Semua Bab คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์: Bab 41 - Bab 50

คืนนั้น หลี่เฟิ่งเซียนไม่กล้าไปรับลู่มู่เฉินเช่นเดิม แต่ไปแอบรอเขาข้างเรือนที่ถูกจัดเป็นห้องนอนของลู่มู่เฉิน แม้นางจะรู้สึกว่าไม่ควรทำเช่นนี้ แต่นางอดใจไม่ไหว นางรอจนเลยยามซวีล่วงเข้าสู่ยามห้ายเขาก็ยังไม่ปรากฏตัวคนที่ปรากฏตัวกลับเป็นจ้าวเหลียงที่กำลังลากอาหงเดินมาใกล้แถวนี้“ปล่อย เจ้าปล่อยข้านะ” อาหงพยายามพูดเสียงเบา หันไปมองซ้ายขวา ดูให้แน่ใจว่าไม่มีผู้ใดเห็น“เจ้า จะเป็นสนมแล้ว จึงวางมาดเช่นนั้นกับข้าหรือ?” จ้าวเหลียงปล่อยมือ ดันอาหงติดเสาต้นหนึ่ง“สารเลว เจ้ากล้าแตะต้องตัวข้า ข้าจะฟ้องคุณหนูใหญ่” อาหงขู่“เหอะ หญิงขายตัวสกปรกเช่นเจ้า กล้าขู่ข้าหรือ ข้าอยากรู้ว่า หากฮ่องเต้รู้ว่าเจ้าเคยกระทั่งรับผู้ชายทีเดียว 3 คน เขาจะยังเข้าหอกับเจ้าอยู่อีกหรือไม่ ในตรอกคืนนั้น อย่าบอกว่าเจ้าลืมแล้ว” จ้าวเหลียงยิ้มเยาะ“..สารเลว!” อาหงยกมือดึงผมของจ้าวเหลียงจนหัวเงยไปด้านหลัง ก่อนนางจะถีบเขาไปอีกทีหนึ่ง เสียดายที่จ้าวเหลียงอย่างไรก็เป็นทหารฝีมือดีที่แม่ทัพหลี่ไว้วางใจ เท้าของสตรีนางหนึ่งไม่อาจทำอะไรเขาได้“เจ้านั่นแหละสารเลว คืนนั้นเจ้ายั่วยวนข้า จนข้าห้ามใจไม่ไหว ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด” จ้าวเหลียงจ

ทันใดนั้นกองเพลิงที่เขาพยายามดับมาตลอดก็ระเบิดออก เผาไหม้ทุกสิ่งอย่างในความคิดของเขา แต่ปลายนิ้วยังไม่อาจปล่อยจากติ่งหูของนางหลี่เฟิ่งเซียนเห็นเขาแลบลิ้นเล็กน้อยเพื่อเลียริมฝีปากแห้งผาก ก่อนจะเม้มริมฝีปากจนแน่น รอยบุ๋มข้างแก้มปรากฏออกมา ขับแววตาที่น่าค้นหาของเขาให้ชวนหลงใหลยิ่งขึ้น นางรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว ในใจอยากหอมรอยบุ๋มตรงข้างแก้มนั่นสักครั้ง จึงยื่นหน้าไปจนชิดและบรรจงจูบลงไปลู่มู่เฉินสติหลุดลอยไม่อาจรับรู้ถึงสิ่งรอบข้าง ทั้งสัมผัสที่ปลายนิ้ว ทั้งสัมผัสจากริมฝีปากนุ่มข้างแก้ม ทำให้กองเพลิงแถวท้องน้อยแผดเผาจนลำคอของเขาแห้งผาก รู้สึกได้เพียงว่าริมฝีปากของนางคือสิ่งเดียวที่จะช่วยดับกระหายให้เขาลู่มู่เฉินหันหน้าเล็กน้อยเพื่อตามหาสิ่งเดียวที่จะช่วยประทังความกระหายของเขา เมื่อพบแล้วเขาก็อ้าปากดูดกลืนทันที!หลี่เฟิ่งเซียนที่แม้จะเคยวิ่งไล่ตามชายงามมาแล้วหลายสิบคน แต่นางไหนเลยจะเคยได้รู้จักกับการถูกจูบที่แท้จริง อย่างมากก็แค่เคยอ่านจากหนังสือ นางตกใจไม่น้อยที่อยู่ๆเขาก็เม้มดูดริมฝีปากของนาง นางนึกว่าเขาจะทำแค่ครั้งเดียวแล้วหยุด แต่ความจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้นเขาดูดเม้มอยู่ครู่หนึ่งก็

มือเย็นยะเยือกที่ไร้เนื้อหนัง บนหลังมือยังเต็มไปด้วยตุ่มใส เล็บยาวสีแดงน่ากลัว คืบคลานเข้าหาตัวนางทีละเล็กทีละน้อย มือข้างนั้นดึงเสื้อผ้าของนางขาดจนไม่เหลือชิ้นดี หลี่เฟิ่งเซียนตัวแข็งทื่อคล้ายโดนพิษขยับไม่ได้มือที่มีเพียงกระดูกนั้นผลักนางด้วยความแรงชนิดที่นางคิดไม่ถึง ตัวนางล้มลงไปบนกองฟางเปียกชื้น มันทั้งเหม็นทั้งคัน นอกจากกองฟางนั้นแล้วรอบๆ มีแต่สิ่งปฏิกูล นางร้องขอความช่วยเหลือแต่อ้าปากไม่ได้ ทั้งห้องอับชื้นมีเพียงแสงสว่างสายหนึ่งส่องเข้ามาจากด้านบนนางรู้สึกได้ถึงริมฝีปากที่งับเบาๆ แถวปลายคาง ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปตามผิวเนื้อวิ่งตรงไปที่ท้องน้อยของนาง ก่อนจะทำให้ผลท้อชมพูของนางสั่นระริกราวกับโดนไฟลวก สองมือที่มีแต่กระดูกตระกองกอดนาง บีบบังคับให้นางต้องแอ่นอกไปชิดโครงร่างผอมแห้ง ลิ้นชื้นแฉะเลียไปตามคอระหง วกกลับไปดูดริมฝีปากล่างของนางเบาๆ แต่นางยังรู้สึกเจ็บมากหลี่เฟิ่งเซียนกลัวจับใจ แต่ร่างนั้นยังคงกอดกัดนางต่อไป มันกัดริมฝีปากของนางจนเปื่อยก่อนจะผลักนางล้ม ฉีกกระชากตู้โตวของนาง ก่อนจะทาบทับลงไปบนหน้าอก นางรู้สึกถึงยอดถันชมพูที่กำลังเสียดสีกับโครงกระดูก ก่อนที่โครงกระดูกจะโน้มตัว

“รีบลุกขึ้นมา เจ้าไม่สบายอยู่ เดี๋ยวจะอาการหนักกว่าเก่า” หลี่เฟิ่งเซียนเป็นห่วงสามี“อย่าเหลวไหล ท่านย่าทำโทษเจ้าอยู่ อย่างไรข้าย่อมต้องรับโทษแทนเจ้า เจ้าอย่าทำให้ท่านโกรธอีก” ลู่มู่เฉินดุนาง หลี่เฟิ่งเซียนก็เงียบตามเขาพูด นั่งลงข้างๆเขา“เจ้าไม่ต้องทำเช่นนี้ มีข้ารับโทษแทนเจ้าแล้ว เมื่อวานเจ้าเหนื่อยทั้งคืน หากยังต้องมานั่งคุกเข่าตากอากาศเย็นตอนกลางคืน เจ้าจะไม่สบายได้” เขาพูดอย่างอ่อนโยนกับนางลู่มู่เฉินพูดถึงเรื่องที่นางชกต่อยจนชายชาตินักรบผู้หนึ่งอย่างจ้าวเหลียงต้องนอนรักษาตัวลุกไม่ขึ้น แต่หลี่เฟิ่งเซียนกลับนึกไปถึงเรื่องที่เขาทำให้นางอ่อนระทวยจนไม่มีแม้แต่แรงขยับตัว นางรู้สึกแก้มสองข้างร้อนๆ กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เพราะมืดแล้ว สาวใช้ที่ยืนรอบๆต่างไม่สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของคุณหนูใหญ่ แต่ไม่ใช่ลู่มู่เฉิน เขารับรู้ถึงความเขินอายของนางได้ คราแรกเขาไม่แน่ใจว่าเหตุใดจู่ๆนางจึงเขินอาย แต่เมื่อนึกย้อนทบทวนคำพูดของตัวเองแล้ว เขารู้สึกกระอักกระอ่วนไม่น้อยในความชวนให้เข้าใจผิดของคำพูดนั้น สองสามีภรรยาโง่งมต่างเขินอายโดยไม่มีผู้ใดรับรู้เพล้ง!! เสียงถ้วยกระเบื้องแตกดังออกมาจากเรือนของ

“มันก็ไม่ใช่ฉี่เช่นนั้น มันออกมานิดเดียว ไม่ได้เปื้อนผ้าห่ม แต่ก็เปื้อนตามขาด้านใน จับต้องได้ เพราะมันเหนียวๆ ใสๆ” หลี่เฟิ่งเซียนหน้าทั้งร้อนทั้งแดง เรื่องน่าอายเช่นนี้นางไม่เคยพูดกับใคร แต่หากเป็นเช่นคืนนั้นอีก ตอนเขากำลังเข้าหอกับนาง นางไม่รู้ว่าจะรับมือเช่นไร สู้อับอายกับอาหงยังดีเสียกว่า อย่างน้อยนางข่มขู่อาหงได้“หรือว่า..ที่จริงแล้วข้ากำลังป่วยอยู่” หลี่เฟิ่งเซียนพูดออกไปเมื่อคิดได้บางอย่าง นางเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา“ห๊ะ! เอ่อ ไม่สิ ไม่ใช่ ให้ข้าถามก่อนเจ้าอย่าเพิ่งโวยวาย....ฉี่ที่เจ้าพูดนั้น มันใสๆ เหนียวเล็กน้อย และออกมาจากผลท้อของเจ้า เจ้า..เจ้าเคย..กับท่านเขยแล้วหรือ” อาหงพยายามสรรหาคำพูดที่ฟังแล้วไม่น่าเกลียดเกินไปมาถาม“เคยอะไร ข้าไม่เคยสักครั้ง เราสองคนยังไม่เคยเข้าหอ หากเคยไปแล้วข้าจะมานั่งกลุ้มใจเช่นนี้หรือ” หลี่เฟิ่งเซียนตัดพ้อ“เจ้าไม่เคยแล้วน้ำใสๆ นั่นจะออกมาได้อย่างไรกัน” อาหงขมวดคิ้วแน่น“ก็นั่นสินะ ข้า ข้ากำลังป่วยใช่หรือไม่” หลี่เฟิ่งเซียนสลดยิ่งนัก“แล้วน้ำนั่น ไหลมาตอนไหนหรือ” อาหงซักอย่างละเอียด“ห๋า เอ่อ ก็ ..ก็หลังจากที่เขา ..เขา..เขากัด” หลี่เฟิ่งเซียนอธิบาย