ตอนที่ 3 - ยามเย็นโพล้เพล้ (ไม่มี18+)

หนูน้อยในชุดขาว รู้สึกกระวนกระวายมาก หลังจากคุณยายออกจากบ้านไปนาน ก็ไม่มีทีท่าว่าจะกลับมาเสียที เด็กน้อยทานอาหารเช้าจนถึงเที่ยง รอคุณยายกลับมา นี่ก็บ่ายแก่ๆ แล้ว คุณยายแคทเธอรีนก็ยังไม่กลับ ทำให้หนูน้อยหมวกขาวคิดว่าคงต้องเดินทางกลับบ้านไปเสียก่อน

ก่อนออกจากบ้านคุณยายแคทเธอรีน เอลีสเขียนจดหมายไว้บนโต๊ะว่าขอตัวกลับบ้านก่อน เพราะต้องไปหาคุณแม่ที่บ้านเย็น แล้วพรุ่งนี้เธอจะกลับมาหาคุณยายแคทเธอรีนอีกครั้ง หนูน้อยหมวกขาวจึงลาจากด้วยตะกร้าที่ว่างเปล่า พลางเปิดประตูเดินทางกลับบ้านอย่างระมัดระวัง

******

ระหว่างเดินทางกลับ เอลีสเดินทางเพียงลำพังก็จริง แต่ระหว่างทางกลับพบกับหมาป่าหน้าตาน่ากลัว มันนั่งขวางทางบนถนน เส้นทางการเดินทางกลับบ้านของหนูน้อยหมวกขาว เด็กน้อยมองดูด้วยความกลัวมาก เธอไม่รู้จะทำยังไงดี…

เสียงผิวปากที่ทำให้หมาป่าหน้าตาดุร้ายเชื่องลงอย่างน่ารัก ปรากฏรูปลักษณ์ของคนเถื่อนผิวคล้ำ เดินเข้ามาลูบหัวหมาป่าของตน เพื่อให้หลีกทางแก่เด็กน้อยคนนี้ เขาพยายามยิ้มแย้มอย่างเป็นมิตร แม้ว่าจะมีใบหน้า ที่หน้าตาน่ากลัวก็ตาม เอลีสยังลังเลว่าจะทักทายขอบคุณ หรือว่าเดินจากไป เพราะไม่ควรคุยกับคนแปลกหน้าจากต่างถิ่น

"ขอบคุณค่ะ ที่ช่วยเรียกน้องหมาให้นะคะ" เอลีสตัดสินใจที่จะขอบคุณเขา เพราะเห็นว่าน่าจะเป็นสัตว์เลี้ยงของคนแปลกถิ่นคนนั้น หลังจากทักทายได้ไม่นาน ก็ปรากฏคนเถื่อนอีกคนผิวค่อนข้างขาวกว่า เดินเข้ามาทักทายเธอเช่นกัน

"กำลังจะไปไหนล่ะ?ไปส่งให้มั๊ย?" เวอร์ดัลยื่นข้อเสนอทำตัวเป็นคนดี แต่ใจจริงแล้ว เขาอยากลากเด็กน้อยเข้าป่าพง ลงของหนักจัดเต็มอย่างที่กำลังรู้สึกจะตื่นตัวอีกครั้ง

"หนูไม่รบกวนล่ะค่ะ กำลังจะเดินทางกลับบ้าน" เอลีสรู้สึกกลัวพวกเขาแทนที่กำลังจะทำหน้าที่อาสาพาเธอไปส่งบ้าน

"อ่อไปอีกไกลมั๊ยล่ะ?นี่ก็ใกล้จะมืดค่ำแล้วนะ เด็กน้อย...เดินทางคนเดียวมันอันตรายนะ" เจเดนบอกโน้มน้าวเผื่อว่าเด็กน้อยจะยอมเชื่อคำพูดของเขา เพื่อไปกับพวกเขาด้วยกัน แต่คงไม่ได้ไปถึงบ้าน เพราะพวกเขาตั้งใจจะพาเธอให้ไปถึงสวรรค์

"อีกไม่ไกลก็จะถึงหมู่บ้านแล้วล่ะค่ะ ขอบคุณที่เรียกน้องหมาหลีกทางให้นะคะ หวังว่าโอกาสหน้าคงจะได้พบกันอีก" เอลีสคิดว่าเธอคุยกับคนแปลกหน้ามากเกินไป ความจริงเธอไม่ควรสุงสิงด้วยซ้ำ แต่เพราะพวกเขามีหมาป่ามาด้วยนี่แหละ ที่ทำให้เธอต้องพยายามทำตัวสุภาพกับคนแปลกหน้าเอาไว้ก่อน

"เดินทางปลอดภัยนะ หนูน้อย…" เวอร์ดัลทักลา พร้อมๆ กับเจเดนยิ้มแย้มอย่างเป็นมิตรมากที่สุด หมาป่าทำตัวเรียบร้อยมาก หลังงจากอิ่มหน่ำกับอาหารที่ได้มาจากบ้านของคุณยาย ซึ่งพวกเขาก็อิ่มเปย์เช่นกัน พวกเขาได้ปลดปล่อยอารมณ์กลัดมันอย่างเต็มที่ หลังจากไม่ได้นอนกับหญิงสาวมาเนิ่นนาน

ลับสายตาไป หนูน้อยหมวกขาวโบกมือลา พลางรีบเดินทางกลับเข้าเมืองถึงบ้านของลีแอนและพาร์เซลทันที…

******

"ความจริง เราฉุดเด็กกลับบ้านพวกเราคืนนี้ก็ได้นิ ไม่มีใครเห็นเสียด้วย แกปล่อยให้เด็กน้อยหลุดมือไปทำไมวะ?" เวอร์ดัลแย้ง เพราะเขาต้องการเด็กน้อยคนนี้ปลดเปลื้องอารมณ์ต่อ เขาต้องการหนูน้อยในชุดขาว เอาไว้ใช้งานที่บ้านตลอดไป

"เรายังไม่รู้เลยว่า เด็กคนนี้เป็นอยู่มาอย่างไร ดูต่ออีกสักหน่อย เพื่อให้แน่ใจว่าคุ้มค่าว่าเอาไปแล้ว พวกเราจะไม่ถูกตามล่า…" เจเดนต้องการให้แน่ใจว่า ปลอดภัย อีกทั้งถ้าเด็กมันยินยอมติดตามพวกเขาไปด้วย จะไม่มีใครตามล่าใคร คนเถื่อนอย่างพวกเขาก็จะสวาปามความสุขได้อย่างไม่ต้องหวาดระแวงมากกว่าเดิม

"แกกำลังหมายถึง เด็กคนนั้นอาจจะกลับไปที่บ้านหลังเดิม ที่ๆ เต็มไปด้วยอาหารมากมายอุดมสมบูรณ์?" เวอร์ดัลย้อนถามกลับ เพราะเขาไม่แน่ใจว่า เจเดนกำลังคิดอะไรอยู่ สมองเขาคิดไม่เท่ากับเจเดน

คนเถื่อนผิวคล้ำหน้าตาดี กำลังวางมือลูบหัวหมาป่า เขาอยากได้เด็กน้อยคนนี้เอากลับไปที่หมู่บ้านของตนด้วย อยากเลี้ยงเธอให้เชื่องเหมือนหมาป่าที่มีอยู่ มันจะยอดเยี่ยมมาก หากมีเด็กสาวตัวขนาดกำลังน่ากินปานนี้ ร่วมมีความสุขไปกับพวกเขาด้วยกัน

******

เมื่อคุณยายแคทเธอรีนเริ่มรู้สึกตัว เธอปวดเมื่อยช่วงล่าง อ่อนเพลียเมื่อยล้าหลังจากถูกข่มขืนจากคนเถื่อนสองคน ทิ้งร่องรอยไว้เพียงแค่น้ำขุ่นที่แห้งผาก หลงเหลือเพียงน้ำเมือกขาวขุ่นละลายเมือกใสๆ อยู่รอบปาก เปรอะเปื้อนทั่วใบหน้า อีกทั้งเรือนต้นขา ร่องสวาทที่แห้งผาก ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำรักเปียกแฉะล้นทะลักออกจากร่องแคบ

ร่างคุณยายที่ถูกจับฉีกเสื้อผ้า ค่อยๆ ขยับลุกขึ้นยืน สายน้ำกระเฉาะออกจากร่องสวาททะลักอีกทั้ง เพราะถูกอัดฉีดเข้ามามากมาย คุณยายรู้สึกยังเสียวคาช่องคลอด แน่นท้องจุกใน รู้สึกได้ถึงมวลน้ำเมือกขุ่นมากมาย ยังคั่งค้างอยู่ภายในมดลูกอีกเยอะ

ทุกๆ ย่างก้าวที่คุณยายแคทเธอรีนย้ำเท้าเดินทางกลับไปทางบ้าน สายน้ำภายในกายค่อยๆ กระเฉาะทะลักออกมาทีละเล็กทีละน้อย คายน้ำขุ่นร้อนในกายเธอออกมาเรื่อยๆ หลั่งไหลลงมาตามเรือนต้นขาเปียกมาตลอดทาง มือบางคุณยายแคทเธอรีนค่อยๆ ประคับประคองหน้าท้องเอาไว้ ไม่รู้จะพูดกับเอลีสยังไง หากเธอยังอยู่บ้าน และพบว่าคุณยายถูกทำร้ายจากคนเถื่อนแปลกหน้ากลับมาแบบนี้

แคทเธอรีนได้แต่แอบหวังว่าเอลีสจะออกจากบ้านกลับบ้านไปเสียก่อน หญิงสูงอายุที่ไร้สามีมาหลายสิบปี กลับต้องมาเจอคนเถื่อนสองคน ลงมือจัดหนักข่มขืนเธออย่างไม่ปราณีมาแบบนี้ เห็นทีพวกเขาอาจจะย้อนกลับมาอีกก็ได้ เธอควรต้องหาทางเตรียมรับมือพวกเขา ไม่ให้มาทำอะไรแบบนี้อีก

******

"กลับมาแล้วค่ะ" หนูน้อยภายใต้หมวกขาว เปิดประตูบ้านของตัวเอง พบแม่อยู่บ้านกับพ่อ พาร์เซลพึ่งกลับมาจากการล่าสัตว์ร่วมกับคนอื่นๆ ต่างแบ่งปันอาหารเนื้อที่ล่ามาได้วันนี้ มื้อเย็นวันนี้จะพิเศษอีกสักหน่อย เมื่อ โทมัส เพื่อนสนิทที่เล่นมาด้วยกัน เขาก็ออกไปล่าสัตว์กับพาร์เซลด้วย รวมทั้งแชร์เนื้อสัตว์ที่ได้มาทานอาหารร่วมกับเอลีสคืนนี้

"วันนี้เรามีเนื้อกระต่ายอบ ซุปนก แถมยังมีพายเนื้อกวางเป็นของหวาน วันนี้แม่จะต้องทำอาหารเย็น ไปอาบน้ำก่อนนะเอลีส ค่อยมาช่วยงานในครัว…" ลีแอนบอกให้เอลีสไปจัดการกับตัวเอง เนื่องจากเดินทางค่อนข้างไกลพอสมควร หากมีเกวียนรถหรือม้าดีๆ สักตัว เอลีสคงไม่ต้องเดินทางไกลไปบ้านคุณยายแคทเธอรีนให้เหนื่อยแบบนี้ทุกๆ วัน

"อาหารน่าทานมากเลยค่ะแม่" สายตาของเอลีสหันมามองเพื่อนที่อยู่ในบ้านตน กำลังนั่งคุยกับพ่ออย่างเป็นปี่เป็นขลุ่ย

"ขอบใจมากนะ ที่แบ่งปันเนื้อกระต่าย มาอยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนสิ หากคุณนายมัลคอร์ ไม่ว่าอะไร" พาร์เซลชวนชายหนุ่ม หน่วยก้านดี มาทานข้าวเย็นด้วยกัน เพราะรู้จักกันมานาน เห็นมาตั้งแต่เล็กๆ พาร์เซลไว้ใจที่จะให้คบหากับเอลีสเป็นเพื่อนเล่นกันมาหลายปี

"แม่ผมไม่ว่าอะไรหรอกครับ เพราะผมแบ่งเนื้อเก้งให้คนครัวที่บ้านไปทำอาหารเย็นวันนี้ให้แล้ว ผมก็บอกว่าจะกลับช้าหน่อย ท่านก็ไม่ว่าอะไรครับ" โทมัสกล่าวอย่างเป็นกันเอง เพราะเขาเองก็อยากมีเวลาอยู่กับเอลีสให้มากยิ่งขึ้น

"วันนี้โทมัสจะมาอยู่ทานข้าวกับเรานะ เอลีส รีบไปอาบน้ำเถอะ" เพราะเอลีสอยู่ฟังพวกเขาคุยกัน ทำให้ลีแอนต้องรีบไล่ลูกสาวไปอาบน้ำอีกครั้ง

"ค่ะๆๆ" เอลีสจึงรีบเดินออกจากห้องกลาง เพื่อไปล้างตัวตามที่แม่สั่ง ปล่อยให้พาร์เซลคุยกับโทมัส เรื่องเครื่องไม้เครื่องมือล่าสัตว์ อีกทั้งนัดแนะจะไปล่าสัตว์ในโอกาสหน้าอีกด้วย

******

นอกจากลีแอนจะทำอาหารตามรายการที่ว่ามานั้น เธอยังหมักเนื้อต่างๆ ด้วยเกลือ เพื่อถนอมอาหารรมควัน เก็บเอาไว้กินนานๆ ช่วยหาสัตว์มากินยากอีกด้วย วิถีชาวเมืองของพวกเธอมันเรียบง่ายพร้อมวิธีอยู่อาศัยแบบร่วมกันสามัคคี

เอลีสถอดเสื้อผ้า ชะล้างร่างกายอาบน้ำให้เย็นชื่นใจ หลังจากวันนี้เจอคุณยายได้ไม่นาน คุณยายก็หายออกไปจากบ้านเกือบจะทั้งวัน ไม่รู้คุณยายจะเป็นยังไงบ้าง หวังว่าพรุ่งนี้เธอจะได้พบกับคุณยายอีกครั้ง เธอคงจะปลอดภัย… เด็กน้อยคิดเรื่องของคุณยายแคทเธอรีนระหว่างอาบน้ำ…

ช่วงเวลาที่อาบน้ำเสร็จ เอลีสสดชื่น พร้อมจะแต่งตัวไปช่วยลีแอนทำอาหารเย็นด้วยกัน เด็กน้อยได้กลิ่นอาหารหอมๆ ลอยมาตามลม มันเป็นกลิ่นซุปนก พร้อมๆ กับพายเนื้อกวางกำลังส่งกลิ่นดีๆ มาทีเดียว อีกรายการเป็นเนื้อกระต่ายอบ ลีแอนกำลังทำใกล้จะเสร็จแล้ว

เอลีสจึงรีบปูผ้าบนโต๊ะ จัดจานให้กับทุกๆ คนในบ้านวันนี้มีสี่คน พวกเธอมีกันแค่สามคนพ่อแม่ลูกแค่นั้น และมันก็พิเศษมากทีเดียว ที่มีโทมัสมาร่วมทานอาหารกับเอลีสในวันนี้ด้วย เธอรู้สึกดีมากทีเดียว ที่โทมัสเข้ากับพ่อและแม่ของเธอได้ เด็กน้อยก็รู้สึกดีกับเพือนเล่นมาตั้งแต่เด็กๆ เช่นกัน

ตอนนี้เขาไม่ได้เป็นเด็กอย่างที่เอลีสรู้จักอีกต่อไป เขากลายเป็นหนุ่มน้อย กำลังเติบโตเป็นหนุ่มใหญ่ ใบหน้าคมคาย ยิ้มแย้มสดใส มีความมุ่งมั่น แถมฐานะทางบ้านดีกว่าบ้านเธอเสียด้วย เอลีสกำลังคิดว่า พ่อแม่ของเธอคงจะชอบเขามาก และการคบหาของเธอกับเขา ก็คงจะพัฒนาไปได้มากกว่านี้อีกด้วย

"อาหารอร่อยมากเลยครับคุณแม่" โทมัสเรียกแม่ของเอลีส แทนที่จะเรียกคุณนายแฮนเดอร์ มันเป็นนามสกุลของพาร์เซล พ่อของเอลีส

"ถ้าชอบ… ก็เก็บพายเนื้อกวางไปฝากคุณนายมัลคอร์ด้วยสิ โทมัส" ลีแอนยิ้มแย้มชอบใจ เมื่อโทมัสกล่าวชมขนาดนี้ เธอดีใจมาก

"ขอบคุณครับ" โทมัสนั่งกินอาหาร พลางคุยกับพาร์เซล โดยไม่รบกวนเวลาส่วนตัวของเอลีส กำลังนั่งทานเงียบๆ ตามมารยาทบนโต๊ะ เธอไม่มีสิทธิ์พูดระหว่างที่พวกผู้ใหญ่คุยกัน เธอยังไม่สิบขวบเสียดิบดีเลย

"ทานเสร็จแล้ว เก็บอาหารบนโต๊ะ แล้วก็ล้างจานด้วยนะ พ่อกับแม่ต้องไปเช็คเครื่องมือล่าสัตว์ ยังไงก็ฝากดูแลโทมัสก่อนเขากลับด้วยนะ" ลีแอนบอกลูกสาวให้ทำหน้าที่แม่บ้านเล็กๆ น้อยๆ ต่อ

โทมัสผู้มาเยือนถึงบ้านของลีแอนกับพาร์เซล แฮนเดอร์ พวกเขาทานอาหารเสร็จแล้ว ปล่อยให้โทมัสนั่งพักอยู่ในห้องกลางตามลำพัง มองดูเอลีสทำงานบ้านเบาๆ ลีแอนกับพาร์เซลปล่อยให้พวกเขาอยู่ตามลำพัง ต่างพากันไปหลบในห้องเก็บเครื่องมือล่าสัตว์กันทั้งคู่ เอลีสทำงานบ้านจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว… โทมัสจึงเข้าไปคุยเล่นกับเธอเหมือนสมัยเด็กๆ แต่เก่าก่อนกับเอลีส

******

เอลีสกำลังจะเข้าไปนั่งกับโทมัส อยู่ในห้องกลาง มันคงจะดีหากพวกเขาอยู่ห้องรวม มากกว่าจะอยู่ในห้องส่วนตัวตามลำพัง แต่ทว่าโทมัสพูดเปิดการสนทนา เพื่ออยากจะให้เอลีสพาเขาไปดูห้องนอนของเธอเสียหน่อย

"เคยขี้คุยว่าห้องนอนเธอสวยเรียบร้อย ขอไปดูหน่อยสิ" โทมัสยิ้มแย้มทักท้วงบทท้าทายเมื่อหลายวันก่อน ทำให้เอลีสรู้สึกแปลกๆ ว่าวันนี้เขามาผิดปกติกว่าทุกๆ วัน

"ทำไมต้องวันนี้?"

"ก็กินข้าวบ้านเธอแล้ว ก็แวะไปชมเสียหน่อยไม่ได้รึ?" โทมัสยังคงเย้าแหย่ อยากให้เอลีสนำทางไปตามที่เขาขอ…

"เข้าห้องนอนผู้หญิง มันเสียมารยาทนะ!" เอลีสค้าน เธอแค่รู้สึกหัวใจเต้นแรงผิดปกติ หากจะอยู่กับเขาตามลำพัง มันผิดวิสัย แถมถ้าต้องอยู่กับเขาสองคน พ่อแม่เธอจะดุด่าต่อว่าเธอแน่

"ไม่เป็นไรหรอก ก็ไม่เห็นจะมีใครว่า ถ้าพ่อแม่เธอว่าผมจะรับผิดชอบเองนะ" โทมัสยืนกรานที่จะทำให้เอลีสสบายใจ เด็กน้อยจึงหลงเชื่อคำพูดของโทมัส เพราะเป็นเพื่อนกันมานาน…

******

ลีแอนกับพาร์เซลแอบฟังพวกเขาคุยกันในอีกห้อง รอยยิ้มของพ่อกับแม่ เริ่มเผยออกมา เพราะพวกเขารู้อยู่ก่อนแล้วว่า โทมัส ชอบและรักเอลีสมาก ถึงขนาดอยากอยู่กับเธอตามลำพัง พร้อมที่จะคบหา สู่ขอเธอมาเป็นเจ้าสาว แต่งงานร่วมหอลงเรือนร่วมกัน เขาเป็นลูกผู้ชาย ที่เข้ามาคุยกับพาร์เซล พ่อของเอลีสก่อน ที่จะคุยกับแม่ของตน เพื่อเริ่มสู่ขอเอลีสกับลีแอนไว้บ้างแล้ว

โดยที่เอลีสกำลังนำทางโทมัสออกจากห้องกลางไป ลับสายตาลีแอนกับพาร์เซลในห้องข้างๆ ที่พวกเขาแอบดักฟัง สองผู้ใหญ่ อมยิ้มดีใจ ลีแอนถึงกับหลั่งน้ำตา ลูกสาวเธอกำลังจะเป็นฝั่งเป็นฝา เพราะโทมัสคงจะอยากได้เอลีสสุดหัวใจมากมายขนาดนี้

"คุณคะ เราไม่ต้องลำบากอีกต่อไปแล้วนะคะ" ลีแอนกล่าวสุขใจเหลือล้น

"เราช่างโชคดีแท้ ที่คุณนายมัลคอร์ ชอบเอลีสอยู่ก่อนแล้ว ถึงปล่อยให้โทมัสคบหากับลูกสาวเราแบบไม่กีดกัน"

"คุณไม่ได้เกลียดลูกชายคุณนายมัลคอร์หรอกรึ?" ลีแอนนึกว่าพาร์เซลจะหวงลูกสาวเสียอีก

"เขาล่าสัตว์เก่ง แถมยังเป็นลูกผู้ชายอีกด้วย ถ้าคืนนี้เขาจะได้กับลูกสาวเรา มันจะดีมากๆ เลยนะ ถ้างานแต่งงานจะเร่งให้เร็วขึ้น เอลีสคงไม่ต้องลำบากไปบ้านแม่คุณตามลำพังอีกต่อไปแล้วนะ"

พาร์เซลไม่อยากให้เอลีสเดินทางไปบ้านคุณยายแคทเธอรีนตามลำพังบ่อยๆ เพราะเส้นทางช่วงนี้อันตรายเริ่มมากยิ่งขึ้น มีคนแปลกหน้า และมีบางอย่างไม่ชอบมาพากล แต่ที่เขายังปล่อยให้ลูกสาวไปบ้านคุณยาย เพราะเห็นว่าเป็นเวลากลางวัน เอลีสยังกลับมาบ้านก่อนมืดค่ำได้อยู่สม่ำเสมอ…

******