Semua Bab เส้นทางเชื่อมใจ: Bab 1 - Bab 10

เสียงฝีเท้าหนักย่ำก้าวอย่างเร่งรีบมาตามทางเดินขรุขระลูกรัง ในมือนั้นถือถุงกับข้าวที่แวะซื้อที่ข้างทางมาด้วย ใบหน้าหล่อเหลาคมสัน ผิวสีแทนแบบชายไทยแท้กำลังขมวดคิ้วมุ่นเข้าหากันอย่างเคร่งเครียด สายฝนที่ตกโปรยปรายลงมาทำให้เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่เริ่มเปียกโชก“แม่ครับ! ผมกลับมาแล้ว” เมื่อมาถึงบ้านกึ่งไม้กึ่งสังกะสีขนาดไม่ใหญ่มากนักหลังหนึ่ง เขาก็รีบตะโกนร้องเรียกผู้เป็นแม่“อ้าวไอ้แทน กลับมาแล้วเหรอ เอ็งตากฝนมาหรือเปล่าล่ะนั่น” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งร้องตอบกลับมาแทนไท ชายหนุ่มอายุ 24 ปี ที่ตอนนี้เพิ่งเลิกงานและกลับมาจากไซต์งานก่อสร้างรีบเดินเข้าบ้านไปหาผู้เป็นแม่“แม่เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนบ้างเนี่ย” เมื่อเห็นหน้าวิไลผู้เป็นแม่ แทนก็ถามด้วยน้ำเสียงห่วงใยทันที“ไม่เป็นไร เย็บสองเข็ม เอายาก็กลับบ้านได้แล้ว” วิไลเอ่ยพลางนิ่วหน้า ผ้าก็อซสีขาวกับเทปกาวใสแปะทั่วตัวหญิงอายุราวห้าสิบ ซึ่งตอนนี้กำลังนั่งเอนกายพิงอยู่ที่ม้านั่งตัวเก่าที่คล้ายเหมือนจะพังแหล่มิพังแหล่“แล้วแม่ไปทำอีท่าไหนมาล่ะครับเนี่ยถึงไปตกหลุมนั่นได้”“จะอีท่าไหนล่ะ ข้าก็ปั่นจักรยานของข้าอยู่ดี ๆ ใครมันจะไปรู้ว่าตรงนั้นมันมีหลุม พว

ข่าวเรื่องที่แทนไทลูกชายของยายวิไลแม่ค้าขายขนมหวานใช้เงินส่วนตัวและออกแรงซ่อมถนนด้วยตัวเองนั้นถูกเล่าปากต่อปากไปทั่วจนดังข้ามไปยังถึงอีกฝั่งของหมู่บ้าน ผู้คนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าสิ่งที่ชายหนุ่มทำนั้นช่างประเสริฐนัก แม้จะเป็นแค่คนธรรมดาตัวเล็ก ๆ ที่ทำงานเป็นเพียงแค่คนงานตามไซต์ก่อสร้างเท่านั้น แต่เขากลับมีใจที่ยิ่งใหญ่ การกระทำของเขาเพียงแค่นี้อาจจะดูเล็กน้อยในสายตาของคนอื่น แต่ทว่ามันกลับยิ่งใหญ่สำหรับผู้คนในหมู่บ้านที่มองเห็นความสำคัญ“ไอ้แทนเอ๊ย เป็นเพราะเอ็งแท้ ๆ เลยทำให้วันนี้ข้าขายขนมหมดตั้งแต่ยังไม่ทันเที่ยง” วิไลเอ่ยพูดกับลูกชายในช่วงเวลาเย็นของวันต่อมา พวกเขาสองแม่ลูกกำลังนั่งล้อมวงกินข้าวด้วยกันอยู่ที่แคร่ไม้ไผ่เล็กหน้าบ้าน“ข้าน่ะ เดินไปขายขนมทางไหนก็มีแต่ได้ยินคำชมถึงเอ็งกันทั้งนั้น เก่งจริง ๆ เลยลูกชายข้าเนี่ย ให้มันได้อย่างนี้สิวะ” แทนไทมองผู้เป็นแม่ที่กำลังยิ้มแป้นและมีสีหน้าภูมิอกภูมิใจด้วยรอยยิ้ม“ก็แค่ซ่อมถนนตรงที่มันเป็นหลุมเป็นบ่อนิดหน่อยเองแม่ ไม่ได้มากมายอะไรเลย” “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ก็ถ้าไม่ได้เอ็งไปซ่อมให้ พวกข้าก็คงจะเดินสะดุดตกหลุมตกบ่อกันไปอีกนาน” วิไล

ชีวิตในแต่ล่ะวันของแทนไทยังคงเป็นไปตามปกติ เขายังคงไปทำงานที่ไซต์งานก่อสร้างเหมือนเดิม และพอตกเย็นเลิกงานก็ตรงกลับบ้านทันที นิสัยของแทนไทไม่ค่อยเหมือนกับคนส่วนมากที่อยู่วัยเดียวกัน เขาไม่เคยเถลไถลไปที่อื่น เวลาวันหยุดหรือวันเงินเดือนก็ไม่เคยไปสังสรรค์ต่อที่ไหน แทนไทมักปฏิเสธตลอด จนทุกคนนั้นเป็นอันรู้กันและต่างก็เลิกชวนไปโดยปริยาย แต่ถึงอย่างนั้นแทนไทก็ยังคงเป็นที่รักใคร่ของทั้งเจ้านายและบรรดาเพื่อนฝูง ด้วยความที่เป็นคนขยันขันแข็งทำงาน หนักเอาเบาสู้ เวลาใครใช้ให้ช่วยเหลือหรือหยิบจับอะไรก็ไม่เคยบ่ายเบี่ยง น้ำใจของแทนไทนั้นเป็นที่ประจักษ์ในสายตาของทุกคนมานานแล้ว“เฮ้ย! แทน เดี๋ยววันนี้พี่วานหน่อยได้ไหมวะ เลิกงานแล้วช่วยข้ามฝั่งเอาข้าวเอายาไปให้เมียพี่ที่บ้านพี่หน่อย” ชาญยุทธ์ เดินเข้ามาหาแทนไทในช่วงเวลาที่กำลังใกล้จะเลิกงาน“พอดีวันนี้นายสั่งให้พี่เข้าไปรับวัสดุในเมือง ของมันขาด เมียพี่ท้องแก่มากแล้ว พี่ไม่อยากให้ออกมาเอง”“อ๋อ ได้สิพี่ยุทธ์ เดี๋ยวผมเอาไปให้พี่พรเองครับ” เพราะรู้จักกับชาญยุทธ์มานานจึงค่อนข้างสนิทกับภรรยาของคนพี่ด้วย แถมยังเคยไปฝากท้องกินข้าวที่บ้านของชาญยุทธ์อยู่ 2-3 ครั

หลังจากการติดต่อกับหน่วยงานราชการเวลาก็ผ่านล่วงเลยมาแล้วเกือบเดือน อาทิตย์แรก ๆ แทนไทใช้วิธีโทรสอบถามความคืบหน้าโครงการไฟส่องถนน แต่คำตอบที่ได้คือนายก อบจ.กำลังประชุมบ้างออกพื้นที่บ้าง เรียกว่าแทบไม่อยู่สำนักงานเลยด้วยซ้ำ ตอนนั้นแทนไทไม่ได้ย่อท้อต่อการติดตามเรื่องที่ตนลองทำมันตามระบบ ทว่าครั้งสุดท้ายที่ทำให้เขาเลิกโทรก็เพราะเขาถูกปลายสายต่อว่ากลับมา...‘ถ้าเรื่องมีความคืบหน้าทางนี้จะโทรแจ้งกลับไปนะคะ อบจ.ไม่ได้มีหน้าที่ตอบคำถามคุณทุกวันนะคะ’“เฮ้อ” แทนไทถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยของวัน“เป็นอะไรวะไอ้แทน” วิทยาเอ่ยถามเพื่อนอย่างติดรำคาญ“เปล่าไม่มีอะไร” แทนไทส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย“นี่อย่าบอกนะว่ามึงยังคิดมากเรื่องงานของลุงเพิ่มน่ะ”“อืม ก็กูเป็นคนทำเอกสารนี่หว่า กูก็อยากรู้ว่างานของกูไปถึงไหนแล้ว หมู่บ้านเราจะได้ไฟเพิ่มหรือเปล่า ไหนจะเรื่องที่กูไปข้ามหน้าข้ามตาลุงเพิ่มแกอีก” แทนไทกุมหัวขณะแจกแจงเรื่องในสมอง“นี่ไอ้แทน มึงไม่ใช่ซุปเปอร์ฮีโร่นะเว้ยที่จะทำทุกอย่างได้ดั่งใจ ชีวิตแม่งก็แบบนี้แหละ ถ้ามัวแต่จมอยู่กับเรื่องที่ทำอะไรไม่ได้แล้วชีวิตมันจะเดินหน้าได้ไงวะ” วิทยาพูดปลอบพลางตบไหล่เพื่อนเส

“ถ้าทำถนนตัดผ่านเส้นทางนี้ เราจะใช้เวลาน้อยลงกว่าเส้นทางเก่าที่ชาวดอยถากถางกันเองถึงสองชั่วโมงครับ” ในห้องประชุมใหญ่ แทนไทกำลังอธิบายตามสไลด์งานบนหน้าจอโปรเจกเตอร์ท่ามกลางสายตานับยี่สิบคู่ที่มองมา“แต่มันต้องตัดผ่านป่าและกินพื้นที่อุทยานนะ” หัวหน้าทีมทรัพยากรป่าไม้เอ่ยทักท้วง“มันก็จริงครับ แต่ระยะทางที่ล้ำอุทยานมันไม่ถึงหนึ่งกิโลเมตรนะครับท่าน”“คุณคิดว่าไอ้คำว่าแค่นั้นน่ะ สำหรับอุทยานมันไม่มากเหรอ คุณต้องคิดด้วยว่าการทำถนนของคุณมันจะรบกวนสัตว์ป่าที่เราอนุรักษ์ไว้ไหมและหลังสร้างเสร็จจะยังไงต่อ” ทีมทรัพยากรคัดค้านหัวชนฝา“ครับผมรู้ แต่เราอยู่ร่วมกันได้นี่ครับ ทั้งมนุษย์และสัตว์ป่า ท่านครับถนนเส้นนี้สามารถช่วยคนแก่คนป่วยบนดอยให้เดินทางมาถึงโรงพยาบาลได้เร็วขึ้น ท่านรู้ไหมครับว่าบนดอยนั้น ผู้หญิงยังต้องคลอดกับหมอตำแยเพราะกลัวเด็กจะคลอดกลางทาง คนป่วยเองก็ใช้สมุนไพรป่ารักษาตัวเอง” แทนไทพยายามโน้มน้าวคนในห้องประชุม“แล้วคนเหล่านั้นมีกี่คนที่มีสัญชาติไทย” คนจากกรมการปกครองเอ่ยถามขึ้นมาบ้าง“...” แทนไทถึงกับพูดไม่ออก เหตุผลที่ก้ำกึ่งระหว่างความเป็นมนุษย์และภาษีของประชาชนคนไทย ซึ่งมักเป็นความย