เถียงไม่ชนะนายอีกแล้ว

ธาราเดินผ่านสนามหญ้าหน้าบ้าน ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นน้ำฟ้านั่งยอง ๆ อยู่ข้างกะละมังใบใหญ่ มือเล็กกำลังขยี้เสื้อผ้าอย่างตั้งใจ ฟองสบู่ลอยฟูฟ่องเต็มมือ

เขาขมวดคิ้วก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ "ทำอะไร?"

น้ำฟ้าเงยหน้าขึ้นมองเขาแวบหนึ่ง "ซักผ้า"

"เห็นแล้ว แล้วทำไมไม่ส่งห้องซักรีด?" เขาถามเสียงเรียบ

น้ำฟ้าหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหันไปขยี้เสื้อผ้าต่อ "ก็แค่เสื้อผ้าไม่กี่ตัว ฉันทำเองได้ ไม่เห็นต้องวุ่นวายให้ใครทำให้เลย"

ธารายืนกอดอกมองเธอ ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ "แล้วเธอคิดว่าค่ายมวยมีห้องซักรีดไว้ทำไม?"

น้ำฟ้าชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะไหวไหล่ "ก็รู้ แต่ฉันถนัดทำเองมากกว่า"

ธารามองเธอเงียบ ๆ สักพัก ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ แล้วคว้าเสื้อในกะละมังมาถือไว้ น้ำฟ้าตกใจรีบแย่งคืน

"เฮ้ นี่! นายจะทำอะไร?"

"ช่วยไง" เขาตอบสั้น ๆ แต่กลับลงมือขยี้เสื้อต่อหน้าตาเฉย

น้ำฟ้าถอนหายใจหนัก ๆ "นายเป็นเจ้าของค่ายนะ จะมานั่งซักผ้ากับฉันทำไม?"

"แล้วเธอเป็นดีไซเนอร์ ทำไมต้องมานั่งซักผ้าเอง?"

น้ำฟ้าหลุดหัวเราะออกมา "โอเค ๆ ฉันเถียงไม่ชนะเลยสินะ"

ธารายิ้มมุมปาก ก่อนจะมองเธอที่ยังอมยิ้มแล้วส่ายหัวเบา ๆ แม้จะบ่นแต่ก็ดูไม่จริงจัง เขาก้มหน้าขยี้ผ้าในมือช้า ๆ

"แค่เสื้อผ้าไม่กี่ตัวเอง เรื่องแค่นี้ฉันทำเองได้" น้ำฟ้าพึมพำกับตัวเอง

ธาราเหลือบมองเธอแล้วพยักหน้าเบา ๆ "งั้นก็ดี เรามาซักด้วยกัน"

น้ำฟ้าอ้าปากจะเถียง แต่สุดท้ายก็ยอมปล่อยให้เขาทำไป ในใจแอบขำปนเอ็นดู คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าของค่ายมวยจะมานั่งซักผ้ากับเธอแบบนี้…

"นี่คุณ! จะวุ่นวายกับฉันทุกเรื่องหรือไง?" น้ำฟ้าวางเสื้อลงในกะละมัง ก่อนจะหันมาจ้องธาราที่นั่งข้าง ๆ ด้วยสายตากึ่งหงุดหงิด กึ่งขำ

ธารายกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "ใช่" เขาตอบหน้าตาย

น้ำฟ้าหรี่ตา "จริงจังไปไหมคุณ?"

ธาราไหวไหล่ ก่อนจะเอนตัวพิงกำแพง "ภูวินมันสั่งผมไว้"

"หืม?" น้ำฟ้าขมวดคิ้ว "สั่งอะไร?"

"ให้ดูแลคุณดี ๆ" เขาตอบเรียบ ๆ ก่อนจะหันไปขยี้เสื้อต่อ

น้ำฟ้ามองเขาอย่างไม่ไว้ใจ "ฉันดูแลตัวเองได้ ไม่เห็นต้องให้ใครสั่งเลย"

ธาราหัวเราะในลำคอ "งั้นเหรอ? แต่ถ้าผมไม่ดูแลดี ๆ เดี๋ยวคุณร้องไห้กลับบ้านไป ไอ้ภูวินเอาผมตายเลยนะ"

น้ำฟ้ากะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะเข้าใจว่า ’ ที่เขาพูดถึงคือภูวิน ประธานบริษัทที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทของธาราและเจ้านายของเธอ รวมถึงพี่ชายไม่แท้ของเธอ

เธอถอนหายใจเฮือก "ให้ตายสิ... แค่ฉันซักผ้าเอง ทำไมต้องโยงไปถึงภูวินด้วยเนี่ย"

ธารายักไหล่ "ก็คุณดื้อเอง ผมไม่ไว้ใจ"

น้ำฟ้ามองหน้าเขา ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ "ฉันว่า... นายต่างหากที่วุ่นวาย"

ธารายิ้มมุมปาก ไม่ตอบอะไร แค่หยิบเสื้ออีกตัวขึ้นมาซักต่อหน้าตาเฉย

"คุณไปดูแลนักมวยเถอะ ฉันจัดการเองได้" น้ำฟ้าเงยหน้าขึ้นจากกะละมังซักผ้า มองธาราที่ยังนั่งข้าง ๆ ไม่ไปไหน

ธาราเหลือบตามองเธอ ก่อนจะตอบเรียบ ๆ "ไม่เป็นไร วันนี้คีนอยู่ ผมว่าง"

น้ำฟ้าถอนหายใจ "แต่นายเป็นเจ้าของค่ายนะ นายจะมานั่งซักผ้ากับฉันทำไม?"

"แล้วคุณเป็นดีไซเนอร์ จะมานั่งซักผ้าทำไม?" เขาย้อนกลับหน้าตาย

น้ำฟ้าหลุดหัวเราะ "โอเค ๆ ฉันเถียงไม่ชนะนายอีกแล้ว ยอกย้อนชะมัด"

ธารายิ้มมุมปาก ก่อนจะยื่นมือไปหยิบเสื้อจากกะละมัง น้ำฟ้าตีมือเขาเบา ๆ "นี่! ฉันทำเองได้ นายจะวุ่นวายกับฉันทุกเรื่องจริง ๆ ใช่ไหม?"

ธาราชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า "ใช่"

น้ำฟ้ากะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะส่ายหัวพลางหัวเราะ "ให้ตายสิ…" เธอพึมพำเบา ๆ แต่แก้มกลับขึ้นสีจาง ๆ อย่างห้ามไม่อยู่

น้ำฟ้านั่งพักหลังจากซักผ้าเสร็จ มองธาราที่ยังคงนั่งอยู่ข้าง ๆ อย่างไม่รีบร้อน เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยถาม

"เอ่อ...คุณ ช่วยเล่าหน่อยสิ คุณเปิดค่ายมวยได้ยังไง?"

ธาราเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ มองเธอสักพักก่อนจะวางมันลง "ทำไมจู่ ๆ ถึงอยากรู้?"

"ก็...แค่อยากรู้" น้ำฟ้ายักไหล่ "เห็นคุณดูจริงจังกับมันมาก ก็เลยสงสัยว่ามันเริ่มต้นมายังไง"

ธาราเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ สายตาทอดมองออกไปยังโรงฝึกมวยที่อยู่ไม่ไกล

"ตอนเด็ก ๆ ผมโตมากับพ่อที่เป็นนักมวยเก่า" เขาเริ่มเล่า "พ่อเคยมีความฝันว่าอยากเปิดค่ายมวยของตัวเอง แต่ก็ไม่ได้ทำจริงจัง เพราะตอนนั้นครอบครัวเราไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้น"

น้ำฟ้าพยักหน้าช้า ๆ ตั้งใจฟัง

"พอพ่อเลิกชก ก็หันไปทำงานอื่นแทน ส่วนผม...ก็โตมากับสนามมวย รู้จักมันมาตลอด แต่ไม่ได้คิดว่าจะมาทำจริง ๆ จนกระทั่ง..." ธาราหยุดไปเล็กน้อย คล้ายกับคิดอะไรบางอย่าง

"จนกระทั่งอะไร?" น้ำฟ้าถามต่อ

"จนกระทั่งผมเจอเด็กคนหนึ่ง" ธารายิ้มจาง ๆ "ตอนนั้นผมเริ่มทำธุรกิจอื่นไปแล้ว แต่มีเด็กแถวบ้านคนหนึ่งที่อยากชกมวย เขามาหาผม ขอให้ช่วยสอน ผมเลยลองฝึกให้เล่น ๆ แต่สุดท้าย...มันก็ทำให้ผมนึกถึงความฝันของพ่อ ผมเลยตัดสินใจเปิดค่ายนี้ขึ้นมา"

น้ำฟ้าฟังแล้วก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้ม "ฟังดูอบอุ่นดีนะ"

ธาราหัวเราะเบา ๆ "ก็คงงั้นมั้ง"

น้ำฟ้าพยักหน้า ก่อนจะหยิบผ้ามาเช็ดมือ เล่นมือถือต่อ "แล้วตอนนี้...คุณพอใจกับค่ายมวยของตัวเองหรือยัง?"

ธารามองไปยังโรงฝึกอีกครั้ง ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ "พอใจ แต่ก็อยากพัฒนาให้ดีกว่านี้"

น้ำฟ้ายิ้ม "ฉันว่าที่นี่ดีมากเลยนะ"

ธาราหันมามองเธอ ดวงตาคมมีประกายบางอย่างที่อ่อนลง "ขอบคุณนะ"

น้ำฟ้าไม่พูดอะไรต่อ แค่ยิ้มให้เขาเบา ๆ บรรยากาศระหว่างพวกเขาเงียบไปชั่วขณะ แต่กลับรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก