ตอนที่ 4 จอมเผด็จการ

เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น น้ำฟ้าหันไปมองนาฬิกาแล้วขมวดคิ้ว "ใครมาเคาะประตูดึกขนาดนี้?"

เธอเดินไปเปิดประตูทั้งที่ยังมีแผ่นมาสก์หน้าสีขาวแนบอยู่บนผิว พอประตูเปิดออก เธอเจอชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งในเสื้อยืดสีเข้มกับกางเกงวอร์มยืนพิงกรอบประตู แขนสองข้างกอดอก สายตาคมกริบมองเธอแบบสำรวจ

น้ำฟ้ากะพริบตาปริบ ๆ "คุณ…?" น้ำฟ้าชะงักไปเล็กน้อย "อ้อ…คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า?"

"งานเลี้ยงที่ค่าย ผมอยากให้คุณไปด้วย"

น้ำฟ้าเลิกคิ้วสูง "หือ? ฉันเนี่ยนะ? ทำไมต้องไปด้วย?"

ธารายกไหล่เล็กน้อย "แค่อยากให้ไป"

น้ำฟ้าหัวเราะเบา ๆ "เหตุผลดูไม่มีน้ำหนักเลยนะคะ ฉันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับค่ายมวยของคุณสักหน่อย"

ธารามองเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนพูด " พวกเขาอยากรู้จัก"

"ให้ฉันไปแนะนำตัว?" น้ำฟ้าทำหน้าคิดหนัก "แต่ฉันไม่รู้จักใครเลยนะ แล้วอีกอย่าง…" เธอชี้ที่ใบหน้าตัวเอง "ฉันกำลังมาสก์หน้าอยู่ด้วย"

ธารามองมาสก์หน้าของเธอเงียบ ๆ ก่อนจะพยักหน้า "แปลกดี"

"นี่คุณไม่เคยมาสก์หน้าหรือไง?"

"ไม่เคย" เขาตอบสั้น ๆ

น้ำฟ้ากลอกตา "คุณนี่จริง ๆ เลย…แต่ฉันว่าจะไม่ไปดีกว่า"

"ฐานะแขกก็ได้" ธาราพูดเสียงเรียบก่อนจะหันไปพิงกรอบประตูเหมือนไม่คิดจะไปไหน

น้ำฟ้ามองเขาอย่างไม่อยากเชื่อสายตา "ถ้าฉันไม่ไปคุณจะยืนรอฉันจริง ๆ ใช่ไหม?"

"อืม"

"คุณมันเผด็จการสุด ๆ" เธอบ่นเบา ๆ

ธารายกมุมปากนิด ๆ เหมือนจะขำแต่ไม่ขำ "สิบห้านาที ผมรอ"

น้ำฟ้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ "โอเค ๆ งั้นคุณรอข้างนอก ฉันไปล้างหน้าก่อน"

ธาราพยักหน้าแล้วถอยออกมายืนรอหน้าห้อง น้ำฟ้าได้แต่ส่ายหน้าขำ ๆ แล้วรีบไปล้างหน้า เปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเสียไม่ได้ ในใจแอบคิดว่า…นี่เธอกำลังจะไปงานเลี้ยงค่ายมวยจริง ๆ เหรอ?

น้ำฟ้าลงมาจากห้องด้วยชุดสบาย ๆ เสื้อยืดสีขาวเข้ารูปกับกางเกงวอร์มสีเทา รองเท้าผ้าใบเรียบง่าย ดูคล่องตัวเหมาะกับบรรยากาศของค่ายมวย

ธาราพาเธอเดินเข้าไปในพื้นที่สังสรรค์ของค่าย เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะดังแทรกไปกับเสียงเพลงเบา ๆ นักมวยหลายคนกำลังนั่งล้อมวงกันบ้าง ยืนคุยกันบ้าง ทุกคนดูสนิทสนมกันเหมือนเป็นครอบครัว

ธารากวาดสายตามองรอบ ๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงดัง " พวกนาย ฟังทางนี้หน่อย"

เสียงพูดคุยเงียบลง ทุกสายตาหันมามองเขา น้ำฟ้ายืนข้าง ๆ ด้วยความรู้สึกเหมือนกำลังจะถูกจับไปสอบสัมภาษณ์

"นี่น้ำฟ้า ดีไซเนอร์ เธอจะมาศึกษาเพื่อออกแบบชุดออกกำลังกายให้พวกนาย" ธาราแนะนำ

ทุกคนมองเธอแวบหนึ่งก่อนพยักหน้าเบา ๆ "อ๋อ ดีไซเนอร์" แล้วก็หันกลับไปคุยกันต่อ ไม่มีเสียงปรบมือ ไม่มีคำถาม ไม่มีท่าทีตื่นเต้นอะไรทั้งนั้น

น้ำฟ้ากะพริบตาปริบ ๆ หันไปกระซิบกับธารา "นี่คือปฏิกิริยาของพวกเขาต่อฉันเหรอ?"

ธาราเหลือบมองเธอเล็กน้อยก่อนยักไหล่ "ก็ใช่"

นักมวยคนหนึ่งยกมือขึ้นถามแบบขอไปที "แล้วไงต่อพี่? ให้เราทำอะไร?"

ธารายิ้มบาง ๆ "ไม่ต้องทำอะไร แค่ทำตัวตามสบาย น้ำฟ้าจะสังเกตพวกนายเอง"

น้ำฟ้ายิ้มแหย ๆ "ค่ะ ตามนั้นเลย"

นักมวยบางคนพยักหน้าแล้วกลับไปสนใจกับจานอาหารของตัวเอง บางคนหันกลับไปคุยเรื่องมวยต่อ ท่าทีของพวกเขาดูเฉยเมยราวกับเธอเป็นอากาศ

น้ำฟ้าสบตาธารา ก่อนจะยิ้มบาง ๆ แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อเรียกร้องความสนใจจากใคร ฉันแค่มาทำงาน"

ธารายิ้มมุมปากพลางยกมือขึ้นกอดอก "ก็ดี จะได้ไม่เสียเวลาไปกับอะไรไร้สาระ"

น้ำฟ้าเหลือบมองเขาอย่างรู้ทัน "รวมถึงการถูกคุณแกล้งด้วยใช่ไหม?"

ธารายักไหล่แบบไม่ยืนยันหรือปฏิเสธ "ใครแกล้งเธอ ฉันแค่พามาเปิดตัวกับพวกเขาเฉย ๆ"

น้ำฟ้าส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะมองไปรอบ ๆ เห็นนักมวยหลายคนยังคงสนุกสนานกับวงสนทนาของตัวเอง ราวกับเธอเป็นแค่ลมที่พัดผ่าน ไม่ได้มีความสำคัญอะไรเลย

เธอยิ้มบาง ๆ "ดีแล้วล่ะ ฉันไม่ต้องการเป็นจุดสนใจ แค่อย่ามากวนฉันก็พอ"

ธารามองเธอนิ่ง ๆ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ "แล้วเธอคิดว่าฉันจะปล่อยให้เธอทำงานสบาย ๆ โดยไม่แกล้งเลยเหรอ?"

น้ำฟ้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ "ฉันว่าแล้วเชียว"   น้ำฟ้าถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองธาราแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ

"ฉันขอตัวก่อนนะ ขอกลับไปทำงานดีกว่า"

เธอไม่สนใจปฏิกิริยาของนักมวยในค่าย ไม่แคร์ว่าใครจะสนใจหรือไม่สนใจเธอ เพราะสิ่งที่เธอให้ความสำคัญคือการทำงาน ไม่ใช่การเอาตัวเองไปเป็นจุดสนใจของใคร

ธาราเลิกคิ้วขึ้นมองเธอ "ทำงาน? ตอนนี้เลย?"

น้ำฟ้าพยักหน้า "ใช่ ฉันมาที่นี่เพื่อศึกษาสภาพแวดล้อม แต่ดูท่าอยู่ต่อไปคงไม่ได้อะไรกลับไปมากกว่านี้"

เขายิ้มมุมปาก ก่อนจะก้าวเข้ามายืนขวางทางเธอเบา ๆ "เธอแน่ใจเหรอว่ากลับไปแล้วจะทำงานได้จริง ๆ?"

น้ำฟ้าหรี่ตา "ธารา…"

ธารายกมือขึ้นคลึงต้นคอของตัวเอง "ก็น่าเสียดายนะ เธออุตส่าห์ลงมาทั้งที อยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอ?"

"ไม่ได้" น้ำฟ้าตอบทันที ก่อนจะก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว "ขอตัวนะ"

เธอหันหลังแล้วเดินกลับไปทันที ทิ้งให้ธารายืนยิ้มขำกับท่าทีของเธอ พร้อมกับพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง

"งานสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ…น้ำฟ้า"

หลังจากเหตุการณ์นั้นน้ำฟ้ากำลังนั่งทำงานอยู่ที่มุมหนึ่งของโรงยิม ขณะที่ธาราเดินเข้ามาหยิบขวดน้ำแล้วหันมาถามเสียงเรียบ

"ผมจะไปซื้อของที่ห้าง คุณจะไปด้วยมั้ย?"

น้ำฟ้าเงยหน้าจากสมุดบันทึก คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า "ไปค่ะ"

จริงๆ แล้ว เธอไม่ได้อยากไปเดินห้างขนาดนั้น แต่เธออยากซื้อเบียร์มาติดห้องไว้ ช่วงนี้เธอนอนไม่หลับ และเครื่องดื่มเย็นๆ สักกระป๋องน่าจะช่วยให้เธอผ่อนคลายขึ้น

ที่ซุปเปอร์มาร์เกต น้ำฟ้าเดินดูของไปเรื่อยๆ ขณะที่ธาราหยิบของใช้จำเป็น เธอใช้โอกาสนี้แยกไปที่โซนเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ เลือกเบียร์สองสามกระป๋องแล้วกำลังจะเดินกลับไปหาเขา

"คุณจะดื่มเบียร์เหรอ?"

เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหลัง น้ำฟ้าสะดุ้งเล็กน้อย หันไปเห็นธารายืนกอดอกมองเธออยู่ สีหน้าของเขาดูไม่ได้ดุ แต่ก็เต็มไปด้วยความสงสัย

"เอ่อ... ใช่ค่ะ บางทีฉันก็นอนไม่หลับ ดื่มนิดหน่อยช่วยให้หลับง่ายขึ้น" เธออธิบายเสียงเบา

ธารามองเธอครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า "งั้นเปลี่ยนเป็นนมอุ่นดีมั้ย? มันช่วยให้นอนหลับเหมือนกัน แถมไม่ทำให้ปวดหัวตอนเช้าด้วย"

น้ำฟ้าเม้มปาก ก่อนจะเบือนหน้าหนี "ฉันไม่ใช่เด็กนะคะ"

"ผมก็ไม่ได้บอกว่าคุณเป็นเด็ก" ธารายิ้มบางๆ ก่อนจะเดินไปหยิบนมกล่องหนึ่งแล้วยื่นให้เธอ "แต่ลองดูก็ได้นะ เผื่อช่วยได้"

น้ำฟ้ารับกล่องนมมา เธอมองเบียร์ในมือสลับกับนมแล้วถอนหายใจเบาๆ "ก็ได้ค่ะ..."

หลังจากที่ธาราหันไปเลือกของอย่างอื่น น้ำฟ้ามองกล่องนมในมือแล้วถอนหายใจ เธอรู้ว่านมอุ่นช่วยให้นอนหลับ แต่ก็ยังไม่มั่นใจว่าจะใช้ได้ผลกับเธอ

สุดท้าย... เธอก็แอบเดินย้อนกลับไปที่โซนเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ แล้วหยิบเบียร์มาอีกหลายกระป๋อง จนเผลอหยิบเป็น หนึ่งถาดเต็ม

ตอนจ่ายเงิน ธารามองของในรถเข็นแล้วเลิกคิ้ว “ผมนึกว่าคุณจะลองดื่มนมแทน”

น้ำฟ้ายิ้มแห้งๆ “ก็ลองนะคะ... แต่ว่าเผื่อไว้ด้วย เพราะฉันไม่ค่อยถูกกับเจ้านมนี่สักเท่าไหร่”

ธาราส่ายหัวน้อยๆ พลางหัวเราะ “คุณนี่ดื้อเหมือนกันนะ”

เธอไม่ตอบอะไร แค่ยักไหล่ แล้วหยิบเบียร์ขึ้นมาวางบนแคชเชียร์

แม้ว่าจะยอมรับคำแนะนำของธารา... แต่สุดท้าย คืนนี้เธอก็ยังมีเบียร์อยู่ดี