Lahat ng Kabanata ng พลาดรักวิศวะภูธร: Kabanata 21 - Kabanata 30

คาเทียร์พยายามตั้งใจฟังที่อาจารย์สอน แต่ไม่ว่าอาจารย์จะพูดอะไรมา มันไม่เข้าหัวเธอสักนิด ยิ่งคิดก็ยิ่งเป็นห่วง เธอเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าหากตะวันบอกเรื่องของเธอไปแล้ว พี่ชายเธอจะว่าอะไรหรือเปล่า ในใจก็ร้อนรนอย่างหนัก คาเทียร์: บอกพี่เตอร์หรือยัง คาเทียร์: ตอบมาบ้างสิ เมื่อนั่งใจเย็นอยู่ไม่ไหว คาเทียร์ก็ตัดสินใจลุกขึ้นเดินออกจากห้องเรียน เธอบอกอาจารย์ว่าขอไปเข้าห้องน้ำ มือเล็กก็กดโทรออกหาตะวันตลอด แต่ทว่าโทรเท่าไหร่เขาก็ไม่รับสาย เลยจะเดินไปหาที่ตึกวิศวะ แต่ระหว่างเดินกลับเจอกับวิคเตอร์ที่เดินสวนเธอมาพอดี “รีบไปไหนครับน้องเทียร์” วิคเตอร์ทักหญิงสาวด้วยความสนิทสนม พักหลังนี้คาเทียร์ไม่อ่านข้อความที่เขาส่งหาเลย ตั้งแต่มีข่าวกันเขาก็ส่งข้อความไปขอโทษเธอเรื่องที่เกิดขึ้น เธอก็เพียงแค่ตอบกลับมาว่าไม่เป็นไร ต่างจากช่วงแรกที่เธอดูเหมือนสนใจเขามากกว่านี้ ไม่รู้เป็นเพราะหนุ่มวิศวะที่เพื่อนเขาเคยเห็นมาเรียนด้วยกันบ่อย ๆ หรือเปล่า ดูเหมือนว่าสองคนนี้จะเป็นมากกว่าคนรู้จักกัน “เดินไปทางนั้น คงไม่ได้ไปตึกวิศวะหรอกใช่ไหมครับ” “ใช่ค่ะ...พี่มีอะไรหรือเปล่าคะ ถ้าไม่มีฉันขอตัวก่อน” เธอพูดตัดบทออก

ด้านตะวันที่อาการก็ไม่ได้ต่างจากคาเทียร์ ทำให้คีรินลากเพื่อนมาสอบถามตรงหลังอาคารเรียนทันทีเมื่อสอบเสร็จ “มึงเป็นอะไรว่ะ ทำไมเหมือนคนอกหัก”ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่ง พร้อมเอามือปิดหน้า “สอบเสร็จกูจะกลับบ้านนะ ว่าจะไปหาที่ฝึกงานใหม่ที่บ้าน” คีรินทิ้งตัวลงนั่งข้างกัน เอามือขึ้นบีบไหล่เพื่อนอย่างให้กำลังใจ เสียงทุ้มอู้อี้ที่เปล่งออกมา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเพื่อนกำลังร้องไห้ ตั้งแต่คบกันมาไม่เคยเห็นผู้ชายแบบตะวันอ่อนแอขนาดร้องไห้มาก่อน มันต้องเป็นเรื่องที่สำคัญมากจริง ๆ ถึงทำให้เพื่อนเขาร้องไห้ได้ และเรื่องนั้นก็ต้องเกี่ยวกับคาเทียร์แน่นอน “เกิดอะไรขึ้นว่ะ?” “ที่ผ่านมากูคิดไปเองคนเดียวทุกอย่าง กูอยากหายไปอยู่กับตัวเองสักพัก”เรื่องความรักจะบอกว่ายากที่จะทำใจเป็นเรื่องจริง ตลอดสามวันที่ผ่านมาเขาทำไม่ได้เลย และคิดว่าทางเดียวที่จะทำได้คือต้องไปให้ไกลจากที่นี่แล้วที่นั่นก็คือบ้านของเขาเอง “กูไม่ได้จะห้ามมึงนะ กูเข้าใจมึงทุกอย่าง แต่เรื่องที่ฝึกงานมึงอย่าเพิ่งหาใหม่เลยนะ ระยะเวลาเดือนนึงมึงอาจทำใจได้แล้วก็ได้ กูอยากฝึกงานกับมึงนะ” ตะวันเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนสนิท ที่จริงเขาไม่ได้ร้องไห้เลยที่ผ่านมา

“หยุดว่าน้องกันได้แล้ว ให้น้องตัดสินใจเอง ส่วนพี่คิณ ถ้าลูกอยากไปง้อ พี่ก็ต้องหาที่อยู่ของว่าที่ลูกเขยพี่มาให้ได้นะคะ ขวัญไม่ได้บังคับ แต่หวังว่าพี่จะเข้าใจ”ประโยคแรกน้ำเสียงก็ดีอยู่หรอก แต่ประโยคหลังทำไมเขาเสียวสันหลังนักก็ไม่รู้ “เทียร์จะไปหาพี่ตะวันค่ะ ลำบากแค่ไหนเทียร์ก็จะทน”ถึงภาพในหัวของเธอจะมองเห็นแต่ความลำบากแบบที่เธอไม่เคยเจอมาก่อน แต่เธอมั่นใจว่าจะอดทนได้แน่นอน ทำยังไงได้เธอปล่อยเขาไปไม่ได้จริง ๆ ช่วงบ่ายมิลลิกับปลายฝนมาเยี่ยมคาเทียร์ที่โรงพยาบาล เห็นคนป่วยตาบวมเป่ง ไม่รู้ว่าเกิดจากนอนมากเกินไปหรือเพราะว่าร้องไห้คิดถึงแฟนกันแน่ “ได้ข่าวว่ามึงจะไปง้อพี่ตะวันเหรออีเทียร์” “มึงเอาจริงแน่นะ ที่นั่นไม่สบายเหมือนกรุงเทพฯ นะ”มิลลิพอจะรู้มาจากยีนส์ว่าบ้านของตะวันเป็นไร่องุ่นที่ใหญ่มาก ถึงความร่ำรวยจะไม่ธรรมดา แต่ก็ได้ชื่อว่าอยู่ต่างจังหวัด ซึ่งขัดกับภาพลักษณ์ของเพื่อนสนิทเธอมาก เอาตรง ๆ เธอยังนึกภาพไม่ออกด้วยซ้ำว่าคาเทียร์จะไปอยู่ที่แบบนั้นได้ยังไง “คิดดีแล้วเหรอ”ปลายฝนเองก็ไม่แน่ใจว่าเพื่อนจะไปอยู่แบบนั้นได้หรือเปล่า ถ้าเป็นคนอื่นเธอจะไม่พูดให้เพื่อนลังเลขนาดนี้ แต่นี่คือคุณ

คาเทียร์เดินเข้ามาใกล้ ๆ ชายหนุ่มที่เธอคิดถึง เอาจานข้าววางไว้ตรงโต๊ะกินข้าว ก่อนจะเข้ามาสวมกอดเอวสอบทันที ตอนแรกตะวันก็ตกใจที่เห็นเธอมาที่นี่ แต่ทว่าพอตั้งสติได้ เขาก็ผลักเธอออกทันที ทำเป็นไม่สนใจเธอ หันหน้ามองไปทางอื่น"กลับไปซะ ที่นี่ไม่เหมาะกับเธอ" เสียงทุ้มสั่นไหว เริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาไม่คิดมาก่อนว่าเธอจะตามเขามาถึงที่นี่ รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองไม่เหมาะกับสถานที่นี้ แต่ยังดื้อตามมาให้ตัวเองลำบาก ไม่รู้ว่าคาเตอร์เพื่อนของเขา ปล่อยน้องสาวตัวเองมาได้ยังไง ส่วนคาเทียร์ก็หน้าชา ชะงักไปทันทีกับประโยคไล่ตรง ๆ ของเขา แต่ทว่าเธอก็สูดลมหายใจเข้าออกลึก ๆ เพื่อปรับอารมณ์ของตัวเองให้เป็นปกติ ดวงตากลมโตแดงก่ำ อยากจะร้องไห้เต็มที ไม่คิดว่าเขาจะโกรธเธอขนาดนี้ โกรธทั้งที่เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโกรธเธอเรื่องอะไร“คุยกันหน่อยได้ไหมคะ” เธอพยายามพูดจาดี ๆ กับเขา ทั้งที่ในใจก็เริ่มโมโหที่เขาเอาแต่หันหน้าหนีเธอ เหมือนกับรังเกียจเธออย่างนั้น จินตนาที่เห็นอาการของลูกชายก็เดินเข้ามาทันที เพราะกลัวว่าคาเทียร์จะร้องไห้ออกมาตรงนี้เสียก่อน “มีอะไรค่อย ๆ พูดกันได้ไหมลูก เห็นแม่หนูคนนี้บอกว่าเป็นแฟนลูก จริงหร

“ไปเถอะคุณ แฟนมันให้มันจัดการเอง”วิบูลย์เอ่ยปรามภรรยาที่ยังยืนทำสีหน้าลำบากใจ ก่อนจะเดินออกไปทันที “ผมทำได้ครับ แม่ไม่ต้องห่วง” “เอางั้นเหรอ…ก็ได้”เมื่อผู้สูงวัยทั้งสองออกไป ตะวันก็เริ่มปลดเสื้อผ้าของเธอออก ในใจก็นึกบ่นที่เธอใส่เสื้อผ้ามิดชิดราวกับอยู่เมืองหนาว ไม่รู้หรือไงว่าอากาศที่นี่ร้อนขนาดไหน เพราะเธอชอบทำตัวเป็นเด็กแบบนี้ไง เขาถึงได้เป็นห่วงอยู่ตลอด ขณะที่กำลังปลดชุดชั้นในของเธอออกเพื่อจะเช็ดตัว ถึงตอนนี้เขาก็ต้องใช้ความอดทนอย่างมาก ที่จะไม่รู้สึกอะไรที่เห็นสองเต้าอวบอิ่มอยู่ตรงหน้า แต่ทว่ามือเล็กของคาเทียร์ก็ตะปบเข้าที่มือหนาของเขา พร้อมกับดวงตากลมโตที่ลืมขึ้นมองหน้าเขาทันที “นี่เธอหลอกฉันอีกแล้วเหรอคาเทียร์”ตะวันชักสีหน้าใส่เธอทันที พอรู้ว่าเธอหลอกเขาอีกแล้ว ในใจก็เดือดปุด ๆ ขึ้นมาอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเธอจะเลิกหลอกเขาตอนไหนหรือที่ผ่านมามีความรู้สึกไหนของเธอบ้างที่เป็นเรื่องจริง “ก็พี่ไม่ยอมให้ฉันนอนด้วยนี่คะ ไม่รู้เหรอว่าฉันคิดถึงพี่ขนาดไหน พี่ทำเหมือนไม่ต้องการฉันแล้ว”เธอลุกขึ้นจนขยับมานั่งตักของเขาทันที เอามือเล็กคล้องคอแกร่งของเขาเอาไว้ พยายามใช้แรงให้เขาโน้มใบหน้าลงมาปร