ตอนที่ 9 - ล่อลวงหนูน้อย (ไม่มี18+)

หลังจากเวอร์ดัลกับเจเดน ได้อาหารจากคุณยาย ด้วยน้ำเห็ดโคนแลกอาหารมา พวกเขาได้อาหารจำนวนมาก เพื่อนำกลับไปยังหมู่บ้านคนเถื่อน ในเวลานั้นเองที่คนเถื่อนสองคนกับหมาป่าอีกหนึ่งตัว ไม่ได้เข้ามาในเขตมนุษย์เป็นเวลาอาทิตย์หนึ่ง

เนื่องจากหัวหน้าเผ่าเห็นว่า เวอร์ดัลกับเจเดนได้อาหารของพวกมนุษย์มา เขาจึงไม่อนุญาตให้เวอร์ดัลกับเจเดนออกไปหาอาหารอีกนานพอสมควร ทำให้พวกเขาทั้งสองคน ห่างหายจากคุณยาย และเริ่มมีความคิดถึงเด็กน้อยในชุดคลุมสีขาวแทน

สายตาของเวอร์ดัลมองดูสาวคนเถื่อนในหมู่บ้านเดียวกัน พวกเธอเป็นเครื่องระบายของผู้คนในบ้านเดียวกันอย่างเริงร่า อีกทั้งเจเดนยังได้ยินเสียงครวญครางของ หญิงสาวในหมู่บ้านเดียวกัน กำลังสุขสมกับชายเถื่อนอีกหลายคน หลายคู่

แต่สำหรับพวกเขาสองคน ไม่มีอะไรจะไปแลกกับพวกนางเหล่านั้น จึงทำได้เพียงแค่นั่งกลัดมันเกิดอารมณ์ ใช้มือหนากอบกำรูดคลึงเห็ดโคนใหญ่ของตนประคับประคองอารมณ์ไป

"เราจะแอบออกไปบ้านหญิงคนนั้น เพื่อไปแลกอาหารอีกดีมั๊ย?ข้าหิวมาก…" เวอร์ดัลแอบปรึกษากับเจเดน เพราะตอนนี้เขาหิวอาหารจนกลัดมัน แทบหน้าดำหน้าแดงมาก มือหนารูดชักว่าวเห็ดโคนตนเองจนมันยืดยาว ใหญ่ยกลำ แข็งจนเส้นเลือดปูดโปนขึ้นมาก

"ถ้าออกไปตอนนี้ หัวหน้าเผ่าจะสงสัยพวกเราเอาได้นะ ว่าไปขโมยอาหารพวกมนุษย์มา จะให้บอกได้ยังไง ว่าพวกเรายิงน้ำเห็ดอัดร่างผู้หญิงมนุษย์ แล้วนางให้อาหารมาจำนวนมาก… มีหวังหัวหน้าเผ่าได้ออกไปซั่มนาง พวกเราสองคนจะไม่มีอะไรตกถึงท้องอีกนะ อดทนหน่อยก็แล้วกันนะ เวอร์ดัล… จนกว่าจะได้เวลาออกไปแลกอาหารกับนางอีก"

เจเดนอธิบาย เพราะเขากำลังคิดอยู่ว่า เวลาไหนจะได้โอกาสออกไปหาอาหาร… ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้ปรารถนาในตัวนางผู้นำอาหารมาแลก แต่เขากลับคิดถึงเด็กน้อยผ้าคลุมสีขาว ซึ่งเป็นผู้นำทางให้ได้พบกับอาหาร และหญิงผู้นั้น… เขาคิดว่า น่าจะได้เวลาแล้ว ที่จะไปค้นหาเด็กน้อยคนนั้น

******

เวลาผ่านไปล่วงเลยกว่าอาทิตย์ เวอร์ดัลมีสภาพอิดโรย หิวการร่วมรักมา ไม่มีหญิงสาวใดในหมู่บ้านให้เขาได้ระบายปลดปล่อยความอัดอั้นเลย เพราะพวกนางส่วนใหญ่ล้วนเริ่มมีครรภ์ กับหญิงบางนางก็มีจำนวนน้อยลง เพราะต้องรองรับการระบายอารมณ์จากชายเถื่อนในหมู่บ้าน แทบจะไม่หลงเหลือมาถึงพวกเขา

เวอร์ดัลกระสันกระหายอยากจะพบหญิงผู้แลกอาหารมาก แต่สำหรับเจเดนแล้ว เขาต้องการพบกับเด็กน้อยผ้าคลุมขาวมากกว่า ที่สำคัญ พวกเขาจะพยายามหาทางไปค้นหานางให้พบ

เจเดนคิดว่าควรจะแวะไปหาหญิงผู้แลกอาหารก่อนดีกว่า เผื่อจะได้ของอะไรสักอย่าง ที่พอจะทำให้การค้นหาหนูน้อยหมวกขาวพบกันได้ง่ายขึ้น

เจเดนกับเวอร์ดัลเดินทางมาถึงบ้านคุณยายแล้ว จึงส่งเมอร์เรสแอบเข้าไปในบ้านคุณยาย เพื่อไปขโมยของบางอย่าง ที่เกี่ยวกับเด็กเล็กมา พวกเขาจะให้เมอร์เรสดมกลิ่นสิ่งของ แล้วพาพวกเขาไปบ้านของเด็กน้อยคนนั้น…

เมอร์เรสวิ่งเข้าไปในบ้านคุณยาย เพื่อใช้จมูกดมกลิ่นต่างๆ มันจมูกดีมาก พาสี่เท้าวิ่งไปหาสิ่งของภายในบ้าน จนกระทั่งพบกับราวแขวนผ้าคลุมต่างๆ เมอร์เรสจำกลิ่นคุณยายได้ มันจึงต้องหากลิ่นที่ยังเป็นเด็กมนุษย์ผู้หญิง กลิ่นนมเนยอ่อนๆ น่าจะเป็นกลิ่นของเด็กเล็กได้

หมาป่าค่อยๆ ย่องวิ่งเข้าไปในบ้านของคุณยายแคทเธอรีน เช้านี้เธอยังไม่ตื่น จึงทำให้หมาป่าแอบได้ผ้าคลุมเล็กๆ สีน้ำตาลอ่อนๆ มีกลิ่นของเด็กเล็กอยู่ในนั้น… มันดมกลิ่นเต็มที่แล้ววิ่งออกมาหาเวอร์ดัลกับเจเดน

"เจอกลิ่นของเด็กแล้วใช่มั๊ย เมอร์เรส?" เจเดนลูบหัวหมาน้อยของพวกเขา แล้วถามด้วยความหวังว่า จะสมใจอย่างที่คิด

หมาป่าแลบลิ้นหอบ พลางวิ่งนำทางพวกเขาไปตามเส้นทางเดินทางของพวกมนุษย์ พาพวกเขาไปยังจุดหมายปลายทางที่ต้องการ เหตุที่เจเดนเลี้ยงหมาป่า ก็เพราะเพื่อการดมกลิ่นเสาะหาสิ่งที่ต้องการนั้นเอง…

******

วันนี้ เอลีสตื่นแต่เช้าตรู่มาก เด็กน้อยลงมาช่วยลีแอนทำอาหารเช้า ตามกิจวัตรปกติเหมือนกับทุกๆ วัน หลังจากแอบมีอะไรกันกับโทมัสอยู่ 3-4 วัน หลังจากนั้นมา โทมัสกลับไปบ้านของคุณนายมัลคอร์ เพื่อไปตระเตรียมงานเลี้ยง งานแต่งงานของเขากับเธอ เอลีสดีใจเหลือเกิน เธอจะได้ออกเรือน ก่อนฤดูดรุณีแรกแย้มจะมาเสียอีก

สีหน้าของลีแอนมีความสุขมากกว่าเดิม หลังจากที่เลี้ยงลูกมาหลายปี ออกไปทำงานที่บ้านคุณนายมัลคอร์ เธอกับพาร์เซลแทบจะไม่ได้มีอะไรด้วยกันบ่อยนัก แต่เมื่อพบว่าลูกสาวจะได้ออกเรือนแล้ว พาร์เซลได้กินพายองุ่นของคุณยายไป แล้วเขาเกิดอยากร่วมรักกับลีแอน พวกเขาได้สมหวังที่จะผลิตลูกออกมาอีก ไม่ว่าจะหญิงหรือชาย ลีแอนก็ดีใจมาก ที่ได้เสพสมกับพาร์เซลเสียที

"พ่อไปล่าสัตว์ก่อนนะ อาจจะไปนานหน่อย เพราะหมู่บ้านเราโชคดีมาก ที่จะได้มีงานเลี้ยงใหญ่โตบ้างแล้ว" พ่อของเอลีสกล่าว พลางมองมาที่ลูกสาว กำลังจะเป็นฝังเป็นฝา ได้ร่วมหอลงโรงกับโทมัส ลูกชายของคุณนายมัลคอร์ที่มีฐานะ ครอบครัวพาร์เซลจะไม่ลำบากอีกต่อไปแล้ว

"ขอให้ได้เยอะๆ นะคะ" ลีแอนกล่าวพลางโบกมือลาสามี และเธอเองก็ต้องเดินทางไปช่วยจัดงานเลี้ยงที่บ้านคุณนายมัลคอร์ จึงต้องปล่อยให้เอลีสเก็บตัวอยู่บ้าน มิให้ออกเดินทางไปไหนไกลๆ อีกแล้ว

"แม่ต้องไปทำงานแล้วนะ อย่าลืมที่แม่สั่งล่ะ อย่าออกไปไหนช่วงนี้ อยู่บ้าน!!!" ลีแอนย้ำเตือนเอลีสอีกครั้ง เธออยากให้ลูกสาวเก็บตัวอยู่บ้านให้ปลอดภัย ก่อนถึงวันแต่งงานเร็วๆ นี้

"ค่ะแม่" เอลีสตอบรับจริงจัง พลางโบกมือลาแม่ แล้วปิดประตูลงกลอน เธอมิต้องเดินทางขนตะกร้าใส่อาหารเช้าไปให้คุณยายอีกแล้ว แต่มีบ้างที่เด็กน้อยรู้สึกอยากจะออกไปหาคุณยาย เพื่อไปเล่าข่าวดีๆ แบบนี้ให้เธอฟัง

******

คนเถื่อนสองคนแอบอยู่ในมุมมืดในเงาบ้านหิน หมาป่าของพวกเขาต้องแอบหลงอยู่ใต้ผ้าคลุมหนังสัตว์ เพื่อมิให้คนอื่นๆ มาเห็นจนต้องกรีดร้องตกใจ พากับรวมขับไล่คนเถื่อนที่แอบเข้ามาในหมู่บ้านมนุษย์

เวอร์ดัลใช้จมูกตัวเองดมกลิ่มจางๆ ลอยออกมาจากบ้าน เขาได้กลิ่นเด็กน้อยหมวกขาวคนนั้นแล้ว เจเดนเองก็ได้กลิ่นเช่นกัน รู้สึกว่าเธอจะอยู่ภายในบ้านคนเดียว จะหาวิธีใดให้เด็กน้อยออกมากับพวกเขา… เพราะเวลานี้เห็ดโคนของคนเถื่อนสองคน กำลังอวบอิ่มใหญ่โตยืดยาวน้ำไหลปิ่มปลายพร้อมถูกใช้งานแล้ว

******

สักพักได้ที่เสียงเคาะประตูดังขึ้น เวลานี้เอลีสกำลังนั่งเล่นเบาๆ อยู่ในบ้าน เธอหันไปตามเสียงดังที่ประตู เด็กน้อยคิดว่าแม่อาจจะลืมของอะไรก็ได้ จึงเดินไปเปิดประตูบ้านทันที

เด็กน้อยต้องตกใจเล็กน้อย เมื่อพบกับร่างใหญ่สูงใหญ่เบื้องหน้า มันเป็นชุดคลุมสีน้ำตาลของคุณยาย และเธอจำได้ว่า คุณยายสวมชุดนี้ และก็อุ้มเธอเอาไว้นานมาแล้ว

"มาหาใครคะ?" เอลีสกล่าวถาม ด้วยความสงสัย แววตาเด็กน้อยก็พยายามสำรวจบุคคลที่มาอยู่ตรงหน้า

"ยายเองนะ ยายมาหาหลานที่บ้านยังไงล่ะ ยายคิดถึงหลานมาก" เจเดนพยายามดักเสียง พร้อมๆ กับใช้ผ้าคลุมหน้าเอาไว้ เพื่อมิให้เด็กน้อยตกใจวิ่งหนีไปซะก่อน

"คุณยายหรอคะ?แล้วทำไมคุณยายต้องปิดหน้าด้วยล่ะคะ" เด็กน้อยสงสัยยิ่งนัก ปกติแล้วคุณยายจะไม่ปิดหน้าเวลาคุยกับเธอ

"ข้างนอกฝุ่นมันเยอะน่ะ เดี๋ยวยายจะไอเสียก่อน ยายเห็นหลานไม่ไปหาที่บ้าน ยายก็เลยมาหาหลานยังไงล่ะ" เจเดนยังพยายามชวนคุยต่อไป กำลังคิดอยู่ว่าจะชวนเด็กน้อยยังไงให้ไปกับพวกเขา

"คุณยายเข้ามาก่อนสิคะ รอคุณแม่กับคุณพ่อกลับมาก่อน เราจะได้ทานอาหารค่ำด้วยกัน" เอลีสบอกด้วยสีหน้าร่าเริง เลยทำให้เจเดนไม่อยากเข้าไปในบ้าน พวกเขาต้องการเธอออกมามากกว่า

"ยายมีขนมและอาหารเยอะแยะที่บ้านเลยนะ อยากให้หลานไปกินที่บ้านยายก่อนจะกินอาหารค่ำวันนี้ หลานไปบ้านกับยายก่อนดีมั๊ยจ๊ะ?" เจเดนพยายามคุยล่อลวงเด็กน้อยต่อไป

เวลานี้ช่วงใกล้เที่ยง ยังไม่ค่อยมีคนเพ่นพ่านมากนัก เพราะทุกๆ คนต่างมีกิจวัตรจนไม่ได้สนใจบ้านของคนอื่น

"แต่ว่า… แม่บอกให้รออยู่บ้านนิคะ" เอลีสเสียงเศร้า เพราะถึงจะอยากไปก็ไปไม่ได้

"ไปกับยายไม่เป็นไรหรอกจ้า แม่ของหนูจะต้องเข้าใจอย่างแน่นอน สิ้นเสียงดักแหลมของเจเดน ทำให้เอลีสเริ่มชั่งใจ คุณยายก็ไม่ใช่คนอื่น แถมชวนไปกินขนมที่บ้าน กว่าแม่กับพ่อจะกลับมาบ้าน ก็เกือบจะมืดค่ำ ตอนนี้เอลีสก็เริ่มหิวหน่อยๆ ทำให้คิดว่า ไปกินขนมที่บ้านคุณยายก่อนก็ได้ ค่อยกลับมาบ้าน

"ถ้างั้น… หนูไปเอาผ้าคลุมกับตะกร้าก่อนนะคะ เผื่อหนูจะเก็บผักผลไม้ในสวนคุณยายมาบ้านด้วยค่ะ" เอลีสตัดสินใจที่จะออกไปกับคุณยายซึ่งปิดหน้าคุยกัน ภายในใจเด็กน้อยก็คิดตะหงิดๆ อยู่ดี ว่าทำไมคุณยายไม่เปิดหน้าคุยกับเธอ ทั้งๆ ที่วันนี้ก็อากาศดี

เป็นไปตามที่เจเดนและเวอร์ดัลต้องการ หมาป่าซึ่งซ่อนอยู่ใต้ผ้าคลุมช่วงล่าง กำลังรอสัญญาณที่จะได้ออกจากใต้ผ้าคลุมเสียที เพราะเริ่มร้อนและแออัดแล้วด้วย

เด็กน้อยเดินออกมา พร้อมๆ กับผ้าคลุมสีขาว และตะกร้าในมื เอลีสเดินออกไปกับคุณยายในชุดสีน้ำตาล มีผ้าปิดหน้า เวอร์ดัลซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าคลุมของเจเดน รู้สึกอึดอัดก็จริง แต่เมื่อเด็กน้อยออกมาด้วยขนาดนี้แล้ว เขาจะอดทนต่อไป จนกว่าเจเดนจะบอกให้ปรากฏตัวออกมา

******

คุณยายแคทเธอรีนตัวจริง ตื่นเช้าแล้ววันนี้ เธอทำขนมคุกกี้ข้าวโอ๊ตเสร็จแล้ว กำลังจะแต่งตัวสวยๆ เพื่อตั้งใจนำขนมไปให้หลานสาวที่หมู่บ้าน เธอยิ้มหวานอย่างเป็นสุข เพราะไม่ได้เจอหน้าหลานสาวหลายวัน อีกอย่าง…

คุณยายแคทเธอรีนก็อารมณ์ดีขึ้นมาก หลังจากได้แลกเปลี่ยนอาหารกับพวกคนเถื่อนสองคน เมื่อหลายวันก่อน… หากเธอกลับมาจากบ้านของหลานสาวแล้ว หวังเพียงว่าจะได้เจอคนเถื่อนสองคนนั้นอีก มาขอแลกอาหารกับเธออีกในเร็ววันนี้...

******