ตอนที่ 3 ต้อนรับสมาชิกใหม่

ธาราและน้ำฟ้าเดินกลับมาที่ห้องพักของเธอหลังจากที่สำรวจพื้นที่ทั้งหมด น้ำฟ้ายังคงรู้สึกประหม่ากับสถานที่ใหม่ แต่ก็พยายามบังคับตัวเองให้ดูสงบ

"พรุ่งนี้ตี 4 พร้อมกันที่หน้าค่ายนะครับ ไปวิ่ง" ธาราพูดพร้อมกับมองน้ำฟ้าด้วยสายตาจริงจัง

น้ำฟ้าหันขวับไปมองเขาด้วยความตกใจ "อะไรนะคะ! ตี 4!? ไปวิ่งเหรอคะ?"

ธาราไม่แสดงท่าทีว่าจะหยุดพูดไปง่ายๆ "ใช่ครับ ไปวิ่ง ฝึกซ้อมเบาๆ เพื่อกระตุ้นการไหลเวียนเลือด" เขาหันมาพูดอย่างเป็นธรรมชาติ "มันจะช่วยให้คุณปรับตัวกับสภาพแวดล้อมที่นี่ได้ดีขึ้น"

"ไม่เอาค่ะ!" น้ำฟ้าปฏิเสธทันที "ตี 4 มันยังมืดอยู่นะคะ แล้วจะให้ไปวิ่งอีกเหรอคะ!"

"ถ้าคุณต้องการเรียนรู้จากที่นี่ และเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นในค่ายนี้ การวิ่งตอนเช้ามืดจะช่วยให้คุณเห็นความมุ่งมั่นของนักมวยที่นี่" เขาตอบกลับอย่างมั่นใจ "พวกเขามีวินัยสูงมาก"

น้ำฟ้ากอดอกและทำหน้าบึ้ง "แต่ฉันไม่ใช่นักมวยนะคะ ฉันแค่ดีไซเนอร์ชุดกีฬา"

ธาราหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยิ้มให้กับความขัดแย้งในตัวเธอ "เข้าใจครับ แต่ถ้าคุณอยู่ที่นี่ ก็ต้องลองสังเกตวิถีชีวิตของนักมวยบ้าง"

น้ำฟ้าเงียบไปสักพัก ขบคิดในใจ "ก็ได้ค่ะ" เธอตัดสินใจใจแข็ง "พรุ่งนี้ตี 4 ฉันจะไปวิ่ง"

ธารายิ้มบางๆ "เจอกันครับ"

น้ำฟ้าส่ายหัวเบาๆ

หลังจากที่ธาราเดินออกจากห้อง น้ำฟ้ายังคงยืนอยู่กลางห้องพักของตัวเองและถอนหายใจยาวๆ เธอวุ่นอยู่กับกองงานสักพัก ก่อนจะนั่งลงบนเตียงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คเวลา — ตีสองแล้ว...

"แค่คิดถึงการต้องตื่นมาตี 4 ก็เริ่มรู้สึกเหมือนจะตาย" น้ำฟ้าพึมพำกับตัวเอง ขยี้ตาไปมาแล้วพลิกตัวไปมาไม่รู้กี่รอบ

ก่อนที่จะเผลอหลับไปในที่สุด เธอยังรู้สึกเหมือนเวลามันหมุนเร็วเกินไป เสียงนาฬิกาปลุกก็ดังขึ้นทันทีที่เธอหลับลึก คิดว่าน่าจะเพิ่งจะหลับไปเอง

ตี 4 นาฬิกาเรือนเดิมบีบให้เธอตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว นอนทั้งคืนในสภาพที่ไม่คุ้นเคย ร่างกายมันเหนื่อยล้า แต่สิ่งที่ทำให้เหนื่อยกว่าคือคำสั่งของธาราที่เธอไม่สามารถปฏิเสธได้

น้ำฟ้าเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุก และกระตุกขาออกจากเตียงด้วยความง่วงจากนั้นก็เดินไปเข้าห้องน้ำอย่างเซื่องซึม "ทำไมต้องเป็นฉัน" เธอกระซิบด้วยความงุนงง

แต่ในที่สุดน้ำฟ้าก็พาตัวเองออกจากห้องและเดินไปยังหน้าค่ายมวยตามคำสั่งของธารา กางแขนเพื่อพยายามให้ตัวเองตื่น "ทำได้แค่สู้กับตัวเองเท่านั้นแหละ"

พอมาถึงหน้าค่าย ธารายืนอยู่รออยู่แล้ว พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ "มาแล้วเหรอครับ"

น้ำฟ้าทำหน้าบูดบึ้งไปทางเขา "จริงๆ คุณก็แค่จะบังคับฉันไปวิ่งใช่ไหมคะ?"

ธารายิ้มกว้างขึ้น "ไม่ได้บังคับหรอกครับ แค่เสนอให้คุณลองดูครับ"

น้ำฟ้าแอบมองรอบๆ เห็นนักมวยเริ่มเตรียมตัววิ่งแล้ว น้ำฟ้าสะบัดหัวแรงๆ สะบัดเอาความง่วงออกไปจากตัวเองแล้วหันไปมองธารา "เข้าใจแล้วค่ะ" เธอเตรียมใจแล้วพยักหน้าอย่างฝืน ๆ

หลังจากที่น้ำฟ้าวิ่งจนเหนื่อยหอบ ธาราก็พาเธอกลับเข้าไปในยิมเพื่อเริ่มการฝึกซ้อมท่าเบื้องต้น "วันนี้จะไม่หนักเกินไปนะครับ เริ่มจากพื้นฐานก่อน" ธาราพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ เหมือนเป็นเรื่องธรรมดา

น้ำฟ้าเช็ดเหงื่อที่หน้าผากด้วยมือ ก่อนจะมองไปที่ธาราและเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ "ท่าเบื้องต้นนี่มันไม่ใช่ท่ามวยใช่ไหมคะ?"

ธารายิ้มเล็กน้อย "ใช่ครับ ท่าเบื้องต้นจะเป็นการฝึกกล้ามเนื้อและความสมดุล" เขาหยิบผ้าขาวม้ามาสวมและยืนตรง "เราจะเริ่มที่ท่าผู้เตะ โดยการยืนในท่าเบื้องต้นของมวยไทยก่อน"

น้ำฟ้าทำหน้าเหวอๆ "แล้วถ้าฉันทำไม่ได้ล่ะคะ?"

ธาราหัวเราะเบาๆ "ไม่ต้องห่วงครับ ค่อยๆ ฝึกทีละขั้น ตอนนี้แค่ฝึกท่าพื้นฐานก่อน แล้วจะค่อยไปสู่ท่าอื่นๆ"

น้ำฟ้าเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะยิ้มขี้เล่น "โอเคค่ะ "

ธาราพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะเดินไปที่บริเวณกลางยิม พร้อมกับเริ่มต้นอธิบายท่าผู้เตะ "เริ่มจากยืนให้มั่นคง เปิดเท้าให้กว้างประมาณไหล่ ส่วนมือก็ยกขึ้นในท่าป้องกัน"

น้ำฟ้าหันมามองด้วยความไม่มั่นใจ "แบบนี้เหรอคะ?" เธอลองยืนตามท่าที่ธาราบอก

"ดีครับ แต่ต้องยืดตัวให้ตรงและมั่นคงมากขึ้น" ธาราพูดพลางเดินมาช่วยปรับท่าให้ "แล้วก็พยายามเกร็งกล้ามเนื้อหน้าท้องไว้ เพื่อให้สมดุล"

น้ำฟ้าเริ่มรู้สึกเหมือนกำลังเข้าสู่โลกของนักมวย แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เธอถนัด "พอเถอะค่ะ ถ้ามันยากเกินไป"

ธาราหันมายิ้ม "ไม่เป็นไรครับ เรามีเวลา เราค่อยๆ ฝึกไปทีละขั้น อย่าฝืนตัวเองมากเกินไป" เขายิ้มบางๆ "แค่ลองทำให้ชินก็พอ"

น้ำฟ้ายิ้มบางๆ ตอบกลับไป "ขอบคุณค่ะ"

น้ำฟ้าก้มหน้าไปขำกับตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองธาราด้วยท่าทางขบขัน "นี่บอสจะให้เรามาออกแบบชุดกีฬา หรือให้มาเป็นนักมวยกันแน่? บอสนะบอส" น้ำฟ้าบ่นกับตัวเองเหมือนจะเป็นการระบายความอัดอั้นจากการฝึกซ้อม

เธอเดินอยู่ริมสนามซ้อมของค่ายมวย ธารา ขณะกำลังจดบันทึกเกี่ยวกับโครงสร้างชุดกีฬาที่นักมวยสวมใส่ เสียงกระแทกของนวมปะทะกระสอบทรายดังเป็นจังหวะ แต่เธอไม่ได้สนใจมากนัก จนกระทั่ง—

“ว้าย!”

เสียงร้องของเธอดังขึ้นเมื่อเด็กหนุ่มกลุ่มหนึ่งที่ฝึกมวยอยู่ วิ่งมารุมล้อมเธอ หนึ่งในนั้นเอาผ้าขนหนูที่เปียกเหงื่อโยนมาใส่เธอ อีกคนขยับเข้าไปใกล้ๆ แล้วยิ้มแกล้งๆ

“พี่สาวมาศึกษางาน หรือจะมาลงนวมด้วยกันครับ?” เด็กคนหนึ่งพูดพลางทำท่าต่อยลม

น้ำฟ้าถอยหลังไปหนึ่งก้าว ยกสมุดขึ้นมากอดแนบอก “ไม่เอานะ พี่มาทำงาน” เธอพูดเสียงสั่นๆ

เด็กๆ หัวเราะสนุกสนาน หนึ่งในนั้นทำท่าจะโยนนวมให้เธอจับ แต่ก่อนที่อะไรจะมากกว่านั้น—

“เฮ้! พวกเราเล่นอะไรกัน?”

เสียงเข้มดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้เด็กๆ หยุดชะงักทันที ธารายืนกอดอก สีหน้าไม่ได้ดุ แต่ก็จริงจังพอให้ทุกคนเงียบกริบ

“พี่ธารา...” เด็กคนหนึ่งรีบซ่อนมือนวมไว้ข้างหลัง

“แกล้งคนกันอีกแล้วใช่ไหม?” ธาราพูดพลางเดินเข้ามาหยุดตรงหน้ากลุ่มเด็ก เขามองน้ำฟ้าที่กำลังจัดเสื้อให้เข้าที่

“พวกเราก็แค่...”

“ไปวิ่งรอบสนามสิบรอบ แล้วไปเช็ดพื้นโรงยิมให้เรียบร้อย” ธาราสั่งเสียงเรียบ

เด็กๆ หน้าเหวอ แต่ก็ไม่มีใครกล้าเถียง ต่างพากันรับคำแล้ววิ่งออกไป น้ำฟ้ามองภาพนั้นก่อนจะถอนหายใจ

“ขอบคุณนะคะ” เธอพูดเบาๆ

ธาราหันมามองก่อนจะยิ้มอ่อนๆ “เด็กพวกนี้ซนไปหน่อย แต่นิสัยไม่ได้แย่หรอก”

น้ำฟ้าพยักหน้า เธอเริ่มรู้สึกว่าการอยู่ที่นี่สองเดือนอาจจะไม่ได้แย่อย่างที่คิด…