Semua Bab คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์: Bab 71 - Bab 80

“อืม..นี่เจ้ารู้หรือว่าข้าใกล้ตาย เจ้า เจ้าไม่กลัวและยังแต่งกับข้าอีก ข้า ..ข้าคิดว่า..” เขาตกใจ นางรู้อยู่แล้วว่าเขาป่วยใกล้ตาย แล้วยังแต่งกับเขา อยากเข้าหอกับเขา นางไม่กลัวว่าหากเขาตาย นางต้องกลายเป็นม่าย [1] ...“โอ๊ยย..” หลี่เฟิ่งเซียนโมโหเล็กน้อยจึงดึงแก้มของเขาแรงๆ ทั้งสองข้าง“เจ้าโง่หรือ เจ้าเป็นคนบอกเรื่องนี้กับข้าเอง ในคุกใต้ดินนั่น ตอนที่ข้ารู้ว่าจะได้แต่งกับเจ้า ข้าคิดเพียงต้องรีบคว้าทุกช่วงเวลาที่เหลือเอาไว้ หากเจ้าเกิดตายก่อน ระหว่างนั้นข้าก็ยังเคยมีความสุขกับเจ้าเจ้ากลับบึ้งตึงใส่ข้าทั้งที่เจ้าก็ดูเขินอายชอบพอข้าเวลาที่ข้าเข้าใกล้ ข้าสับสนในใจมาก แต่ยังอยากใช้เวลากับเจ้า ข้ายังโง่งม คิดว่าที่เป็นเช่นนั้นเพราะเจ้ารังเกียจข้า มู่เฉินคนสารเลว เจ้าคิดจะตายจากข้าไปทั้งที่ไม่ยอมเข้าหอกับข้า ไม่เหลือช่วงเวลาแห่งความสุขกับข้าหรือ” หลี่เฟิ่งเซียนน้ำตาไหล แต่นางโกรธจัดนางลุกขึ้นจากตักของเขา และลากดึงเขาให้ยืนขึ้น จูงมือเขาเดินเร็วๆ กลับไปยืนอยู่หน้าเตียงนอน จัดการดึงเชือกผูกเอวตัวเอง ถอดกระโปรงเสื้อผ้า เหลือไว้แต่ตู้โตว จากนั้นก็ยื่นมือไปถอดเสื้อผ้าของเขา ลู่มู่เฉินได้แต่ตกตะลึ

หลี่เฟิ่งเซียนอยากด่าเขา เพราะนางเจ็บมาก ไม่มีน้ำแห่งความสุขหลั่งไหลออกมาแล้ว แต่กลัวว่าเขาจะไม่มีความสุข เพราะนางพยายามลืมตามองเขาแล้ว เห็นว่าเขาทำท่าเจ็บปวดแต่กลับมองนางด้วยสายที่มีความสุขยิ่ง นางจึงปล่อยให้เขาทำเช่นนั้นต่อไป เขาอาจมีความสุขที่ได้เจ็บปวดเพราะนางก็ได้เขาทำเช่นนั้นอยู่ครู่หนึ่งก็ตัวสั่นอย่างแรง ตระกองกอดนางจนแน่น หายใจหอบเหนื่อยจนน่าสงสาร เขาคงเจ็บมาก แต่พอเขาพักครู่หนึ่งก็เรียกชื่อนางด้วยเสียงอ่อนโยนแหบต่ำ จูบนางจนหายใจไม่ออกและเริ่มขยับต่อไป เขากอดนางแน่น ช่วงล่างก็เบียดจนหยกร้อนทิ่มแทงเข้าไปลึกสุด คล้ายต้องการหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับนางให้ได้แต่เขายังเหมือนไม่พอใจ ยังคงบดเบียดให้เข้ามาลึกขึ้นอีก เจ้าแท่งเนื้อร้อนๆ นั่นไม่มีท่าทีจะเล็กลงหรือหดสั้นลง หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกว่ามีแต่ขยายใหญ่ขึ้น ยาวขึ้น ที่แย่กว่านั้นคือเขายังขยับเร็วขึ้นเรื่อยๆ บดเบียดแรงขึ้นเรื่อยๆ บางครั้งเขาขยับแรงๆ จนนางหัวสั่นไปหมด นางต้องกำหมอนให้มั่น กัดฟันแน่นๆ เพื่อจะผ่านช่วงเวลาที่เขาบ้าคลั่งไปให้ได้นางถูกเขาใช้แท่งหยกทิ่มแทงอยู่นานเขาก็ยังไม่หยุด ครั้งก่อนนางเพียงขยับไม่กี่ครั้งไม่ใช่หรือ เ

“ไม่มีอะไรมากขอรับ แค่เด็กเก็บยาเข้าใจผิด” มู่เฉินรีบพูด“เข้าใจผิด?” ท่านย่าขมวดคิ้ว ไม่แน่ใจว่ามู่เฉินหมายถึงอะไร“เข้าใจผิดหรือ” หลี่เฟิ่งเซียนก็สงสัย“ไม่มีอะไร เจ้าอย่าเพิ่งคิดมาก” ลู่มู่เฉินยังคงอธิบายคลุมเครือ“มีบางอย่างที่ไม่ปกติเกิดขึ้นสินะ” หลี่เฟิ่งเซียนยืนขึ้นทันที“...” เขาพูดไม่ออกอีก“เหลวไหล นี่มืดค่ำแล้ว ใช่เวลามาห่วงเรื่องพวกนั้นหรือ มู่เฉินก็บอกแล้วว่าแค่เข้าใจผิด เจ้าจะวุ่นวายมากมายไปเพื่ออะไร รีบกลับไปพักผ่อนกันได้แล้ว” ท่านย่าเห็นว่าเป็นเรื่องใหญ่ แต่มู่เฉินกลับไม่อยากให้หลี่เฟิ่งเซียนรู้ ดังนั้นท่านย่าจึงทำเป็นดุออกไป เรื่องนี้จะต้องเป็นเรื่องสำคัญสองสามีภรรยาเดินออกจากเรือนของท่านย่าได้สักพักก็ถึงสวนใหญ่ บริเวณนั้นไม่มีผู้ใด สาวใช้บ่าวไพร่ก็ไม่มาเดินพลุกพล่าน มู่เฉินค่อยๆ เดินเข้าใกล้หลี่เฟิ่งเซียน เขาอยากจับมือหลี่เฟิ่งเซียนเห็นว่าเขาพยายามจะจับมือ แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ยังไม่กล้ายื่นมือมารั้งนางไว้ เขาดูน่ารักราวกระต่ายตื่นกลัวอีกแล้ว ถึงนางจะรู้แล้วว่าเขาเป็นเสือหิวมากกว่า แต่ยามนี้จะให้นางมองเมินเขาที่น่าเอ็นดูเช่นนี้ได้หรือนางหยุดเดิน เขาเองก็หยุดเดิน“มี

หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกสงสารยู่ยี่ที่ต้องจากบ้านเกิดมาอยู่กับนาง นางจึงไม่ได้ว่าอะไร สั่งให้พ่อบ้านไปเบิกค่าเสียหายทั้งหมดจากฮูหยินรองไปก่อน สุดท้ายฮูหยินรองไปจัดการให้ แต่เป็นการจ่ายเงินก้อนใหญ่มาก ฮูหยินรองเห็นว่าเงินกองกลางในบ้านอาจไม่พอจ่าย ฮูหยินรองจึงต้องเอาเงินส่วนตัวจ่ายให้คุณหนูใหญ่ด้วยยามนั้นจวนแม่ทัพหลี่จึงคล้ายเกิดปัญหาใหญ่มาก แม่ทัพหายตัวไป คุณหนูใหญ่ก็สร้างปัญหาจนต้องเสียทรัพย์ก้อนใหญ่ ยังดีที่ท่านเขยดูแลจัดการกิจการใหม่ได้เป็นอย่างดี แต่กิจการพวกนั้นก็ไม่ได้กำไร มีแต่ต้องจ่ายเงินเพิ่มต่อมาไม่นาน เมื่อจวนแม่ทัพทำท่าจะล้ม ก็เกิดข่าวลือร้ายๆเกี่ยวกับกุ้ยเหรินที่คุณหนูใหญ่เป็นผู้ส่งบรรณาการให้ฮ่องเต้ ราวกับทุกอย่างถูกวางแผนมาอย่างดีผู้คนต่างเล่าลือว่าเพราะฮ่องเต้รับหญิงชั้นต่ำเป็นกุ้ยเหริน จึงทำให้สวรรค์พิโรธจนเกิดเรื่องกับจวนแม่ทัพหลี่ที่คอยค้ำจุนบัลลังก์และชายแดนตลอดมา ยามนี้ศัตรูนอกด่านก็รวมตัวจะโจมตีชายแดนเพราะท่านแม่ทัพหายตัวไป โอรสสวรรค์ก็เอาแต่ลุ่มหลงในอิสตรีและกามารมณ์ ผู้คนต่างโกรธแค้นเหล่าหญิงชั้นต่ำ มีคดีที่หญิงคณิกาถูกฆ่ามากมาย และพ่อแม่หลายคนก็จับลูกสาวที่ถูก

"ข้าคิดว่ามีคนแอบซุ่มดูเราอยู่ ข้าไม่เห็นว่าเขาซ่อนตัวอยู่ที่ใด แต่บนตัวเขามีกลิ่นสมุนไพรและดอกไม้หอมฟุ้งกระจายไปหมด เพื่อกลบกลิ่นบางอย่างที่คล้ายกับปัสสาวะคนแก่ ข้าจึงคาดว่าอาจจะเป็น..ขันที" มู่เฉินกระซิบบอกภรรยาหลี่เฟิ่งเซียนรู้ทันทีว่าต้องเป็นหลงอี้แน่ นางกำเสื้อสามีเอาไว้แน่น ทั้งหวาดกลัวทั้งเคียดแค้น"ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว ข้าเตรียมการไว้แล้ว" เขาลูบหลังปลอบโยนนางผ่านไปประมาณครึ่งชั่วยาม ลู่มู่เฉินและหลี่เฟิ่งเซียนยังคงนอนกอดกันเพียงเท่านั้น ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้มู่เฉินจะดูทรมานมากก็ตาม"น่าสนใจ .." เสียงปริศนาดังมาจากอีกฝั่งของประตู ทั้งหลี่เฟิ่งเซียนและมู่เฉินต่างตกใจรีบลุกขึ้นมานั่ง"เจ้าไม่ได้รักนาง เจ้ารังเกียจนางจนยอมทนเจ็บปวด หรือเพราะเจ้ามียาถอนพิษอยู่ในตัวแต่ข้าไม่รู้" หลงอี้พูด ขณะที่กำลังเยื้องร่างออกมาจากประตูที่ดูแล้วเหมือนถูกปิดตายทั้งสามคนเผชิญหน้ากัน หลี่เฟิ่งเซียนอยากจะส่งเสียงด่า แต่นางไม่มีเสียงแม้แต่จะร้อง'ถือว่าเป็นโชคดีของหลงอี้ก็แล้วกัน' นางยังแอบว่าในใจ"ข้าไม่มียาถอนพิษหรอก แต่เพราะข้ารักนางมาก ข้าจึงอดทนได้ คนเช่นเจ้าอาจไม่มีวันเข้าใจ" ลู่มู่เฉินตอบ