Semua Bab คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์: Bab 1 - Bab 10

คิดได้ดังนั้น หลี่เฟิ่งเซียนยิ่งหวาดกลัวยิ่งดิ้นรน"อื้อ..อื้อออ" นางส่งเสียงร้อง ไม่สนใจความปวดแสบในคอเจ้านั่นผลักนางล้มลงอีกครั้ง ยื่นนิ้วชี้มาแตะตรงปากของหลี่เฟิ่งเซียน เป็นเชิงบอกให้นางเงียบ แต่นางไม่ยอม จึงดิ้นรนต่อไป หวังว่าตัวเองจะส่งเสียงดังมากพอจนผู้มาใหม่ได้ยิน เพราะเสียงพูดคุยด้านนอกใกล้เข้ามาเรื่อยๆ"เงียบก่อน!" เขาสั่งนางแม้แต่ชายผอมแห้งผู้นั้นก็รับรู้ได้ว่าคนข้างนอกใกล้เข้ามาทุกที มันหันไปมองด้านทางเข้าคราหนึ่ง และหันมามองนาง ตัดสินใจฉีกเสื้อคลุมตัวนอกของนาง ดึงออกและยัดใส่ใต้กองฟาง หลี่เฟิ่งเซียนตกใจกับแรงมหาศาลที่มาจากมือผอมแห้งนั้น!แล้วเจ้าคนชั่วนั่นก็เริ่มถอดเสื้อถอดกางเกงของมัน ทาบทับลงมาที่ตัวของหลี่เฟิ่งเซียน แม้นางจะตกใจ พยายามดิ้นรนไม่ยอมรับ แต่เขาก็มีเรี่ยวแรงมากพอจะกอดนางให้อยู่นิ่ง เมื่อเขาใช้มือลูบไปที่กลีบซ่อนเร้นของนาง หลี่เฟิ่งเซียนสะดุ้งตกใจ ชั่วชีวิตของนาง นางยังไม่เคยพบเจอเรื่องสารเลวมากเท่านี้มาก่อน เขาแยกขาของนางออก นางรู้สึกสิ้นหวังอย่างที่สุด นางกำลังจะถูกย่ำยี!!!หลี่เฟิ่งเซียนหันหน้าไปทางหญิงสาวที่เหลือ พวกนางหวาดกลัวตัวสั่นจนต้องหลบหน้า หลับต

"นายท่าน ได้โปรด ข้าเป็นหมอ ข้าพอจะมีความรู้ บนตัวของท่านและของหมอหญิงก่อนหน้า มีกลิ่นยาจางๆ ข้างบนคงกำลังเกิดโรคเกี่ยวกับสตรีบางอย่าง ข้าเดินท่องไปมาหลายที่ ข้าพอจะรู้วิธี ให้ข้าได้ช่วย ขอเพียงให้ข้าได้ออกไป โรคของข้าไม่ติดต่อหากไม่ถูกเนื้อต้องตัว ท่านไม่ต้องกลัว โรคที่พวกท่านเจอ หากไม่ใช้รากเหล่งเอี๊ยงในขนาดที่พอดีผสมกับตัวยาอื่นๆ มันจะลามไปที่ผู้อื่นด้วย" เจ้าคนชั่วอยากออกไปให้ได้ ไม่สนศักดิ์ศรีของตัวเองแล้วหลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกสมเพชยิ่ง จึงเบือนหน้าหนีไปทางอื่น แต่ผู้มาใหม่ก็ไม่สนใจ สะบัดเสื้อรีบเดินออกไป เจ้าคนชั่วกลับรีบไปเก็บแป้งแข็งสองแผ่นนั้น เอามาเช็ดเสื้อสกปรกของตัวเอง หลี่เฟิ่งเซียนมองเห็นทางหางตาว่ามันยัดแผ่นแป้งเข้าปาก นางจึงหันมาส่งสายตารังเกียจเต็มที่ไปยังเจ้าคนชั่วแต่เขากลับเดินมาใกล้ ยื่นแผ่นแป้งแข็งให้นางแผ่นหนึ่ง ดูแล้วคล้ายว่าจะเป็นแผ่นที่เปื้อนน้ำสกปรกเล็กน้อย ส่วนแผ่นที่เขาเพิ่งกัดไป ไม่มีส่วนใดที่ไม่เปื้อนน้ำสกปรกเลย นางได้แต่เบะหน้า ไม่ยอมอ้าปากกิน"ท่านต้องรักษาชีวิตไว้ กองทัพกำลังจะเดินทางผ่านมาทางนี้ พวกมันถึงได้ไม่กล้าฆ่าคนส่งเดช ข้าจะหาทางออกไป และส่งข่า

วันนี้นางคล้ายจะได้คำตอบแล้ว เขาคงต้องยอมให้คนพวกนั้นกลั่นแกล้งสารพัด ทุกครั้งที่เขาลงมาหานาง ไม่รู้เลยว่าเขาต้องทนรับความอัปยศมากกว่านางเพียงใด นางยังมีหน้าไปด่าทอเขา โกรธเคืองเขา วันนี้เพียงเพื่อจะเอาซาลาเปาเน่าๆสองสามลูกมาให้นาง เขาถึงขั้นต้องทิ้งความเป็นคน!!"มีสิ่งใดให้ดีใจกัน!" หลี่เฟิ่งเซียนตะคอก"ข้ารู้ว่าท่านหิว ท่านดูผอมลงไปมาก วันนี้ข้าได้ซาลาเปาที่มีไส้มาเชียวนะ" เขาไม่แน่ใจว่านางยังโกรธเคืองสิ่งใดอีก นงอยากกินอาหารดีๆมาตลอดไม่ใช่หรือ"เจ้าต้องทำเช่นนี้เลยหรือ ถึงขั้นยอมคลานเป็นสุนัข!!" นางกัดฟันพูด"ไม่ใช่เรื่องสำคัญอันใด ..." เขาคล้ายพูดสิ่งใดไม่ออก"รีบเอาซาลาเปาออกมากินเถิด หลายวันนี้ท่านไม่ได้กินดีๆเลย" เขาบอกนาง"กินดีๆ? เจ้าหมายถึงซาลาเปาเน่าๆในอกของเจ้าน่ะหรือ?""นี่เป็นของกินดีที่สุด ที่ตอนนี้ข้าหามาได้ ท่านต้องรักษาชีวิตเอาไว้" เขาพูดคล้ายไม่ใส่ใจอารมณ์ขุ่นเคืองของนาง"ท่าน ๆ ๆ ท่านอันใดกัน ข้ากับเจ้าก็นักโทษในคุกใต้ดินเช่นเดียวกัน เจ้าเลิกโง่สักที เหตุใดไม่หนีไป ข้าไม่เคยเห็นคนโง่เช่นเจ้ามาก่อน" หลี่เฟิ่งเซียนด่าเขาเสียงสั่นด้วยความโมโห"ข้ามีเวลาไม่มาก เจ้า..เล

นางจำที่พักม้านี้ได้ สมัยก่อนนางเคยมาเที่ยวชายแดนกับท่านพ่อและแวะพักที่นี่ครั้งสองครั้ง หากวิ่งไปทางตะวันออกเรื่อยๆ จะต้องพบเจอกับด่านตรวจของทหารแน่ นางเข้าใจแล้วว่าเหตุใดเจ้าคนชั่วถึงให้นางเริ่มหนีที่นี่ เพียงแต่นางก็แอบสงสัยว่าเหตุใดเขาถึงได้รู้ว่าควรหนีที่ไหนหลี่เฟิ่งเซียนวิ่งมานานจนปวดสองเท้าไปหมด นางไม่กล้าหยุดวิ่งแต่ก็ยังไม่เจอด่านตรวจทหารสักที ถึงนางจะวิ่งสุดแรง แต่คุณหนูใหญ่ที่ไม่เคยทำงานหนัก ไม่เคยเดินเท้าไกลๆ วิ่งมาทั้งวันนางก็ยังวิ่งได้ไม่ถึงไหนกระทั่งท้องฟ้าค่อยๆ มืด หนทางข้างหน้าเริ่มมองไม่ชัด นางไม่รู้จะทำเช่นไร นึกถึงคำพูดของท่านพ่อที่บอกว่าเวลาไปล่าสัตว์ หากไม่มีกระโจม ให้ปีนไปนอนบนต้นไม้นางจึงหยุด ระหว่างที่กำลังเลือกต้นไม้ นางได้ยินเสียงสุนัขเห่ามาไกลๆ วูบหนึ่งนางแอบหวังว่าจะเป็นเจ้าคนชั่วที่หนีตามมา แต่เมื่อฟังดีๆ มันคือเสียงสุนัขจริงๆ หลี่เฟิ่งเซียนรีบปีนขึ้นไปบนต้นไม้ต้นหนึ่ง นางคิดว่านางปีนได้ดี แต่เมื่อหันมองลงไป นางเห็นคนผู้หนึ่งใส่ชุดดำทั้งตัว กำลังมองนางปีนขึ้นอย่างทุลักทุเล"เจ้าคิดจริงหรือว่าจะหนีพ้น?" ชายชุดดำพูดหัวใจของหลี่เฟิ่งเซียนกระตุกเพราะความกลั

“คุณหนูใหญ่” อ๋องเยียนเข้ามาดูอาการของหลี่เฟิ่งเซียน ท่านหมอจึงขอตัวออกไป ท่านอ๋องนั่งลงที่โต๊ะฝั่งตรงข้ามกับนางและจัดการรินชาให้ตัวเอง“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” อ๋องเยียนถาม เขามองแผลถลอกและตุ่มใสบนแก้มของนาง แต่เลือกจะไม่พูดถึง“ข้าไม่เป็นอะไรมาก เพียงไม่ได้อาบน้ำมาหลายวันแล้วเท่านั้น”“...อ้อ” อ๋องเยียนตอบได้เพียงเท่านั้น ปกติมีหญิงสาวที่ไหนพูดเรื่องอาบน้ำกับผู้อื่นได้หน้าตาเฉยกัน“เจ้าหิวหรือไม่” เขายังถามต่อไป“หิวมาก ตอนนี้ข้าสามารถกินหมูหมดทั้งตัวได้เลย” นางตอบ“เช่นนั้นเจ้าอยากกินอะไร เดี๋ยวข้าจะให้พ่อครัวทำให้เจ้ากิน แต่ที่นี่อาจไม่มีอาหารดีๆ มากนัก” อ๋องเยียนพูดเพราะรู้ดีว่าคุณหนูใหญ่เลือกกินมากเพียงใด“ข้าอยากกินซาลาเปาไส้ผักจี้” หลี่เฟิ่งเซียนตอบไปตามความรู้สึก ไม่ได้คิดสิ่งใด แต่ทำให้ท่านอ๋องถึงกับสำลัก“แค่กๆ!.. เจ้าว่าอะไรนะ!”“...” พอนึกขึ้นมาได้หลี่เฟิ่งเซียนก็ตกใจไม่น้อย แต่นางเลือกจะก้มหน้ารินชาให้ตัวเองและทำราวกับไม่มีสิ่งใดผิดปกติ“ท่านย้อนมาทำอะไรที่นี่ ข้าคิดว่าท่านกับท่านพ่อเดินทางไปถึงชายแดนแล้วเสียอีก” หลี่เฟิ่งเซียนเปลี่ยนเรื่องถาม“ข้ามาตามหาเจ้า” อ๋องเยียนพูด