลุมเป็นรู ก็ตอนท

คุณยายแคทเธอรีนเริ่มตั้งตัวใหม่ เธอคิดว่าที่มีคนป่าเข้ามาในเขตบ้านเธอได้ คงเป็นเพราะพืชผักผลไม้ในบ้านแน่ๆ ที่มันกำลังสุกงม และกลิ่นของมันคงไปเตะจมูกคนเถื่อนเข้าพวกมันจึงเข้ามาลักเล็กขโมยอาหารในบ้านเธอยังไม่พอ ยังจะขโมยความสงบสุขของเธออีกต่างหาก แถมยังจะ… แคทเธอรีนกัดฟันขบเคี้ยวแน่น ว่าโดนพวกมันรุมข่มขืนทั้งปากและสังวาสหนักแค่ไหนในใจแอบยอมรับความสุขที่พวกมันประเคนมาให้ ทั้งอัดแน่นเพลิดเพลิน เสียววูบวาบมาก อย่างที่ไม่ได้เป็นแบบนี้มานานแล้ว ตั้งแต่สามีของคุณยายเสียชีวิตไปนาน เธอก็ไม่มีชายอื่นมาเป็นคนคู่ใจเคียงข้างอีกเลย…ครานี้… คุณยายคิดว่าจะต้องเตรียมรับมือพวกมันอีก เพราะหากพวกมันมาถึงบ้านคุณยายได้ครั้งแรก ครั้งต่อไปพวกมันอาจจะมาอีกแน่ๆ และเธอไม่แน่ใจว่า พวกมันจะมาแค่สองคน หรือมากกว่านั้นคุณยายยังไม่อยากให้หลานสาว ซึ่งกำลังเดินทางมาหา ได้รับอันตรายไปด้วย แต่คุณยายก็ไม่กล้าบอกอยู่ดี เกรงว่าจะกลัวจนทำอะไรไม่ถูก คุณยายแคทเธอรีนคิดว่า เธอควรจะจัดการกับพวกมันเองจะดีกว่า… ลึกๆ ในใจคุณยายก็อยากจะโดนพวกมันจัดการแบบเมื่อวาน อย่างเร้าใจอีกเหมือนกัน******วันนี้คุณยายจัดการเก็บผักผลไม้ภายในบ้

หลังจากเวอร์ดัลกับเจเดน ได้อาหารจากคุณยาย ด้วยน้ำเห็ดโคนแลกอาหารมา พวกเขาได้อาหารจำนวนมาก เพื่อนำกลับไปยังหมู่บ้านคนเถื่อน ในเวลานั้นเองที่คนเถื่อนสองคนกับหมาป่าอีกหนึ่งตัว ไม่ได้เข้ามาในเขตมนุษย์เป็นเวลาอาทิตย์หนึ่งเนื่องจากหัวหน้าเผ่าเห็นว่า เวอร์ดัลกับเจเดนได้อาหารของพวกมนุษย์มา เขาจึงไม่อนุญาตให้เวอร์ดัลกับเจเดนออกไปหาอาหารอีกนานพอสมควร ทำให้พวกเขาทั้งสองคน ห่างหายจากคุณยาย และเริ่มมีความคิดถึงเด็กน้อยในชุดคลุมสีขาวแทนสายตาของเวอร์ดัลมองดูสาวคนเถื่อนในหมู่บ้านเดียวกัน พวกเธอเป็นเครื่องระบายของผู้คนในบ้านเดียวกันอย่างเริงร่า อีกทั้งเจเดนยังได้ยินเสียงครวญครางของ หญิงสาวในหมู่บ้านเดียวกัน กำลังสุขสมกับชายเถื่อนอีกหลายคน หลายคู่แต่สำหรับพวกเขาสองคน ไม่มีอะไรจะไปแลกกับพวกนางเหล่านั้น จึงทำได้เพียงแค่นั่งกลัดมันเกิดอารมณ์ ใช้มือหนากอบกำรูดคลึงเห็ดโคนใหญ่ของตนประคับประคองอารมณ์ไป"เราจะแอบออกไปบ้านหญิงคนนั้น เพื่อไปแลกอาหารอีกดีมั๊ย?ข้าหิวมาก…" เวอร์ดัลแอบปรึกษากับเจเดน เพราะตอนนี้เขาหิวอาหารจนกลัดมัน แทบหน้าดำหน้าแดงมาก มือหนารูดชักว่าวเห็ดโคนตนเองจนมันยืดยาว ใหญ่ยกลำ แข็งจนเส้นเลือ