All Chapters of คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์: Chapter 61 - Chapter 70

“ข้าเคยตั้งใจว่าจะทำเช่นนั้นไม่นานจากนี้” มู่เฉินตอบเสียงเบา“เจ้าไม่ได้รักนางหรือ!!” เขาถามย้ำให้แน่ใจ เพราะก่อนจัดงานแต่งที่ชายแดน อ๋องเยียนแน่ใจว่าดูออกถึงความในใจของลู่มู่เฉิน“ไม่ใช่เช่นนั้นแน่อยู่แล้ว เพียงแต่ก่อนหน้านั้น ข้าไม่รู้ว่าตัวเองจะอยู่กับนางได้นานเพียงใด” มู่เฉินยกจอกสุราขึ้นดื่มรวดเดียว ตอบอย่างชัดเจน“เจ้าอยู่กับนางไม่ได้แล้วแต่งกับนางแต่แรกเพื่อทำร้ายนางหรือไร” อ๋องเยียนเริ่มขมวดคิ้ว ความกรุ่นโกรธเริ่มทำเขาหัวเสีย“เพราะข้าเห็นแก่ตัว” มู่เฉินก้มหน้ารู้สึกผิด“เช่นนั้นเหตุใดเจ้าถึงคิดหย่ากับนาง หรือเจ้ารู้สึกว่าไม่คู่ควรกับนาง” อ๋องเยียนถามตรงๆ“ตอบตามตรง ข้าไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นดั่งมดแดงไม่กล้าขย่มไม้ใหญ่ ข้าเดินทางไปทั่ว ย่อมมองโลกนี้ต่างออกไป เรื่องคู่ควรหรือไม่คู่ควรมันคือสายตาของผู้อื่นไม่ใช่ของข้า ข้าไม่สนใจว่าใครจะคิดเช่นไรท่านรู้หรือไม่ ข้าเคยเดินทางร่วมกับหลวงจีนรูปหนึ่ง เขาเป็นคนจนมาก ไม่มีเงินแม้อีแปะ ตลอดการเดินทางต้องแบมือขออาหารจากผู้อื่นแต่มีอยู่ครั้งหนึ่ง พวกข้าเดินทางลงไปทางใต้เรื่อยๆ ระหว่างทางพบเห็นผู้คนเดินทางหลบหนีโรคร้าย ใครๆ ต่างเตือนว่าที่

คืนนั้นลู่มู่เฉินนอนคนเดียวบนเตียงใหญ่ เขามีเรื่องให้ต้องคิดมากมาย นอนไม่หลับแต่ก็ยังนอนนิ่งบนเตียง สุดท้ายนอนไม่ได้จึงลุกขึ้นมาทำอะไรบางอย่างทั้งคืน เมื่อแสงอรุณมาเยือน เขาเพียงลุกขึ้นมาแต่งตัวเรียบๆเช่นเดิม แต่เขายังคงพกถุงหอมน่าเกลียดไว้ที่เอว ก่อนออกจากจวนไปหาท่านหมออิ่น เขาฝากถุงเล็กๆคล้ายถุงหอม แต่เล็กกว่ามากไว้ที่ท่านย่า บอกว่าฝากให้หลี่เฟิ่งเซียน เป็นถุงหอมที่เขาเย็บเอง อยากมอบให้นางพกติดตัวไว้หลี่เฟิ่งเซียนแวะกลับมาที่จวนเพราะถูกท่านย่าเรียกพบ แต่นางมาเพียงไม่ถึงหนึ่งเค่อก็รีบร้อนออกไปอีกครั้ง ยังดีที่ท่านย่าได้มอบถุงหอมของลู่มู่เฉินให้นางไปแล้ว ก่อนออกจากบ้าน หลี่เฟิ่งเซียนยังไปเรียกจ้าวเหลียงให้เตรียมคนตามนางไปด้วยวันก่อนจะถึงวันจัดงานแต่ง วันนี้ลู่มู่เฉินไม่ต้องไปรักษาตัวกับท่านหมออิ่น เขาได้พักสามวัน แต่ยังต้องแช่ยาทุกวัน เขาได้เชิญท่านหมอหลวงอิ่นให้มางานเลี้ยงงานแต่งเขาด้วย แต่ท่านหมอปฏิเสธ ด้วยเหตุผลไม่อยากข้องเกี่ยวกับอำนาจปกครอง โดยเฉพาะการถูกเชิญไปร่วมงานกับขุนนางระดับสูงและราชนิกุลอย่างจวนแม่ทัพหลี่วันนั้นว่างจนไม่รู้จะทำสิ่งใด ลู่มู่เฉินจึงเอาบัญชีของโรงหมอ โรง

“ช้าก่อนฮูหยินเมิ่ง ภรรยาข้าอาจซุกซนไปบ้าง แต่นางไม่ได้มีเจตนาฆ่าคน เรื่องนี้อาจเข้าใจผิด” ลู่มู่เฉินรีบวิ่งมาแล้ว แต่ก็ยังเกิดเรื่องขึ้นจนได้ “มู่เฉิน ..” หลี่เฟิ่งเซียนหันไปเห็นว่าเป็นใคร จู่ๆนางก็รู้สึกขอบตาแดงอยากร้องไห้ ทั้งที่ตลอดมานางยังเข้มแข็งจนอยากบั่นหัวคนตรงหน้าก็ไม่กลัว“ไร้สาระ สาวใช้บ้านข้าหัวแตกเลือดไหลมากเพียงนี้แล้ว ยังจะเข้าใจผิดอันใด เลือดต้องชดใช้ด้วยเลือด!!” ฮูหยินเมิ่งชี้ไปที่หน้าของสาวใช้ มีเลือดไหลออกมาเป็นทาง ผสมปนเปกับน้ำมูกน้ำตาของสาวใช้ “หากภรรยาของข้าจับหัวนางโขกพื้น สาวใช้ของท่านควรจะจมูกหัก บาดแผลที่หัวควรแตกมากกว่านี้ เพราะภรรยาของข้ามีแรงเยอะมาก หรือไม่ก็ควรมีแผลที่ข้างแก้ม แต่ดูจากขนาดของบาดแผลและทิศทางที่แผลเกิดขึ้น หมายความว่า สาวใช้ของท่านนั่งคุกเข่า และก้มลงไปโขกหัวด้วยตัวเอง ด้วยความแรงที่ไม่ได้มากนัก แต่โขกหลายครั้ง” ลู่มู่เฉินอธิบายตามที่เห็น“พวกเจ้า! ปกป้องกันดีนัก สาวใช้ของข้าเลือดไหลมากเพียงนี้ ยังจะหาเหตุปัดความรับผิดชอบ สารเลวจริง โธ่..สาวใช้ตัวเล็กๆของข้า เจ้าน่าสงสารนัก ดันไปทำให้คุณหนูใหญ่ไม่พอใจ ชีวิตนี้เจ้าต้องเอามาทิ้งเปล่าเสียแล

“ข้าหมายถึง เจ้าเคยช่วยข้าเมื่อนานมาแล้ว เพียงแต่เจ้าไม่ได้จำใส่ใจ เพราะเจ้าคงทำเช่นนั้นเป็นเรื่องปกติ” ลู่มู่เฉินกอดนาง พูดเสร็จก็หอมหน้าผากของนางเบาๆ นางสะดุ้งกำแขนเสื้อเขาแน่น‘วันนี้เขาเป็นอะไรไป!! เขาทั้งหอมทั้งกอดข้า แอบกินเต้าหู้ข้าหลายครั้ง ไม่รังเกียจข้าด้วย ไหนจะยิ้มงดงามอันตรายนั่นอีก เขาไม่กลัวข้าห้ามใจไม่ไหว เผลอจู่โจมเขาไปหรือ’ หลี่เฟิ่งเซียนคิดอย่างหวาดหวั่นอยู่บนตักเขา“อ้อ ข้าช่วยเจ้า อ้อ เอ่อ เมื่อไหร่หรือ ..ข้าว่า เจ้าปล่อยข้าก่อนดีหรือไม่ เอ่อ ข้า..ข้า” นางไม่รู้จะพูดอย่างไรแล้ว ยามนี้ในหัวนางมีแต่สมองหมูเขากระชับอ้อมกอด เล่าเรื่องราวต่อไป ไม่สนใจท่าทางตื่นตูมของนาง“แม่ของข้าเคยเป็นแม่ครัวอยู่ในจวนโหว นางมีข้าเป็นลูกคนเดียวเพราะนางมักจะป่วยไข้บ่อยๆ พ่อของข้าเป็นคนตัดฟืนยากจนตัวสูงใหญ่ เขาเข้าป่าล่าสัตว์เพื่อเก็บเงินไถ่ตัวแม่ของข้า แต่เงินเก็บเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอสำหรับไถ่ตัว เพราะฮูหยินเมิ่งไม่ต้องการให้แม่ของข้าได้ออกไปแม่ข้าเป็นคนสวย ท่านโหวเป็นคนเจ้าชู้ แค่ชายตามองหญิงใดฮูหยินเมิ่งก็จะหึงหวงรุนแรง แต่แม่ข้าแต่งงานนานแล้ว และท่านโหวถึงจะเจ้าชู้แต่เป็นขุนนางที่มีห

หลี่เฟิ่งเซียนหันไปมองเขา มุมปากเขาไม่ได้ยิ้ม รอยบุ๋มข้างแก้มก็ไม่ได้ปรากฏ แต่นัยน์ของเขากลับกรุ้มกริ่มพิกล คล้ายเขามีความสุขมาก เขาไม่ได้กอดนางไว้เพราะนางไม่ได้ทำท่าทางจะลุกขึ้นหนีตลอดเวลาอีก แต่ยอมนั่งบนตักเขาแต่โดยดี“วันนี้เจ้าดูมีความสุขมาก” หลี่เฟิ่งเซียนถามสิ่งที่คิดออกมา“ข้าย่อมต้องมีความสุข ได้ชื่นชมเจ้าในชุดแดง ตอนอยู่ชายแดน เราจัดงานแต่งอย่างรวดเร็ว ข้าถูกปิดหน้าไว้ ไม่ได้เห็นหน้าเจ้าด้วยซ้ำ ข้ายังนึกว่าเจ้าทำสิ่งใดให้ท่านแม่ทัพโกรธ หรือเจ้าเผลอพูดเรื่องที่ไม่ควรพูดออกไป ท่านแม่ทัพถึงได้ทำโทษให้เจ้าแต่งกับข้า” เขาเคยนึกกลัวว่านางอาจเผลอพูดเรื่องที่เขาทำในคุกใต้ดิน ท่านแม่ทัพเห็นว่านางเสียความบริสุทธิ์แล้วจึงบังคับนางแต่งกับเขา ทั้งที่เขายังไม่ได้ทำจริงๆ“เหลวไหล ท่านพ่อไม่มีทางบังคับให้ข้าแต่งกับผู้ที่ข้าไม่พึงพอใจ”“อืม..” ลู่มู่เฉินยิ้มอย่างโง่งม แต่ครั้งนี้เขาไม่หลบตานาง แม้สองข้างแก้มของเขาจะเริ่มแดงอย่างควบคุมไม่อยู่“ข้า ข้า..” จู่ๆ หลี่เฟิ่งเซียนก็รู้สึกว่าไม่รู้จะพูดสิ่งใดลู่มู่เฉินเห็นว่านางหน้าแดงหน้ามอง บนหัวตรงรอยสวมมงกุฎ เริ่มมีรอยแดงๆ เขายื่นมือไปแตะตรงรอยพว