ตกดึกวันหนึ่งขณะที่มะปรางกำลังเตรียมที่หลับที่นอนให้กับตัวเองและเจ้านายสุดแสนเอาแต่ใจเหมือนอย่างเคย"ผ้าห่มอยู่ไหนเนี่ย" มะปรางบ่นพึมพำ เดินวนหาข้างเตียงอยู่พักใหญ่ เพราะจำไม่ได้ว่าตัวเองนั้นเอาไปลืมไว้ไหน หรือว่ายังไม่ได้เอาขึ้นมาจากด้านล่าง"นั่นไง ข้างหมอน" เสียงของมาเฟียหนุ่มดังขึ้นจากด้านหลัง ก่อนเจ้าตัวจะเดินเข้ามาใกล้ๆ ตั้งใจจะช่วยหาเพราะเห็นว่าเธอหาอยู่นานแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นเจอสักที ไม่รู้ว่าตาเซ่อหรือว่ามองไม่เห็นจริงๆ "งูจะกัดตายอยู่ละ"มือของเธอกับเขาเอื้อมไปหาผืนผ้านั้นในเวลาเดียวกันไม่มีใครทันหลบใคร และแล้วร่างของทั้งสองก็เสียหลักเพราะชนกันและล้มทับกันลงไปตุบ!"อ๊ะ!""อุ๊บ!"ร่างใหญ่กำยำทับตัวของเธอลงมาอย่างเต็มแรง เขาตัวใหญ่และหนักมาก เล่นเอาเธอหายใจขัดไปชั่วขณะนึงเลย ลมหายใจถี่พ่นออกมาเป็นจังหวะรินรดใบหน้าของเธอที่อยู่ใต้ร่างของเขาดวงตาของเขาสบเข้ากับดวงตาเธอโดยไม่ได้นัดหมาย ก่อนที่หัวใจดวงน้อยๆ ของเธอกำลังเต้นแรงและถี่ขึ้นเรื่อยๆ นี่มันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอและเขาได้ใกล้ชิดกัน แต่ทำไมมันถึงได้รู้สึกแปลกแบบนี้นะ"คุณคิม!" มะปรางพูดขึ้นเบา ๆ ก่อนที่เสียงของเธอนั้นจะพา
#หลายวันต่อมา หลังจากที่อนาคินทร์ประกาศตัดขาดไปอย่างชัดเจนวันนั้น ผู้หญิงที่ชื่อมารีนก็ไม่ได้มาวุ่นวายอะไรอีกเลย มะปรางรู้สึกว่ามันสบายขึ้นเยอะเพราะไม่ต้องมีใครมาคอยรบกวนหรือทำให้เธอต้องหนักใจ รู้สึกเหมือนได้กลับมาใช้ชีวิตปกติอีกครั้ง"ลาลาลั้นลา ลาล่าลาลั้นลา ~""สบายใจเฉิบเชียวนะ""อุ้ย !"มะปรางสะดุ้งตกใจก่อนที่เธอนั้นจะหันกลับไปมองตามเสียงที่เอ่ยทักขึ้น ไม่รู้ว่าเขามายืนกอดอกมองเธอตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ มายืนเงียบๆ ใครบ้างจะไม่ตกใจ"อารมณ์ดีเชียวนะเธอน่ะ""ก็ปกติค่ะไม่มีเรื่องให้ปวดหัว""มัวแต่ร้องเพลง แล้วเมื่อไหร่กับข้าวมันจะเสร็จ ฉันหิวแล้วนะ ใครจะไปอุ้มท้องรอเธอไหว""ก็รีบทำให้อยู่ค่ะ ทำไมวันนี้ถึงจะกินเร็วนักล่ะคะ?""ก็ฉันหิวไง""โอเคค่ะๆ รอสักครู่"ปกติก็เร่งทำอยู่แล้วนะ แต่ครั้งนี้ต้องเร่งทำแบบคูณสอง เพราะเขาดันมาเร่งเธอแบบนี้ แถมไม่ได้บอกก่อนด้วยว่าจะกินข้าวเร็ว เธอก็เลยทำตามเวลาปกติ"ทำปากขยุบขยิบ ด่าฉันอยู่หรือไง""เปล่าค่ะ คิดได้ไงว่าปรางด่า""ก็คิดแบบนี้แหละ""ปรางไม่ได้ด่าค่ะ จะด่าทำไมคะ คุณจ่ายเงินเดือนให้ปรางนี่""เหรอ...""เป็นอะไรคะ เจอหน้าปรางทีไรทำไมชอบหาเรื่อง
ตอนบ่ายในวันเดียวกันตู๊ด ตู๊ด ~( ว่าไง มีอะไรหรือเปล่า )"คุณกลับบ้านเวลาเดิมไหม"( อืม ก็คงเวลาเดิม )"ย่าชวนมากินข้าวที่บ้านน่ะ คุณมาได้หรือเปล่า"( ได้สิ เดี๋ยวฉันไป )"....." มะปรางเงียบ ไม่มีอะไรจะพูดต่อ เพราะปลายสายไม่ปฏิเสธอะไรเลย( จะเอาอะไรหรือเปล่า ฉันจะแวะซื้อไปให้ )"ไม่เอาหรอกค่ะ คุณเสร็จงานแล้วก็เลยมาเลยก็ได้ ปรางจะได้ไม่ต้องกลับไปทำกับข้าว"( อืม เดี๋ยวฉันไป แค่นี้นะ )"ค่ะ"การสนทนาระหว่างเธอกับเขามันก็ไม่ได้มีอะไรมากมายหรอก มีแค่นี้แหละ เหมือนภรรยาที่โทรตามสามีกลับมากินข้าวที่บ้านไม่มีผิดเลย การใช้ชีวิตของเธอและเขา มันก็ไม่ได้ต่างอะไรจากสามีภรรยาเช่นกัน แต่ความจริงแล้ว มันสวนทางกันอย่างกับรางรถไฟเลย"ปรางโทรหาเขาแล้วนะย่า เดี๋ยวเขาเสร็จงานแล้วจะขับรถมา""อืม...""ปรางเป็นหลานของย่า ทำไมย่าถึงสนใจเขามากกว่าปรางล่ะ""เขาเป็นคนดีนะ""......" มะปรางทำหน้านิ่ง เธอก็ไม่ปฏิเสธหรอก แต่อยู่มาจนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่ได้รู้จักนิสัยใจคอเขาเป็นอย่างดีเลย เขาเป็นคนยังไง นิสัยยังไง เธอยังไม่รู้ดีเลย รู้แค่ว่าเป็นคนที่ปากจัด พูดตรงไปตรงมา ชอบออกคำสั่ง ตกกลางคืนชอบลากเธอไปนอนด้วย แล้ว
#วันต่อมาเพ้นท์เฮ้าส์หรูอนาคินทร์โทรเรียกคู่ขาเก่าของตัวเอง "มารีน" ให้มาที่เพ้นท์เฮ้าส์เพราะมีเรื่องที่ต้องการเคลียร์ให้รู้เรื่อง พอเธอมาถึงก็ยิ้มร่าออกมาด้วยความดีใจ เพราะคิดว่าอนาคินทร์ยอมยกโทษให้กับตัวเองแล้ว ถึงได้โทรมาให้เธอมาหาถึงที่นี่แต่พอได้เห็นหน้าของมะปราง สีหน้าที่ยิ้มแย้มก็เปลี่ยนไปในทันที เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว"คิมโทรหาให้รีนมาหาที่นี่มีอะไรหรือเปล่าคะ""มีอยู่แล้ว นั่งลงก่อนสิ""ค่ะ" เธอนั่งลงพร้อมกับสายตาที่มองไปยังอีกฝ่ายเป็นระยะๆ ในใจก็คิดว่าเธอจะต้องถูกต่อว่าอย่างแน่นอน เพราะเมื่อวานตัวเองก็แสดงละครได้ดีเลยทีเดียว"ฉันไม่เคยคิดเลยนะ ว่าวันนึงจะต้องมานั่งตัดสินเรื่องของผู้หญิง""อันที่จริงรีนก็ไม่ได้เป็นอะไรมากนะคะ แค่เธอยอมขอโทษรีนก็พอแล้วค่ะ" เธอตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จออกมาอย่างหน้าด้านๆ เพราะคิดว่ามาเฟียหนุ่มยังไม่รู้เรื่อง มันยิ่งทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นไปอีกอนาคินทร์เปิดคลิปในโทรศัพท์ของตัวเอง ก่อนจะยื่นให้กับคนตรงหน้าได้ดู ซึ่งมันก็เป็นคลิปจากกล้องวงจรปิด ที่เฉลยทุกสิ่งทุกอย่าง เล่นเอามารีนถึงกับนั่งหน้าซีดเลยทีเดียว"เอ่อ...""ฉันไม่
#เวลาต่อมาเพ้นท์เฮ้าส์หรูของอนาคินทร์ เสียงกริ่งที่หน้าประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงประตูที่ดังขึ้นรัวๆ ชนิดที่ว่าไม่ยอมหยุดพักเลย จนมะปรางนั้นเริ่มเกิดอาการรำคาญและไปเปิดประตูรอบแรกมองจากตาแมว คิดว่าทำเมินก็คงจบ ไม่มาอีก ไม่คิดว่าจะกดรัวๆ อีกแบบนี้แกร๊ก !"พอเถอะค่ะคุณ เลิกทำแบบนี้ได้แล้ว""หลีกไป!" ผลักมะปรางให้หลีกทาง จากนั้นก็เดินเข้ามาด้านใน ทำเหมือนกับว่าตัวเองเป็นเจ้าของที่นี่เองเลย"คุณคะ กลับไปเถอะค่ะ อย่า..อ๊ะ!?""อย่ามาปากดีกับฉัน" เธอเอามือบีบที่คางของมะปรางอย่างแรง มองหน้าเหมือนจะเอาเรื่องให้ได้"ถ้าคุณคิมมาเห็นคุณอีก คุณจะโดนเอาได้นะคะ"โดนไล่ไปตั้งกี่รอบแล้วทำไมถึงยังกล้ามา แถมยังกล้าพูดว่าเขาแค่โกรธ โดนไล่ขนาดนี้ไม่ต่างอะไรจากผู้ชายเกลียดเลยนะ"คิมเขาก็แค่ยังโกรธฉัน ที่ไม่หายโกรธสักทีก็เพราะเธอไง""เกี่ยวอะไรกับฉันคะ?""คิดว่าฉันไม่รู้หรือไง ว่าเธอไม่ใช่แค่แม่บ้าน" จับต้นแขนของมะปรางแล้วบีบอย่างแรง"โอ๊ยคุณ ! ฉันเจ็บนะคะ""ตอนแรกฉันคงโง่เองแหละ ที่คิดว่าเธอเป็นแค่แม่บ้าน แต่พอเห็นเธอนั่งร่วมโต๊ะอาหารกับคิมแล้ว ฉันก็เริ่มคิด เพราะคิมเขาไม่นั่งร่วมโต๊ะอาหารกับใคร""ปล่อยฉ
#เวลาต่อมา#โรงพยาบาล"นี่เธอ!""......" มะปรางชะงัก ก่อนจะหันมองไปตามเสียง ถึงต้นทางของเสียงนั้นจะไม่ได้เอ่ยชื่อของเธอ แต่ก็พอจะเดาได้ว่ากำลังเรียกเธออยู่ แถมน้ำเสียงก็ยังคุ้นหูอีกต่างหาก"มาทำอะไรที่นี่ แล้วนี่คิมมาด้วยหรือเปล่า""ฉันมาเอายาค่ะ คุณคิมก็ไปทำงานสิคะ เขาจะมากับฉันทำไม""ก็แล้วไป""จะถามแค่นี้หรอคะ""เดี๋ยว...""คะ?""ฉันว่าเธอแปลกๆ นะ สายตาของคิมที่มองเธอ มันไม่ใช่สายตาของคนที่มองคนทั่วไปเลย""คุณคิดมากไปหรือเปล่าคะ""ฉันก็ไม่ได้อยากจะคิดมากหรอก แต่มันก็อดไม่ได้ ดูจากสภาพของเธอแล้ว ก็พอถูไถเอาใส่ได้อยู่เหมือนกัน""คะ??" ทั้งงงทั้งตกใจ ผู้หญิงคนนี้กำลังหมายถึงเรื่องอะไรกัน อย่าบอกนะว่าพูดถึงเรื่องนั้น เรื่องบนเตียง !"ทีแรกฉันก็คิดว่าเธอเป็นแม่บ้านนะ แต่ชักเริ่มไม่แน่ใจแล้วสิ""คุณคงเข้าใจผิดไปเอง ฉันขอตัวก่อนนะคะ""เดี๋ยวสิ ฉันยังพูดไม่จบ อย่ามาเดินหนีฉัน เสียมารยาท""ขอโทษค่ะ แต่ฉันว่าเรื่องที่คุณกำลังคุย มันดูไร้สาระ เวลาของฉันมันเหมาะกับการทำอย่างอื่นมากกว่าค่ะ""นี่เธอ !!""ขอตัวก่อนนะคะ ฉันต้องรีบไปแล้ว"พูดจบก็รีบเดินออกไป พยายามไม่ใส่ใจสายตาของผู้หญิงคนนั้นที่กำ